ตอนที่ 74 อาคมห้าธาตุ แล้วมันยังไง !
ตอนที่ 74 อาคมห้าธาตุ แล้วมันยังไง !
“ฮ่าฮ่า…”
เมื่อได้ยินคำพูดของเจียงเฉิน เด็กชายผมสีม่วงก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้ “เจ้าหนู เจ้ารู้ไหมว่าคนที่อยู่ข้างข้าคือใครกัน?”
“นี่คือศิษย์พี่ของเรา เล่ยชิง ด้วยอาคมดาบของวังยุทธ์คังเล่ย ศิษย์พี่เหล่ยไม่เพียงแต่จะเป็นยอดฝีมือขั้น 9 ระดับรวมปราณเท่านั้น แต่เขายังเป็นถึงผู้ใช้อาคมระดับสามอีกด้วย !”
“เป็นยังไง ทีนี้เจ้ายังจะกล้าพูดจาพยาบคายต่อหน้าศิษย์พี่เล่ยอีกหรือไม่ ?”
เด็กชายผมสีม่วงก็มองไปที่เจียงเฉินด้วยความรังเกียจ
ด้วยเล่ยชิงที่อยู่กับเขาที่นี่แล้ว เขาไม่เชื่อหรอกว่าเจียงเฉินจะสามารถทำอะไรเขาได้ !
"เจ้าคิดว่ามีเขาอยู่แล้วข้าจะฆ่าเจ้าไม่ได้จริงๆรึ ?"
เจียงเฉินเพียงแค่ชำเลืองมองไปที่เด็กหนุ่มที่ชื่อเล่ยชิงเท่านั้น
ทันทีเขาก็กำหมัดและชกออกไปยังเด็กหนุ่มผมสีม่วง
ตอนนี้เองเล่ยชิงที่อยู่ข้างๆเด็กหนุ่มผมสีม่วงก็เคลื่อนไหว
เขามายืนอยู่ตรงหน้าเด็กหนุ่มผมม่วงในพริบตาและกลิ่นอายที่ดุร้ายก็กระจายออกมาจากมือของเขาที่งอเป็นกรงลบ จากนั้นเขาก็ใช้มันทำลายหมัดของเจียงเฉินตยแตกเป็นเสี่ยงๆ
“กล้าลงมือคนของข้าต่อหน้าข้าเช่นนี้ เจ้าคิดว่าข้าเป็นอากาศจริงๆรึ ?”
เล่ยชิงจ้องไปที่เจียงเฉินอย่างจริงจังและร่างกายของเขาก็เต็มไปด้วยกลิ่นอายอันอึดอัดที่ทำให้ผู้คนหวาดกลัวทันทีเมื่อมองมา
ดวงตาของเจียงเฉินเย็นชา: "คนที่อยู่ข้างหลังเจ้า วันนี้ข้าจะต้องฆ่าเขาให้ได้ เจ้าคิดจะหยุดข้าๆจริงใช่ไหม ?"
“ในฐานะที่ข้าเป็นศิษย์พี่ ข้าก็คงไม่อาจนั่งเฉยๆและปล่อยไปได้ ”
เล่ยชิง พูดอย่างเฉยเมย: "ยิ่งไปกว่านั้น ข้ายังต้องการน้ำนมจิตวิญญานหน่อไม้สวรรค์ในมือเจ้าอีกด้วย!"
“โอ้?”
มุมปากของเจียงเฉินเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย: "น้ำนมจิตวิญญานหน่อไม้สวรรค์ที่อยู่ในมือข้าหน่ะรึ ? ก็มาเอาไปสิ ถ้าเจ้ามีความสามารถพอล่ะนะ "
“พี่ใหญ่เล่ย ข้าว่าเราอย่าเสียเวลาคุยกับมันเลยดีกว่า ฆ่าพวกมันและชิงน้ำนมจิตวิญญานหน่อไม้สวรรค์เลยดีกว่า!”
เด็กชายผมสีม่วงก็จ้องไปที่เจียงเฉินอย่างขุ่นเคือง
"ถอยไปก่อน!"
