ตอนที่ 30 ผู้สืบทอดของตระกูลแกริค(อ่านฟรี)
ตอนที่ 30 ผู้สืบทอดของตระกูลแกริค
‘แรงเฮือกสุดท้ายสินะ’ ทารกน้อยลูอิสตามมาดูที่ขอบหน้าต่าง ก่อนจะขมวดคิ้วชนกันมองมาลก้าที่ตกลงไปนอนบาดเจ็บสาหัสอยู่กับพื้นด้านล่าง เขาคิดจะตามลงไปเชือดซ้ำ แต่ก็ไม่ได้ทำ เนื่องจากในตอนนี้คนของมาลก้าได้กลับมากันแล้ว
รถจำนวน 4 คันขับกลับเข้ามาในคฤหาสน์อย่างรวดเร็ว
“บัดซบพวกเราหลงกลแล้ว”
“ไฟไหม้...!!! ดับไฟเร็ว”
“พระเจ้านายน้อยลูก้านี่รีบพานายน้อยขึ้นรถไปที่คฤหาสน์ท่านบารอนเมสันเร็ว”
“ด้านบน ศัตรูอยู่ด้านบน”
ลูกน้องมาลก้ายกร่างชุ่มเลือดของมาลก้าหนีขึ้นรถสี่ล้อก่อนจะขับออกไปด้วยความรวดเร็ว ส่วนพวกที่เหลืออีกสามสิบกว่าคนนั้นก็พากันวิ่งกรูเข้ามาในคฤหาสน์ที่กำลังลุกไหม้
‘อาร์มันโด้คงยื้อเท่าที่ทำได้แล้ว ฉันก็ต้องรีบออกไปเหมือนกัน’
ลูอิสรีบวิ่งเข้าไปในห้องก็เห็นแอนเดรียที่คว้ามุมของเตียงพยุงตัวเองอยู่ท่ามกลางห้องที่ลุกเป็นไฟ
“ท่านแม่ไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่” ลูอิสรีบวิ่งไปหาแอเดรียด้วยขาน้อย ๆ ของตน ก่อนจะกระโดดกอดเธอ
“แม่สบายดี ลูกเป็นอะไรหรือเปล่า” แอนเดรียที่ทรงตัวได้แล้วก็ใช้มือเช็ดคราบรอยดำที่เกิดจากลูกไฟของมาลก้าออกให้เขา
“ไม่เป็นอะไร...” ลูอิสส่ายหัว ก่อนจะพูดต่อ “จริงสิ ท่านแม่รอสักครู่”
ลูอิสใช้ออร่าต้านไฟกับแอนเดรียทำให้เธอทนกับเปลวไฟรอบ ๆ ได้มากขึ้น เขาเอาโพชั่นพลังงานออกมาและให้กับแอนเดรียดื่มเพื่อฟื้นฟูพลังกายเพิ่มด้วย หลังจากดื่มโพชั่นพลังงานผลข้างเคียงจากการโดนยาสัมผัสศพก็หายไปจนหมด ทำให้แอนเดรียมีแรงขึ้นมามาก
หลังจากนั้นทั้งลูอิสและแอนเดรียก็รีบหนีออกมาจากคฤหาสน์ที่ไฟกำลังลุกไหม้ เขาพยายามหลบเลี่ยงพวกคนของมาลก้า แต่ถ้าทำไม่ได้ลูอิสก็จะลงมือก่อน ทั้งกระโดดถีบขาคู่หรือไม่ก็กระแทกด้วยโล่จนร่างกระเด็นไปไกล
ใช้เวลาไม่กี่นาทีทั้งสองก็ออกมานอกตัวคฤหาสน์ได้แล้ว
“ทางนั้น...” ลูอิสชี้ไปแนวป่าที่เคยหลบก่อนหน้า
“แล้วพ่อบ้านเฟรด...” แอนเดรียคิดจะให้ลูอิสออกไปก่อน เธอจะกลับไปช่วยพ่อบ้านเฟรด เพราะยังไงก็ไม่อาจจะทิ้งเขาให้ตายได้ แต่ตอนนั้นเองก็มีเสียงเรียกทั้งสองคน
