ตอนที่ 6 คุณมักจะเสี่ยงกับอะไรแบบนี้บ่อยเหรอ?

ไม่นานนักตำรวจได้เข้าไปรวบตัวชายคนนั้นและเชิญหญิงสาวที่เกือบถูกลักพาตัวไปสอบปากคำ

เนื่องจาก ลู่ เจียเอ๋อร์ ถูกจับเป็นตัวประกัน เธอจึงต้องไปที่สถานีตำรวจด้วยในฐานะเหยื่อ

"คือฉันเพิ่งเลิกงาน...ฉันเดินไปที่สี่แยกของซอย ผู้ชายคนนี้...มาจากไหนก็ไม่รู้...เขาจับมือฉันและลากฉันไปที่รถ ฉันขัดขืนและพยายามร้องขอความช่วยเหลือ...แต่ไม่มีใครมาช่วยฉันเลย โชคดีที่ผู้หญิงคนนี้มาช่วยฉันไว้..." หญิงสาวยังคงตกใจกับการที่เกือบถูกลักพาตัวเธอจึงพูดไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่

หลังจากสอบปากคำหญิงสาวเสร็จสิ้น ต่อไปก็เป็นตาของ ลู่ เจียเอ๋อร์

ตำรวจจ้องเข้าไปที่ใบหน้าของ ลู่ เจียเอ๋อร์ พวกเขาต่างก็สงสัยอย่างมากว่า หญิงสาวพูดอะไรกับผู้ร้ายในตอนนั้นเพื่อห้ามไม่ให้เขาก่ออาชญากรรม

ลู่ เจียเอ๋อร์ เริ่มพูด "ฉันชื่อ ลู่ เจียเอ๋อร์ เป็นศาสตราจารย์ด้านจิตวิทยาที่มหาวิทลัยบี!"

ทันทีที่เธอหยุดพูด ตำรวจคนหนึ่งได้ลุกขึ้นยืน "คุณคืดศาสตราจารย์ลู่นี่เอง ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงดูคุ้นๆ! ผมเป็นลูกศิษย์ของคุณแล้วก็เป็นแฟนคลับของคุณด้วย!"

เมื่อมาเจอกับคนที่เป็น "แฟนคลับ" ลู่ เจียเอ๋อร์ จึงวางตัวนิ่งๆ "คุณยังอยากให้ฉันอธิบายรายละเอียดทีละอย่างอยู่หรือเปล่า?"

"ถ้าศาสตราจารย์ลู่มีเวลา รบกวนช่วยเล่ารายละเอียดมาเลยครับ!" ตำรวจกล่าวอย่างสุภาพ

"แต่ขอโทษที วันนี้ฉันไม่ว่างฉันมีนัดกับเพื่อน ถ้าคราวหน้ากรมตำรวจจัดอบรมด้านจิตวิทยา เดี๋ยวฉันจะเล่าให้ฟังโดยละเอียดว่าคืนนี้เกิดอะไรขึ้นบ้างแล้วกันนะคะ" ลู่ เจียเอ๋อร์กล่าว

"ได้เลยครับ พวกเราจะตั้งตารอคำบรรยายของคุณ!" ตำรวจกล่าว

"ขอบคุณค่ะ!" ลู่ เจียเอ๋อร์ ตอบกลับพร้อมยิ้มให้เล็กน้อย

"แล้วก็..." ตำรวจลังเลที่จะพูดออกมา

ลู่ เจียเอ๋อร์ มองไปยังเจ้าหน้าที่ตำรวจ เขาเกาศีรษะตนเองและพูดด้วยความเขินอายว่า "ศาสตราจารย์ลู่ ผมขอลายเซนคุณได้ไหม?"

"ได้สิคะ!" ลู่ เจียเอ๋อร์ ตอบตกลง

ตำรวจรีบมอบปากกาและสมุดบันทึกในมือของเขาให้เธออย่างรวดเร็ว

ลู่ เจียเอ๋อร์ ชี้ไปที่สมุดบันทึกและกล่าวว่า "เปลี่ยนเป็นเล่มอื่นจะดีกว่านะ!"

ตำรวจตระหนักได้ว่าเขากำลังพยายามยื่นสมุดบันทึกการสอบสวนให้ ลู่ เจียเอ๋อร์ อยู่ ตอนนี้เขารู้สึกเขินอายเล็กน้อย แล้วจึงรีบดึงสมุดบันทึกอีกเล่มหนึ่งออกมาจากมุมขวาของโต๊ะ

ลู่ เจียเอ๋อร์ หยิบปากกามาเซ็น ทิ้งชื่อที่สวยและสง่างามไว้

ทั้งสองออกมาจากสถานีตำรวจ จิน เซียงตง มองไปที่ ลู่ เจียเอ๋อร์ ที่ยืนอยู่ข้างๆแล้วพูดว่า "มันอันตรายเกินไป!"

"ทราบค่ะ" ลู่ เจียเอ๋อร์ พยักหน้า "ตอนนั้นมันอันตรายจริงๆ"

"คุณมักจะเสี่ยงกับอะไรแบบนี้บ่อยเหรอ?" จิน เซียงตง ถาม

ลู่ เจียเอ๋อร์ ยิ้ม "ก็มีบ้างเป็นครั้งคราว!"

"แม้ว่าคุณจะทำแบบนี้บางครั้ง มันก็พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าผมคิดถูก!"

ลู่ เจียเอ๋อร์ รู้ว่าเขากำลังชมเชยเธอ เธอจึงรู้สึกมีความสุขขึ้นมาเล็กน้อย

จิน เซียงตง ยังคงพูดต่อ "แต่ผมก็ยังสงสัยอยู่ดี"

ลู่ เจียเอ๋อร์ รู้ว่าเขาอยากรู้อะไร แต่เธอเลี่ยงที่จะตอบเรื่องนั้น "เดี๋ยวนี้ทุกคนห่างเหินกันจะตาย ถ้าไม่ใช่เรื่องของตัวเอง พวกเขาก็ไม่สนใจกันหรอก การที่พวกเราไปช่วยชีวิตผู้หญิงคนหนึ่งไว้ได้ก็นับว่าเป็นการกระทำที่ดีแล้ว"

จิน เซียงตง พยักหน้าอย่างจริงจังแล้วถามว่า "แล้วตอนนั้นคุณพูดอะไรกับคนร้ายเหรอ?"

"คุณอยากรู้จริงๆเหรอ?" ลู่ เจียเอ๋อร์ หันไปสบตาของเขา

"ใช่!" จิน เซียงตง กล่าว

"แต่ฉันต้องการเก็บมันไว้เป็นความลับ!" ลู่ เจียเอ๋อร์ เผยรอยยิ้มออกมา

"ทำไมละครับ?" จิน เซียงตง ถาม

"เพราะความสงสัย จะทำให้ความสนใจของคุณยังคงอยู่ไงล่ะคะ" ลู่ เจียเอ๋อร์ ไม่ได้ให้คำตอบที่เขาต้องการจะรู้ไป

จิน เซียงตง ยิ้มและพูดว่า "ก็ถูกของคุณ! ตอนนี้ความสนใจของผมเริ่มเพิ่มมากขึ้นซะแล้วสิ!"