ตอนที่ 619+620 อะไรอีก?

ตอนที่ 619 อะไรอีก?

“ไม่มีอะไรที่อยากได้อีกแล้วล่ะ” ลู่ชิงสีตอบ “ผมอยากจะพักตั้งแต่ขนของเสร็จแล้วล่ะ แต่ทีมแจกจ่ายต้องการความช่วยเหลือน่ะสิ ผมก็เลยต้องไปช่วย สภาพปัจจุบันคงไม่เหมาะกับงานที่มีความเสี่ยง งานพวก แจกจ่ายเสบียง สร้างเต็นท์ ก็ยังสามารถทำได้อยู่ ตอนนี้เราทำเต็มที่แล้ว ผมก็กลับมาพัก คืนนี้ผมจะอยู่กับคุณ ก่อนที่จะออกไปเป็นแนวหน้าในวันพรุ่งนี้”

“ฉันขอปฏิเสธได้ไหมคะ?” เจียงเหยาถามอย่างจริงจัง

ลู่ชิงสีมองไปที่ผู้หญิงที่นั่งอยู่บนเตียง “คุณคิดยังไงล่ะ?”

เขารู้ดีว่าการปล่อยให้ภรรยาและลู่อี้ชิงอยู่ด้วยกันตามลำพังทั้งคืนไม่เป็นเรื่องดีนัก ใครจะไปรู้ว่าผู้หญิงสองคนนี้จะคุยเรื่องอะไรกันตลอดทั้งคืน ลู่อี้ชิงอาจจะพูดเรื่องไม่ดีเกี่ยวกับเขา ลับหลังให้เจียงเหยาฟังก็ได้!

“ที่รัก” ยิ่งคิดก็ยิ่งกังวล เขาโยนผ้าเช็ดตัวลงในอ่างล้างหน้าและเรียกเจียงเหยาด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ผมจะบอกคุณไว้เลยนะ ว่าคุณไม่ได้รับอนุญาตให้ร้องไห้! ผมไม่มีวันปล่อยให้คุณต้องร้องไห้! มีอย่างเดียวเท่านั้นที่คุณสามารถร้องไห้ต่อหน้าผม!”

“อะไร?” เจียงเหยาตกตะลึงกับการพูดออกมาอย่างกะทันหันของลู่ชิงสี

“คุณได้รับอนุญาตให้ร้องไห้ก็ต่อเมื่อร้องขอความเมตตา ตอนที่ผมมอบความรักให้กับคุณ ไม่มีข้อยกเว้นอื่น!” ลู่ชิงสีคำราม “อย่าไปฟังเรื่องไร้สาระของพี่เขา!”

ใจของเจียงเหยากระตุกราวกับถูกฟ้าผ่า!

เขาได้ยินทุกอย่างที่ลู่อี้ชิงบอกกับเธอเมื่อตอนบ่าย!

เขาหมายถึงอะไร ร้องไห้ขอความเมตตาอย่างนั้นหรือ?

เธอไม่อยากยุ่งกับคนบ้าแบบนี้!

หมายความว่าเขาชอบใช้ความรุนแรงและรังแกเธอบนเตียงอย่างนั้นเหรอ?

“อย่าบอกฉันนะว่าเหตุผลที่คุณยืนยันที่จะค้างคืนกับฉันเพื่อป้องกันไม่ให้พี่เล่าเรื่องคุณให้ฉันฟัง” เจียงเหยารู้สึกว่านี่แหละน่าจะเป็นวัตถุประสงค์จริง ๆ ของลู่ชิงสี

เธอคิดว่าเขาจะปฏิเสธ แต่เขากลับยอมรับในทันที?

“อะไรอีก? คุณคิดว่าผมจะมาเพื่อจัดการธุระที่ยังค้างคาของเมื่อเช้าอย่างงั้นเหรอ?” ลู่ชิงสีเริ่มปลดเข็มขัด

เจียงเหยาสั่น!

