567 - ราตรีรัญจวนใจ 

567 - ราตรีรัญจวนใจ

ในช่วงค่ำคืนก่อนที่วันบุกทะลวงจะมาถึง สตรีศักดิ์สิทธิ์ทะเลสาบหยกได้เดินทางมาเย่ฟ่านเป็นการส่วนตัว

ร่างกายของนางถูกปกคลุมไปด้วยหมอกหนา ทำให้เย่ฟ่านไม่สามารถใช้ดวงตาศักดิ์สิทธิ์มองทะลุได้ นางยื่นกล่องไม้จันทน์ให้เย่ฟานและพูดว่า

"ขออวยพรให้เจ้าโชคดี นี่คือของขวัญจากทะเลสาบหยก..."

เมื่อหลายปีก่อนความสัมพันธ์ระหว่างทะเลสาบหยกและปรมาจารย์ต้นกำเนิดสวรรค์ลึกซึ้งเป็นอย่างมาก

และตอนนี้ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ทะเลสาบหยกก็ต้องการที่จะตอบแทนเย่ฟ่านซึ่งเป็นทายาทของปรมาจารย์ต้นกำเนิดสวรรค์

"นี่คืออะไร?" เย่ฟ่านไม่เข้าใจ

“ใบของต้นชารู้แจ้งสามใบ” สตรีศักดิ์สิทธิ์ทะเลสาบหยกกล่าวเบาๆ

เย่ฟ่านประหลาดใจ ต้นไม้เก่าแก่ในภูเขาเซียน ใบไม้แต่ละใบมีความแตกต่างกันด้วยลวดลายอักขระที่เป็นสุดยอดเต๋า แม้แต่ตัวตนระดับราชันย์ศักดิ์สิทธิ์ก็ยากที่จะได้รับ

เพราะตลอดทั้งปีมันจะงอกใบเพียงแค่ 30 ใบเท่านั้น

"คุณหนู บุญคุณครั้งนี้ข้าจะไม่กล่าวขอบคุณแต่จะตอบแทนด้วยการกระทำในอนาคต”

ใบชาในกล่องไม้จันทน์สีแดงไม่มีอะไรที่เหมือนกัน ทุกใบต่างมีสีที่แตกต่างรวมทั้งอักขระโบราณที่ยากจะเข้าใจ

น้ำลายของสุนัขตัวใหญ่สีดำไหลออกมาในเวลานั้น มันแทบจะอดกลั้นตัวเองไม่ไหวในขณะที่พูดว่า

"ข้าจะช่วยเจ้าเก็บเอาไว้"

"การฝากเจ้าเก็บไว้ก็เหมือนกับโยนซาลาเปาไส้เนื้อใส่สุนัข รีบขยับออกไปให้พ้น"

"วัง!"

ไม่นานหลังจากนั้นหลี่เหอซุยก็กลับมาหาเย่ฟ่านพร้อมกับต้นกำเนิดสวรรค์ที่มีมูลค่า 1 ล้านจิน สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นของขวัญของกลุ่มโจรผู้ยิ่งใหญ่ที่มอบให้กับเย่ฟ่าน!

เย่ฟ่านยอมรับมันด้วยความซาบซึ้งใจและต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ตู้เฟยตบไหล่ของเขาและสั่นศีรษะกล่าวว่า

"ชายชราเหล่านี้เจ้าเล่ห์ราวกับปีศาจจิ้งจอก"

โลกนี้ไม่มีการกระทำใดที่ไร้เหตุผล แม้ว่ามิตรภาพของพวกเย่ฟ่านและตู้เฟยจะก่อตัวขึ้นโดยไร้ซึ่งผลประโยชน์เป็นตัวชี้นำ แต่ผู้อาวุโสของพวกเขานั้นไม่ใช่

