ตอนที่ 9 เจ้านาย ท่านกำลังมีความรักหรือ?

ไม่ว่าอย่างไรก็ตามสำหรับผู้ชายที่ได้รับความประทับใจจากผู้หญิงที่แปลกประหลาดอย่าง ลู่ เจียเอ๋อร์ นั้นจะต้องมีลักษณะเฉพาะตัว ซึ่งทำให้ ซู หาน เริ่มอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับ จิน เซียงตง มากขึ้นไปอีก

ด้วยเหตุนี้ ซู หาน จึงแสดงความยินดีต่อ ลู่ เจียเอ๋อร์ อย่างไม่อ้อมค้อม "ยินดีด้วยนะ!"

ลู่ เจียเอ๋อร์ เหลือบมองไปที่เธอ "ช่วงนี้ฉันดูเหนื่อยๆไหม?"

ซู หาน ตามความคิดของ ลู่ เจียเอ๋อร์ ไม่ทัน เนื่องจากหัวข้อสนทนาได้เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วจากเรื่อง จิน เซียงตง กลายมาเป็นเรื่องของเธอ แต่มันก็คงเป็นเรื่องปกติทั่วไป เวลาที่ผู้หญิงตกหลุมรักใครสักคน พวกเธอก็จะให้ความสำคัญกับภาพลักษณ์ตัวเองมากขึ้น

"ไม่นะ ผิวของเธอก็ยังดูเด้งดีออก!" ซู หาน จ้องไปที่ใบหน้าสวยงามของ ลู่ เจียเอ๋อร์ และแสดงความคิดเห็นออกมา

ลู่ เจียเอ๋อร์ ยกมือขึ้นไปจับขมับของตัวเองเมื่อได้ยินความคิดเห็นนี้

ซู หาน ที่เห็นอย่างงี้ก็อดไม่ได้ที่จะเอามือมาทาบบนอกแล้วพูดต่อว่า "ก็ฉันพูดความจริงนี่ ฉันไม่กล้าไปโกหกศาสตราจารย์ลู่หรอก!"

ลู่ เจียเอ๋อร์ ไม่ได้โต้ตอบต่อคำตอบของ ซู หาน เธอเพียงแค่นึกถึงรอยแผลที่เห็นขณะบอกลา จิน เซียงตง ในระหว่างทางกลับบ้าน เธอหวนคิดถึงช่วงเวลาที่ได้อยู่กับ จิน เซียงตง อีกครั้งตั้งแต่เวลาบ่ายถึงช่วงค่ำและเธอก็แน่ใจว่าเธอไม่ได้จำผิดจริงๆ

แล้วทำไม จิน เซียงตง ถึงปฏิเสธออกมาแบบนั้นล่ะ? ถ้าเมื่อเย็นแขนของเขามีรอยขีดข่วนมันก็ต้องมีเลือดออกด้วยสิ เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ใบหน้าของ ลู่ เจียเอ๋อร์ ก็แสดงออกอย่างเห็นได้ชัดเลยว่าเธอนั้นกำลังสับสนอยู่

...

จิน เซียงตง กลับมาที่บ้านพักของเขา ซึ่งเป็นบ้านที่มีพื้นที่หลายร้อยตารางเมตร

การออกแบบของบ้าน 2 ชั้น มีฐานสีขาวเป็นหลักเฟอร์นิเจอร์และสไตล์การตกแต่งดูเรียบง่าย มองเพียงแวบเดียวก็รู้ได้ว่าเขาเป็นคนที่มีแนวคิดง่ายๆ

"เจ้านาย ท่านกลับมาแล้ว!" เมื่อเห็น จิน เซียงตง กลับมา หุ่นยนต์สีขาวน่ารักก็วิ่งตรงไปหาเขาทันที

จิน เซียงตง เหลือบมองไปที่หุ่นยนต์ตัวนั้น มันเป็นตัวหุ่นยนต์ตัวแรกที่เขาออกแบบเอง เพราะเหตุนี้มันจึงมีความสำคัญเป็นพิเศษสำหรับเขา ในช่วงเวลาหลายปีที่ผ่านมามีการปรับปรุงอย่างต่อเนื่อง และตอนนี้มันก็ไม่ใช่แค่พ่อบ้านเท่านั้น แต่มันยังเป็นอีกหนึ่งสมาชิกในครอบครัวที่ขาดไม่ได้อีกด้วย

"เจ้านาย ท่านได้รับบาดเจ็บ!" หุ่นยนต์สแกนร่างของ จิน เซียงตง และพบว่ามีอาการบาดเจ็บ มันพลิกตัวไปด้านข้างและคว้ามือของ จิน เซียงตง เอาไว้

"ฉันไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันจัดการเอง" จิน เซียงตง กล่าว

จากนั้น จิน เซียงตง กับหุ่นยนต์จึงเดินไปที่ห้องหนังสือด้วยกัน

ห้องอ่านหนังสือขนาดใหญ่ มีการจัดแถวของหนังสือไว้อย่างเป็นระเบียบ จิน เซียงตง เดินตรงเข้าไปหยุดที่ข้างหลังโต๊ะ และเอื้อมมือไปสัมผัสกับปกแข็งบนชั้น ชั้นหนังสือค่อยๆ แยกออกจากกันเผยให้เห็นห้องลับ

ห้องลับดูเหมือนจะเป็นห้องปฏิบัติการไฮเทค จิน เซียงตง เดินเข้ามาและมีหุ่นยนต์ตามหลังเขาไปอย่างติดๆ

สิบนาทีต่อมา จิน เซียงตง ออกมาจากห้องลับ รอยแผลบนแขนของเขาได้หายไปแล้ว

"เจ้านาย ฉันจะทําอาหารมื้อดึกให้ท่านเอง!" หุ่นยนต์กล่าว

"ขอบคุณแต่ไม่เป็นไร! ฉันจะไปอาบน้ำพอดี นายช่วยเล่นเพลง Take My Breath Away ของ Berlin ให้หน่อยสิ"

หุ่นยนต์กระพริบตาแล้วพูดว่า "ได้เลย!"

หลังจากนั้นไม่กี่วิเพลง Take My Breath Away ก็ดังขึ้นจากในห้อง

จิน เซียงตง ออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าเช็ดตัวหนึ่งผืน ผมที่เปียกปอนของเขาปรกลงมาที่หน้าผาก ตอนนี้เขาดูไม่ค่อยเหมือนชนชั้นสูงเท่าไหร่ เพราะมันดูเรียบง่ายและเซ็กซี่มากๆ

หุ่นยนต์หยิบน้ำผลไม้มาให้เขาแล้วถามว่า "เจ้านาย ท่านต้องการให้เล่นเพลงซ้ำอีกครั้งไหม?"

"ใช่!" จิน เซียงตง ตอบหลังจากดื่มน้ำผลไม้

หุ่นยนต์เล่นเพลงซ้ำอีกครั้ง จากนั้นเงยหน้าขึ้นไปมองเขาแล้วกระพริบตาปริบๆ

จิน เซียงตง ก็มองไปที่มันเช่นกัน "ว่าไง?"

"เจ้านาย ท่านกำลังมีความรักหรือ?" หุ่นยนต์เอ่ยถาม