ตอนที่ 105

คำพูดนี้ดังมากและกระทันหันมาก คนอื่นๆ มองมาที่เขาอย่างสับสน และแน่นอนว่าพวกเขาเห็นสีหน้าที่ค่อนข้างไม่เป็นธรรมชาติของเขา รู้สึกว่าเขาทำท่าแปลกๆ เล็กน้อย

ทั้งสองคนไม่ตอบสนองต่ออู๋เอ้อร์หนิวพวกเขาจ้องมาที่เขาด้วยสายตาที่เฉียบแหลม

หยาดเหงื่อเม็ดเล็กๆ ไหลออกมาจากหน้าผากของเขามากขึ้น เขาตั้งใจจะออกจากห้องโถงพร้อมกับข้ารับใช้คนอื่นๆ

“อู๋เอ้อร์หนิว เจ้าคิดว่าจะไปไหน” เขาถามอย่างเย็นชา

อู๋เอ้อร์หนิว ไม่กล้าก้าวไปอีก ยืนอยู่ที่นั่นโดยไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร เมื่อทุกคนจากไป ไม่มีอะไรที่เขาสามารถซ่อนอยู่เบื้องหลังได้ ตอนนี้เขาอยู่ในมุมมองที่สมบูรณ์ของทั้งสองคน

“อู๋เอ้อร์หนิว นี่คือคำถามของ เมื่อคืนก่อนและคืนนี้ทำไมเจ้าถึงไปแอบที่ตีนกำแพงที่สวนหลังจวน?” เขาเริ่มสอบปากคำ

“ข้าไม่ได้ไปที่เชิงกำแพงในสวนหลังจวน มันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆท่านหัวหน้า” ขาของอู๋เอ้อร์หนิวสั่นแต่เขาพยายามปฏิเสธอย่างดื้อรั้น

“อย่างนั้นหรือ? ดูเหมือนว่าการทรมานจะหลีกเลี่ยงไม่ได้ ใครอยู่ข้างนอก!” พ่อครัวเหอตะโกน สีหน้าของเขาก็เย็นชาและรุนแรงในทันที

ทันทีทันใดบ่าวชายที่ลักษณะแข็งแกร่งสองคนเดินเข้ามาจากด้านนอก แต่ละคนมีไม้เท้าอยู่ในมือ

“โบย อู๋เอ้อร์หนิว สิบครั้ง”

"ขอรับ!"

ชายฉกรรจ์สองคนเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเฉยเมย หนึ่งในนั้นเล็งเตะไปที่ม้านั่งซึ่งเลื่อนขึ้นไปหา อู๋เอ้อร์หนิว ซึ่งหันหน้าไปทางเขาในแนวตั้ง ชายอีกคนหนึ่งเตะเข่าของ อู๋เอ้อร์หนิว และบังคับให้เขานอนกราบบนม้านั่งไม้ยาว

“ท่านหัวหน้าโปรดช่วยข้าด้วย ข้าไม่รู้ว่าข้าทำอะไรผิด เขาคิดว่าข้าสมควรได้รับการลงโทษนี้โดยความปผิดใด” อู๋เอ้อร์หนิว ตะโกนซึ่งถูกตรึงไว้กับพื้นผิวของม้านั่งอย่างแรงไม่สามารถขยับได้

“โดยพื้นฐานแล้วเจ้าทำอะไรแอบแฝงแต่ปฏิเสธที่จะยอมรับมัน ถ้าเจ้าสารภาพตอนนี้ ข้าจะหยุดพวกเขา ถ้าเจ้าไม่ทำเช่นนั้น ข้าจะไม่แสดงความเมตตาต่อเจ้า” พ่อครัวเหอขู่เขา จ้องเขาด้วยสายตาเย็นชา

“ข้า–ข้าไม่ได้–ข้าไม่ได้ทำอะไรเลย!” โดยไม่คำนึงถึงพิธีการที่เหมาะสม อู๋เอ้อร์หนิว เริ่มต่อต้านอย่างดุเดือด

"ตีเขาได้!"

ไม้ตีลงอย่างไร้ความปราณีลงบนร่างของอู๋เอ้อร์หนิว

“อา–” อู๋เอ้อร์หนิว ร้องออกมาอย่างเจ็บปวด

แท่งไม้ทำจากไม้ที่มีความหนาแน่นสูง ดังนั้นเมื่อชายผู้แข็งแกร่งยกมันขึ้นสูงและเหวี่ยงมันลง แรงกระแทกจึงหนักเป็นพิเศษ เส้นสีน้ำเงินปรากฏบนหน้าผากของ อู๋เอ้อร์หนิว เนื่องจากความเจ็บปวดอย่างมาก

ปึก ปึก ปึก!

ไม้โจมตีบน อู๋เอ้อร์หนิว ทีละครั้ง ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องอันเจ็บปวดของเขา ซึ่งฟังดูน่ากลัวเป็นพิเศษ ข้ารับใช้ที่ยืนอยู่นอกห้องโถงรู้สึกประหม่ามากจนพยายามทำให้หายใจตื้นขึ้นโดยไม่ตั้งใจไม่มีใครรู้ว่าอู๋เอ้อร์หนิวทำอะไรผิด

หม่าซานซุยเป็นคนเดียวที่มีความคิดคลุมเครือ ใบหน้าของเขาซีดอย่างน่ากลัว เขาไม่ได้เป็นคนโง่และได้อนุมานบางสิ่งบางอย่างจากการกระทำทันทีของท่านหัวหน้าทำ – อู๋เอ้อร์หนิว ติดต่อกับคนนอก!

อู๋เอ้อร์หนิว ถูกตีสิบครั้งและสลบทันที พวกเขาไม่ได้แสดงความเมตตาแต่อย่างใด

เมื่อการลงโทษสิ้นสุดลง หน้าผากของ อู๋เอ้อร์หนิว ถูกปกคลุมไปด้วยเหงื่อเย็น การต่อสู้กับความทุกข์ทรมานทำให้เขาต้องเสียพละกำลังทางจิตใจมากจนจิตสำนึกของเขาเริ่มเบลอ

“เจ้าจะบอกความจริงกับข้าไหม? หรือเจ้าต้องการอีกสิบครั้ง?” เขาจ้องเขาด้วยสายตาเย็นชา

อู๋เอ้อร์หนิว ผู้ซึ่งคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวดจับที่ขอบม้านั่งด้วยกำลังทั้งหมดที่เขาเหลือไว้ มองไปที่ไม้ที่อยู่ในมือของบ่าวชายที่แข็งแกร่งและพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทาว่า "ข้าจะสารภาพ ข้าจะสารภาพ”

พ่อครัวเหอโบกมือ โบกมือให้ชายที่แข็งแกร่งสองคนถอยหนี

“ตอนนี้บอกความจริงกับข้า ข้าต้องการทุกรายละเอียด”

“บางคน—มีคนเสนอเงินให้ข้าหนึ่งร้อยตำลึงเพื่อให้ข้อมูลเกี่ยวกับตระกูลหลิงแก่เขา” อู๋เอ้อร์หนิวกัดฟันพูดจบประโยคด้วยความยากลำบาก หลังจากการสารภาพบาปนี้ ใบหน้าของเขาก็ซีดเผือดราวกับว่าเขาได้เห็นผลลัพธ์ที่เขาจะต้องเผชิญ

“คนนั้นเป็นใคร? เขาติดต่อกับเจ้าเมื่อไหร่? เจ้าบอกอะไรเขาไปบ้าง” เขาถามอย่างโกรธเคือง

“ข้า–ข้ายังหาเวลาบอกเขาไม่ได้เลย…”