ตอนที่ 637+638 ความอัปยศ

ตอนที่ 637 ความอัปยศ

“ถ้าพวกเราไปแล้ว ครูของเราต้องเหงาแน่ ๆ เลยค่ะ” เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่อยู่ข้าง ๆ กล่าวต่อว่า “เราเป็นเด็กดีมากนะคะ ถึงแม้จะต้องนอนในเต็นท์ก็ไม่เป็นไรเลยค่ะ พี่กู้ภัยช่วยบอกพวกผู้ใหญ่ให้พวกเราหน่อยจะได้ไหมคะ”

คำพูดที่อ่อนโยนของเด็กสองคนซึ่งเต็มไปด้วยความหวังอันเรียบง่ายถูกพูดออกมาอย่างแผ่วเบา เพราะกลัวว่าจะทำให้ผู้ใหญ่โกรธ มันเป็นภาพที่บีบหัวใจสำหรับผู้ใหญ่ที่อย่ารอบตัวพวกเขา

หากพวกเขาเป็นลูกของครอบครัวอื่น พวกเขาคงได้รับการดูแลจากพ่อแม่ของตนเองไปแล้ว แม้ว่าพวกเขาจะอายุยังน้อยมาก ๆ แต่ก็ช่างรู้จักวิธีสังเกตบรรยากาศและรู้จักพูด

“ไปกินข้าวกันก่อนเถอะ?” ลู่อี้ชิงไม่รู้ว่าจะตอบคำของ่าย ๆ ของเด็ก ๆ อย่างไร เธอเป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่งและไม่มีปากเสียงที่จะพูดอะไรได้ อีกทั้งไม่ได้อยู่ในสังกัดหน่วยงานที่มีอำนาจด้วย

ในที่สุดลู่ชิงสีก็มาถึง บางทีการแสดงออกที่เย็นชาของเขา ทำให้เด็ก ๆ เกิดอาการหวาดกลัวฉายออกมาทางแววตา

“คุณทำให้เด็ก ๆ กลัวนะ” เจียงเหยาบ่นขณะที่เธอผลักให้ลู่ชิงสีออกไป

เขาทำอะไร? !

“ที่รักอยู่ที่นี่นะ ผมมีธุระต้องไปที่ศูนย์บัญชาการกองทัพ” เขากล่าวต่อ “ฝากดูแลพี่เขาด้วย อย่าปล่อยให้หวงเฉิงจิ้งเข้าใกล้เธอ เขาไม่คู่ควรกับพี่สาวของผม”

จากนั้นเขาก็เดินจากไป หลังจากที่ตบศีรษะเจียงเหยาเบา ๆ

เด็ก ๆ ทุกคนถอนหายใจด้วยความโล่งอก หลังจากที่ลู่ชิงสีจากไป ดูแล้วช่างเป็นภาพที่น่ารักเสียจริง!

“พี่สาว ผู้ชายคนนั้นดูน่ากลัวจัง” เด็กชายตัวเล็ก ๆ ที่อุ้มลูกแมวพูดขึ้น “เขาตีคนอื่นหรือเปล่าครับ”

“หนูเห็นชุดทหารของเขาไหม? เขาเป็นทหาร! เพราะอย่างนั้นเขาจะตีเฉพาะคนไม่ดีเท่านั้น! เขาเป็นฮีโร่เหมือนกันนะรู้ไหม? เหมือนกับพี่ ๆ กู้ภัยที่นี่ยังไงล่ะ พวกเขาต่างก็เป็นฮีโร่” เจียงเหยาอธิบายด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ

กู้ภัยที่อยู่ตรงนั้นยิ้มอย่างเขินอาย

“เดี๋ยวนะ นี่คืนดีกันแล้วเหรอ” ลู่อี้ชิงผลักเจียงเหยาด้วยไหล่ของเธอและพูดว่า “ดูตอนที่เธอวิ่งออกจากเต็นท์ซะเร็วด้วยความอับอาย ฉันคิดว่าเธอจะโกรธสักสองสามวันเสียอีก นี่อะไร สองสามชั่วโมงเท่านั้น!”

“ฉันไม่ได้อับอายเสียหน่อย! พี่ละก็” เจียงเหยาต้องการซ่อนใบหน้าของเธอเอาไว้ ลู่อี้ชิงรู้สาเหตุที่เธอหนีออกไปตอนเช้าด้วยเหรอ?

น่าอายจริง ๆ เลย!!

“ใช่แล้ว พี่คะ ชิงสีขอให้ฉันช่วยดูแลพี่ ไม่ให้หวงเฉิงจิ้งเข้าใกล้พี่ล่ะ” เจียงเหยายิ้ม “พูดสิ ว่าพี่จะจัดการเองหรือให้ฉันช่วย”

“ให้เจ้าหมอนั่น ดูแลเรื่องของตัวเองไปเถอะ!” ลู่อี้ชิงโต้กลับ “บอกมาสิ แค่เขาพูดไม่กี่คำก็ทำอารมณ์ดีแล้ว? เจียงเหยา เธอนี่น่าผิดหวังจริง ๆ!”

