ตอนที่ 601+602 ถ้าฉันไม่รู้จักเขาล่ะ?

ตอนที่ 601 ถ้าฉันไม่รู้จักเขาล่ะ?

“ฉันรู้แล้ว!” เจียงเหยาเกาศีรษะอย่างกังวลและหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาเพื่อขอความช่วยเหลือ!

ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ในพื้นที่นี้! บ้าเอ๊ย!

เจียงเหยาไม่สามารถช่วยอะไรได้ ได้แต่สาปแช่งออกมาดัง ๆ

เธอโยนโทรศัพท์มือถือของเธอกลับเข้าไปในรถและหยิบของที่เบาะหลังอย่างรวดเร็ว

เธอมาที่นี่โดยเตรียมพร้อมมาอย่างดี นอกจากอาหารและของใช้ในชีวิตประจำวันแล้ว เธอยังมีชื่อและหวงยางแบบเป่าลมด้วย การขอความช่วยเหลือเป็นเพียงกรณีที่เธอต้องการความช่วยเหลือเพิ่มเติม แม้ว่าตอนนี้เธอจะอยู่เพียงลำพังก็ตา

“มัว! เป่าลมหวงยางให้หน่อย! เร็วเข้า!” เจียงเหยาผลักมัว ก่อนที่จะหยิบเชือกสองเส้นแล้วมัดให้เป็นปมตายบนล้อหน้ารถ

เธอรู้สึกซาบซึ้งอย่างยิ่งต่อลู่ชิงสี เพราะเขาได้สอนวิธีผูกเงื่อนที่ไม่เหมือนใคร และเธอสามารถนำมาใช้ได้จริง!

หลังจากผูกปมเสร็จแล้ว เจียงเหยามองไปรอบ ๆ และรวบรวมหินที่ใหญ่ที่สุดที่เธอสามารถเคลื่อนย้ายได้ เธอวางมันไว้รอบ ๆ ล้อรถ เพื่อป้องกันไม่ให้รถถูกกระแสน้ำพัด

เจียงเหยาไม่ใช่ผู้หญิงที่อ่อนแออย่างที่เธอเคยเป็นมาก่อน เธอไม่ต้องใช้ความพยายามเลย เมื่อเธอต้องแบกก้อนหินหนักถึงสามสิบกิโลกรัมจากข้างถนน

นี่เป็นหนึ่งในข้อดีของการมีความแข็งแกร่งทางกายภาพ “เจียงเหยา เธอกำลังจะลงไปในน้ำหรือ? คนโง่ ไปแล้วหรือยังไง!” มัวหดเล็บของมันหลังจากสูบห่วงยางด้วยอากาศ มันโกรธมากเมื่อเห็นเจียงเหยาผูกเชือกบนห่วงยางและตัวเธอเอง

“ที่นี่ไม่มีสัญญาณ ฉันต้องทำ! ฉันปล่อยให้เขาจมน้ำไม่ได้! ไม่อย่างนั้นก็เท่ากับว่าความพยายามทั้งหมดของฉันมันสูญเปล่าน่ะสิ! เป้าหมายเดียวของฉันที่ทำไปทั้งหมดทั้งคืนก็คือการช่วยชีวิตเขา! ตอนนี้เขาอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว ถ้าฉันไม่ช่วยเขา ฉันควรทำยังไงเล่า”

“บ้า! เสียสติไปแล้วเหรอ! เธอไม่ได้รู้จักกับเขามาก่อนเสียหน่อย! เขาไม่ใช่ลู่ชิงสีด้วย การตายของเขาเกี่ยวข้องอะไรกับเธอ ทำไมเธอต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยเขาด้วยเล่า”

มัวต้องการเจาะห่วงยางด้วยกรงเล็บของมันแล้วลากเจียงเหยากลับเข้ามาในรถ!

ผู้หญิงคนนี้บ้าไปแล้ว!

มัวไม่เข้าใจว่าทำไม เจียงเหยาต้องการช่วยคนที่เธอไม่รู้จักด้วย “ใช่ มัว นายพูดถูก! แต่ฉันจะบอกอะไรให้นะ เขาเป็นทหารที่เข้ามาอยู่ในความทรงจำของฉัน ก็คงไม่เป็นไรถ้าฉันไม่รู้เกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้ว ฉันต้องทำอะไรบางอย่าง! ฉันรู้สึกไม่ดี ถ้าฉันไม่พยายามช่วยเขาให้ดีที่สุด ไม่ใช่คนไม่ดีนะ ฉันจะปล่อยให้เขาตายไปต่อหน้าต่อตาได้อย่างไร!”

เจียงเหยาคำรามด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “เขาเป็นทหาร เช่นเดียวกับลู่ชิงสี! พวกเขาเป็นผู้พิทักษ์ประเทศของเรา ปกป้องผู้คนจากอันตราย เราไม่ควรละทิ้งเขาและปล่อยให้เขาตายจากไปอย่างน่าสมเพช! ฉันหาเขาเจอแล้ว และฉันต้องพยายามช่วยเขาให้ได้! ฉันอยากจะคิดว่า คนอื่นจะทำแบบเดียวกับที่ฉันทำในวันนี้ หากคนที่ติดอยู่ในสถานการณ์เดียวกันนี้คือลู่ชิงสี!”

__

ตอนที่ 602 ปฏิบัติตาม

ใช่ มันจะเป็นอันตรายหากเธอตกลงไปในน้ำ แต่นั่นเป็นเพียงหนทางเดียวเท่านั้น

เธออาจจะปลอดภัย ยิ่งไปกว่านั้นเธอเตรียมตัวมาอย่างดีแล้ว หินถูกใช้ขัดล้อรถของเธอ ทำให้มีแรงต้านและแรงเสียดทานมากขึ้น อีกทั้งเอยังมีเชือก และหวงยาง

จากการวิเคราะห์แล้ว เธอจะไม่กระโดดลงไปโดยไม่เตรียมเรื่องความปลอดภัย

“เธอมันบ้าไปแล้ว!” มัวไม่เห็นด้วยกับการตัดสินใจของเจียงเหยา

“งั้นก็ได้” เจียงเหยายักไหล่ “ถ้าระบบการแพทย์ดีขึ้น ก็น่าจะพัฒนาให้สามารถเดินบนน้ำด้วยค่าพลังด้วยเลยสิ ถึงตอนนั้นฉันคงจะปลอดภัยมากกว่านี้!”

“คนโง่! นี่ เธอคิดว่าระบบการแพทย์มีอำนาจไปเสียทุกอย่างเลยหรือไง? ค่าพลังสามารถให้ความสามารถในการป้องกันตัวเท่านั้น ไม่ใช่ความสามารถอย่างการมีพลังเหมือนพวกซูเปอร์ฮีโร่!” มัวกลอกตาไปที่เจียงเหยา

เธอหัวเราะหึ มันไม่สมเหตุสมผลเลยจริง ๆ แต่เธออยากจะบอกว่า ถ้ามีพลังที่ซ่อนอยู่ในค่าพลังล่ะ?

ระบบการแพทย์ยังคงมีความลับอยู่อีกมาก เกิดอะไรขึ้นถ้ามีความสามารถที่ซ่อนอยู่ภายในนั้น แต่เธอถูกห้ามไม่ให้เข้าถึง เพราะขาดข้อมูลน่ะสิ? บางทีเธออาจจะทำเช่นเดียวกันและคุกคามผู้ดูแลระบบอีกครั้ง น่าเสียดายที่เมื่อมองไปที่มัน ดูเหมือนว่าจะไม่มีสิ่งนั้นอยู่จริง ๆ

เจียงเหยามุ่ยหน้าและตบศีรษะของมัว หลังจากแน่ใจว่าปมแน่นแล้ว “ระวังหลังให้ด้วยล่ะ ถ้ารถตกอยู่ในอันตรายจากการถูกน้ำพัด ให้ขับไปข้างหน้า ฉันทิ้งกุญแจไว้ในรถ ฉันเชื่อมั่นในความสามารถของนาย ในฐานะพ่อบ้านผู้สูงศักดิ์นะ เรื่องแค่นี้คงไม่เป็นปัญหาสำหรับนาย!”

“ปัญหาคือฉันขับรถไม่เป็น” มัวกลอกตาอีกครั้ง

เจียงเหยาถอนหายใจ ดูเหมือนว่าเธอจะประเมินมัว แมวที่มีสติปัญหาของมนุษย์สูงเกินไป

เมื่อเธอต้องการให้เขาเป็นสัตว์เลี้ยงธรรมดา เขากลับฉลาดพอ ๆ กับมนุษย์

เมื่อเธอต้องการให้เขาทำหน้าที่ของมนุษย์ เขากลับเป็นแค่แมวตัวหนึ่ง

“เอาล่ะ ระวังหลังให้ฉันด้วย ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น...” เจียงเหยาถอนหายใจลึก “ดึงฉันขึ้นมาด้วยเชือกเส้นนี้ นายมีแรงพอที่จะทำอยู่แล้ว”

ทั้งหมดที่เธอทำได้คือการทำให้ดีที่สุด ด้วยความสามารถของเธอ เพื่อช่วยทหารนายนั้น

มัวพยักหน้าตามด้วยเสียงคำรามแสดงความไม่พอใจไปที่เจียงเหยา

เจียงเหยาผลักหวงยางไปใกล้น้ำให้มากขึ้น ขณะที่เธอสังเกตคนบนก้อนหิน

“นี่คุณ รอเดี๋ยวนะ! ฉันมาช่วยแล้ว!” เจียงเหยาเอามือป้องปากของเธอและหวังว่ามันจะทำให้เสียงของเธอดังขึ้น

เธอเห็นเขาส่ายหน้าอย่างกะทันหัน ในขณะที่เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแอ “มันอันตราย เจียงเหยา อย่ามานะ”