ตอนที่ 87 ไป่ซีซวนพบเจอกับโศกนาฏกรรม

ตอนที่ 87 ไป่ซีซวนพบเจอกับโศกนาฏกรรม

ป้ายคำสั่งทองสูงสุดของหอการค้ารายพระจันทร์ !

นี่เป็นป้ายคำสั่งพิเศษระดัยสูงสุดี่หอการค้ารายพระจันทร์มี

ผู้ที่ถือป้ายคำสั่งนี้ไม่เพียงแต่จะสามารถรับสินค้าฟรีได้ทุกสาขาเท่านั้น แต่พวกเขายังมีสิทธิ์ราวกับเป็นผู้อาวุโสของหอการค้าอีกด้วย

จำนวนป้ายคำสั่งทองคำสูงสุดของหอการค้ารายพระจันทร์นั้นมีอยู่น้อยเป็นอย่างมาก และแม้แต่ในอาณาจักรต้าเซี่ยเองก็มีผู้ครอบครองเพียงไม่กี่คน

แม้แต่คนภายนอกทั่วไปก็ยังไม่รู้ถึงการมีอยู่ของป้ายทองนี้ด้วยซ้ำ

หวู่เจี้ยนหนานอยู่ในหอการค้ารายพระจันทร์มานานกว่าสิบปีแล้ว แต่นี่ก็เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นป้ายคำสั่งทองคำสูงสุดของหอการค้าของจริง

“นะ...นี่ คุณชายท่านนี้ คือว่าข้าน้อยหวู่คนนี้ไม่อาจรู้ถึงตัวตนที่เป็นดั่งเขาไท่ซานของท่านได้ จึงได้เผลอทำเรื่องเสียมารยาทไปด้วยประมาทเลินเล่อ ดังนั้นได้โปรดยกโทษให้กับข้าด้วยเถอะ  !”

หวู่เจียนหนานกลับมามีสติอีกครั้ง และเขาก็แสดงออกราวกับว่าเป็นเด็กที่เพิ่งทำความผิดไป เขาก้มตัวลงเคาระเจียงเฉินอย่างระมัดระวัง การแสดงออกของเขาดูเคารพเกินกว่าที่ควรจะเป็นไปมากนัก

อะไรกัน!

เมื่อมองดูฉากที่น่าทึ่งนี้ตรงหน้า

ไม่เพียงแต่ไป่ซีซวนเท่านั้นที่ตกตะลึง

แต่เหล่าผู้คนที่อยู่รอบๆเองต่างก็กลายเป็นแข็งทื่อและแทบไม่อาจละสายตาของพวกเขาไปจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้

หวู่เจี้ยนหนาน คือใคร?

เขาคือผู้จัดการของหอการค้ารายพระจัทร์สาขาเมืองหลิงหยุนเชียวนะ  !

ในแง่ของสถานะแล้ว เขาเกือบจะเทียบเท่าได้กับเจ้าเมืองหลิงหยุนด้วยซ้ำ   !

แต่ตัวตนเช่นนี้กลับกลายเป็นหมากลัวหมีทันทีหลังจากที่ได้เห็นป้ายคำสั่งที่เจียงเฉินแสดงออกมา !

นะ...นี่ สถานการณ์เป็นเช่นนี้ได้ยังไง  ?

“ผู้จัดการหวู่ หอการค้าแสงจันทร์ของท่านไม่เคยปรากฏป้ายคำสั่งทองคำมาก่อน ดังนั้นป้ายคำสั่งในมือของเขาจะต้องเป็นของปลอมอย่างแน่นอน อย่าได้โดนเขาหลอกเด็ดขาด!”

หลังจากหยุดไปนาน ในที่สุดเมื่อไปซีซวนฟื้นจากความตกใจเขาก็ตะโกนออกมาทันที

“เรื่องของป้ายคำสั่งทองของหอการค้ารายพระจันทร์เรา ข้าย่อมต้องรู้ดีเจ้า”

หวู่เจี้ยนหนานจ้องไปที่ไป่ซีซวนอย่างเย็นชา: "นายน้อยไป่ หอการค้ารายจันทร์ของเราไม่ต้อนรับท่านแล้ว เชิญท่านออกไปจากที่นี่ซะ "

ไป่ซีซวนก็ตัวสั่นด้วยความโกรธ เขาจ้องไปที่หวู่เจี้ยนหนานด้วยท่าทางเหลือเชื่อ "หวู่เจี้ยนหนาน ท่าน... ท่านกำลังพูดอะไร"

“นายน้อยไป่ อย่าให้ข้าต้องพูดแบบเดิมอีกเป็นครั้งที่สองดีกว่า”

การแสดงออกของหวู่เจี้ยนหนานเริ่มเย็นชาขึ้น: "ท่านจะออกไปด้วยตัวเองหรือให้ข้าลากตัวออกไป?"

“หวู่เจี้ยนหนาน อย่าได้รังแกคนอื่นให้มากไปนักนะ!”

ไป่ซีซวนจ้องไปที่หวู่เจี้ยนหนานด้วยความโกรธ: "ข้าเป็นถึงแขกคนพิเศษของหอการค้ารายพระจันทร์ แต่เจ้านั้นเป็นแค่ผู้จัดการสาขาเท่านั้น เจ้ามีคุณสิทธิ์ถึงได้กล้ามาขับไล่ข้าออกไป  ?"

“ผู้จัดการหวู่ ท่านกำลังทำอะไรอยู่    ?”

"เร็วเข้า ! อย่าให้ข้าต้องโกรธไปมากกว่านี้ รีบเอาหินแก่นซวนเฟิงและโสมเลือดมังกรมาให้ข้าได้แล้ว  !"

“ข้าไม่อยากจะเสียเวลากับเขาที่นี่อีก!”

ตอนนี้เอง เสียงที่ไม่พอใจของเจียงเฉินก็ดังขึ้นในหูของหวู่เจี้ยนหนาน

เมื่อได้ยินเสียงที่ดูโกรธเกรี้ยวของเจียงเฉิน หัวใจของหวู่เจี้ยนหนานก็เริ่มสั่นเทา

เขาไม่ได้พูดเรื่องไร้สาระกับไป่ซีซวนอีกต่อไป เขาปรากฏตัวข้างไป่ซีซวนในทันที

การแสดงออกของไป่ซีซวนก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน และเขาก็รีบตะโกนว่า "หวู่เจี้ยนหนาน เจ้ากล้า..."

อย่างไรก็ตาม……

ก่อนที่เสียงตะโกนของไป่ซีซวนจะพูดไปถึงครึ่งทาง หวู่เจี้ยนหนานก็คว้าไหล่ของเขาและโยนไป่ซีซวนออกไป

ทันที ผู้คนก็เห็นหวู่เจี้ยนหนานถูกไป่ซีซวนโยนออกไปด้านนอกหอการค้าราวกับทิ้งขยะ

ฉากนี้ทำให้ภายในหอการค้ากลายเป็นเงียบสงัดทันที

สายตาของทุกคนที่จ้องไปยังเจียงเฉินตอนนี้ต่างก็เต็มไปด้วยความสยองขวัญอย่างนึกไม่ถึง !

เพียงเพราะคำพูดของเด็กหนุ่มคนนี้ นายน้อยแห่งเมืองหลิงหยุนกลับถูกหวู่เจี้ยนหนานโยนออกไปจากหอการค้าอย่างไม่ลังเล  !

เด็กคนนี้จะน่ากลัวเกินไปแล้ว!