ตอนที่42 สงวนท่าทีไว้มันจะดีเหรอ?
"เห้ย! เท่าที่ฉันรู้จักมาตลอดเธอเป็นศาสตราจารย์ที่เคร่งขรึมและเย็นชาไม่ใช่เหรอ? ไหงเธอถึงไม่สงวนท่าทีไว้ล่ะ?" ซู หาน เห็นว่าเธอตรงไปตรงมากับสถานการณ์ มันเป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจ เธอเลยอดที่จะถามไม่ได้
"สงวนท่าทีไว้มันจะดีเหรอ? แล้วมันดีกว่าอาหารไหม?" ลู่ เจียเอ๋อร์ อารมณ์ดีและพูดอย่างติดตลก
"การสงวนท่าทีไม่ได้ดีไปกว่าอาหารหรอกนะแต่ก็สามารถมี จิน เซียงตง ได้!" ซู หาน ตำหนิ
"นักเขียนชอบลำเอียง!" ลู่ เจียเอ๋อร์ พูดขึ้นหลังจากที่เธอหันไปมอง ซู หาน และได้ยินคำพูดของเธอ…
"เมื่อผู้ชายเป็นฝ่ายไล่ตามผู้หญิงหรือในทางกลับกัน เป้าหมายสูงสุดก็คือการลงรอยกันได้อย่างสมบูรณ์เพื่อหาคู่ชีวิต" ซู หาน หัวเราะ
"ตอนนี้ฉันก็แค่อยากเดินจับมือกับเขาเฉยๆ ฉันไม่ได้คิดอะไรไปไกลขนาดนั้นซะหน่อย!" ลู่ เจียเอ๋อร์ ตอบกลับ
"แต่เธอไปจุ๊บเขาก่อนแล้วมาบอกว่าเธอต้องการแค่จับมือและไม่ได้คิดอะไรไปไกลแบบนี้น่ะเหรอ ไม่มีใครเชื่อตรรกะแบบนี้หรอกนะ!" ซู หาน แสดงความไม่เชื่อของเธอ
"ฉันแค่จุ๊บแก้มเขาเฉยๆ!" ลู่ เจียเอ๋อร์ พยายามอธิบาย
"นั่นก็ถือว่าเป็นการจูบแล้ว เธอต้องรับผิดชอบด้วย!" ซู หาน เป็นคนที่มีความยุติธรรมและความเท่าเทียม
"ฉันก็อยากรับผิดชอบเขาอยู่หรอกหน่า!" ลู่ เจียเอ๋อร์ ตอบออกมาก่อนที่ฉากนั้นจะหวนคืนมาในใจตอนที่เธอไปจุ๊บ จิน เซียงตง ปากของ ลู่ เจียเอ๋อร์ ก็ยกขึ้นและยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติ
"เฮ้! ท่าทางของเธอแบบนี้ไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อนเลย!" ซู หาน แสดงความสงสัยของเธออีกครั้ง "แม้ว่าเธอจะคิดว่าเขาคือคนพิเศษที่ตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น เธอก็ยิ่งต้องมีความตั้งใจเกี่ยวกับสกิลของเธอด้วย เธอเป็นนักจิตวิทยานะเธอควรมีความชัดเจนเกี่ยวกับเกมระหว่างชายหญิง อย่าต่อรองกับความคิดตอนแรกมากเกินไป ไม่งั้นความรู้สึกในการพิชิตใจของเขาจะไม่เป็นจริง ต่อให้เธอจะจีบเขาติดก็ตาม!"
คำแนะนำของ ซู หาน นั้นดีมากแต่ ลู่ เจียเอ๋อร์ ก็ไม่ค่อยกังวลกับเรื่องนี้เท่าไหร่เพราะ จิน เซียงตง ดูเหมือนมีใจให้เธออยู่เหมือนกัน
ปรากฏว่าสัญชาตญาณของ ลู่ เจียเอ๋อร์ นั้นแม่นยำจริง หลังจากที่เธอไปจุ๊บเขา จิน เซียงตง ก็อารมณ์ดีตลอดทั้งวัน
ขณะนี้เวลา 10.30 น. จิน เซียงตง เพิ่งออกมาจากบ้านของ หยาน ซิน กับ จิน เซิงผิง หยาน ซิน เป็นนักวิชาการของสถาบันบัณฑิตวิทยาศาสตร์จีน มันเป็นกิจวัตรของเขาในทุกๆวันแต่เขามักจะลืมเวลาเมื่ออยู่กับเพื่อเก่าแม้ว่าเขาจะพูดคุยกับไปสองสามวันเขาก็ยังรู้สึกว่าเวลามันไม่พอ
จิน เซียงตง นั่งอยู่บนรถกับ จิน เซิงผิง ในระหว่างการไปโรงแรม จิน เซิงผิง ซึ่งนั่งอยู่เบาะหลังกล่าวว่า "มันเป็นค่ำคืนที่ได้กำไรของนายเลยใช่ไหม!"
"ใช่ครับ!" ในฐานะผู้ฟังบทสนทนาระหว่างนักวิทยาศาสตร์ชั้นนำทั้งสองคนในคืนนี้เขาได้รับอะไรกลับมาอย่างมากมาย
"นอกจากความรู้ทางวิชาชีพแล้ว แกมีความเห็นอะไรอีกมั้ย?" จิน เซิงผิง เอ่ยถาม
จิน เซียงตง รู้ว่า จิน เซิงผิง หมายถึงอะไร ในงานเลี้ยงอาหารค่ำที่ผ่านมาเมื่อกี้นี้ นอกจากพ่อของเขาและ หยวน ซิน แล้วยังมี หยวน เหมียวเหมียว อีกด้วยเธอเป็นหลานของนักวิชาการ หยวน ซิน
"ไม่มีครับ!" จิน เซียงตง ให้คำตอบอย่างตรงไปตรงมา
จิน เซิงผิง จ้องไปที่รูปหน้าด้านข้างของ จิน เซียงตง แม้ว่าภายในรถจะมีแสงไปที่สลัวๆแต่ก็สามารถบอกโครงร่างของเขาได้ว่าเป็นคนหล่อและน่าสนใจมากแค่ไหน
"พ่อเห็นว่าคืนนี้แกอารมณ์ดีมาก พ่อแค่คิดว่าแกจะมีไอเดียอะไรดีๆ!"
"ผมรู้สึกดีที่ได้เห็นนักวิชาการ หยวน ซิน ต่างหาก!" จิน เซียงตง อธิบาย แต่นี่คงเป็นข้อแก้ตัวและเขาก็รู้ดีถึงเหตุผลที่แท้จริง
"การจัดเตรียมของนักวิชาการ หยวน ซิง บอกได้ถึงความคาดหวังของเขาโดยธรรมชาติ ถ้าแกไม่สนใจเดี๋ยวพ่อจะได้ไปบอกให้เขารู้!"
"ผมขอโทษสำหรับปัญหาที่เกิดขึ้น!" จิน เซียงตง ขดริมฝีปากของเขาเป็นรอยยิ้มจางๆ
การแสดงออกของ จิน เซิงผิง ยากที่จะเข้าใจ ขณะเหลือบมองไปยังลูกชายของตน เขาดูเป็นกังวลกับ จิน เซียงตง แต่ก็มั่นใจในลูกชายของเขาเช่นกัน และนั่นคือปัญหา