เล่ยชิงโบกมือแล้วมองไปที่เจียงเฉินอย่างวางตัว: "เจ้าคือคนฆ่าสิงโตปีศาจหิมะที่อยู่ข้างนอกนั่นด้วยอาคมสินะ "
เจียงเฉินพูดเบา ๆ : “ถ้าใช่แล้วมันจะทำไม ?”
“ข้าเล่ยชิงไม่ชอบเอาเปรียบผู้อื่น”
“ในเมื่อเจ้าสามารถฆ่าสิงโตปีศาจหิมะได้ด้วยอาคม นั่นก็แสดงว่าความสามารถในการใช้อาคมของเจ้านั้นนับได้ว่าไม่อ่อนแอ”
"ข้าเองก็เป็นผู้ใช้อาคมเช่นกัน เอางี้แล้วกัน ถ้าเจ้าสามารถทำลายอาคมของข้าได้ ข้าก็จะปล่อยเจ้าไป แต่ถ้าเจ้าไม่สามารถทำลายมันได้ ก็จงทิ้งน้ำนมจิตวิญญานหน่อไม้สวรรค์ไว้แล้วจากไปซะ "
เมื่อเสียงเบาๆของเล่ยชิงจางลง อาคมที่มีแสงห้าสีกระพริบอยู่ก็ปรากฏขึ้นบนมือของเขา
“เจ้าสนใจประลองกับข้าหรือไม่หละ ?”
เจียงเฉินก็หรี่ตามองเขา: “ถ้าข้าทำลายไม่ได้ ข้าต้องทิ้งน้ำนมจิตวิญญานหน่อไม้สวรรค์ไว้ แล้วถ้าข้าทำลายได้ล่ะ เจ้าจะทิ้งอะไรไว้ให้ข้ากัน ”
“ฮ่าฮ่าฮ่า...เจ้าคิดหรือว่าเจ้าจะสามารถทำลายอาคมของพี่เล่ยได้จริงๆหน่ะ ?”
“ใช่แล้ว ศิษย์พี่เล่ยเป็นผู้ใช้อาคมระดับสาม มันคงจะเกินตัวสำหรับเจ้าไปหน่อยนะที่คิดจะทำลายอาคมของพี่เล่ยหน่ะ!”
ด้านหลังเล่ยชิง เด็กหนุ่มผมม่วงและนักเรียนหลายคนจากคฤหาสน์ยุทธ์คังเล่ยต่างก็แสดงออกอย่างเยาะเย้นและเหยีดหยัน
“ถ้าเจ้าสามารถทำลายอาคมของข้าได้ วิชาดาบระดับลึกซึ้ง ดาบฟ้าคำรามเล่มนี้จะเป็นของเจ้า”
เล่ยชิงหยิบวิชาต่อสู้ลึกลับเล่มหนึ่งออกมาและพูดกับเจียงเฉินเบาๆ
"ก็ดี!"
เจียงเฉินพยักหน้าและชี้นิ้วไปที่เล่ยชิง: “เจ้าลงมือได้เลย!”
ท่าทางของเล่ยชิงก็เปลี่ยนไปและอาคมห้าสีที่ส่องแสงในมือเขาก็ถูกกระตุ้น จากนั้นเจียงเฉินและหญิงสาวทั้งสองก็ถูกปกคลุมไปด้วยแสงห้าสีทันที
ทันที เขาก็มองไปยังเจียงเฉินที่ถูกห่อหุ้มด้วยแสงอาคมจางๆ : "ตอนนี้ เชิญเจ้าทำลายอาคมของข้าได้แล้ว !"
“หึหึ นี่หน่ะรึคืออาคมที่เจ้าต้องการให้ข้าทำลายมันหน่ะ”
เจียงเฉินหัวเราะเบา ๆและทันทีเสียงที่ดูถูกเหยียดหยามก็ดังออกมาจากอาคม
“พูดตรงๆนะ อาคมห้าธาตุของเจ้านั้นไม่ต่างอะไรไปจากขยะเลย !”
