ตอนที่ 48 อย่าบังคับให้ข้าต้องฆ่า

ตอนที่ 48 อย่าบังคับให้ข้าต้องฆ่า

“สวนยาแห่งนี้แต่เดิมแล้วก็เป็นของตระกูลเจียงข้า ทำไมข้าถึงจะไม่กล้ามาล่ะ ?”

เจียงเฉินสูดหายใจอย่างเย็นชาและพูดด้วยสีหน้าที่หมดความอดทน “ข้าไม่มีเวลามาพูดเรื่องไร้สาระกับเจ้า ไปบอกให้อสูรเลือดออกมาหาข้า !”

"เด็กหนุ่ม เจ้าคือตัวอะไร ต้องให้เราช่วยบอกไหม ?"

"เจ้าจงสำเนียกตัวเองและออกไปจากที่นี่ซะ!"

"มิฉะนั้น ภูเขาซวนชางแห่งนี้จะเป็นที่ฝังศพของเจ้า!”

ชายหัวล้านมองเจียงเฉินด้วยความรังเกียจ การแสดงออกของเขาก็ดูเย่อหยิ่งเป็นอย่างมาก!

“เป็นแค่เด็กน้อยในกลุ่มคนเลวกลับกล้ามาหยิ่งผยองต่อหน้าข้า เจ้าคงอยากตายจริงๆสินะ  !”

เจียงเฉินจ้องมองด้วยความเย็นชา จากนั้นฝ่ามือของเขาก็ขยับ เขาดูดใบไม้ที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมาติดไว้บนมือ

เขาก็ใช้สองนิ้วคีบใบไม้ไว้

ทันใดนั้นใบไม้ก็พุ่งออกไปราวกับเป็นคมมีด มันฟันไปที่คอของชายหัวโล้นทันที

เลือดสีแดงพวยพุ่งออกมา และร่างของชายหัวโล้นก็ล้มลงกับพื้นทันที

“เจ้า…… เจ้า….”

ฉากนี้ทำให้สมาชิกที่เหลือของกลุ่มเลือดอสูรกลายเป็นหวาดกลัวทันทีถึงขนาดที่ขนทั่วร่างของพวกเขาลุกชัน

เจียงเฉินเหลือบมองเขาอย่างแผ่วเบา: “ถ้าเจ้าไม่อยากตาย จงบอกให้ซูชาออกมาพบข้าเดี๋ยวนี้ ”

คนในกลุ่มเลือดอสูรก็ตื่นตระหนกและวิ่งเข้าไปที่สวนยาทันที

ประมาณห้านาทีต่อมา เขาก็เห็นชายคนหนึ่งที่มีรอยแผลเป็นบนใบหน้ากำลังเดินออกจากสวนยาพร้อมกับกลุ่มคน

"ใครมันกล้ามาสร้างปัญหาให้กับกลุ่มเลือดอสูรของข้ากัน  "

ก่อนที่ชายร่างใหญ่ที่มีแผลบนใบหน้าจะมาถึง เสียงที่ดูโกรธเกรี้ยวก็ดังสนั่นเข้ามาในหูของเจียงเฉิน

เจียงเฉินมองไปที่ชายร่างใหญ่อย่างเย็นชาและอดไม่ได้ที่จะพูดอย่างเฉยเมยว่า "เจ้าคือผู้นำกลุ่มเลือดอสูร  ?  อสูรเลือดใช่ไหม?"

“ใช่ ข้าคืออสูรเลือด”

สายตาที่ดุร้ายของซูชาก็สังเกตทั่วร่างของเจียงเฉินเล็กน้อย: "เจ้าหนุ่ม เจ้าเป็นใครกัน?"

“เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้หรอกว่าข้าคือใคร !”

เจียงเฉิน กล่าวอย่างเฉยเมย: "เจ้าเพียงต้องรู้ว่าสวนยาแห่งนี้ไม่ใช่ที่ๆกลุ่มคนชั่วอย่างพวกเจ้าจะเข้ามาได้  "

“เจ้าหนู ตระกูลเจียงของเจ้าไม่มีใครอยู่ถึงขนาดส่งเด็กที่ขนยังไม่ขึ้นเช่นเจ้ามาเลยรึ ”

“เด็กที่ขนยังไม่ขึ้นเช่นเจ้ามีคุณสมบัติพอมาพูดเช่นนี้ต่อหน้าข้างั้นรึ”

“อย่าว่าแต่เจ้าเลย แม้ว่าเจียงเฉียนเหอจะมาที่นี่ด้วยตัวเอง ข้าท่านซูคนนี้ก็ไม่มีทางคืนสวนยาให้หรอก  !”

เมื่อซูชาได้ยินคำพูดของเจียงเฉิน เขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

ใบหน้าของเจียงเฉินเย็นชา: "ซูชา ดูเหมือนเจ้าจะคิดว่าในตระกูลเจียงของเราไม่มีใครจัดการเจ้าได้แล้วสินะ  ?"

"แล้วมันไม่ใช่รึไง?"

“นอกจากเจียงวู่หย่าแล้วจะมีใครในตระกูลเจียงอีกที่สามารถเอาชนะข้าได้   ?”

“เจ้าหนู ข้าจะแนะนำเจ้านะ ถ้าเจ้ายังอยากมีชีวิตอยู่ก็จงปล่อยสวนยานี้ให้ข้าซะ ”

“ถ้าเจ้าทำให้บิดาของเจ้าคนนี้โกรธไปมากกว่านี้หละก็ เจ้าเชื่อหรือไม่ว่าบิดาของเจ้าคนนี้จะเข้าไปในเมืองคังซานและลบตระกูลเจียงของเจ้าออกมาจากเมืองคังซางอย่างสมบูรณ์ซะ  !”

ซูชากล่าวด้วยรอยยิ้มดุร้าย

เจียงวู่หยาไม่อยู่ที่เมืองแล้ว

ในสายตาของเขา ตอนนี้ตระกูลเจียงเป็นเพียงลูกพลับอ่อนที่เขาสามารถเด็ดกินได้อย่างง่ายดาย!

“เจ้าสารเลว เจ้าก็มั่นใจในตัวเองมากเกินไป  ”

“หากตอนแรกพ่อของข้ายังสามารถกำหราบเจ้าได้ ข้าในตอนนี้เองก็กำหราบเจ้าได้เหมือนกัน  !”

“เจ้าบอกว่าจะลบตระกูลเจียงของข้าออกไปจากเมืองคังซานสินะ ? เจ้าคิดว่าตัวเองทำได้รึไง ?”

เจียงเฉินจ้องมองที่ซูชาอย่างเย็นชาและน้ำเสียงที่ไม่แยใดๆของเขาก็สะท้อนไปทั่วอากาศทันที

“ข้าจะให้เวลาเจ้าห้านาที พาคนของเจ้าไสหัวออกไปจากที่นี่ซะ มิฉะนั้นอย่าได้โทษข้าหากข้าต้องลงมือฆ่าพวกเจ้า  !”