ตอนที่47 คุณจะไม่หลั่งน้ำตาตราบใดที่คุณยังไม่เห็นโลงศพ!

เมื่อรองประธานเสี่ยว ได้ยินคำถามพวกนั้นก็ทำให้ตาของเธอเบิ่งกว้างเป็นประกายก่อนที่เธอจะพูดกับ ลู่ เจียเอ๋อร์ อย่างสงบว่า "ศาสตราจารย์ลู่ กัว หลิน และฉัน เราทั้งคู่อยู่ในความสัมพันธ์ตามปกติทั่วไป ไม่มีทางที่เรื่องแบบนั้นจะเกิดขึ้นแน่นอน และตอนนี้ก็เลิกงานแล้ว ขอโทษนะคะ ฉันขอตัวก่อน!"

จากนั้นรองประธานเสี่ยว ก็หันหลังแล้วเดินจากไป ทาง ลู่ เจียเอ๋อร์ เองก็ไม่ได้รั้งเธอไว้เธอเพียงแค่พูดทิ้งท้ายอย่างเย็นชาว่า "คุณจะไม่หลั่งน้ำตาตราบใดที่คุณยังไม่เห็นโลงศพ!"

รองประธานเสี่ยว หยุดฝีเท้าก่อนจะก้าวออกจากดาดฟ้าไป

สายลมมาสัมผัสกับผิวหน้าของเธอซึ่งมันทำให้เธอรู้สึกสดชื่นสุดๆ ลู่ เจียเอ๋อร์ มองออกไปยังท้องฟ้าก้อนเมฆและแสงจากระยะไกลๆ เธออดไม่ได้ที่จะบ่นกับตัวเองว่า "นี่เธอกำลังจะกลายเป็นแบบแบทวูแมนหรือเปล่า?"

เนื่องจากเธอมีโอกาสสูงที่กลายเป็นเหมือนกับแบทวูแมน เธอเริ่มนำตัวเองเข้าไปยุ่งเรื่องของคนอื่นทั้งๆที่ในตอนแรกเธอต้องการที่จะอยู่ให้ห่างจากเรื่องพวกนี้มาโดยตลอด

ไม่นานนัก ลู่ เจียเอ๋อร์ ก็หยุดมองบรรยากาศ เธอหันหลังกลับและเดินออกมาจากตรงนั้น

ในที่จอดรถชั้นใต้ดิน ลู่ เจียเอ๋อร์ เดินตรงไปหารถปอเช่คาเยนน์ของเธอ ที่ยังอยู่ห่างออกไปจากตัวเธอได้ประมาณสิบเมตร แต่แล้วเธอก็เห็นไฟหน้าคู่หนึ่งกะพริบตัดหน้าเธอไป

เมื่อเธอเหลือบไปเห็นทะเบียนเธอก็รู้ทันทีเลยว่ามันเป็นรถของ จิน เซียงตง แน่นอน ลู่ เจียเอ๋อร์ ยังคงเดินต่อมาเรื่อยๆจนกระทั่งเข้าใกล้รถของ จิน เซียงตง เขาลดหน้าต่างลงขณะก่อนที่เธอจะเดินผ่านไป "ตอนนี้คุณว่างหรือเปล่า?"

"จะชวนฉันไปทานข้าวหรือไง?" ลู่ เจียเอ๋อร์ กล่าวด้วยรอยยิ้ม

"แล้วคุณจะไปไหมล่ะ?" จิน เซียงตง ยกริมฝีปากขึ้นเล็กน้อย

"ได้สิ แต่คงต้องเป็นพรุ่งนี้นะ!" ลู่ เจียเอ๋อร์ ยิ้ม

"หว่า..รูู้งี้ผมน่าจะบอกคุณล่วงหน้าไว้ก่อน!" การแสดงออกของ จิน เซียงตง ทำให้เห็นถึงร่องรอยของความผิดหวัง

"วันนี้ฉันมีงานที่จะต้องทำ!" ลู่ เจียเอ๋อร์ รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

"งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะครับ!" จิน เซียงตง กล่าว

"เจอกันค่ะ!" ลู่ เจียเอ๋อร์ โบกมือลาเขา

หนึ่งชั่วโมงต่อมา ลู่ เจียเอ๋อร์ ได้มาโผล่ในตรอกเล็กๆที่มืดนิดหน่อย สองข้างทางของฝั่งถนนมีร้านค้ามากมายพลุกพล่านเต็มไปด้วยเหล่าผู้คนจำนวนมากแต่ก็แอบมีกลิ่นไม่พึงประสงค์จากท่อระบายน้ำแทรกซึมอยู่ในอากาศ

