ตอนที่ 14 หากมีผู้ชายสามคนเดินมาด้วยกัน จะต้องมีคนหนึ่งที่มีคุณสมบัติเป็นอาจารย์
ระหว่างทางไปโรงแรม จิน เซียงตง ได้แอบยิ้มอย่างเงียบๆ คำตอบของ ลู่ เจียเอ๋อร์ ที่ว่า 'เพราะคุณไง' มันช่างเหมือนกับก้อนหินก้อนเล็กๆ ที่ถูกโยนลงไปในทะเลสาบอันเงียบสงบและทำให้เกิดระลอกคลื่น
การแสดงออกนี้ถูกชายชราที่นั่งอยู่เบาะหลังสังเกตเห็น เขาพูดว่า "พ่อถูกศาสตราจารย์ลู่ชนนะแต่ทำไมแกถึงดูมีความสุขมากขนาดนี้"
ใบหน้าของ จิน เซียงตง เฉยเมยทันที "พ่อคิดว่าผมจะเป็นลูกอกตัญญูงั้นเหรอ?"
"ก็ท่าทางของแกมันดูดีอกดีใจเกินไป!" จิน เซิงผิง กล่าว
จิน เซียงตง ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากอธิบายว่า "ผมแค่คิดถึงประสบการณ์ที่มันแบบสุดยอดในชีวิตเฉยๆ เมื่อวานผมไปหาเธอที่มหาวิทยาลัย B แต่วันนี้เธอกลับขับรถชนพ่อที่ไม่ค่อยได้กลับบ้าน นี่มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ยากมากเลยนะ"
"แกถอนหายใจแบบนี้แสดงว่าแกตั้งตารอโอกาสนี้อยู่ใช่ไหมล่ะ!" สายตาของ จิน เซิงผิง จับจ้องไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของ จิน เซียงตง
"ผมมีความคาดหวังสําหรับโอกาสนี้ครับ!" จิน เซียงตง ไม่ได้ปฏิเสธเพราะ ลู่ เจียเอ่อร์ รับปากว่าจะเข้าร่วมทีมวิจัยและพัฒนาของเขา โชคชะตาของทั้งสองคนจะต้องลึกซึ้งขึ้นอย่างแน่นอน
หลังจากที่ จิน เซิงผิง ได้ยินเขาก็มีสีหน้าแปลกๆ ดวงตาของเขาเป็นประกายขึ้นเล็กน้อย "นี่แกจริงจังเหรอ?”
"ผมจริงจังกับงานมาตลอด!" จิน เซียงตง ยิ้มแล้วพูดต่อ "ลู่ เจียเอ่อร์ รับปากที่จะเข้าร่วมทีมวิจัยและพัฒนาของผมแล้ว!”
นั่นคือเหตุผลแต่ จิน เซิงผิง ก็ไม่สามารถยับยั้งความสงบในใจได้ เพราะว่าลูกชายของเขาเว้นระยะในการพูดไปครู่หนึ่ง เขาคิดว่าลูกชายของเขา....ตกหลุมรักเธอเข้าแล้ว!
"การพัฒนาAI ตัวใหม่ของแกเป็นไงบ้าง?" จิน เซิงผิง ถามอย่างไม่ใส่ใจ
"รอให้พ่อพักผ่อนให้เต็มที่ก่อนแล้วค่อยไปดูด้วยตัวเองนะครับ!" น้ำเสียงอันเย็นชาของ จิน เซียงตง เต็มไปด้วยความมั่นใจในตัวเอง
"ได้!" จิน เซิงผิง เห็นด้วย
จิน เซียงตง พูดกับผู้ชายที่อยู่ข้างๆ จิน เซิงผิง ว่า "เสี่ยวต่ง ยกเลิกตารางงานของพรุ่งนี้ทั้งหมดด้วย"
แม้ว่า จิน เซิงผิง จะเสียใจที่ยกเลิกตารางงานตามที่กำหนดไว้ แต่มันก็ยังดีที่เขาสามารถที่จะหลีกเลี่ยงกิจกรรมที่ไม่จำเป็นพวกนั้นได้ ที่เขากลับมากลับมาประเทศจีนในครั้งนี้ก็เพื่อเข้าร่วมงานฉลองวันครบรอบ 80 เพื่อนเก่าของสถาบันวิทยาศาสตร์จีน แต่มีบางคนที่ได้ยินข่าวและเชิญเขาไปเข้าร่วมกิจกรรมมากมาย รวมถึงการบรรยายที่มหาวิทยาลัยบีและการประชุมสัมมนาของผู้เชี่ยวชาญ
"การบรรยายที่มหาวิทยาลัยบีและกำหนดการเดินทางเพื่อพบกับนักวิชาการ หยวน ซิน ไม่ต้องยกเลิก!" จิน เซิงผิง กำชับ
แม้ว่าสภาพร่างกายของเขาจะย่ำแย่แต่เขาก็ไม่ต้องการให้นักศึกษาที่รอการกล่าวสุนทรพจน์ของเขาต้องผิดหวัง และอีกอย่างเขารู้สึกสนุกกับการสื่อสารกับคนรุ่นใหม่เหล่านี้มาก
"ได้ครับ!" เลขาที่อยู่ข้างๆ กล่าว
"พ่อครับ ผมว่ายกเลิกการบรรยายไปดีกว่า" จิน เซียงตง เอียงคอมอง จิน เซิงผิง แวบหนึ่ง และพูดด้วยความเป็นห่วง
"บาดเจ็บแค่นี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรสักหน่อย!" จิน เซิงผิง ไม่สนใจต่อเรื่องนี้
ในเมื่อ จิน เซิงผิง ตัดสินใจแล้ว จิน เซียงตง ก็ไม่อยากเข้าไปยุ่งอะไรมาก จึงถามต่อว่า "พ่อครับ พ่อนัดกับนักวิชาการ หยวน ซิน วันที่เท่าไหร่?"
"แกอยากไปกับพ่อเหรอ?" จิน เซิงผิงเดาคําพูดแฝงของลูกชายเขาได้
"ถ้าเป็นไปได้ ผมก็อยากตามไปกับพ่อด้วย ผมอยากปรึกษากับอาจารย์หยวนซิน" จิน เซียงตง พูด
จิน เซิงผิง ได้ยินดังนั้นก็เอ่ยปากว่า "แกยังต้องการคำแนะนำจากพ่อเพื่อพบกับนักวิชาการหยวนอีกงั้นเหรอ?"
"ไม่ครับ แต่พ่อกลับมา ผมเชื่อว่าการฟังบทสนทนาระหว่างนักวิชาการหยวน กับพ่อจะต้องเกิดผลแน่นอน!" จิน เซียงตง กล่าว
จิน เซิงผิง พูด "แกพยายามจะขโมยอาจารย์อีกแล้วเหรอ!”
"พ่อมักจะพูดอยู่บ่อยๆ ว่า หากมีผู้ชายสามคนเดินมาด้วยกัน จะต้องมีคนหนึ่งที่มีคุณสมบัติเป็นอาจารย์ของผมไม่ใช่เหรอ?" จิน เซียงตง ยิ้ม
จิน เซิงผิง ยิ้มและพูดว่า "พ่อเป็นคนสอนวาทกรรมนี้ให้กับแกเอง!”
จิน เซียงตง ตอบ "พ่อสอนผมมาดี!"
