ตอนที่49 เพื่อแม่ของคุณไง!

"พรุ่งนี้คุณต้องมาที่บริษัทแล้วคุยเรื่องนี้กับผมโดยตรง!" จิน เซียงตง ตอบกลับไปอย่างรวดเร็วขณะที่เขากำลังเล่นเกมอยู่กับ เจสัน ที่บ้านพร้อมกับรับฟังคำขอไปด้วย

จิน เซียงตง รู้ดีว่า ลู่ เจียเอ๋อร์ จะไม่มาขอร้องอย่างกะทันหันเช่นนี้ถ้าไม่มีเหตุผล แต่ในฐานะผู้จัดการเขาจึงต้องการฟังเหตุผลก่อนว่าทำไมถึงต้องเลิกจ้างพนักงานคนใดคนหนึ่ง

แต่ ลู่ เจียเอ๋อร์ ดันตอบกลับไปว่า "ฉันขอตอนนี้ คุณต้องสัญญากับฉันตอนนี้!"

"ผมต้องตัดสินใจตอนนี้เลยเหรอ?" จิน เซียงตง มีความกังวลเกี่ยวกับคำขอที่จริงจังเช่นนี้

"ใช่ค่ะ!" ลู่ เจียเอ๋อร์ ตอบขณะที่สายตาของเธอก็ยังมองไปที่ กัว หลิน ที่อยู่ตรงขอบหน้าต่าง

"บอกผมได้มั้ยว่าทำไม?" จิน เซียงตง ถาม

"พรุ่งนี้ฉันจะบอกคุณเอง!" ลู่ เจียเอ๋อร์ ตอบกลับ ซึ่งเธอไม่กล้าเสี่ยงที่จะเสียเวลา

จิน เซียงตง คิดอยู่สักครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "ตกลง ผมสัญญา!"

"ขอบคุณมากค่ะ!" ลู่ เจียเอ๋อร์ วางสายทันทีที่ได้ยินคำตอบของ จิน เซียงตง

รองประธานเสี่ยว ที่นั่งอยู่บนส้นเท้าของตัวเองถึงกับทรุดตัวลงกับพื้นราวกับเส้นก๋วยเตี๋ยวที่อ่อนนุ่ม เธอสูญเสียความเย่อหยิ่งจากปกติไปในขณะที่ กัว หลิน ดูเหมือนจะอยากรู้ข้อมูลเกี่ยวกับ ลู่ เจียเอ๋อร์ มากขึ้น

ไม่น่าเชื่อว่าเธอสามารถขอให้คุณจิน เลิกจ้างร้องประธานเสี่ยวได้ด้วยการโทรแค่ครั้งเดียวเท่านั้น!

"กัว หลิน คุณก็ได้ยินคำตอบของคุณจินแล้ว จะลงมาได้รึยัง?" ลู่ เจียเอ๋อร์ กล่าวขณะที่สายตาของเธอก็จ้องมองไปที่ กัว หลิน

"เขาใช่คุณจิน จริงๆใช่ไหม?" กัว หลิน ยังคงสงสัยอยู่อย่างนั้น

"ดูท่าทางของรองประธานเสี่ยว สิ แล้วคุณจะรู้ว่าคนที่ฉันเพิ่งโทรหาเมื่อกี้เขาไม่ใช่ใครคนอื่นแน่นอนนอกจากคุณจิน!" ลู่ เจียเอ๋อร์ ตอบกลับ

กัว หลิน หันหน้าไปมองดู เสี่ยว หลี่ลี่ ที่นั่งกองอยู่กับพื้น ในตอนนี้เธอดูเหมือนไก่ที่พ่ายแพ้ มีลักษณะโทรมและจิตใจที่ตกต่ำ

"ลงมาเถอะนะ!" ลู่ เจียเอ๋อร์ พูดด้วยเสียงที่นุ่มนวล "เพื่อแม่ของคุณไง!"

