STBI : ตอนที่ 20 พบภูติผี

เขาได้วิ่งผ่านถนนที่คดเคี้ยวภายใต้ค่ำคื่นอันมืดมิด

ในเวลานี้เขาไม่แม้แต่จะแยกความต่างระหว่างทิศตะวันออกเฉียงใต้และทิศตะวันตกเฉียงเหนือได้ ดังนั้น ไป๋ตงหลิน จึงไม่รู้จะไปทางไหนดี

ดูเหมือนว่า ไป๋ตงหลิน ในเวลานี้ จะตกอยู่ในที่นั่งลำบาก

“อืม…คงต้องพึ่งกลยุทธ์เสี่ยงดวงแล้ว ถ้าใช่ก็ซ้าย ถ้าไม่ใช่ก็ขวา”

ไป๋ตงหลิน ได้พึมพัมออกมา จากนั้นเขาก็ถอดเข็มขัดแล้วโยนขึ้นไปบนอากาศ

เขามองไปยังทิศทางที่เข็มขัดของเขาตกลงมา ดูเหมือนจะเป็นทางขวา

ในเวลาน้อยกว่าน้ำชาหนึ่งถ้วย ไป๋ตงหลิน ก็เห็นแสงยนเนินเขาข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

“น่าแปลก เหตุใดถึงมีคนมาอาศัยอยู่ในถิ่นทุรกันดารเช่นนี้?”

หลังจากคิดอยู่ครู่นึง เขาก็ตัดสินใจที่จะไปดูว่ามันเกิดอะไรขึ้น มันจะเป็นการดีหากเขาสามารถสอบถามทางได้

หลังจากระโดดเพียงไม่กี่ครั้ง เขาก็มาถึงหน้าบ้านหลังใหญ่ที่มีโคมไฟสีแดงสองดวงแขวนอยู่ที่หน้าประตู ดูเหมือนว่าบ้านหลังนี้จะไม่ธรรมดา ดูคล้ายจะเป็นครอบครัวใหญ่

บ้านภูเขาอู๋ทง

เขามองไปที่แผ่นป้าย และ ได้ยินเสียงแผ่วเบาจากข้างในคฤหาสน์ ไป๋ตงหลิน ได้ดึงแหวนทองแดงและเคาะประตูในทันที

จากนั้นไม่นานก็มีคนใช้เดินออกมาเปิดประตูและมองไปที่ ไป๋ตงหลิน ด้วยความสงสัยพร้อมกับกล่าวถาม

“คุณชายเป็นใครมาจากไหนงั้นหรือ ใช่คนที่จะมาร่วมงานเลี้ยงวันเกิดนายท่านของข้ารึไม่?”

งานเลี้ยงวันเกิด? ใครกันที่มาจัดงานเลี้ยงวันเกิดขนาดใหญ่ที่นี่?

ไป๋ตงหลิน รู้สึกแปลกใจมาก แต่เขาไม่ได้คิดอะไรมากนักเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาได้กล่าวถามออกมา :

“ข้าเป็นพ่อค้าที่มาจากไป่เฉิง พอดีถูกกลุ่มพวกอันธพาลจับตัวไปและรอดมาได้โดยบังเอิญทว่ากลับหลงทาง ดังนั้นข้าจึงต้องการถามทางไปไป่เฉิงหน่อยจะได้รึไม่?”

คนใช้ได้แสดงสีหน้างุนงงและกล่าวออกมา :

“คุณชาย ข้าเป็นเพียงหญิงสาวที่เติบโตขึ้นมาในบ้านแห่งนี้ และ ไม่ค่อยคุ้นเคยกับบริเวณโดยรอบมากนัก เหตุใดคุณชายถึงไม่ลองไปพบนายท่านของข้าดู ข้าเชื่อว่าเขาน่าจะช่วยเหลือท่านได้อย่างแน่นอน”

“เข้าใจแล้ว!”

ไป๋ตงหลิน ได้หรี่ตาลงเล็กน้อย เขาแค่อยากจะรู้ว่าที่นี่คืออะไรเหมือนกัน ดังนั้นเขาจึงต้องการเข้าไปดู

“คุณชายโปรดตามข้ามา”

คนใช้ได้นำทางเดินเข้าไปข้างใน คฤหาสน์แห่งนี้ถูกสร้างขึ้นอย่างหรูหรา

โดยมีสิ่งประดับอยู่ทั้งสองข้างของทางเดิน โดยตรงกลางก็เป็นห้องโถงขนาดใหญ่ ที่มีแผ่นโลหะที่ทำมาจากไม้จันทร์สีแดงและหินอ่อน

หันไปทางห้องโถงมีห้องเล็ก 3 ห้อง ด้านหลังห้องโถง ก็เป็นลานหลัก ทั้งหมดถูกสร้างขึ้นจากคานที่แกะสลักและทาสี

ในเวลานี้ ภายในงานเลี้ยง ต่างเต็มไปด้วยแขกรื่อ และ ฝูงชนที่กำลังหัวเราะเยาะ

ไป๋ตงหลิน รู้สึกว่าบรรยากาศภายในงานเลี้ยงนี้ดูแปลกเล็กน้อย มันคล้ายกับว่าทุกคนกำลังสวมหน้ากากกันอยู่

คนใช้ได้ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและกระซิบกับชายชราผู้มั่งคั่งที่นั่งอยู่ในที่นั่งหลัก

ชายชราได้ลุกขึ้นมาและเดินมาหา ไป๋ตงหลิน พร้อมกับ กล่าวพูดอย่างกระตือรือร้น :

“คุณชายเป็นแขกจากแดนไกล บังเอิญว่าวันนี้เป็นวันเกิดของผู้เฒ่าคนนี้ ทำไมไม่สู้อยู่ดื่มไวน์องุ่นสัก 2-3 แก้ว นี่มันก็ดึกมากแล้ว คุณชายสามารถพักอยู่ที่นี่ได้ หลังจากผ่านคืนนี้ไป พรุ่งนี้เช้า ข้าจะให้คนเตรียมรถม้าไปส่งคุณชายที่เส้นทางหลัก ท่านคิดว่าไง?”

ชายชราได้กล่าวพูดพร้อมกับดึงเขาไปที่โต๊ะจัดเลี้ยงและนั่งลง ไป๋ตงหลิน ได้นั่งลงและพบว่าสถานการณ์มันค่อนข้างน่าสนใจมากขึ้นเรื่อย ๆ แต่เขาก็กล่าวพูดออกมาอย่างสุภาพ

“ขอบคุณท่านผู้เฒ่า ข้ารู้สึกเป็นเกียรติอย่างมาก เพียงแต่ตัวข้าในตอนนี้ไม่มีอะไรจะมอบให้แก่ท่านเป็นของขวัญวันเกิด หวังว่าท่านจะไม่ถือสา!”

“โอ้ว คุณชายไม่จำเป็นต้องคิดมาก มานี่ มาเติมเหล้าให้คุณชายท่านนี้หน่อย!”

ทันใดนั้น สาวใช้ ในชุดเขียวที่มีดวงตาสดใส และ ฟันขาว ก็ได้นั่งลงข้าง ๆ ไป๋ตงหลิน และ เสิร์ฟไวน์ พร้อมกับอาหารให้เขา

“คุณชาย เชิญ!”

สาวใช้ในชุดเขียว ได้ยิ้มและยื่นไวน์ให้กับเขา

ไป๋ตงหลิน ไม่ได้ปฏิเสธ ได้เขาหยิบแก้วไวน์มาและดื่มมันในอึกเดียว เขาชื่นชอบไวน์พิษมากที่สุด แต่ที่เขากลัวก็คือเกรงว่าพิษในแก้วนี้อาจจะไม่เพียงพอ

ทันทีที่ไวน์เข้าไปในช่องท้องของเขา มันก็เปลี่ยนเป็นคลื่นพลังหยินที่ชั่วร้ายและทำลายเส้นลมปราณและโลหิตในร่างกายของเขา นกนั้น การพลิกฟื้นที่แข็งแกร่ง ของเขา ก็ได้ทำงานในทันที

“ไวน์ดี!”

ไป๋ตงหลิน ได้เปิดปากและถอนหายใจออกมาอย่างเย็นชา

ชายชราได้หัวเราะพร้อมกับกล่าวออกมา :

“ในเมื่อเป็นไวน์ดี เช่นนั้นคุณชายก็ดื่มให้มากหน่อย คืนนี้ถ้าไม่เมาไม่เลิก!”

แขกในพื้นที่ก็ส่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างแปลก ๆ

หลังจากทานอาหารมื้อนี้เป็นเวลากว่า 1 ชั่วโมง ไป๋ตงหลิน ก็ซัดไวน์ไป 3 ขวด

ในเวลานี้ สาวใช้ที่สวมชุดสีเขียว เริ่มแสดงท่าทีไม่เป็นมิตรเล็กน้อย รอยยิ้มของนางก็ค่อย ๆ หายไป

ไป๋ตงหลิน ที่ดื่มไวน์ไปหลายขวด เขาได้แสร้งทำเป็นเมาและพูดขึ้น :

“อึก ข้าไม่ไหวแล้ว ข้าอยากพักผ่อน”

“โอ้ว เช่นนั้น ชิงชิง จะพาคุณชายไปพักผ่อนเอง”

สาวใช้ที่สวมชุดสีเขียวได้ช่วยพยุง ไป๋ตงหลิน เดินไปที่ห้องด้านหลัง

หลังจากได้รับความช่วยเหลือจากสาวใช้ในชุดเขียวที่ชื่อ ชิงชิง ไป๋ตงหลิน ก็ล้มตัวลงบนเตียงอย่างว่าง่าย ราวกับว่าเขากำลังเมา จริง ๆ

หลังจากนั้นไม่นาน ไป๋ตงหลิน ก็หายใจออกมาอย่างราบรื่น คล้ายกับว่าเขากำลังหลับสนิท

ชิงชิง ที่ยืนอยู่ข้างเตียง ได้มองไปที่ ไป๋ตงหลิน อย่างชั่วร้าย นางกัดฟันแน่นด้วยความเกลียดชัง

เจ้าขี้เมาคนนี้ได้ดื่มไวน์หยินทั้งหมดที่นางทำงานหนักมาอย่างยากลำบากไปจนหมด

คนทั่วไปหลังจากดื่มไปเพียงแก้วเดียว พลังปราณ โลหิต และ ชีพจร ในร่างกายจะกลายเป็นเฉื่อยชา

แต่ทว่าร่างกายของคนผู้นี้ กลับไม่เป็นอะไรเลย มันค่อนข้างแปลกอย่างแท้จริง หลังจากดื่มไวน์หยินไปมากขนาดนี้

แต่ก็ช่างมัน เพราะถึงอย่างไร เจ้าก็ต้องชดใช้พลังหยางในร่างกายมาให้ข้า

ชิงชิง ได้มองไปที่ ไป๋ตงหลิน อย่างขมขื่น จากนั้นก็ปีนขึ้นไปบนเตียงและขึ้นค่อมตัวเขา

จากนั้นนางก็ประกบปากกับ ไป๋ตงหลิน และ ใช้พลังงานภายในสีขาวซีดในร่างกายของนางเคลื่อนไปมา

แรงดึงดูดที่ประหลาด ได้ดึงพลังหยางในร่างกายของ ไป๋ตงหลิน ออกจากร่างกายของเขา

ทันทีที่พลังหยางเข้าสู่ร่างกายของนาง ใบหน้าของ ชิงชิง ก็เปลี่ยนเป็นสีชมพู ราวกับว่านางกำลังมึนเมา นางสัมผัสได้ถึงความบริสุทธิ์ของพลังหยางในร่างกายนี้

ด้วยพลังหยางที่บริสุทธิ์นี้ แม้การสูญเสียไวน์หยินทั้งหมดไปจะค่อนข้างน่าเสียดาย แต่มันก็คุ้มค่ามากมาย

ดังนั้น นางจึงเริ่มดูดพลังหนักมากขึ้น

ไป๋ตงหลิน รู้สึกว่าปากของเขาค่อนข้างเย็น เขารู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก จนถึงขั้นกำหมัดแน่นขึ้น ความบริสุทธิ์ของฉัน!

เขารู้สึกว่ามีบางอย่างภายในร่างกายของเขาถูกดึงออกไป จึงทำให้ร่างกายของเขาอ่อนเพลียอยู่ครู่นึง จากนั้นมันก็ฟื้นกลับคืนมาเป็นปกติ และ ในเวลาเดียวกัน มันก็เสริมความแข็งแกร่งให้กับร่างกายของเขาด้วย

เขาได้คลายกำปั้นที่โกรธเคืองออก เพื่อความแข็งแกร่งของเขา เขาพร้อมที่จะสูญเสียบางสิ่งที่เล็กน้อย

ในเวลานี้ พลังงานในร่างกายของเขากำลังเสริมพลังให้กับร่างกายของเขาอย่างต่อเนื่อง

เวลาถ้วยน้ำชาผ่านไป ชิงชิง รู้สึกตกใจมาก นี่เป็นสัตว์ประหลาดชนิดใดกัน นางดูดซับพลังหยางไปมาก แต่ก็ยังดูดซับมันได้ต่อ

พลังเท่านี้เทียบเท่ากับชายหนุ่มธรรมดานับพันคน

หากดูดซับมันมามากเกินไป รั้งแต่จะเป็นสิ่งที่ทำลายนางเอง

ชิงชิง ได้พยายามผละปากของนางออก และ พยายามหยุดการดูดซับ

ในเวลานี้เอง ที่ ไป๋ตงหลิน ได้ลืมตาตื่นขึ้นและกล่าวออกมา :

“หึ่ม แม่นางน้อย ข้าสามารถบอกได้เลยว่าแท้จริงแล้วเจ้ามิใช่มนุษย์!”

“เจ้าสัตว์ประหลาดตัวนี้ ข้ายังต้องการใช้เจ้าเพื่อช่วยข้าในการฝึกฝนต่อนะ!”

หลังจากพูดเสร็จ เขาก็จับหัวของ ชิงชิง ไว้แน่นด้วยมือแล้วเริ่มจูบปากอีกครั้ง

พลังหยางในร่างของ ไป๋ตงหลิน ได้ถูกดูดออกไปโดย ชิงชิง สิ่งนี้ มันเริ่มสร้างความโกลาหลภายในร่างกายของ ชิงชิง เนื่องเพราะนางได้ดูดซับพลังมามากเกินไป

1 พลังหยิน และ 1 พลังหยาง ในเวลานี้ ทั้งสองกำลังปะทะกันภายในร่างกายของ ชิงชิง อย่างรุนแรง

ทว่าในร่างกายของ ไป๋ตงหลิน แม้ว่าเขาจะสูญเสียพลังหยางไป แต่พลังงานลึกลับก็ยังปรากฏขึ้นและช่วยส่งเสริมเขา

ชิงชิง ได้เบิกตากว้างขึ้นด้วยความหวาดกลัว และ พยายามดิ้นขัดขืน

ขืนเป็นเช่นนี้ต่อไปนางได้ตายแน่

ทว่า ไป๋ตงหลิน ย่อมไม่ปล่อยให้ ชิงชิง หลุดออกไปอย่างง่ายดาย เขาได้ฝืนบังคับ ให้นางดูดซับพลังหยางของเขาต่อ

ด้วยความสิ้นหวังก็มีเสียงดังเกิดขึ้น ‘ปั้ง’ ผีสาวชิงชิง ที่สง่างาม ทั่วร่างของนางได้ระเบิดออกในทันที

ร่างของนางได้กลายเป็นแสงสีทองอร่ามและกระจัดกระจายไปทั่วห้องแห่งนี้ราวกับดอกไม้ไฟยามเย็น