ตอนที่ 595+596 อุปกรณ์ทางการแพทย์และบรรเทาทุกข์

ตอนที่ 595 อุปกรณ์ทางการแพทย์และบรรเทาทุกข์

“กำลังคุยกับเจียงเหยาอยู่เหรอ?” ในที่สุดนายพลเหลียงก็ตระหนักว่าเจียงเหยาอาจจะได้ยินในสิ่งที่เขาพูดไปก่อนหน้านี้ “เธอเชื่อในสิ่งที่แกพูดไปหรือเปล่า”

“ตอนนี้ก็น่าจะเชื่อครับ นั่นแหละ ผมถึงต้องไปเมืองรงให้เร็วที่สุด จะได้ตรวจสอบสถานการณ์ที่นั่น ยังไงเจียงเหยาก็เป็นเพียงเด็กสาวคนหนึ่ง เธออ่อนไหว เราไม่สามารถปิดบังเรื่องนี้กับเธอได้นานเกินไปหรอกครับ” เหลียงเยวื่อจือกล่าว “ปู่ครับ รอฟังข่าวอยู่ที่นี่ ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้ครับ”

หลังจากได้ยินจากเหลียงเยวื่อจือว่าทหารนายนั่นไม่ใช่ลู่ชิงสี เจียงเหยาก้กลับเข้าไปในห้องของเธอด้วยความโล่งอก

เธอคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เปลี่ยนเสื้อผ้า และพูดกับเหวินเสวี่ยฮุ่ยว่า “เธอช่วยฉันหน่อยสิ พรุ่งนี้ฉันต้องลาหยุด มีเรื่องด่วนที่ต้องไปจัดการ”

เธอยัดมัวลงในกระเป๋าสะพายหลังและออกจากห้อง ก่อนจะขึ้นรถไป ขณะที่กำลังจะจากไป เธอไม่ได้ยินคำถามของเหวินเสวี่ยฮุ่ยที่ถามว่าเธอจะไปที่ไหน

หลังจากออกจากมหาวิทยาลัย เจียงเหยาได้โทรหาผู้อำนวยการโรงพยาบาลเฉิงอ้าย

“คุณได้ยินเรื่องน้ำท่วมที่เมืองรงหรือยังคะ” เจียงเหยาถามก่อนจะพูดต่อ “เรียกประชุมฉุกเฉินกับเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์และพยาบาลทันทีเลยค่ะ! ฉันต้องการให้คุณจัดตารางกะใหม่และจัดบุคลากรทางการแพทย์ให้กับเรากลุ่มหนึ่ง เพื่อมุ่งหน้าไปช่วยเหลือในพื้นที่เมืองรง”

เธอกล่าวเสริมว่า “คงเป็นเรื่องยากลำบากสำหรับทุกคนในโรงพยาบาล ในนามของฉัน ผู้ถือหุ้นของโรงพยาบาล ขอแสดงความขอบคุณอย่างสุดซึ้งต่อบุคลากรแพทย์ของเราทุกคน เดือนนี้ทุกคนจะได้รับโบนัส และหากใครที่อาสาไปเมืองรงจะได้รับเงินเดือนเพิ่มจากปัจจุบันสามเท่า”

เธอพูดเร็วมาก บางทีอาจกังวลว่าเวลาจะล่าช้าไปเพียงวินาทีที่บุคลากรทางการแพทย์จะขาดโอกาสในการช่วยชีวิตคนได้มากขึ้น

“ครับ! ผมจะรีบจัดการเดี๋ยวนี้” ผู้อำนวยการถูกกระตุ้นให้ตื่นตัว เขาทราบถึงสถานการณ์เลวร้ายในเมืองรงแล้ว แต่บางทีเขาอาจจะเคยชินกับความไม่แยแสของผู้ถือหุ้นคนก่อน ๆ ในเรื่องที่ไม่ได้ผลกำไร เขาทำได้เพียงแสดงความเห็นอกเห็นใจต่อผู้ที่ตกเป็นเหยื่อของภัยพิบัติเท่านั้น

อย่างไรก็ตาม เขาไม่มีความตั้งใจจริงที่จะเข้าไปช่วยเหลือผู้ประสบภัยเลย

กระทั่งเขาได้รับโทรศัพท์จากเจียงเหยา หัวใจของเขาซึ่งถูกฝังอยู่ภายใต้ความปรารถนาของการหาผลกำไรและเงินทอง ในที่สุดก็ถูกปลุกให้ตื่นขึ้น