“ลู่ชิงสี! ลู่ชิงสี!” เธอยืนอยู่บนเตียง ชี้นิ้วสั่น ๆ ไปที่ชายผู้ซึ่งกำลังปลอดเข็มขัดและถอดกางเกงต่อหน้าเธอ “ถอดกางเกงทำไม”

ลู่ชิงสีหยุดการกระทำของเขาและมองดูเธออย่างอ่อนใจ

เขาอธิบาย “ผมจะเช็ดตัว”

เมื่อเห็นการแสดงออกที่น่าสงสัยของเจียงเหยา เขาก็กล่าวเสริมว่า “ที่รัก ผมไม่ได้อาบน้ำมาหลายวันแล้วนะ ผมไม่อยากให้คุณหายใจไม่ออกเพราะกลิ่นเหม็น ๆ จากตัวผมหรอก”

ไม่ว่าเขาจะต้องการมากแค่ไหน เขาก็ไม่คิดจะทำอะไรสิ้นคิดอย่างการกระโดดขึ้นไปบนตัวของภรรยาทันทีและเริ่มกิจกรรมบนเตียง อย่างน้อย ๆ ก็ไม่ใช่สถานที่อย่างที่นี่

การแสดงออกของเจียงเหยาหยุดนิ่ง เธอทำเสียงเพื่อรับรู้และมองไปที่ลู่ชิงสี ที่ตอนนี้ถอดเสื้อผ้าทั้งหมดออกจากร่างกายและเริ่มหยิบผ้าขึ้นมาเช็ดตัว

เธอต้องการจะพูดอะไร แต่ก็เลือกที่จะไม่พูดและกลับมาที่เตียงโดยคิดเพียงสิ่งเดียวในใจ เธอจะไม่ใช้ผ้าขนหนูผืนนั้นเช็ดหน้า!

ไม่มีทาง!

หลังจากเงียบไปนาน ลู่ชิงสีก็หันศีรษะกลับไปมองเจียงเหยาที่ตอนนี้นอนห่อตัวด้วยผ้าห่มอยู่บนเตียง

__

ตอนที่ 620 ความกังวลลึก ๆ

“คุณเหนื่อยเหรอ?” เขาดึงผ้าห่มของเธอออก “อย่าอยู่อย่างนั้น เดี๋ยวจะหายใจไม่ออก”

ด้วยความตกใจจากแสงสว่างอย่างฉับพลัน เจียงเหยาลืมตาขึ้น กลับเห็นเพียงลู่ชิงสีที่เปลือยเปล่ายืนอยู่ตรงหน้าเธอ เธอพูดอย่างหมดอาลัยตายอยาก “เช็ดตัวเสร็จแล้ว ก็สวมเสื้อผ้าซะสิ คนโรคจิต!”

ปฏิกิริยาของเธอทำให้ลู่ชิงสีพอใจมาก ในขณะที่เขาหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะสวมเสื้อผ้าสะอาด เขาเดินไปข้างหน้าแล้วบีบแก้มเธอเบา ๆ

เจียงเหยานอนอยู่บนเตียง ฟังเสียงน่าขนลุกของลู่ชิงสีที่กำลังแต่งตัว เขาระงับเสียงหัวเราะของตัวเองและคิดว่าเธอโชคร้ายแค่ไหน ที่ได้เห็นเขาทำตัวเกเรเอาอย่างมาก

ลู่อี้ชิงกลับมาหลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง ตอนนั้นลู่ชิงสีเช็ดตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว และกำลังคุยอยู่กับเจียงเหยา

“กินข้าวเย็นกันแล้วหรือยัง?” ลู่อี้ชิงเดินเข้ามาพร้อมกับขนมปังสดใหม่และนม ของเหล่านี้ถูกส่งมาจากเมืองหนานเจียงในวันนี้ เธอคิดว่าลู่ชิงสีคงไม่ได้กินอะไรอย่างเพียงพอ เธอจึงหยิบอาหารสองสามอย่างติดมือมาด้วย

