ตอนที่20 เธอเกลียดมันแต่บางทีเธอก็รักมัน

มักกล่าวกันว่าในชีวิตนี้จะมีเพียงสองสิ่งเท่านั้นที่ไม่สามารถมองเห็นได้โดยตรง; หนึ่งคือดวงอาทิตย์และสองคือหัวใจของมนุษย์ หัวใจของมนุษย์หรือที่รู้จักกันดีในนามธรรมชาติของมนุษย์เป็นสิ่งที่ทำให้เกิดอารมณ์ได้หลากหลาย เมื่อไหร่ก็ตามที่ ลู่ เจียเอ๋อร์ ได้อ่านหัวใจของคนรอบๆตัว ความปรารถนาของเธอที่จะอยู่บนโลกใบนี้ในฐานะคนธรรมดาก็จะยิ่งเพิ่มมากขึ้น

ขณะที่ ลู่ เจียเอ๋อร์ กำลังคิดถึงเรื่องราวเหล่านี้อยู่ จู่ๆร่างของ จิน เซียงตง ก็ปรากฏขึ้นมาในหัว เขาเป็นผู้ชายเพียงคนเดียวที่เธอไม่สามารถอ่านใจได้เลย

หลี่ หลิน เห็นว่าเธอขาดสติไป "คิดอะไรอยู่เหรอ?"

ลู่ เจียเอ๋อร์ ยุติความคิดและหยุดความวุ่นวายในหัว "ไม่มีอะไรหรอก เธอทำงานต่อเถอะ!"

หลี่ หลิน ก้มศีรษะและทำงานต่อ ลู่ เจียเอ๋อร์ ก็เช่นเดียวกัน แต่ตอนนี้เธอกำลังกังวลว่าเธอควรไปเยี่ยม จิน เซิงผิง ดีหรือไม่เพราะเธอเป็นคนขับไปชนรถของเขา

ลู่ เจียเอ๋อร์ หยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาและส่งข้อความไปหา จิน เซียงตง "เอซ โรงแรมที่นักวิชาการจินพักอยู่ชื่ออะไร คือว่าฉันอยากไปเยี่ยมเขาน่ะ!"

เวลาผ่านไปสองถึงสามนาทีได้แต่เธอก็ยังไม่ได้รับข้อความตอบกลับ เธอจึงเบี่ยงความสนใจไปที่งานของตัวเองอีกครั้ง

หนึ่งชั่วโมงต่อมาในระหว่างการสอน โทรศัพท์มือถือของ เจียเอ๋อร์ ที่วางไว้บนโต๊ะก็มีข้อความเด้งเข้าในวีแชท ที่มาตอบคำถามของเธอ

…

เวลา 15.30 น. ไอความร้อนจากดวงอาทิตย์นั้นมากจนแทบจะทอดไข่บนพื้นได้ ลู่ เจียเอ๋อร์ ลงมาจากรถแท็กซี่ ขณะที่เท้าของเธอกำลังแตะพื้น เธอสามารถสัมผัสได้ถึงความร้อนที่แผ่ออกมาจากพื้นดินได้อย่างชัดเจน

ด้วยช่อดอกไม้ในมือ เธอรีบจัดทรงผมตัวเองแล้วรีบเดินเข้าไปในล็อบบี้ของโรงแรมทันที

สองนาทีต่อมา ลู่ เจียเอ๋อร์ มายืนอยู่ที่หน้าประตูห้อง 1808

มันเป็นครั้งที่สองแล้วที่เธอจะได้มาพบกับ จิน เซิงผิง อีกครั้งแต่เธอก็ยังคงไม่สามารถควบคุมความกังวลในใจของตัวเองได้อยู่ดี เธอจึงหยิบกระจกออกมาจากกระเป๋าแล้วตรวจดูเมคอัพก้มหน้ามองชุดก่อนที่จะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ขณะที่เอื้อมมือไปกดกริ่ง

ผ่านไปไม่นานนักประตูได้ถูกเปิดออก

คนที่มาปรากฏตัวตรงหน้า ลู่ เจียเอ๋อร์ ไม่ใช่ เสี่ยวตง แต่เป็นผู้ช่วยของ จิน เซิงผิง หุ่นยนต์ที่น่ารักคล้ายๆกับเจ้าเอมี่ ที่กำลังจ้องเธอด้วยดวงตาอันเปล่งประกาย

ในตอนนั้น ลู่ เจียเอ๋อร์ คิดว่าเธอคงเคาะประตูผิดห้องแต่เธอก็รู้ได้ทันทีว่าหุ่นยนต์ที่อยู่ข้างหน้าเธอนั้นถูกผลิตขึ้นโดยBUAเทคโนโลยี อย่างแน่นอน

"ขอโทษนะ นักวิชาการ จิน เซิงผิง อยู่หรือเปล่า?" ลู่ เจียเอ๋อร์ ถาม เอคโค่ อย่างสุภาพ

"อยู่ เข้ามาได้เลย!" เอคโค่ พูดและแสดงท่าทางออกมา

ลู่ เจียเอ๋อร์ เข้าไปในห้องและเห็น จิน เซิงผิง นั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นโดยยังสวมปลอกคออยู่

"สวัสดีค่ะคุณจิน!" หลู่ เจียเอ๋อร์ ยิ้ม

จิน เซิงผิง จ้องมองไปที่ ลู่ เจียเอ๋อร์ อย่างร่าเริง "ศาสตราจารย์ลู่ หนูมาเยี่ยมเหรอ!"

ความจริงที่เธอถูกกล่าวถึงในฐานะของศาสตราจารย์ลู่จาก จิน เซิงผิง นั้นทำให้เธอค่อนข้างไม่สบายใจเท่าไหร่ เธอจึงตอบกลับอย่างรวดเร็วไปว่า "คุณจินเรียกหนูว่าเสี่ยวลู่เฉยๆ เถอะค่ะ!"