ทุกคนต่างคาดหวังว่าเย่ฟ่านจะกลายเป็นผู้ยิ่งใหญ่ในอนาคต เมื่อถึงเวลานั้นบุญคุณที่พวกเขาเคยมอบให้กับเย่ฟ่านก็จะได้รับผลตอบแทนอย่างแน่นอน

“อันเหมียวอี้ต้องการพบเจ้า” ตู้เฟยได้รับข่าวสารบางอย่างมาจึงกล่าวด้วยสีหน้าแปลกๆ

ในคืนก่อนวันพระจันทร์เต็มดวงอันเหมียวอี้กลับต้องการพบเย่ฟ่าน เห็นได้ชัดว่านางก็ต้องการผูกมัดตัวเขาไว้เช่นเดียวกัน

หลี่เหอซุยครุ่นคิดกล่าวว่า "ไม่ธรรมดา ไม่ธรรมดา!"

"ทำไมไม่ธรรมดา" ตู้เฟยถาม

“อันเหมียวอี้มีความกล้าหาญ ข้าเกรงว่ามันจะเป็นการเดิมพันครั้งใหญ่ของนาง” หลี่เหอซุยกล่าว

"เจ้าต้องการจะพูดอะไร?"

หลี่เหอซุยกล่าวว่า “ในครั้งนี้นางยอมทุ่มสุดตัวแล้ว หากเย่ฟานทำลายคำสาปได้สำเร็จ อันเหมียวอี้ก็จะได้รับผลประโยชน์ไปเต็มๆ เกรงว่าคืนนี้คงเป็นคืนที่น้องเย่อยากจะลืมลง”

"ความจริงนี่คือธรรมเนียมของตำหนักสราญรมย์อยู่แล้ว การคัดเลือกน้องเย่เป็นสามีย่อมดีกว่าเดิมพันกับบุตรศักดิ์สิทธิ์เหล่านั้นที่ไม่มีวันกลายเป็นจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ได้"

"ข้าไม่มีเวลาไป" เย่ฟ่านส่ายหัวไม่ขยับเขยื้อน

อย่างไรก็ตาม ณ เวลานี้ อันเหมียวอี้ได้ขอให้ใครสักคนส่งกล่องหยกมาเป็นของขวัญให้กับเขา

“ใบชาแห่งการรู้แจ้งโบราณอีกใบ!”

ในกล่องหยกมีใบไม้สีทองส่องแสงเจิดจ้า รูปลักษณ์ของมันเปรียบเสมือนชิ้นส่วนของจิตรกรรมภูเขาและแม่น้ำ ซึ่งมีลวดลายแห่งเต๋าที่ดูลึกลับและมีกลิ่นหอมซาบซ่านไปทั่วทั้งห้อง

ตู้เฟยอุทาน: "นี่เป็นสมบัติล้ำค่า เจ้าคงต้องไปแล้ว"

หลี่เหอซุยร้องออกมาอย่างแปลกๆ

“น้องเย่ขอให้เจ้ามีความสุขอย่างเต็มที่”

ในช่วงกลางคืนดวงจันทร์ศักดิ์สิทธิ์แขวนอยู่สูง ประกายสีเงินพราวพรายเหมือนเมฆควัน ดินแดนทั้งหมดถูกปกคลุมไปด้วยหมอกคล้ายกับมีผ้าโปร่งบางๆที่ครอบคลุมทั้งเมืองไว้

ตำหนักสราญรมย์ลอยอยู่บนท้องฟ้าและทะเลสาบด้านล่างก็ใสราวกับไพลิน แสงจันทร์เบื้องบนเป็นดั่งสายน้ำที่ไหลช้าๆสร้างทัศนียภาพที่งดงามจับใจ

เย่ฟ่านมาตามคำนัดหมายเพียงลำพัง เมื่อเขามาถึงก็มีหญิงสาวคนหนึ่งชักนำเขาไปพบกับอันเหมียวอี้ในกระท่อมหลังเล็กๆของนางที่อยู่ด้านในสุดของตำหนักสราญรมย์

“เหมียวอี้น่ารำคาญขนาดนั้นเลยเหรอ?”