แม้แต่ในเมืองที่เจริญที่สุดก็ยังมีจุดที่สุดโทรมอยู่เหมือนกันหรืออีกมุมที่ไม่ค่อยมีใครรู้จัก ลู่ เจียเอ๋อร์ เจอบ้านของ กัว หลิน ตามที่อยู่ถูกเขียนไว้บนแผ่นกระดาษ เธอเคาะประตูแต่ก็ไม่มีใครตอบ

ประตูจากห้องถัดไปถูกเปิดออกและมีชายหนุ่มคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้น เขามอง ลู่ เจียเอ๋อร์ ที่ยืนอยู่ตรงประตูและพูดอย่างไม่เป็นทางการว่า "คุณกำลังหา กัว หลิน อยู่หรือเปล่า?"

"ใช่ค่ะ!" ลู่ เจียเอ๋อร์ ตอบกลับ

"เขายังไม่กลับมาหรอก!" ชายหนุ่มกล่าว

“อ๋อ..ขอบคุณมากนะคะ!” ลู่ เจียเอ๋อร์ กล่าว

ลู่ เจียเอ๋อร์ หันหลังกลับแล้วเดินจากไป แต่เธอก็ยังสามารถที่ได้ยินชายหนุ่งคนนั้นยืนบ่นอยู่คนเดียวว่า: กัว หลิน ไอนอกคอก แกนี่มันเป็นคนที่ใครๆ ก็อยากเข้าหาโดยเฉพาะกับผู้หญิง!

เมื่อเดินไปในตรอกที่มีคนพลุกพล่าน ลู่ เจียเอ๋อร์ ก็ตระหนักได้ว่าเธอคิดผิดมากที่มาที่นี่ ดังนั้นเธอจึงรีบเดินกลับไปที่รถทันที

เมื่อ ลู่ เจียเอ๋อร์ สตาร์ทรถของเธอ โทรศัพท์ก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงเรียกเข้าจากวีแชท ซึ่งมันทำให้ ลู่ เจียเอ๋อร์ เหลือบไปมองมันอย่างรวดเร็ว มันขึ้นว่า "ศาสตราจารย์ลู่ ถ้าเป็นไปได้คุณช่วยอะไรฉันหน่อยได้ไหม?"

ลู่ เจียเอ๋อร์ ขมวดคิ้ว ทุกอย่างเป็นไปตามที่เธอคิดไว้เธอจึงขอให้รองประธานเสี่ยวบอกที่อยู่ให้แก่เธอ

รถแล่นออกไปตามเส้นทางอย่างรวดเร็ว สิบนาทีต่อมา ลู่ เจียเอ๋อร์ ก็มาปรากฏตัวที่หน้าประตูห้อง 1802 ซึ่งมันเป็นอพาร์ตเมนต์สุดหรู

ลู่ เจียเอ๋อร์ ป้อนรหัสล็อคประตูอย่างรวดเร็วที่รองประธานเสี่ยว ได้ส่งให้เธอและค่อยๆเปิดประตูเพื่อเข้าไปข้างใน

"กัว หลิน ใจเย็นๆก่อนนะ ใจเย็นๆ!" หลังจากที่ประตูเปิดออก เสียงของรองประธานเสี่ยวก็ดังออกมาจากข้างใน

ลู่ เจียเอ๋อร์ ค่อยๆ ก้าวเข้าไปในห้องนั่งเล่น และก็พบเข้ากับรองประธานเสี่ยวที่เพิ่งเจอกันบนดาดฟ้าเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้ว กำลังนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น ทรงผมและเมคอัพดูยุ่งเหยิงไปหมดเนื่องจากร้องไห้และกำลังอ้อนวอน กัว หลิน ที่นั่งห้อยขาอยู่กลางอากาศบนขอบหน้าต่าง

เมื่อเธอเห็น ลู่ เจียเอ๋อร์ เธอก็เหมือนกับเห็นนางฟ้ามาโปรด เธอจึงรีบคว้ามือมาจับไว้ "ศาสตราจารย์ลู่ ช่วยฉันด้วยนะ!"