ต่างโลกกับเทพบริหาร ตอนที่ 231 ปัญหาที่ตามมา

ตอนที่ 231 ปัญหาที่ตามมา

ตอนนี้ผมกำลังนั่งอยู่ในห้องทำงานคฤหาสน์และมีเมคัสยืนอยู่ด้านหน้า ตอนแรกก็สงสัยมันหายไปไหนไม่เจอหน้าเลยแต่พอลองถามทหารดูก็บอกว่ามันโดนจับเอาไว้อยู่เพราะหนีไม่ทันแบบคนอื่น พอยึดคฤหาสน์คืนได้ก็ออกมาหาผมเลย พูดตามตรงรู้สึกผิดหน่อยๆ ที่ไปหามันตั้งแต่แรกด้วย เหอะๆ

แล้วในระหว่างที่กำลังยืนอยู่เมคัสก็เริ่มพูดออกมา

“ท่านไมล์การติดต่อไปยังราชาแต่ละประเทศพร้อมแล้วครับ”

“ดีมาก งั้นก็เอาไป” ผมส่งกระดาษหนึ่งม้วนให้เมคัส “เอาไปแล้วไปแจ้งราชาแต่ละประเทศตามที่ข้าเขียนเอาไว้”

เมคัสทำหน้าแปลกใจมองกระดาษก่อนจะพูดออกมา

“ท่านไม่ไปบอกเองเหรอครับ…”

“ไม่จำเป็น เจ้าไปบอกเลยใครบอกก็เหมือนกัน อีกอย่างข้าไม่มีเวลาไปทำอะไรแบบนั้นหรอกแล้วถ้าเกิดใครไม่ยอมทำตามก็บอกไปว่าจะตัดออกจากพันธมิตร”

“ครับ…”

เมคัสเอากระดาษไปแล้วเริ่มเปิดอ่านดู อ่านไม่กี่วิเสียงก็ดังขึ้นมา

“เดี๋ยวนะครับท่านไมล์”

“อะไรอีก?”

“ท่านเอาจริงงั้นเหรอที่ให้รวมกำลังทั้งหมดมาไว้ที่เมืองทาเลสแบบนี้ ตอนนี้สภาพของเมืองไม่น่าจะทำแบบนั้นได้เลยนะครับ”

สิ่งที่เมคัสถามออกมาถูกต้องแล้วเพราะตามแผนของผมอาหารและอาวุธในเมืองมีจำนวนมาก แต่หลังจากการะทำดอกไม้ไฟไปพวกมันก็หายไปแทบหมด

แต่ยังไงแผนก็เปลี่ยนไม่ได้ เลยยังต้องให้มาอยู่

“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงข้าจัดการเอง”

“ถ้าท่านว่าแบบนั้นก็ได้ครับ”

คุยจบเมคัสก็เดินออกไป จากนั้นผมก็เอากระดาษหนึ่งแผ่นขึ้นมามองด้วยความหนักใจเพราะสิ่งที่กำลังอ่านอยู่มันคือรายงานความเสียหายของเมืองในส่วนต่างๆ

เมืองเสียหาย 84%

คลังอาหารเสียหาย 70%

คลังอาวุธเสียหาย 85%

พวกนี้เป็นรายการหลักๆ ที่กำลังทำให้ผมอยู่ในสภาพหนักใจ จะบ้าตายเสียหายขนาดนี้แผนที่วางเอาไว้ใช้ไม่ได้แล้ว แต่ยังไงอันดับแรกต้องแก้ปัญหาเรื่องอาหารก่อน

“ซื้อพวกพ่อค้าดีไหมนะ? หรือจะสั่งทหารไปหา? …ไม่สิ! แบบนั้นไม่ทันการหรอก”

ผมพูดคนเดียวเกี่ยวกับทางเลือกการหาอาหารเพื่อเอาเข้ากองทัพ ถ้าซื้อก็ต้องรอเวลาพอสมควรแล้วยิ่งตอนนี้ตระกูลโอโบนอดมันปั่นป่วนอยู่ด้วยคงได้ของช้ากว่าปกติเท่าตัว หรืออาจได้ไม่ครบตามที่ต้องการ

ถ้าสั่งทหารไปหาก็ได้อยู่หรอก แต่ก็ไม่ทันการเพราะไม่รู้พวกปีศาจมันจะบุกเข้ามาตอนไหน แล้วยังต้องเลี้ยงทหารหลายล้านคนที่เดินทางมาจากทั้งสี่ประเทศอีก

“งานหยาบเลยนะเนี่ย…”

…

….

…..

หลังจากที่คิดไปคิดมาได้สักพักผมก็หาทางออกได้นิดหน่อยถึงมันคงไม่ได้มากเท่าเดิม แต่ทางเลือกก็มีไม่มาก คิดได้ผมก็พูดออกไปโดยใช้เสียงดังพอสมควรไปที่ประตูห้อง

“ทหารเข้ามาหน่อย”

“-ครับ”

หลังจากตอบรับทหารที่เฝ้าหน้าห้องของผมก็เข้ามา แล้วผมก็พูดต่อ

“ไปเรียกองค์หญิงมาหาข้าหน่อย”

“ครับท่าน”

ทหารเดินออกไปหลังได้รับคำสั่ง ส่วนสาเหตุที่ผมต้องให้เวโรนิก้ามาแบบนี้ก็เพราะเรื่องการหาอาหารครั้งนี้ต้องใช้เธอในการหาอาหารให้เพื่อเอามาสนับสนุนกองทัพ เพราะจากที่ผมเคยได้ยินมาอาณาจักรเป็นประเทศที่กักตุนอาหารเอาไว้พอสมควร

และถ้าจะให้พวกขุนนางหรือพ่อค้าของอาณาจักรปล่อยพวกมันออกมาก็ต้องใช้ไม้อ่อนเท่านั้น ถ้าใช้ไม้แข็งอย่างการข่มขู่ด้วยกำลังก็มีแต่จะสร้างความไม่พอใจจนพวกนั้นไม่ให้ปล่อยอาหารออกมาอยู่ดี

…

….

…..

ผ่านไปได้ไม่นานเวโรนิก้าก็เดินเข้ามาด้วยสีหน้าไม่พอใจ ก่อนจะพูดขึ้นว่า

“มีอะไรถึงได้เรียกข้ามาแบบนี้”

“คือว่า… ข้ามีเรื่องขอร้องท่านนิดหน่อย”

ผมเว้นช่วยสักพัก ก่อนจะพูดต่อ

“ตอนนี้ข้ากำลังขาดแคลนอาหารอย่างมาก ข้าคิดว่าท่านน่าจะพอช่วยเรื่องนี้ได้เพราะเราต้องเอามาเป็นอาหารให้พวกทหารในการต่อสู้กับปีศาจ.... ด้วย....”

“ต้องการเท่าไหร่?”

เวโรนิก้ายังคงทำท่าไม่พอใจอยู่ แต่ก็เริ่มมีความสนใจขึ้นมาบ้างแล้ว

“เลี้ยงคนประมาณ 10 ล้านคน อย่างน้อย 3 เดือน”

“ห่ะ?!?!?! นี่ท่านจะบ้าหรือไงของขนาดนั้นข้าจะไปหามาจากไหน”

เวโรนิก้าตะโกนใส่ผมด้วยเสียงที่ดังลั่น ใจเย็นไม่ได้เลยจริงๆ ยัยนี่ แล้วฉันบอกตอนไหนว่าต้องการเลย เฮ้อ~

“ใจเย็นก่อนองค์หญิงข้าไม่ได้ต้องการเลยสักหน่อย เพียงแต่ว่าช่วงเวลาต่อจากนี้สามเดือนข้าเพียงอยากให้ท่านหามันให้เท่านั้น ไม่ว่าจำนวนเงินเท่าไหร่ข้าก็จ่าย ขอเพียงแค่ท่านหามันมาได้ก็พอ”

“ไม่ว่าเท่าไหร่ก็จ่ายแน่นะ!”

เวโรนิก้ายิ้มออกมาด้วยหลังถามยืนยันกับผม จากนั้นผมก็ตอบกลับไปพร้อมใบหน้าปั้นยิ้มว่า

“แน่นอนครับ”

“ตกลง! เรื่องหาอาหารข้าจัดการเองวันนี้ข้าจะออกเดินทางเลยขอทหารที่ติดไปด้วยก็แล้วกัน”

“ครับ เดี๋ยวข้าจะสั่งทหารสองหมื่นคนตามท่านปะ-”

“ท่านจะบ้าหรือไง เอาตามไปอะไรเยอะขนาดนั้น!!!”

ยัยนี่ไม่ได้รู้ถึงความสำคัญของตัวเองในแผนนี้เลยหรือไง ถ้าเธอหาอาหารไม่ได้มนุษย์ก็แพ้ปีศาจเพราะขาดอาหารในการต่อสู้นะสิ แต่ยังไงตอนนี้รีบพูดให้มันจบๆ ก่อนดีกว่า

คิดได้ผมก็มองหน้าเวโรนิก้าแล้้วพูดไปด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“เพราะข้าเป็นห่วงท่านครับ!”

“หะ ห่วงงั้นเหรอ”

เวโรนิก้าก้มหน้าลงก่อนจะพูดแบบนั้น หน้าของเธอก็เริ่มแดงเพราะอายนิดหน่อย แต่เหมือนเธอกำลังจะเข้าใจอะไรผิดอยู่ที่บอกว่าห่วงเมื่อกี้ก็เพราะห่วงว่าเธอจะเป็นอะไรไปแล้วไม่ได้อาหารต่างหาก แต่ถึงยังไงตอนนี้ก็ปล่อยไปก่อนดีกว่า

หลังจากก้มหน้าสักพักเธอก็เงยหน้าขึ้นมาแล้วพูดว่า

“ขะ ข้าไปแล้ว…”

พูดจวเธอก็เดินออกจากห้องทันทีด้วยท่าทางเร่งรีบ ไม่รอให้ผมตอบรับเลย

ฮูว…. เรียบร้อยแล้วหนึ่งเรื่อง ส่วนเงินซื้ออาหารที่ให้เธอไปหาก็เอาไว้ไปขูดรีดกับพวกราชาแต่ละประเทศก็แล้วกัน หึหึ!