ตอนที่ 19 อาร์มันโด้และเบลล่า(อ่านฟรี)

ตอนที่ 19 อาร์มันโด้และเบลล่า

“เข้ามาด้านในก่อน” แอนเดรียกล่าว และคิดจะเข้าไปช่วยพยุงตัวพ่อบ้านชรา แต่พ่อบ้านเฟรดกวักมือเรียกให้เจียน่ามาทำแทน

เจียน่ารีบลุกขึ้นมาช่วยพ่อบ้านเฟรดเข้ามานั่งที่โซฟา โดยมีแอนเดรียปิดประตูและตามหลังเข้ามา

พ่อบ้านเฟรดนั่งลงบนโซฟาด้วยใบหน้าซีดเล็กน้อย

บาดแผลของพ่อบ้านเฟรดนั้นได้รับการปฐมพยาบาลเบื้องต้นโดยเขาแล้ว จากประสบการณ์เป็นนักล่ามานาน การปฐมพยาบาลตัวเองได้จึงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

“พ่อบ้านเฟรดเกิดอะไรขึ้นกัน” แอนเดรียถามด้วยความสงสัย

“ตอนที่ออกไปล่าในวันนี้ เกิดเจอกับฝูงโครงกระดูกและฝูงซอมบี้เข้า ยังดีที่หลายคนหนีรอดมาได้ ข้าน้อยก็เป็นหนึ่งในนั้น” พ่อบ้านเฟรดกล่าวอธิบายกับแอนเดรีย และยังกล่าวต่อว่า “ช่วงนี้มีอันเดดปรากฏตัวออกมามากการล่าจึงเสี่ยงมากขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นภารกิจก็มีมากขึ้นตามไปด้วย ดังนั้นหลังจากหายข้าจะลองออกไปอีกครั้ง”

“ถ้ามีฝูงอันเดดมากขึ้น พ่อบ้านเฟรดก็ควรจะหยุดพักอยู่ในเมืองไปก่อน” แอนเดรียเสนอ

“มันไม่ง่ายอย่างนั้น แม้ช่วงนี้จะเกิดฝูงอันเดด แต่ก็ยังไม่ใช่ช่วงที่อันตรายสุด แต่เป็นหลังจากนี้มากกว่า อันเดดส่วนใหญ่นั้นมาจากอาณาจักรเวียเรเดีย”

แอนเดรียได้ยินก็มีสีหน้าจริงจังขึ้นมาทันที เธอเข้าใจว่าพ่อบ้านเฟรดหมายความว่ายังไง

สงครามนำมาซึ่งคนตายและความเศร้าโศก สิ่งนี้นำมาซึ่งอันเดดและพวกอันเดดก็ตามล่าคนเป็นมาที่นี่ ที่เมืองเอลดิล ซึ่งถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไปเมืองเอลดิลต้องเจอกับฝูงอันเดดจำนวนมากแน่นอน

“นายหญิงอย่าได้เคร่งเครียดเกินไป ที่นี่ยังมีไวเคานต์คาริส ซึ่งมีผู้ครองระดับ 2 รับใช้ ดังนั้นเรื่องนี้พวกเขาน่าจะจัดการกันได้”

“อืม พ่อบ้านเฟรดควรกลับไปพักผ่อนก่อน รอบาดแผลหายค่อยว่ากันอีกที จริงสิดื่มน้ำนี่ก่อน” กล่าวจบแอนเดรียก็ตักน้ำส่งให้กับพ่อบ้านเฟรด ซึ่งเป็นน้ำถังเดียวกันกับที่ลูอิสเทโพชั่นพลังงานลงไป

พ่อบ้านเฟรดรับมาและดื่มอย่างไม่คิดมาก แต่ทันทีที่ดื่มไปนั้นก็รับรู้ได้ทันทีว่าตัวเองนั้นมีพละกำลังฟื้นตัวขึ้นมาอย่างรวดเร็วจนสังเกตเห็นได้อย่างชัดเจน

“นี่มัน...” พ่อบ้านเฟรดมีสีหน้าจริงจัง ก่อนจะกล่าวว่า “นายหญิงข้าน้อยไม่ได้อยากจะยุ่งวุ่นวายเกินไป แต่ข้าอยากจะกล่าวเตือนท่านให้ระวังอย่าให้ใครรู้เรื่องนายน้อยมากเกินไป”

