ตอนที่ 599+600 ค้นหาเขา

ตอนที่ 599 ค้นหาเขา

เมื่อใกล้ย่ำรุ่ง บนท้องถนนเริ่มมีรถมากขึ้น ส่วนใหญ่เป็นรถบรรทุกหรือรถขนส่งเสบียงให้กับทีมกู้ภัยในเมืองรง พวกเขาเร่งขับรถผ่านรถของเจียงเหยาไป ทิ้งไว้แต่เพียงร่องรอยของโคลนและน้ำโสโครกไว้ข้างหลังพวกเขา

เนื่องจากเมืองรงได้รับผลกระทบอย่างหนักจากอุทกภัยดังกล่าว จึงยังมีรถที่มุ่งหน้าไปยังทิศทางนั้นน้อยมาก หนึ่งชั่วโมงต่อมาก็ไม่ได้ยินเสียงรถคันอื่นอีกแล้ว

เจียงเหยามองไปยังรถที่ผ่านไปครู่หนึ่ง ก็กลับไปสนใจที่แม่น้ำอีกครั้ง เมื่อเธอเข้าใกล้เขตเมืองรง ความรู้สึกกลัวและวิตกกังวลของเธอก็เพิ่มขึ้น เธอไม่ได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือใด ๆ แม้แต่เสียงที่เบาที่สุด

เมื่อเวลาผ่านไป เธอเริ่มเข้าใกล้กับเมืองรงมากยิ่งขึ้น

เมื่อคำนวณเวลาตั้งแต่ทหารนายนั้นถูกน้ำท่วมพัดพาไป เธออดทนที่จะรู้สึกหดหู่ใจเมื่อเวลาผ่านไป

เป็นเรื่องน่ากังวลอย่างยิ่ง แม้แต่ทหารที่เก่งกาจที่ต้องจมน้ำเป็นเวลานาน

ไม่ว่าเขาจะว่ายน้ำได้ดีขนาดไหน เขาจะสามารถว่ายน้ำได้นานถึงยี่สิบชั่วโมงได้หรือ?

แม้ว่าเขาจะจับท่อนไม้ได้ และลอยคออยู่ในน้ำ ก็ไม่มีทางเลยที่จะมีแรงแกะท่อนไม้ไว้ได้นานขนาดนั้นได้

น้ำท่วมครั้งนี้ถือเป็นครั้งใหญ่และแรงมาก แข็งแกร่งพอที่จะทำลายหมู่บ้านทั้งหมู่บ้าน และคร่าชีวิตผู้คนในทันที

มันเป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้นที่คนคนหนึ่งจะรู้สึกหมดแรงที่จะจับอะไรที่ลอยผ่านมา

ต้องให้เร็วกว่านี้ เจียงเหยาคิดว่าเธอต้องหารเขาให้เร็วกว่านี้!

ด้วยความเหนื่อยล้า เธอสามารถงีบหลับในรถได้ตลอดเวลา สำหรับทหารนายนั้นแล้ว ความเหนื่อยล้าเท่ากับความตาย

เธอต้องเร่งมือ หากเธอหาทหารไม่พบหลังจากไปถึงเขตแดนของเมืองรงแล้ว เธอจะหันรถกลับในทันทีและมุ่งหน้าไปตามกระแสน้ำให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

สายตาของเธอเปลี่ยนจากวัตถุชิ้นหนึ่งไปยังอีกชิ้นหนึ่งที่ลอยอยู่ในแม่น้ำตลอดเวลา เพียงไม่ให้พลาดรายละเอียดแม้แต่นิดเดียว จะเกิดอะไรขึ้น หากคนที่เธอกำลังมองหาอยู่รวมกับกองขยะและสิ่งของที่เธอเห็นลอยอยู่ในแม่น้ำนั่น

แต่ไม่เลย! ไม่มีใครอยู่ในระยะสองกิโลเมตรในตอนนี้!

เมื่อเหยียบคัน เธอเร่งความเร็วและค้นหาต่อไป

คิ้วของเธอขมวดเข้าหากันจนหว่างคิ้วลึก

เดี๋ยวนะ!

เธอคิดว่าเธอเห็นเงาของคน

เธอเหยียบเบรกพุ่งไปจดจ่อกับสิ่งที่เพิ่งจะเห็น มันเป็นหินขนาดใหญ่ที่ไม่ธรรมดาอยู่กลางแม่น้ำ และสามารถมองเห็นชายคนหนึ่งในชุดเครื่องแบบทหารของเขาได้ เขาตัวเตี้ยกว่าลู่ชิงสี

ขอบคุณพระเจ้า ที่นั่นไม่ใช่ลู่ชิงสี เธอไม่ได้เปลี่ยนอดีต ทุกอย่างในปัจจุบัน ยังเหมือนเดิม!

มีหลายสิ่งหลายอย่างบนใบหน้าของทหาร ในขณะที่เขานอนนิ่งอยู่บนก้อนหิน มันไม่มีพื้นผิวเรียบและเขาบิดตัวในท่าที่ดูแล้วน่าอึดอัดเมื่อทุกอย่างใต้เข่าของเขาได้จมลงไปในแม่น้ำ เส้นเลือดปูดขึ้นมาบนหลังมือ ขณะที่เขาจับส่วนที่ยื่นออกมาจากหินแน่น พยายามอย่างหนักที่จะไม่ให้ตัวเองถูกกระแสน้ำเชี่ยวพัดลงไปในแม่น้ำ

จากมือของเขา เจียงเหยาสามารถเห็นได้ว่าเขาใช้พลังทั้งหมดที่มีเกาะจับหิน เพื่อชะลอความตายของตนเอง