ในที่สุดประโยคนี้ก็เหมือนจะโจมตีจุดอ่อนของ กัว หลิน ได้ดวงตาของเขาเริ่มเอ่อนองเต็มไปด้วยน้ำตา เขารู้สึกโศกเศร้าเสียใจและรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก

ลู่ เจียเอ๋อร์ ยืนนิ่งและคอยมองเขาอย่างเงียบๆ ผ่านไปสักพักบรรยากาศภายในห้องก็เงียบสนิด

ไม่กี่นาทีต่อมา กัว หลิน ยอมลงมาจากขอบหน้าต่าง เขานำมือไปสัมผัสที่หน้าของตัวเองและนั่งยองๆลงบนพื้นร้องไห้สะอื้นอย่างน่าสงสาร

ลู่ เจียเอ๋อร์ รู้ว่าสุดท้ายแล้ววิกฤตนี้มันก็ผ่านไปได้ด้วยดี เธออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก จู่ๆ เสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้น

ยกเว้น กัว หลิน ที่กำลังร้องไห้อย่างหนัก ลู่ เจียเอ๋อร์ และรองประธานเสี่ยว หันหน้าไปมองตรงที่โถงทางเดิน

"เดี๋ยวฉันไปเปิดประตูเอง!" ลู่ เจียเอ๋อร์ กล่าวกับรองประธานเสี่ยว

ลู่ เจียเอ๋อร์ หันหลังและเดินไปเปิดประตู ขณะที่รองประธานเสี่ยว ก็ลุกขึ้นยืนและค่อยๆหยิบกล่องทิชชูขณะที่เธอเดินไปหา กัว หลิน

ลู่ เจียเอ๋อร์ เปิดประตูแล้วพบเข้ากับเจ้าหน้าที่ตำรวจสองสามคนในเครื่องแบบ เจ้าหน้าที่ตำรวจได้แสดงบัตรแก่เธอ "เราเพิ่งได้รับรายงานว่ามีคนกำลังจะกระโดดตึก!"

"แค่คู่รักเขาทะเลาะกันนิดหน่อยค่ะ!" ลู่ เจียเอ๋อร์ อธิบาย

ตำรวจมองเข้าไปข้างในห้องพร้อมกับพูดว่า "คุณให้เราเข้าไปได้ไหมครับ!"

ลู่ เจียเอ๋อร์ พยักหน้า ตำรวจเดินเข้าไปในห้องและเห็นผู้ชายกับผู้หญิงนั่งยองๆอยู่ที่ขอบหน้าต่าง ซึ่งฝ่ายหญิงพยายามเช็ดน้ำตาให้ฝ่ายชายอยู่ แต่ผู้ก็ดันผลักมือของเธอออก

"ใครคือคนที่อยู่บนขอบหน้าต่างครับ?" ตำรวจ ถาม

"ฉันเองค่ะ!" รองประธานเสี่ยว ริเริ่ม

"ทำไมคุณถึงไปอยู่ตรงนั้นได้ครับ?" ตำรวจมองไปที่เธอ

"คือว่าฉันทะเลาะกับแฟน!" รองประธานเสี่ยว ตอบขณะที่เธอนำมือไปวางไว้บนหลังของ กัว หลิน

แต่ กัว หลิน ก็ได้ผลักมือของเธอออกไปอีกครั้ง ตำรวจมองมาที่พวกเขาด้วยความสงสัย แต่ทว่า เนื่องจากทุกคนดูสบายดีและปกติ ตำรวจจึงให้คำแนะนำแก่พวกเขาไป "การทะเลาะวิวาทเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ในชีวิตคนเราทะเลาะกันมันเป็นเรื่องปกติอย่าพยายามฆ่าตัวตายเลยนะครับ อย่าทำให้ครอบครัวของคุณต้องมาคอยกังวลเลย!"

รองประธานเสี่ยว ไม่ตอบสนองเพียงแต่ก้มศีรษะและรับฟังอย่างเดียว

"พวกคุณยังต้องมีอนาคตมีชีวิตที่ดีและมีความอดทนต่อกันอย่าไปรบกวนเพื่อนบ้านเพียงแค่ทะเลาะกันเลยนะครับ!" ตำรวจอธิบาย

"ได้ค่ะ!" รองประธานเสี่ยว พยักหน้า

ตำรวจเหลือบมองเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินจากไปขณะที่ ลู่ เจียเอ๋อร์ ยังยืนอยู่ที่เดิม ดูเหมือนว่าวิกฤตในครั้งนี้จะถูกแก้ไขแล้ว แต่ความเป็นจริงมันกลับไม่เป็นอย่างนั้นเลย