“อืม ข้าเข้าใจ ถ้าอย่างนั้นพ่อบ้านเฟรดไปพักผ่อนก่อนเถอะ เจียน่าเจ้าไปส่งพ่อบ้านเฟรดหน่อย” แอนเดรียพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะหันไปบอกกล่าวกับเจียน่าที่อุ้มลูอิสอยู่

“ค่ะนายหญิง” เจียน่าส่งลูอิสคืนให้กับแอนเดรียและช่วยพยุงพ่อบ้านเฟรดกลับห้อง

หลังจากมาถึงที่ห้องพ่อบ้านเฟรดก็กล่าวถามเจียน่าขึ้นมาว่า “นายน้อยเป็นอย่างไรบ้าง”

“ช่วงนี้ท่านลูอิสมักจะยุ่งเสมอ แต่ก็อารมณ์ดีเช่นกัน จริงสิคะ ท่านพ่อบ้านเฟรดฉันมีของจะให้...” เจียน่าตอบคำถามด้วยท่าทางสบาย ๆ ก่อนจะนึกขึ้นได้จึงหยิบบางสิ่งออกมาส่งให้กับพ่อบ้านเฟรด

พ่อบ้านเฟรดรับมาอย่างแปลกใจ

“นี่คือ” พ่อบ้านเฟรดมองดูขวดแก้วใส่ที่ภายในมีของเหลวสีแดงที่อยู่ในมือของตน

“ท่านลูอิสฝากมาให้ ถ้าอย่างนั้นฉันไปก่อนนะคะ” เจียน่ากล่าวจบก็เดินออกไปทิ้งพ่อบ้านเฟรดที่คิ้วขมวดชนกันไว้ที่หน้าประตู

ผ่านไปสักพักพ่อบ้านเฟรดก็ถอนหายใจและกลับเข้าไปในห้องเงียบ ๆ คนเดียว

...

เช้าวันต่อมาพ่อบ้านเฟรดมาที่ห้องของพวกเขาแต่เช้าเพื่อมาบอกว่าวันนี้เขาจะออกไปด้านนอกอีกครั้ง หลังจากนั้นก็เดินเข้าไปขอบคุณลูอิสที่ยังนอนน้ำลายยืดอยู่ ก่อนจะจากไป

แอนเดรียเป็นบาดแผลที่หายแล้วของพ่อบ้านเฟรดก็ไม่ได้ห้ามอะไรอีก ก่อนที่เธอจะออกไปแต่เช้าด้วยเช่นกัน เพราะเธอนั้นเจอกับข้อมูลบางอย่างเมื่อวานและต้องการจะไปสอบถามสักเล็กน้อย

หลังจากแอนเดรียและพ่อบ้านเฟรดออกไปแล้ว ก็ถึงคราวของลูอิสและเจียน่า พวกเขาสองคนรีบออกไปด้านนอกตรงไปที่สถานพยาบาลชุมชนผู้อพยพทันที

เมื่อมาถึงสถานพยาบาลก็มีคนมาดักรอเขาอยู่ก่อนแล้ว คืออาร์มันโด้ เมื่อชายตัวโตเห็นลูอิสและเจียน่าก็รีบวิ่งเข้ามาหาทั้งสองคนในทันที

ซึ่งพอเห็นอาร์มันโด้ยืนแบบนี้แล้ว ก็ทำให้ลูอิสเห็นว่าอาร์มันโด้นั้นสูงกว่าที่คิดมาก ซึ่งน่าจะสูงเกือบ 2 เมตรเลยทีเดียว

“ท่านลูอิสผมขอขอบคุณท่านที่ช่วยชีวิตเมื่อวานนี้ และยินดีจะเป็นลูกน้องท่าน แต่ว่าผมยังมีภรรยาที่ต้องดูแล ดังนั้นท่านพอจะให้วันหยุดผมได้ไหม ผมจะได้ออกไปทำภารกิจของนักล่าเพื่อหาเงินด้วย” อาร์มันโด้หยุดอยู่ตรงหน้าพร้อมกับตะโกนเสียงดัง ก่อนจะใช้คำพูดออกมาตรง ๆ ไม่อ้อมค้อมแม้แต่น้อย

“ไปหาที่เงียบ ๆ คุยกันก่อนก็แล้วกัน” ลูอิสพูดด้วยเสียงเบา ๆ ที่มีแค่สามคนได้ยิน ก่อนจะมองไปรอบ ๆ เพราะตอนนี้ทุกคนต่างก็สนใจการกระทำแหกปากของอาร์มันโด้