“ฉันจะทำอะไรได้ล่ะคะ” เจียงเหยาตอบด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล “ยังไงซะ ตอนที่เราแต่งงาน ฉันไม่ค่อยมีเหตุผลกับเขาเลย ตอนนี้ฉันไม่อยากทำให้เขาต้องลำบากใจอีก”

__

ตอนที่ 638 ลูกแมวน้อย

“ยัยโง่!” ลู่อี้ชิงดีดหน้าผากเจียงเหยาด้วยนิ้วของเธอเบา ๆ “ตอนนี้ใครก็มองเห็นว่าเธอน่ะหลงใหลชิงสีแค่ไหน แค่สายตาที่เธอมองเขาก็เห็นคำว่า ‘รัก’ เสียตัวใหญ่เต็มดวงตาของเธอแล้ว เขาไม่อยากให้เธอเพิกเฉยต่อเขา นั่นล่ะเหตุผลที่เขาทำเหมือนที่ทำอยู่ตอนนี้ ยิ่งเธออ่อนโยนเขาก็ยิ่งร้องขอ ดูริมฝีปากที่บวมจากการถูกจูบของสิ!”

เจียงเหยารีบยกมือปิดริมฝีปากของเธอ โอ้เธอทำลู่ชิงสีเป็นแบบนั้นไปได้ยังไง! เธออยากจะบีบคอให้เขาหายใจไม่ออกนัก!

เขาเจ้าเล่ห์เพทุบาย มีกลอุบายมากมายที่จะจัดการกับเธอ?

และทำไมเขาต้องกัดและบดไปรอบ ๆ เวลาที่จูบกันด้วย? ตอนนี้ทุกคนรู้เสียหมดแล้วว่าเมื่อกี้พวกเขาไปทำอะไรมา

กลัวว่าลู่อี้ชิงจะไม่ยอมปล่อยเธอไปง่าย ๆ เจียงเหยารีบโต้กลับ “ไม่มีใครมองแบบนั้นเสียหน่อย!”

“ถ้าไม่เชื่อก็ลองถามดูสิ” ลู่อี้ชิงยิ้ม “ตอนที่เธอมองดูเขา สายตาเหมือนกับว่าโลกหยุดหมุนอย่างนั้นล่ะ”

ลู่อี้ชิงรู้ว่าควรหยอกล้อแค่ไหน หลังจากล้อเล่นอีกสองสามรอบ เธอก็หยุดและปล่อยเจียงเหยาให้อยู่ตามลำพัง ก่อนจะออกไปแจกอาหารให้กับเด็ก ๆ อย่างมีความสุข

เธอจำได้ว่าเธอหงุดหงิดแค่ไหนกับพฤติกรรมอวดดีและเห็นแก่ตัวของเจียงเหยา ตอนที่เธอแต่งงานกับลู่ชิงสีทีแรก น่าเสียดายที่น้องชายของเธอมีสายตาที่มองเพียงหญิงสาวคนนี้เพียงคนเดียวเท่านั้น

เธอไม่คาดหวังว่าเจียงเหยาจะเปลี่ยนไปเป็นคนที่นุ่มนวล เวลาได้หยอกล้อเธอเป็นครั้งคราวก็สนุกดีเหมือนกัน

ขณะที่เธออิจฉาความสัมพันธ์ของเจียงเหยาและลู่ชิงสี เธอหวังเป็นอย่างยิ่งว่าพวกเขาจะอยู่แบบนี้กันไปจนวาระสุดท้ายของชีวิต

เจียงเหยารู้ว่าลู่อี้ชิงแค่หยอกล้อเธอเล่นเท่านั้น ดังนั้นเธอจึงไม่ได้โกรธอะไรเลย

กลุ่มเด็ก ๆ จำนวนมากเหล่านี้ ล้วนมีมารยาทดีกันทั้งนั้น พวกเขาเข้าแถวเพื่อรับอาหารตามลำดับ น้องคนสุดท้องจะยืนอยู่แถวหน้าสุด และทุกคนก็จะเดินเข้ามาเมื่อถึงคิวของตัวเองเท่านั้น

เห็นได้ชัดว่าพวกเขาได้รับการศึกษาที่ดีจากครูในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

เด็กคนสุดท้ายในแถวคือเด็กน้อยที่อุ้มลูกแมว เขาไม่ใช่คนที่โตที่สุด แต่เขาต้องการคุยกับหญิงสาวทั้งสองคนที่แจกอาหาร

หลังจากได้รับอาหารส่วนของตัวเองแล้ว เด็กน้อยก็เอาลูกแมวให้เจียงเหยาและลู่อี้ชิงดู “พี่สาว พี่ชอบแมวไหมครับ เราเจอมันในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า มันไม่มีพ่อแม่เหมือนกับเรา พี่มีอาหาร พี่เอามันกลับไปอยู่ด้วยได้ไหมครับ”

“พี่สาว มีมี่นิสัยดีมาก มันไม่ส่งเสียงดัง กินแค่นิดเดียว ถ้าเอากลับไปด้วยก็ไม่เปลืองอาหารมากมายหรอกครับ” เด็กข้าง ๆ ช่วยพูด

พวกเขายังเด็กมาก แต่รู้ว่าลูกแมวจะอดตาย ถ้าไม่ได้รับการเลี้ยงดูจากคนอื่น