อันเหมียวอี้ยิ้ม ชุดอันบางเบาของนางเผยให้เห็นร่องอกอันขาวผ่อง เพียงแค่นางปรากฏตัวขึ้นก็ทำให้จิตใจของเย่ฟ่านสั่นไหว

“คุณหนูงดงามมากเกินไป พูดตามตรงข้าไม่กล้ามาที่นี่เพียงลำพังจริงๆ” เย่ฟ่านได้แต่ยอมรับอย่างไม่เต็มใจ

ดวงตาของเหมียวอี้มีประกายความขบขัน ก่อนที่นางจะยิ้มและกล่าวว่า

"โกหก”

นางดึงชุดสีขาวออกจากร่างหยกที่เพรียวบาง ทันใดนั้นหน้าอกที่ขาวผ่อง เอวคอดเรียว และส่วนเว้าส่วนโค้งอันสมบูรณ์แบบก็ปรากฏสู่สายตาของเย่ฟ่าน!

นางไม่มีการอ้อมค้อมแม้แต่น้อย แม้ว่าร่างกายของนางจะไม่เปลือยเปล่าแต่ผ้าอันบางเบาที่ปิดบังร่างกายของนางนั้นก็ไม่สามารถปิดกั้นดวงตาของเย่ฟ่านได้

“พรุ่งนี้เจ้ามีความมั่นใจมากแค่ไหน?”

อันเหมียวอี้นั่งแอบอิงเข้าหาเย่ฟ่าน นางเทเหล้าด้วยรอยยิ้มที่ชวนลุ่มหลง ริมฝีปากของนางแดงระเรื่อตัดกับฟันขาวเป็นประกายทำให้เย่ฟ่านดวงตาพร่ามัว

"ข้าจะเข้าสู่อาณาจักรสี่สุดขั้วอย่างแน่นอน" เย่ฟ่านยิ้ม

“ความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ของร่างศักดิ์สิทธิ์นั้นไม่มีใครเห็นมานานหลายแสนปี มันสามารถแข่งขันกับจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่โบราณได้ ความกล้าหาญของเจ้าช่างมีเสน่ห์จริงๆ” อันเหมียวอี้ยิ้มหวานและกล่าวต่อไปว่า

“ตอนนี้ที่นั่งอยู่ตรงหน้าเจ้าก็มีร่างศักดิ์สิทธิ์เช่นกัน เจ้าต้องใช้เวลาศึกษาให้ละเอียด”

“แม้ว่าจะประสบความสำเร็จมันก็เป็นเพียงความสำเร็จเล็กน้อยของร่างเซียนเท่านั้น จะเปรียบเทียบกับจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ได้อย่างไร” เย่ฟ่านยิ้มและส่ายหัว

“วันที่เจ้าประสบผลสำเร็จจะเกิดขึ้นอย่างแน่นอน เหมียวอี้ตั้งตารอ”

เส้นผมอันหอมกรุ่นของอันเหมียวอี้กระตุ้นอารมณ์ของเย่ฟ่านไม่หยุดหย่อนจนเขาอดที่จะก้มลงเพื่อสำรวจหญิงงามที่อยู่ในอ้อมอกไม่ได้

ขนตาของนางงอนยาว ผิวขาวกระจ่างใส หว่างคิ้วประดับมุกพระจันทร์ ภายใต้โคมไฟผลึกมันส่งเสริมให้ความงามของนางไม่มีผู้ใดเทียบได้และเย่ฟ่านก็ไม่คิดจะอดกลั้นตัวเองอีกต่อไป

"ขอบคุณสำหรับของขวัญของเจ้า" เย่ฟ่านกล่าวด้วยความจริงใจ

“เหมียวอี้เพียงทำเท่าที่ทำได้ ข้าหวังว่าน้องเย่จะทำลายคำสาปและกลายเป็นจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ในอนาคตได้จริงๆ”

