ตอนที่ 86 เขี่ยเจ้าให้พ้นทางก็ยังทำได้ 

ตอนที่ 86 เขี่ยเจ้าให้พ้นทางก็ยังทำได้

เสียงที่ดูหยิ่งผยองของเจียงเฉินก็ทำให้ทุกคนหันมามองเขาราวกับเป็นคนโง่ทันที

หอการค้ารายพระจันทร์ เป็นหอการค้าที่ใหญ่ที่สุดในอาณาจักรต้าเซี่ย ไม่เพียงแต่พวกเขาจะทรงพลังเท่านั้นพวกเขายังมั่งคั่งอีกด้วย

ในอาณาจักรต้าเซี่ยแห่งนี้ ไม่มีใครไม่อยากเป็นแขกพิเศษของหอการค้ารายพระจันทร์

แม้จะเป็นเพียงป้ายคำสั่งทั่วๆไปของหอการค้า แต่มันก็ยังนับได้ว่าเป็นป้ายคำสั่งที่พิเศษ

แต่เด็กที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาตอนนี้ลกบั...ดูถูกป้ายคำสั่งทองแดงของหอการค้ารายพระจันทร์อย่างนั้หน่ะรึ  ?

“ฮ่าฮ่า...เจียงเฉิน ข้าว่าเจ้าคงสมองเพี้ยนไปแล้วแน่ๆ”

ไป่ซีซวนยิ้มออกมาดูถูกเหยีดหยาด  "เจ้ากล้าพูดว่าข้าไม่มีสิทธิ์เอาป้ายมาอวดอ้างต่อหน้าเจ้าสินะ ? เจ้าพูดเช่นนั้นแปลว่าเจ้ามีป้ายคำสั่งเงินใช่หรือไม่?"

เจียงเฉินทำเพียงตอบอย่างเฉยเมย   "ถึงข้าจะไม่มีป้ายคำสั่งเงิน แต่ข้าก็สามารถลากเขี่ยเจ้าออกไปจากที่นี่ได้  !"

"เจียงเฉิน เจ้าช่างกล้านักที่พูดเช่นนั้นต่อหน้าข้า!"

ไป่ซีซนก็ยิ้มด้วยความโกรธ จากนั้นเขาก็มองเจียงเฉินอย่างสมเพช  : "ข้าจะทำให้เจ้ารู้เองว่าวันนี้ใครกันแน่ที่จะถูกลากตัวออกไป  !"

"เกิดอะไรขึ้น!?"

ตอนนี้เองทุกคนในห้องโถงก็กลายเป็นตื่นตระหนก

ทุกคนต่างก็มองไปตามเสียงที่ดังขึ้น จากนั้นพวกเขาก็เห็นชายวัยกลางคนที่กำลังค่อยๆเดินออกมาจากด้านในหอการค้าอย่าง

ชายวัยกลางคนคนี้ไม่ใช่ใครอื่นไกล แต่เขาคือหวู่เจี้ยนหนาน ชายที่เป็นผู้จัดการของหอการค้ารายพระจันทร์สาขาเมืองหลิงหยุน

“ผู้จัดการหวู่ ท่านมาก็ดีแล้ว ข้ามาที่หอการค้าแห่งนี้ก็เพื่อขอซื้อหินแก่นซวนเฟิงและโสมเลือดมังกร ”

"ตามกฎแล้ว ข้าที่มีป้ายคำสั่งพิเศษของท่านจะต้องได้รับสิทธิ์เป็นคนแรกโดยไม่อาจปฏิเสธได้  "

“แต่เด็กคนนี้กลับยืนกรารที่จะสร้างปัญหาที่นี่ ฉะนั้นแล้วได้โปรดท่านช่วยขับไล่เขาออกไปด้วย ”

ไป่ซี่ซวนมองไปที่หวู่เจี้ยนหนานที่กำลังเดินเข้ามาและพูดกับเขาโดยตรง

“นายน้อยไป่อย่าพูดเช่นนั้นเลย หอการค้าเรานั้นถูกสร้างมาเพื่อทำธุรกิจ ตราบใดที่เข้ามาในหอการค้าของเราทุกคนล้วนแต่คือแขก ”

จากนั้นหวู่เจี้ยนหนานก็ยิ้มอย่างแผ่วเบา: “อย่างไรก็ตาม นายน้อยไป่นั้นมีป้ายคำสั่งพิเศษของหอการค้าเรา ดังนั้นโดยทั่วไปแล้วท่านจึงมีสิทธิ์ก่อน ข้าจะให้คนนำหินแก่นซวนเฟิงและโสมเลือดมังกรมาให้ท่านเอง”

หลังจากหวู่เจี้ยนหนานพูดจบ เขกา็สั่งให้พนักงานต้อนร้บหญิงคนนั้นนำวัสดุมาให้ไป่ซีซวน

"เดี๋ยว!"

ในตอนนี้เอง เสียงแผ่วเบาก็ดังขึ้นในหูของหวู่เจี้ยนหนาน

หวู่เจี้ยนหนานเอียงหัวเล็กน้อยและจ้องไปที่เจียงเฉิน   "น้องชายคนนี้ ดูเหมือนว่าเจ้ามีอะไรจะพูดนะ"

"ถูกต้อง!"

เจียงเฉินหยักหน้าและก็กล่าว   "หินแก่นซวนเฟิงและโสมเลือดมังกรนั้นข้าเป็นคนสั่งก่อน ท่านไม่อาจมอบให้เขาได้ !"

"เจียงเฉิน เจ้าไปกินดีเสือหัวใจหมีที่ไหนมาถึงได้กล้ามาทำตัวหยาบคายเช่นนี้ในหอการค้ารายพระจันทร์กัน   !"

ไปซี่ซวงจู่ๆก็แสะยิ้มขึ้นและพูดดูถูก    "เพียงแค่เจ้าคิดว่าจะไม่ขายให้ข้า แล้วคนอื่นจะต้องทำตามรึไง ? เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน ?"

"ข้าบอกตั้งแต่แรกแล้วว่าข้าจะทำให้เจ้าถูกขับไล่ออกไปเหมือนกับตอนที่หยานชิงซวนไล่เจ้าออกไปตำหนักชิงซวน  วันนี้ ที่หอการค้ารายพระจัทร์แห่งนี้ เจ้าจะต้องถูกลากตัวออกไป  !"

ทันที่เจียงเฉินพูดจบเขาก็หยิบป้ายคำสั่งทองคำที่ได้มาจากเยว่หยางโจวออกมา

เขายื่นป้ายคำสั่งทองออกไปตรงหน้าชายวัยกลางคนและชี้ไปที่ไป่ซีซวนอย่างเฉยเทย   "ผู้จัดการหวู่ ข้ามีเรื่องจะถามเจ้า ด้วยป้ายคำสั่งในมือของข้า ข้ามีสิทธิ์ไล่เขาออกไปจากที่นี่หรือไม่  !"

หวู่เจี้ยนหนานก็จ้องไปที่ป้ายคำสั่งสูงสุดที่เจียงเฉินหยิบออกมาและความหวาดกลัวที่ไม่อาจปกปิดได้ก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขาทันที

ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเขาคนนี้มีป้ายคำสั่งทองสูงสุดของหอการค้ารายพระจันทร์ !

ตอนนี้เอง

หัวใจของหวู่เจี้ยนหนานก็กลายเป็นตกตะลึงสุดขีดและเหงื่อเย็นก็เริ่มไหลลงมาจากหน้าผากของเขา