“ได้ ๆ ไปที่ผมเป็นอย่างไร ผมจะได้แนะนำให้ภรรยารู้จักท่านลูอิสด้วย” อาร์มันโด้กล่าวอย่างกระตือลือล้น

“อืม” ลูอิสเพียงพยักหน้าเท่านั้น

อาร์มันโด้ไม่รอช้ารีบนำทางไปในทันที ซึ่งในส่วนที่อาร์มันโดอยู่นั้นอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้มากนัก ใช้เวลาเดินไปราว ๆ 20 นาทีก็ถึง

“บ้านของผมนั้นเป็นบ้านชั้นเดียว ที่จริงก็พอมีเงินเก็บบ้างและคิดจะย้ายออกอยู่ แต่ว่าภรรยาบอกให้เก็บเงินรอเลื่อนเป็นพลเมืองค่อยหาที่อยู่ใหม่ก็ได้ จริงสิแล้วเธอชื่ออะไร” อาร์มันโด้หันไปถามเด็กสาว

“เจียน่า” เธอตอบไปอย่างเป็นกันเอง

“เธอเป็นแม่ของท่านลูอิสอย่างนั้นเหรอ” อาร์มันโด้ถามด้วยท่าทีจริงจัง

ลูอิสที่ได้ยินก็ถึงกับอยากจะกระโดดออกจากเจียน่าพุ่งไปตบตัวของอาร์มันโด้สักที แต่เขาก็ห้ามตัวเองไว้ได้ ส่วนเจียน่านั้นก็อึ้งจนพูดไม่ออก ก่อนจะรีบตอบปฏิเสธ

“เปล่า ฉันก็เป็นแค่ผู้ติดตามอีกคนเท่านั้น”

“หมายถึงว่ายังมีผู้ติดตามอีกคนนอกจากเธอ” อาร์มันโด้ถาม

“ใช่ก็ฉันและก็นายยังไง รวมเป็นสอง” เจียน่าชี้ไปที่ตัวเองและอาร์มันโด้

“จริงด้วยสิ ลืมไปเลย เราเข้าไปด้านในกันเถอะ” อาร์มันโด้หันมายิ้มก่อนจะเปิดประตู แต่ก้าวแรกที่เขาก้าวเข้าไปในบ้านของตัวเองก็มีหมัดพิฆาตต่อยเข้าไปที่ปลางคางทำเอาอาร์มันโด้ล้มทั้งยืน โดยยังมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าเพราะเขาก็ตั้งตัวไม่ทันเช่นกัน

“อาร์...มัน...โด้!” เสียงของหญิงสาวดังขึ้นมา

ซึ่งเมื่อลูอิสและเจียน่ามองไปด้านในประตูก็เห็นหญิงสาววัยยี่สิบกลาง ๆ คนหนึ่งที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ แขนเสื้อทั้งสองถลกขึ้นขณะที่เธอพยังใส่กระโปรงอยู่

อาร์มันโด้ที่พึ่งโดนหมัดเอาเปอร์คัทไปเมื่อครู่รีบนั่งพับเพียบมองตาปริบ ๆ ให้กับหญิงสาวในทันที

“กล้ามากนักนะ! ในตอนที่กลับมาบอกว่าบาดเจ็บปางตาย แต่ก็รอดมาได้ ฉันร้องไห้ให้นายไปตั้งหลายครั้ง และพอบอกว่าถ้าเจอให้พาผู้มีพระคุณมาด้วย ฉันจะได้ขอบคุณ แต่...แต่ไม่นึกเลยว่านายจะพาเด็กสาวที่หอบลูกน้อยกลับมาด้วยแบบนี้” หญิงสาวยืนเท้าเอวก่อนจะพูดออกมาไม่หยุด

“ไม่ใช่นะ! ที่รัก...ที่รักช่วยใจเย็น ๆ ก่อน คือว่าพวกเขา...” อาร์มันโด้พยายามจะอธิบาย

“ใจเย็นอย่างนั้นเหรอ แล้วเด็กสาวคนนี้เป็นใครกัน แถมยังมีลูกน้อยมาด้วย” หญิงสาวชี้ไปที่ลูอิสและเจียน่าที่ตอนนี้ก็ยังตะลึงไม่หาย จนทำตัวไม่ถูกกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

เจียน่าอยากจะพูดออกไป แต่ก็ไม่มีโอกาสได้พูดแทรก

“ผู้มีพระคุณ…” อาร์มันโด้ตอบกลับไปด้วยสีหน้าซื่อ ๆ

“ผู้มีพระคุณ! อย่าบอกนะว่าพอเธอช่วยนายไว้ นายจึงทำเธอท้องและคลอดลูกก่อนจะพาพวกเขาเข้าบ้าน”

