ตอนที่50 การเป็นแบทวูแมนนี่ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย!

ชีวิตในเมืองที่สุดแสนจะเร่งรีบ แต่ละคนก็มีระดับความเครียดที่แตกต่างกันไปและยังมีปัญหาทางจิตใจในระดับต่างๆ ไม่มากก็น้อยแม้แต่ ลู่ เจียเอ๋อร์ เองในฐานะนักจิตวิทยาก็ไม่มีข้อยกเว้น

เพราะเราล้วนเป็นมนุษย์ เรามีอารมณ์ทุกรูปแบบ เรามีความสุข รู้สึกปลื้มปีติ เหงา ซึมเศร้า วิตกกังวล และอีกมากมาย อารมณ์เหล่านี้มักไปทำลายด้านสุขภาพของจิตใจของผู้คนให้มันเป็นภาระหนัก เมื่อเข้ามาในวังวนนี้แล้วคุณก็จะถูกดึงลงไปที่ก้นบึ้งของหัวใจและยิ่งไปกว่านั้นอาจนำมาสู่ถึงการฆ่าตัวตายเลยทีเดียว

ปัญหาทางด้านจิตใจของ กัว หลิน มาจากงานของเขาและข้อบกพร่องต่างๆทางบุคลิกภาพของเขาเอง คงจะต้องใช้เวลานานกว่าจะรักษาให้หายได้ "ปีศาจประจำตัว" ถูกปัดเป่าไปแล้ว โชคดีที่หัวใจของเขายังคงมีความดีอยู่บ้าง ไม่อย่างงั้นมันคงอาจกลายเป็นคดีอาญาไปแล้วก็ได้

"กัว หลิน เดี๋ยวฉันจะไปส่งคุณที่บ้านเองนะ!" ลู่ เจียเอ๋อร์ กล่าว

กัว หลิน ที่นั่งยองๆ อยู่บนพื้นเมื่อได้ยินคำพูดของเธอเขาก็รีบใช้มือเช็ดน้ำตาออกทันที เขาค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมอง ลู่ เจียเอ๋อร์

รองประธานเสี่ยว มองขึ้นไปที่ ลู่ เจียเอ๋อร์ เช่นกันด้วยความรู้สึกขอบคุณและสับสนในสายตาของเธอกับสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนี้มันไม่ต่างอะไรจากการนั่งรถไฟเหาะ โชคดีที่ไม่เสียอะไรเลย แต่พรุ่งนี้เธอคงจะต้องปวดหัวแน่ๆเนื่องจากโดนไล่ออก

"ศาสตราจารย์ลู่ ฉันจะไปส่ง กัว หลิน เอง! ฉันขอโทษสำหรับปัญหาทั้งหมดที่เกิดขึ้นด้วยค่ะ!" รองประธานเสี่ยว กล่าว

อันที่จริง ลู่ เจียเอ๋อร์ เองก็ไม่ค่อยคุ้นกับการเป็นคนขับรถเท่าไหร่ แต่เนื่องจากเธอเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้เธอจึงต้องรับผิดชอบ อย่างน้อยๆ เธอก็คงต้องรอให้อารมณ์ของ กัว หลิน คงที่ก่อน

"มันเป็นความต้องการของ กัว หลิน!" ลู่ เจียเอ๋อร์ จึงปล่อยให้ กัว หลิน เป็นคนเลือกเอง

กัว หลิน ลุกขึ้นแล้วค่อยๆ เดินไปหา ลู่ เจียเอ๋อร์ น้ำตาบนใบหน้าของเขายังไม่แห้งสนิท แต่รูปลักษณ์อันหล่อเหลาของเขาก็ยังคงดึงดูดความสนใจได้

"ขอบคุณสำหรับทุกอย่างเลยนะคะ ศาสตราจารย์ลู่!" รองประธานเสี่ยว ต้องยอมจำนนต่อสถานการณ์ดังกล่าว

รถปอเช่คาเยนน์ขับออกไปอย่างระมัดระวังผ่านจราจรที่คับคั่ง ในขณะที่ภายในรถเงียบมากแม้ว่าเธอจะบอกให้ กัว หลิน พูดอะไรบางอย่างออกมาในฐานะนักจิตวิทยาถึงสิ่งที่ค้างคาอยู่ในใจของเขาและเสนอที่จะช่วยเขาให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้แต่เมื่อเขาเข้ามาในรถ กัว หลิน กลับไปพูดอะไรออกมาสักคำเลยตลอดทาง

ลู่ เจียเอ๋อร์ เองก็ไม่ได้พูดเช่นเดียวกัน แต่จริงๆ แล้วต่อให้เขาไม่พูดมันออกมาเธอก็รู้ความคิดของเขาได้ โดยปกติจิตแพทย์จะใช้ความเงียบเป็นตัวแทรกแซงทางจิตบำบัด โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงแรกๆ หลายๆ คนจึงเลือกที่จะเงียบโดยไม่รู้ตัวถึงแม้จะรู้มันก็ไม่ได้สำคัญอะไร เพราะความเงียบนี่แหละที่ช่วยทำให้อารมณ์สงบลงได้

รถจอดอยู่บนถนนไม่ไกลจากบ้านของ กัว หลิน มากนัก ลู่ เจียเอ๋อร์ หันหน้าไปแล้วพูดว่า "กัว หลิน ถึงบ้านแล้วนะ ขอให้นอนหลับฝันดี พรุ่งนี้มาเจอกันที่บริษัทนะ!"

กัว หลิน พยักหน้าอย่างเงียบๆและเอื้อมมือไปปลดเข็มขัดนิรภัยออก "ขอบคุณศาสตราจารย์ลู่มากๆ นะครับ!"

"ด้วยความยินดีจ่ะ!" ลู่ เจียเอ๋อร์ ได้ตอบกลับ

กัว หลิน เอื้อมมือออกไปเปิดประตูแต่จู่ๆ ก็ชะงักไป "ว่าแต่ทำไมศาสตราจารย์ลู่ ถึงพูดแบบนั้นไปละ?"

"พูดแบบไหนเหรอ?" ลู่ เจียเอ๋อร์ แสร้งทำเป็นไม่รู้ว่าเขากำลังพูดถึงอะไร

"เพื่อแม่ของผมไง?" กัว หลิน มองไปที่ ลู่ เจียเอ๋อร์ ในตอนนี้ดวงตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความสงสัย

เป็นเพราะประโยคนี้ ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ลู่ เจียเอ๋อร์ ได้ยินเสียงภายในของ กัว หลิน ดังออกมาถึงความคิดฆ่าตัวตายและมีสิ่งเดียวที่เขากังวลอยู่ก็คือแม่

"ถ้าคุณทำเรื่องโง่ๆไป คนที่จะต้องเสียใจมากที่สุดก็ต้องเป็นแม่อยู่แล้ว!" ลู่ เจียเอ๋อร์ กล่าว

หลังจากที่ กัว หลิน ฟัง เขาก็ก้มหน้าลงอย่างเป็นธรรมชาติเหมือนกับเด็กที่ไปทำอะไรผิดมา ลู่ เจียเอ๋อร์ เห็นสิ่งนี้เลยพูดต่อว่า "กลับไปแล้วอย่าลืมโทรหาแม่ด้วยล่ะ!"

"ได้ครับ!" กัว หลิน พยักหน้าและตอบด้วยเสียงแปลกๆ

หลังจากที่ กัว หลิน ลงจากรถไป ลู่ เจียเอ๋อร์ ก็นั่งเงียบอยู่ในรถและลูบหน้าผากของตัวเอง การเป็นแบทวูแมนนี่ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลย!