บทที่ 12 : แม้กระทั่งตำแหน่งคุณนายเหอก็ถูกลู่ฉีขโมยไป

บทที่ 12 : แม้กระทั่งตำแหน่งคุณนายเหอก็ถูกลู่ฉีขโมยไป

ใครบางคนกำลังพูดอะไรบางอย่างอยู่ และนั่นทำให้ลู่ฉีหยวนหัวเราะดังลั่น

หลังจากที่เขาหยุดหัวเราะแล้ว ลู่ฉีหยวนจ้องไปยังเหอเจิ้งไป๋ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยอารมณ์

“เจิ้งไป๋ ฉันฝากลูกสาวของฉันไว้ด้วย คุณต้องดูแลเธอให้ดี เธอทุกข์ใจมามากพอแล้ว”

“คุณพ่ออย่าได้กังวล ผมจะดูแลเธอเป็นอย่างดี” เหอเจิ้งไป๋กล่าวอย่างจริงจัง

ลู่ม่านมองเห็นทั้งเหอเจิ้งไป๋และลู่ฉีสวมแหวนแต่งงานบนนิ้วของทั้งคู่

ในขณะที่เธออยู่ในคุก ทั้งสองไม่รีรอสักนิดที่จะแต่งงานกัน

“อย่างไรก็ตาม มีอีกอย่างที่คุณยังไม่รู้ มีเพียงแค่ฉันกับแม่ยายของเธอและฉีฉีเท่านั้นที่รู้ แต่เพราะว่าใครบางคนที่อยู่ในคุกนั่น เราไม่เคยบอกคนอื่นอีก มันก็หลายปีมาแล้ว และเพราะเหตุนั้นฉีฉีรู้สึกผิดมาก แต่เธอก็ไม่เคยระบายมันออกมาสักครั้ง” ลู่ฉีหยวนถอนหายใจ

“พ่อคะ” ดวงตาของลู่ฉีเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา “หนูไม่มีความขับข้องใจอะไรเลย พ่อดูแลหนูเป็นอย่างดีมาตลอด หนูไม่สนใจเรื่องชื่อเสียงอะไรแบบนั้นหรอกค่ะ”

“จะไม่สนใจได้อย่างไร! หรือแม้ว่าลูกจะไม่สนใจ แต่พ่อสน!” ลู่ฉีหยวนพูดอย่างกระวนกระวาย “เจิ้งไป๋ ความจริงคือ ฉีฉี¹ไม่ใช่ลูกเลี้ยงของฉัน เธอเป็นลูกสาวแท้ๆของฉัน ทายาทที่แท้จริงของตระกูลลู่!”

ความจริง เหอเจิ้งไป๋รู้เรื่องนี้มานานแล้ว ก่อนที่เขาจะเลิกกับลู่ม่าน เขาได้คบกับลู่ฉี และลู่ฉีเป็นคนบอกเขาเอง สิ่งนี้เองเป็นสิ่งที่ทำให้เขาตัดสินใจช่วยลู่ฉี ในการทำร้ายลู่ม่าน

ประกอบกับลู่ฉีเป็นที่โปรดปรานมากกว่าลู่ม่านในตระกูลลู่ และเขาได้รู้ว่าลู่ฉีก็เป็นลูกแท้ๆอีกคนของลู่ฉีหยวน แล้วลู่ม่านมีอะไรดีกว่าลู่ฉีได้อีก?

นั่นคือสาเหตุที่เหอเจิ้งไป๋ไม่ลังเลที่จะเลือกลู่ฉี

“เป็นพ่อเองที่ทำผิดต่อลูกและแม่ของลูก แม้ว่าลูกจะเป็นลูกสาวแท้ๆของพ่อ และลูกก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าพี่สาวเลย แต่ลูกกลับถูกมองว่าเป็นลูกเลี้ยงอยู่เสมอ หลายปีมานี้พ่อแค่อยากดูแลลูกให้มากขึ้นเพื่อเป็นการชดเชย คนอื่นอาจจะบอกว่าลูกเห็นแก่ตัว แต่ยังไง ลูกก็คือทายาทของตระกูลลู่อย่างแน่นอน ลูกไม่ได้แย่งที่ของใครและไม่มีใครแย่งที่ของลูกไปได้ เป็นพ่อเองที่ทำให้ลูกและแม่ของลูกต้องทนทุกข์ตลอดหลายปีที่ผ่านมา”

“คุณพ่อครับ อย่ากังวลไปเลย ผมจะดูแลฉีฉีอย่างดีแน่นอน จากนี้ไปเธอคือคุณนายเหออย่างถูกต้องตามกฎหมาย เธอไม่ได้แย่งที่ของใครอีกต่อไป” เหอเจิ้งไป๋กล่าว

ไม่งั้นเหรอ?

แม้แต่ตำแหน่งคุณนายเหอ ที่แต่เดิมควรเป็นของเธอ ก็ถูกลู่ฉีขโมยไป!

“พ่อคะ หนูไม่ได้รู้สึกแย่อะไร พ่อดูแลหนูอย่างดีมากแล้ว อะไรที่พี่สาวมีหนูก็มีด้วย อะไรที่พี่สาวไม่มี หนูก็มี หนูรู้ว่าพ่อพยายามที่สุดที่จะดูแลหนู” ลู่ฉีพูดทั้งน้ำตา

“ฉีหยวน อย่าโทษตัวเองไปเลย ถ้าคุณต้องการจะโทษใครสักคนหละก็ โทษฉัน ฉันไม่ควรจะ...” เซี่ยชิงหยางสะอื้น แม้เธอจะอายุมากแล้ว เธอก็ยังทำตัวเหมือนดอกบัวขาว แต่ในสายตาของลู่ม่าน มันน่าขยะแขยงมาก

แม้จะผ่านมาหลายปีแล้ว แต่ลู่ฉีหยวนก็ยังตกหลุมรักมันเสมอ

เขาไม่สามารถทนเห็นเธอรู้สึกแย่ได้ จึงพูดขึ้นอย่างโกรธเคือง “จะโทษคุณได้อย่างไร? ทั้งหมดนั่นเป็นความผิดชองเซี่ยชิงเว่ย ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ เราคงไม่....”

ก่อนที่ลู่ฉีหยวนจะทันพูดจบประโยค ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น เขาถูกบางสิ่งขว้างใส่อย่างไม่ทันตั้งตัว

เป็นลู่ม่านที่ใช้กระเป๋าของเธอขว้างใส่เขา ถึงแม้เธอกระเป๋าของเธอจะใบไม่ใหญ่นัก แต่มันก็เต็มไปด้วยสัมภาระ และเมื่อถูกขว้างมาโดยคน ก็ยังทำให้เจ็บได้อยู่บ้าง

ลู่ฉีหยวนมีปฏิกิริยาตอบสนองที่รวดเร็ว เขามองเห็นบางอย่างพุ่งเข้ามาหาเขา แม้ว่าจะไม่ชัดเจนนัก แต่ก็สามารถหลบได้โดยสัญชาตญาณ ดังนั้น กระเป๋าสัมภาระของลู่ม่านจึงเฉียดเข้าที่ใบหน้าของลู่ฉีหยวนและกระแทกเข้ากับศีรษะของเซี่ยชิงหยาง

ลู่ชิงหยางนั้นต่างกัน เธอไม่ได้โชคดีขนาดนั้น เส้นผมอันงดงามของเธอก่อนหน้านี้ยุ่งเหยิงไปด้วยจากการโจมตีครั้งนี้ แม้แต่เครื่องสำอางบนใบหน้าก็ถูกกระเป๋าเช็ดออกไปกว่าครึ่งในจังหวะที่มันกำลังหล่นลง

************

[1] คำว่า ฉีฉี ในเรื่องยังแปลได้ถึงผู้หญิงที่เปลือกนอกดูไร้เดียงสา บริสุทธิ์ราวนางฟ้า แต่จริงๆนั้นชั่วร้าย