“เออ...ฉันบาดเจ็บเมื่อวานแล้วจะไปทำใครท้องจนคลอดเด็กออกมาในคืนเดียวกัน”

“นั้นก็...ฉันจะไปรู้ได้ยังไงเล่า” หญิงสาวใจเย็นลง ก่อนจะไตร่ตรองคำพูดของตัวเอง แต่ถึงอย่างนั้นใบหน้าก็ยังโกรธอยู่

‘โตแต่ตัวแต่กลับกลัวภรรยานี่เอง’ ทารกน้อยลูอิสถอนหายใจ ก่อนจะกระโดดลงจากเจียน่าและเดินเข้าไปที่ด้านในบ้าน ก่อนจะเดินผ่านทั้งสองคนผัวเมียไป โดยไม่สนใจท่าทีของทั้งสอง

“เข้ามาแล้วปิดประตูด้วย” ลูอิสกล่าวออกราวกับเจ้าของบ้าน ซึ่งเขาบอกกับเจียน่า

“ค่ะ” เจียน่าปิดประตู ก่อนจะถอดรองเท้าและวิ่งตามลูอิสไป ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของหญิงสาว เนื่องจากไม่คิดว่าเด็กทารกจะพูดได้และทำท่าทางราวกับผู้ใหญ่แบบนี้

“นายพูดจริงใช่ไหมที่ว่าเป็นผู้มีพระคุณ” หญิงสาวรีบก้มลงมาถามอาร์มันโด้

“จริงสิ ฉันไม่ได้โกหกสักคำเลย”

“ถ้าอย่างนั้นจะมานั่งทำไมอยู่ รีบไปต้อนรับพวกเขากัน” หญิงสาวรีบลุกขึ้นยืนก่อนตรงไปที่ด้านในบ้าน ถึงอย่างนั้นก็ยังหันมามองด้วยสายตาพิฆาตใส่อาร์มันโด้ที่ไม่ยอมลุกตามมาอีก

...

หลังจากพวกเขาเข้ามา ลูอิสก็นั่งลงกับพื้นเพราะในบ้านไม่มีโต๊ะสักตัว ซึ่งตอนนี้ที่นั่งนั้นแบ่งออกเป็นสองฝั่ง เจียน่าก็เล่าเรื่องช่วยชีวิตอาร์มันโด้ให้หญิงสาวฟัง

“คือว่าฉันขอโทษนะคะที่แสดงเรื่องน่าอายแบบนั้นออกไปซะได้” หญิงสาวก้มหัวขอโทษเจียน่าและลูอิส แต่ในระหว่างเดียวกันก็เอื้อมมือหยิกเอวของอาร์มันโด้ ซึ่งอาร์มันโด้ก็เข้าใจ จึงรีบก้มหัวขอโทษพร้อมกับเธอ

ก่อนที่ทั้งสองจะเงยหน้าขึ้นมา

หญิงสาวยังมีแต่ความสงสัยกับเด็กน้อยที่นั่งอยู่ตรงน่าที่มีท่าทางแปลก ๆ คนนี้ แต่ถึงอย่างนั้นก็พยายามข่มความอยากรู้อยากเห็นและเข้าเรื่องในทันที

“ฉันชื่อ เบลล่า เป็นภรรยาของอาร์มันโด้ เขาบอกว่าพวกคุณต้องการให้อาร์มันโด้ไปทำงานเพื่อตอบแทนเรื่องยาแก้พิษ อันที่จริง ๆ แล้วแม้พวกเราสองคนจะจนแต่ก็พอมีเงินเก็บอยู่บ้าง” เบลล่าคิดจะเอาเงินเก็บออกมาชดใช้ให้ลูอิส

“เดี๋ยวเงินนั้นคือเงินที่จะใช้ซื้อบ้าน...” อาร์มันโด้คิดจะพูดท้วงแต่ก็ต้องหุบปากเมื่อเห็นสายตาของเบลล่า อาร์มันโด้เข้าใจว่าเบลล่าไม่ต้องการให้ตนไปเป็นทาสใคร

“เอาละ ฉันไม่ได้จะให้เขามาเป็นทาสหรือทำเรื่องไม่ดีแน่นอน” ลูอิสกล่าวออกมา ทำให้สายตาของทุกคนมาตกอยู่ที่เขาในทันที