__

ตอนที่ 600 อดทนไว้

เมื่อคืนฝนตกหนักไม่หยุด เมื่อกระแสน้ำเพิ่มขึ้นอย่างกะทันหัน มันจะจมทั้งร่างของเขาลงไปในน้ำเมื่อไม่กี่วินาทีที่ผ่านมา เมื่อน้ำลดลง เลยทำให้มีขยะเกาะอยู่เต็มใบหน้าและร่างกายของเขา แต่เขาไม่สามารถปล่อยมือออกมาปัดมันออกไปได้ เพราะทั้งสองมือของเขากำลังจับหินอยู่ เจียงเหยามองไปยังดวงตาของเขา เธอคิดว่าช่างคุ้นหน้าเสียเหลือเกิน แต่มันจะเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะจำได้ว่าเขาคนนั้นเป็นใครในตอนนี้

ดวงตาเหล่านั้นไม่ได้ปิดสนิท แต่กลับเปิดขึ้นเล็กน้อย บางทีเปลือกตาก็ปิดลงเป็นครั้งคราว แต่ในวินาทีต่อมาเปลือกตาก็เปิดขึ้นอีกครั้งในทันที

เขามองขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยความสิ้นหวัง

เมื่อคลื่นซัดเข้ามา เขาจับก้อนหินแน่นแล้วหลับตาลงอย่างเร่งรีบ

และเมื่อเขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง หลังจากที่น้ำลง สายตาคู่นั้นดูเฉียบคมขึ้นราวกับว่าความตั้งใจที่จะเอาชีวิตรอดของเขาให้เพิ่มมากขึ้น

เจียงเหยาเข้าใจความขัดแย้งที่เกิดขึ้นภายในใจของทหารนายนั้นได้ในทันที

เขาหมดหวัง ในขณะเดียวกับเขาก็ต้องเผชิญหน้ากับคลื่นขนาดใหญ่และกระแสน้ำเชี่ยวกรากระลอกแล้วระลอกเล่า พลังงานทั้งหมดของเขาถูกใช้เพื่อยึดหินไว้ เขาไม่มีกำลังที่จะขอความช่วยเหลือเพราะเขารู้ว่าคงไม่มีใครได้ยินเขาในถิ่นทุรกันดารอย่างนี้ แม้แต่รถที่ขับผ่านไป ยังขับผ่านด้วยความเร็ว เขาควรออมแรงที่จะใช้ขอความช่วยเหลือเฉพาะที่มีคนผ่านมาได้ยินจะจะดีเสียกว่า

อย่างไรก็ตาม เขาไม่เต็มใจที่จะสละชีวิตของเขา ตราบใดที่เขายังมีชีวิตอยู่ แม้แต่วินาทีเดียว เขาก็ไม่สามารถยอมแพ้ได้

เขาอยากจะอยู่ต่ออีกสักหน่อย บางที สหายของเขาอาจจะปรากฏตัวขึ้นจากปาฏิหาริย์และช่วยเขาให้พ้นจากภัยพิบัติครั้งนี้ได้

“รอก่อนนะ! ฉันกำลังจะไปช่วยเดี๋ยวนี้แหละ” เธอรู้ว่าเขาไม่ได้ยินเสียงเธอ แต่เธอยังคงเรียกหาเพื่อปลอบโยนเขา

เธอเหยียบคันเร่งขณะที่รถแล่นไปตามทางถนนหลวง

สองกิโลเมตร มันไม่ได้ไกลอย่างที่คิด แต่ก็ไม่ใช่ระยะทางสั้น ๆ เช่นกัน

เธอไม่แน่ใจว่าทหารนายนั้นจะทนได้อีกสักวินาทีไหม บางทีในคราวต่อไป เขาอาจจะสูญเสียกำลังและหายตัวไปในกระแสน้ำเชี่ยวกรากแล้วก็เป็นได้

เธอต้องช่วยเขาให้ได้!

ไม่เพียงเพราะเขาเป็นสหายของลู่ชิงสีเท่านั้น เขายังเป็นวีรบุรุษที่เสียสละตัวเองเพื่อช่วยผู้อื่น

ไม่กี่นาทีต่อมา ในที่สุดเจียงเหยาก็มาถึงที่นั่น เธอเหยียบเบรกและจอดรถไว้ข้างถนน

บางทีเขาอาจได้ยินเสียงหยุดรถ ทหารที่อยู่บนโขดหินหันหลังและมองมาที่ถนน

“นี่ คุณคะ! รอก่อนนะ! ฉันกำลังไปช่วยแล้ว! เอาทนไว้!” เจียงเหยาขมวดคิ้ว หินอยู่ห่างจากถนนเพียงสองเมตร แต่แม่น้ำที่ไหลเชี่ยวคั่นระหว่างพวกเขาทำให้สิ่งต่าง ๆ ยากและอันตรายไม่หยุดหย่อน

เจียงเหยาเห็นริมฝีปากของทหารนายนั้นเคลื่อนไหวราวกับกำลังพูดอะไรบางอย่าง แต่มันเบาเกินไป เธอไม่แม้แต่จะได้ยิน

“อย่าพูด! เก็บแรงไว้!” เจียงเหยาตะโกนบอกเขา เธอยกมัวขึ้นแล้วถามว่า “มีวิธีไหม?”

“บ้า! ฉันไม่รู้! น้ำเชี่ยวและอันตรายถึงชีวิตเลยนะ ใครลงไป ได้ตายแน่!” มัวพูดด้วยความโกรธ “เธอเจอเขาแล้วเหรอ” มันมองไปที่แม่น้ำและกล่าวเสริมว่า “เขาดูไม่ดีเลย!”