ยังไงซะอาหารเหล่านี้ถูกส่งมาโดยฉางกังกรุ๊ป มันไม่สมเหตุสมผลเลย ที่สามีของเจ้าของฉางกังกรุ๊ปจะเข้านอนอย่างหิวโหย ยิ่งไปกว่านั้น พรุ่งนี้เขาจะต้องออกไปอยู่ในแนวหน้า หากท้องหิว เขาคงมีพลังงานที่ไม่เพียงพอที่จะทำงานได้ดีเป็นแน่

เจียงเหยาเคาะหน้าผากของเธอและกล่าวขอโทษ “ใช่แล้ว ฉันลืมถามว่าคุณได้ทานอะไรแล้วหรือยัง คงยุ่งจนไม่มีเวลาใส่ใจเรื่องอาหารการกินของตัวเองอีกล่ะสิ”

“กินแล้ว” ลู่ชิงสียกผ้าห่มขึ้นแล้วพูดว่า “อย่าขยับ อากาศที่เมืองรงแตกต่างจากเมืองหนานเจียงอย่างมาก ตอนกลางคืนอากาศจะหนาวเย็นมาก ระวังจะเป็นหวัด!”

“ฉันรู้ว่าคุณกินแล้ว แต่คุณควรจะกินให้มากกว่านี้เสียหน่อย!” เจียงเหยาผลักลู่ชิงสีเล็กน้อย

หลังจากส่งถุงอาหารให้กับลู่ชิงสีแล้ว ลู่อี้ชิงก็เดินไปที่เตียงของเธอ มันเป็นโครงเหล็กทำอย่างหยาบ ๆ และเรียบง่าย แต่โชคดีที่ยังใหม่ สำหรับลู่อี้ชิงที่คุ้นเคยกับการนอนบนเตียงนุ่ม ๆ ก็คงไม่สะดวกสบายเสียเท่าไหร่

ในเวลาไม่นาน ลู่ชิงสีก็กินอาหารที่ลู่อี้ชิงนำกลับมาด้วยจนหมด

เมื่อสังเกตเห็นการจ้องมองอย่างต่อเนื่องของเจียงเหยา เขาเรอออกมา จนทำให้เธอที่จ้องอยู่ ยิ้มออกมาได้

ลู่ชิงสีรู้สึกตื่นเต้น เธอกังวลว่าเขาจะอดตายอย่างนั้นเหรอ!

ที่นี่ไม่มีไฟฟ้าใช้ นอกจากแสงเทียนแล้ว ในตอนกลางคืนไม่มีอะไรที่ให้แสงสว่างได้เลย หลังจากทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว ลู่ชิงสีเป่าเทียนแล้วเข้านอน เขาดึงเจียงเหยาเข้ามาในอ้อมแขน จูบเธอเล็กน้อยที่ริมฝีปากและหลับตาลง

การจะบอกว่ากฎของกระบวนการคัดเลือกนั้นบ้าบอนั้นไม่ใช่การกล่าวเกินจริงเลย กระบวนการคัดคนออกนั้นช่างโหดร้าย ในสัปดาห์ที่ผ่านมา เพื่อป้องกันการแอบโจมตีจากคู่แข่งรายอื่น ลู่ชิงสีไม่ได้นอนหลับอย่างสบายเลย

ก่อนสิ้นสุดการคัดเลือก พวกเขาได้รับคำสั่งให้ดำเนินการค้นหาและกู้ภัยในเมืองรง ในที่สุด หลังจากต่อสู้กับความเหน็ดเหนื่อยมาหลายวัน เขาก็ได้นอนหลับสบายเป็นครั้งแรก

ถือเป็นโบนัสเพิ่มเติมเมื่อมีเจียงเหยาอยู่ในอ้อมแขนของเขา แม้ว่าเขาต้องการจะพูดคุยกับเอ แต่ในไม่ช้าความเหนื่อยล้าก็ทำให้เขาหลับสนิท เพียงแค่หัวถึงหมอน

ต่างจากผู้ชายคนอื่น ๆ ที่กรนเสียงดังขณะที่หลับ ลู่ชิงสีนั้นนอนหลับเงียบ ไร้เสียง มีเพียงลมหายใจที่มั่นคงของเขาเท่านั้นที่ส่งเสียงให้ได้ยิน