“ท่านลูอิส!” เจียน่าที่ขี่หมีกริซลี่มาทางทั้งสองคน โดยด้านหลังนั้นมีพ่อบ้านชรานั่งมาด้วย แต่ดูเหมือนเขาจะกลัว ๆ อยู่หน่อย
พอมาถึงพ่อบ้านเฟรดก็ลงมาจากหลังหมีกริซลี่ด้วยความรีบร้อน
“นายหญิงท่านไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่” พ่อบ้านเฟรดถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง แต่ก็พยายามรักษาระยะห่างและไม่มองตรง ๆ เนื่องจากแอนเดรียนั้นยังใส่ชุดผ้าไหมบาง ๆ เท่านั้น
“อืม ไม่เป็นอะไรมาก ไปจากที่นี่กันก่อน” แอนเดรียกล่าว พร้อมกับมองไปรอบ ๆ ด้วยกลัวว่าจะมีคนตามมา
สายตาของเธอไปหยุดอยู่ที่หมีกริซลี่ แอนเดรียเห็นท่าทีของเจียน่าก็พอจะเดาได้ว่าเด็กาวคงเป็นคนควบคุมมัน แต่เธอไม่รู้ว่าหมีกริซลี่ตัวนี้มาจากไหนเหมือนกัน
“ขอรับ” พ่อบ้านเฟรดพยักหน้ารับ
แอนเดรียอุ้มลูอิสขึ้นมาก่อนจะเดินไปที่หมีกริซลี่ก่อนจะเดินไปด้านหลังเจียน่าและปีนขึ้นไปบนหลังหมีกริซลี่ พ่อบ้านเฟรดก็รีบถามขึ้นไป แต่ตอนขึ้นเขาระวังหมีกริซลี่พอควรเพราะกลัวมันจะหันกลับมากัด
“คงต้องพึ่งเธอแล้ว” แอนเดรียพูดกับเจียน่า
แอนเดรียพยักหน้า “ค่ะนายหญิง” ก่อนจะสั่งให้มีวิ่งไปทันที โดยทิ้งปราทที่กำลังโดนไฟไหม้และเสียงวุ่นวายของลูกน้องมาลก้าไว้เบื้องหลัง
...
หลังจากเข้ามาหลบที่แนวป่าได้แล้ว ก็เจอกับอาร์มันโด้ที่นอนหมดแรงหายใจหอบแฮก ๆ อยู่ที่พื้นไม่ไกลมากนัก
“เหนื่อยมาก ไอ้บ้าพวกนั้นมันมีรถด้วย กว่าฉันจะหนีมาได้ก็เกือบตายแล้ว” อารืมันโด้บ่นออกมา ก่อนจะลุกขึ้นยืนเดินไปหาพวกเขา
เจียน่าแนะนำอาร์มันโด้ให้แอนเดรียและพ่อบ้านเฟรดรู้จัก พอสองคนได้ยินว่าร์มันโด้คือคนติดตามของลูอิสก็ต่างก้มหน้ามองลูอิสเป็นตาเดียวกัน ลูอิสเลือกจะไม่พูดเพียงพยักหน้ายืนยันเท่านั้น
“ฉันขอขึ้นไปด้วยนะ ถ้าวิ่งกลับไปคงไม่ไหว” อาร์มันโด้เดินไปด้านหลัง ก่อนจะขึ้นไปนั่งกับพ่อบ้านเฟรดแบบเบียดกัน
“ก่อนกลับต้องแวะไปที่หนึ่งก่อน” แอนเดรียกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด
“พ่อบ้านเฟรดเข้าใจได้ในทันที”
...
ปัง!