จิน เซิงผิง เหลือบมองเธอและพูดอย่างเป็นมิตร "นั่งลงก่อนสิ!" จากนั้นเขาก็หันไปบอกกับ เอคโค่ ว่า "เอคโค่ ไปชงชามาให้พี่เสี่ยวลู่ทีนะ"

พี่เสี่ยวลู่เลยหรอ! เรียกดีอะไรขนาดนั้น!!

เอคโค่ เคลื่อนตัวออกไปอย่างมีความสุข หลังจากวางดอกไม้และผลไม้ที่เธอนำมาให้แล้ว เธอก็นั่งลงแม้ว่าเธอจะพยายามห้ามใจแล้วแต่เธอก็ยังคงข่มใจตัวเองอยู่ "คอคุณจินดีขึ้นหรือยังคะ?" ใบหน้าของ ลู่ เจียเอ๋อร์ แสดงความรู้สึกผิดออกมา

"ดีขึ้นมากแล้วละ! เอคโค บอกว่าตอนนี้ฉันดูเหมือนตัวต่อเลโก้ฮีโร่เลย!" จิน เซิงผิง กล่าวด้วยรอยยิ้ม

ลู่ เจียเอ๋อร์ รู้สึกขบขันกับการใช้คำของ จิน เซิงผิง เธอไม่คิดว่าเขาจะเป็นธรรมดาๆที่จะเข้าถึงง่ายได้ขนาดนี้ เพราะเขามีชื่อเสียงมากในโลกของวิทยาศาสตร์

"หนูต้องขอโทษจริงๆนะคะ!" ลู่ เจียเอ๋อร์ กล่าวคำขอโทษออกมาอีกครั้ง

"ถ้าหนูมาที่นี่เพื่อขอโทษ ฉันก็ไม่ต้องการที่จะได้ยินมันอีกหรอกนะ เสี่ยวลู่!" จิน เซิงผิง กล่าว

เมื่อได้ยินคำเหล่านี้ก็ทำให้ ลู่ เจียเอ๋อร์ สูญเสียคำที่จะพูดออกมา แต่เมื่อเธอได้ยินเสียงที่ออกมาจากภายในของ จิน เซิงผิง แล้วมันก็ทำให้เธอรู้ว่าเขามีความประทับใจที่ดีต่อเธอ

เมื่อมองไปเห็นโต๊ะที่มีกระดานหมากรุกอยู่ ลู่ เจียเอ๋อร์ ก็เกิดความคิดบางอย่างขึ้น "งั้นหนูขอเล่นหมากรุกด้วยนะคะ!"

จิน เซิงผิง รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยแต่เขาก็ตอบกลับด้วยความยินดี "มาเล่นแล้วก็แลกเปลี่ยนคำแนะนำกันดีกว่า!"

ลู่ เจียเอ๋อร์ พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม ดูเหมือนว่าเธอจะคาดหวังกับผลลัพธ์ที่จะออกมา

อันที่จริงเธอเล่นหมากรุกไม่ค่อยเก่งแต่เธอมี "พรสวรรค์" ซึ่งเป็นสิ่งที่คนอื่นไม่มีและมันทำให้เธอได้เปรียบ เธอสามารถฟังและได้ยินความคิดของใครๆก็ได้ ดังนั้นไม่ว่าตอนสุดท้ายจะลงเอยเช่นไรเธอก็มีโอกาสที่จะชนะสูงมากอยู่ดี

เพราะฉะนั้นการที่มีพรสวรรค์ที่ไม่ธรรมดาแบบนี้มันเลยขัดแย้งกันเพราะบางทีเธอเกลียดมันแต่บางทีเธอก็รักมัน

แล้วมันก็เป็นไปตามคาด ลู่ เจียเอ๋อร์ เอาชนะได้ทั้ง 2 ครั้ง แม้ว่าทักษะหมากรุกของเธอจะแย่ก็ตาม

หลังจากพ่ายแพ้ต่อรุ่นน้องไปสองครั้งติด จิน เซิงผิง ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา "ทักษะหมากรุกของฉันมันยังไม่ค่อยเก่ง! ฉันเลยไม่ค่อยกล้าเล่นหมากรุกกับคนอื่นเท่าไหร่!"

"คุณจิน คุณจงใจให้หนูชนะเพราะคุณเอ็นดูคนที่เป็นรุ่นน้อง!" ลู่ เจียเอ๋อร์ กล่าวถึงการสนทนาที่พวกเขามีที่ข้างนอกโรงพยาบาลครั้งล่าสุด

จิน เซิงผิง ได้ยินคำพูดของเธอและอดยิ้มไม่ได้ จากนั้นเขาก็พูดกับ เอคโค่ ว่า "เอคโค่ พี่เสี่ยวลู่คนนี้น่ารักใช่ไหม!"

เอคโค่ มองไปที่ ลู่ เจียเอ๋อร์ ด้วยดวงตาที่น่ารักแล้วพยักหน้าตอบ "น่ารักมาก!"

เมื่อได้ยินคำตอบ ความรู้สึกเขินอายแบบหญิงสาวไร้เดียงสาก็เริ่มแสดงบนใบหน้าของ ลู่ เจียเอ๋อร์ เธอไม่รู้ว่าครั้งสุดท้ายที่ถูกชมว่าน่ารักมันผ่านมานานแค่ไหนแล้ว เพราะเธอมักถูกมองว่าดูห่างเหินและโดดเดี่ยว และนี่มันก็เป็นบรรยากาศที่น่าชื่นชมมากเลยทีเดียว