รอยยิ้มของเหมียวอี้งดงามสดใส นางทำให้เย่ฟ่านเชื่อว่านางหมายความว่าอย่างนั้นจริงๆโดยไม่มีการเสแสร้ง

กลางคืนเริ่มมืดลง แสงจันทร์ส่องผ่านหน้าต่างกระจก เย่ฟ่านกอดร่างอันหอมกรุ่นไว้ในอ้อมอกมีความรู้สึกคล้ายกับความฝัน

อันเหมียวอี้ที่งดงามใบแดงระเรื่อด้วยฤทธิ์ของสุรา นางแอบอิงอยู่บนตักของเย่ฟ่านและคอยป้อนสุราด้วยมือที่อ่อนนุ่ม

“ข้าต้องการ...ความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ของร่างศักดิ์สิทธิ์เซียนโบราณ...”

เย่ฟ่านก็เมาเล็กน้อยเช่นกัน เขาก้มหน้าลงจูบริมฝีปากแดงระเรื่อและกล่าวว่า

"ข้าอยู่ที่นี่แล้ว เจ้าต้องการอะไร?"

“ให้เหมียวอี้พูดให้จบก่อน ข้าต้องการให้ร่างเซียนที่ประสบความสำเร็จอันยิ่งใหญ่เป็นผู้พิทักษ์เต๋า ในอนาคตเมื่อเจ้ากลายเป็นจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่เจ้าต้องส่งเสริมภรรยาของเจ้าให้เป็นจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่เช่นกัน”

อันเหมียวอี้ยิ้มและยื่นริมฝีปากน้อยๆมาจูบเย่ฟ่าน

นางเป็นหญิงสาวที่งดงามที่สุดคนหนึ่งในดินแดนรกร้างตะวันออก หลังจากที่นางดื่มสุราเข้าไปมากมายผิวพรรณอันขาวผ่องของนางก็แดงระเรื่อ ทำให้เย่ฟ่านไม่คิดจะปล่อยเวลาให้ล่วงเลยไปอีกแล้ว

เย่ฟ่านโอบกอดร่างกายอันบอบบางและดื่มเหล้าในปากของหญิงสาวที่ได้ชื่อว่างดงามมากที่สุด

ทุกอย่างเป็นตามธรรมชาติ เย่ฟ่านไม่ใช่มือใหม่ที่ไม่คุ้นเคยกับเรื่องพวกนี้ เมื่อเขาอยู่ในโลกเก่าเขาก็ถือได้ว่าเป็นชายหนุ่มที่มีเสน่ห์มากที่สุดคนหนึ่ง

ไม่ไกลจากพวกเขาเป็นเตียงหยกขาวที่คลุมด้วยผ้าปูที่นอนสีชมพูคล้ายกับคืนวิวาห์

ไม่นานหลังจากนั้น ร่างสีขาวราวกับหิมะก็ปรากฏขึ้น ผิวอันอ่อนนุ่มเป็นประกายระยิบระยับของนางชวนเย่ฟ่านเคลิบเคลิ้ม

เส้นผมของอันเหมียวอี้กระจัดกระจายไปทั่วที่นอน ใบหน้าที่ไม่มีใครเทียบได้ของนางตกอยู่ในภวังค์ แสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาทำให้หัวใจของเย่ฟานสั่นสะท้าน เขาไม่สามารถต้านทานการล่อลวงครั้งนี้ได้

“ชี”

เมื่อแสงไฟจากเทียนที่อยู่ในห้องดับลงก็เหลือเพียงแสงจันทร์ที่สาดส่อง เผยให้เห็นร่างกายของคนคู่หนึ่งซึ่งกอดเกี่ยวกันไปมาเรากับงูคู่รัก ตลอดทั้งคืนนั้นมีเสียงหอบหายใจดังขึ้นไม่หยุด!