ประตูบ้านกลางป่าถูกถีบออกอย่างแรงโดยพ่อบ้านเฟรด ในตอนแรกพ่อบ้านเฟรดคิดว่าจะได้เห็นชายชราตาบอดนั่งนับเงินที่ได้มา แต่กลับพบว่ามีศพชายชรานอนคว่ำตายอยู่ที่พื้นห้อง
“เจ้าไม่น่าโง่ไปเชื่อคำพูดพวกมันเลย” พ่อบ้านเฟรดส่ายหัว ก่อนจะเดินไปค้นหาของด้านใน ซึ่งก็คือแหวนของของบารอนแกริค
หลังจากที่แอนเดรียและพ่อบ้านเฟรดสลบไปแล้ว ชายตาบอดก็เลือกจะเก็บแหวนไว้เพราะคิดว่าจะขายได้เยอะ แต่เขากลับไม่คิดว่าจะโดนฆ่าทันทีที่พวกนั้นได้ตัวของแอนเดรียไป
เมื่อได้แหวนมาแล้ว พ่อบ้านเฟรดก็เดินไปเปิดขวดเหล้าออกมาดื่มอึกหนึ่ง เพื่อล้างพิษ จากนั้นก็จัดการเผาบ้านทั้งหลังด้วยเหล้าที่เหลือในชั้นวาง เปลวไฟลุกลามอย่างรวดเร็ว ชั้นวางขวดเหล้าก็ติดไฟและเหล้าในขวดระเบิดออกเติมเชื้อเพลิงให้เปลวไฟ มำให้เพลิงลุกโหมกระหน่ำอย่างรุนแรงมากกว่าเก่า
พ่อบ้านเฟรดนั้นเดินออกก่อนจะปิดประตูโดยไม่หันกลับมามอง
...
หลังจากกลับมาถึงเขตชุมชนผู้อพยพ อาร์มันโด้ก็แยกตัวกลับไปที่บ้านก่อนในทันที เพราะการหายตัวไปเฉย ๆ ทำให้เบลล่าเป็นห่วงเอาได้
คนที่เหลือก็พากันตรงกับห้องพักในทันที
ตอนนี้ภายในห้องนั่งเล่นแอนเดรียนั่งอยู่บนโซฟา โดยด้านหลังมีพ่อบ้านเฟรดที่ยืนอยู่เงียบ ๆ ส่วนลูอิสนั้นก็นั่งอยู่ตรงข้ามกับแอนเดรีย โดยมีเจียน่ายืนอยู่ข้างหลังเช่นกัน
บนโต๊ะด้านหน้าพวกเขาทั้งสี่คนนั้นมีแหวนบารอนแกริควางอยู่
พวกเขาไม่มีใครพูดออกมาจนกระทั่งแอนเดรียเปิดปากพูดก่อน
“ลูกตามไปที่นั่นได้ยังไง” แอนเดรียถามด้วยความสงสัย พ่อบ้านเฟรดเองก็อยากจะรู้เหมือนกัน
“พลังของเจียน่า” ลูอิสกล่าว ก่อนจะส่งสายตาให้เจียน่าแสดงให้ดู เจียน่าพยักหน้าก่อนจะเดินไปเปิดหน้าต่าง ทันทีที่หน้าต่างเปิดออกมา อีกาดำตัวหนึ่งก็บินมาเกราะที่หน้าต่าง
“นกตัวนี้” ในที่สุดแอนเดรียก็เข้าใจถึงพฤติกรรมแปลก ๆ ของนกตนนี้ที่ได้ช่วยเธอไว้
คราวนี้ลูอิสเป็นฝ่ายถามบ้าง “ท่านแม่ตามหาอะไรกันแน่ ถึงได้ไปติดกับดักและเกี่ยวยังไงกับแหวนวงนี้” เขาถามอย่างไม่ปิดบังอีก เพราะการลงมือช่วยวันนี้ก็เหมือนเป็นการยืนยันแล้วว่าเขาไม่ใช่เด็กธรรมดา
ทารกน้อยลูอิสจ้องมองไปที่แอนเดรียด้วยสีหน้าจริงจัง อันที่จริงเขาพอเดาได้ แต่การฟังจากปากนั้นมันละเอียดกว่า
“เรื่องนี้...” แอนเดรียลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าตกลงและเล่าเรื่องทุกอย่างออกมา
“เรื่องเริ่มจากแหวนวงนี้ นี่คือแหวนของพ่อของลูก บารอนไรแลนด์ แกริค เป็นแหวนที่เขาใส่ประจำ และคนที่เจอแหวนและใช้มันวางกับดักแม่คือ มาลก้า บุตรชายคนโตของบารอนเมสันหนึ่งในบารอนของเมืองเอลดิล” แอนเดรียเล่าอย่างช้า ๆ
ส่วนลูอิสนั้นก็ได้แต่นึกตาม ‘คนที่ฉันจัดการไปคือลูกของบารอนเมืองนี้อย่างนั้นเหรอ ถ้ามันตายไปเลยก็คงดี แต่ก็ประมาทไม่ได้เช่นกัน แต่ว่าแหวนวงนี้คือแหวนประจำตัวของบารอนแกริค แล้วมาลก้าไปเอามาได้ยังไง คงต้องลองถามดู เหมือนแอนเดรียจะไม่ได้เล่าออกมาหมด’
ลูอิสเงยหน้ามองไปที่แอนเดรียด้วยดวงตากลมโตของตัวเองและถาม “ท่านแม่ พวกเขาได้แหวนมาจากไหน”
“นายหญิงเรื่องนี้...” พ่อบ้านเฟรดที่เงียบตลอดได้พูดแทรกขึ้นมา
“เขาควรจะได้รู้เรื่องนี้ เพราะเขาคือผู้สืบทอดตระกูลแกริค” แอนเดรียพูดกับพ่อบ้านเฟรด ก่อนหันมาจ้องลุอิสด้วยสีหน้าจริงจัง
‘เฮ้ย ๆ ทำไมทั้งสองถึงมีสีหน้าเคร่งเครียดกันแบบนี้ ก็แค่ถามที่มาของแหวนไม่ใช่หรือไง แล้วทำไมแอนเดรียต้องหันมามองฉันด้วยท่าทีจริงจังแบบนี้กัน รู้สึกเกร็งขึ้นมาแล้วสิ’ ทารกน้อยลูอิสยืดตัวนั่งตรง ๆ อย่างไม่ตั้งใจ
“ลูอิส แหวนวงนี้มาจากซอมบี้ตัวหนึ่ง พวกเขาถอดมันออกมาจากนิ้วของไรแลนด์” แอนเดรียพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้าอย่างชัดเจน
“หะ!” ทารกน้อยลูอิสถึงกับเหวอไปเล็กน้อย
‘เออ...พ่อฉันในโลกนี้ตายแล้วอย่างนั้นเหรอ’
‘เกิดมาวันแรกก็โดนซอมบี้ไล่กิน ต่อมาก็โดนผู้อพยพไล่ล่า ยังต้องมาอยู่หลบ ๆ ซ่อน ๆ ฐานะตัวเอง ตอนนี้พ่อที่ไม่เคยเจอหน้า พอได้ข่าวกันก็กลายเป็นว่าตายซะแล้ว ชีวิตในโลกนี้มันทำไมถึงน่าอนาถขนาดนี้กัน’
‘เฮ้ย ๆ เด็กทารกเจอเรื่องแบบนี้ถือว่าปกติหรือเปล่า ถ้าโตขึ้นฉันจะกลายเป็นเด็กมีปมไหมเนี่ย’
ลูอิสได้แต่ถอนหายใจกับการมาเกิดใหม่ของเขา
“ลูอิส ลูกนะ ถึงจะเป็นเด็กอัจฉริยะ แต่ถ้าจะร้องไห้ก็ร้องออกมาได้นะ” แอนเดรียลุกขึ้นเดินไปกอดลูอิส
‘เออ...ที่จริงก็ไม่ได้เสียใจอะไรหรอก เพราะยังแม้แต่หน้าก็ยังไม่เคยเจอเลย’ ลูอิสที่โดนกอดยิ้มเจือน ๆ แต่แล้วเขาก็สัมผัสได้ว่าแอนเดรียนั้นตัวสั่นและเหมือนจะสะอื้นออกมาเบา ๆ
“ท่านแม่” ลูอิสพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอู้อี้เล็กน้อยเพราะโดนแอนเดรียกอดซะแน่น
“แม่ไม่เป็นอะไร” แอนเดรียเช็ดน้ำตาของตัวเอง ก่อนจะมองไปที่ลูอิสอย่างจริงจัง “ลูอิส พ่อของลูกบารอนไรแลนด์ แกริค ตายแล้ว ดังนั้นตอนนี้ลูกคือผู้นำของตระกูลแกริคแล้ว”