เขาจำเหตุผลครั้งแรกที่ตัวเองเลือกเป็นหมอได้ ไม่ใช่แค่เพื่อความมั่นคงในอาชีพ แต่ตอนที่เขายังหนุ่ม เขากระตือรือร้นที่จะรับใช้ประชาชน

เมื่อเขาเติบโตขึ้นและมีประสบการณ์โชกโชนมากขึ้น ความหลงใหลของเขาค่อย ๆ เสื่อมถอยลงเพราะโลกของความเป็นจริงของสังคม และในที่สุดเขาก็ได้ละทิ้งความฝันนั้น แล้วไล่ตามความมั่งคั่งและชื่อเสียงอย่างคนตาบอด

ทว่าเมื่อเมืองรงประสบปัญหา เจียงเหยา เด็กสาวอายุเพียงสิบเก้าปี กลับออกตัวรับหน้าที่ ทั้งที่ไม่ใช่หน้าที่ของเธอเลยด้วยซ้ำ

เธอเต็มใจที่จะละทิ้งผลกำไรของโรงพยาบาลเฉิงอ้าย และแบกรับความคับข้องใจทั้งหมดจากพนักงานเพียงเพื่ออยากจะช่วยเหลือผู้ประสบภัยที่กำลังลำบาก

สำหรับผู้อำนวยการแล้ว เธอเป็นผู้หญิงที่ใจดีและอ่อนโยน แม้ว่าจะเป็นเรื่องง่าย ถ้าเธอจะมองข้ามความจริงข้อนี้ของเธอไป เพราะที่ทัศนคติที่แข็งกร้าวของเธอในการบริหารโรงพยาบาลที่ผ่านมา

เจียงเหยาโทรหาผู้จัดการซุน หลังจากระบุรายละเอียดเกี่ยวกับความช่วยเหลือที่โรงพยาบาลเฉิงอ้ายต้องเข้าไปช่วย “ตอนนี้ฉันกำลังโอนเงินสดให้คุณห้าแสนหยวนนะคะ ขอช่วยซื้ออาหารที่ไม่เน่าเสียง่าย น้ำดื่ม ของใช้ประจำวัน เต็นท์กันน้ำให้เร็วที่สุด และส่งมันไปที่แนวหน้าในเมืองรง!”

__

ตอนที่ 586 ผลของการเปลี่ยนแปลง

ผู้จัดการซุนเข้าใจเหตุผลของการจัดการของเจียงเหยาได้ในทันที เมื่อเขาได้ยินว่าต้องส่งของไปที่เมืองรง

เขารับงานนี้โดยไม่ถามอะไรเลย โชคดีที่เขารู้จักผู้คนในเมืองหนานเจียงมากมาย ไม่เช่นนั้น การรวบรวมอุปกรณ์และเสบียงที่จำเป็นมากมายขนาดนี้คงไม่สามารถสำเร็จได้ในช่วงเวลาอันสั้น

หลังจากวางสาย เจียงเหยาก็หยุดรถของเธอที่ข้างถนน ทำไมเธอถึงต้องออกมาด้วยเล่า?

ทั้งหมดนี้มีผู้อำนวยการโรงพยาบาลและผู้จัดการซุนคอยดูแลช่วยเหลือทุกอย่าง เธอไม่จำเป็นต้องไปที่นั่นด้วยตนเอง

ตอนนี้ลู่ชิงสีเอง ก็คงกำลังพยายามอย่างเต็มที่ในการช่วยเหลือผู้ประสบภัยที่เมืองรง

เธอไม่ได้คิดมาก ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพราะความตื่นตระหนก เธอกลัวว่าเขาจะไม่มีอาหารและน้ำดื่มเพียงพอ เต็นท์สำหรับนอนในกลางคืน และยาหากเขาล้มป่วย

เธอยังกังวลเกี่ยวกับสภาพของประสบภัยด้วย ผู้ประสบภัยคงไม่อาจอยู่ได้นาน หากขาดสิ่งของบรรเทาทุกข์

ในช่วงเวลานี้ ในที่สุดเธอก็รู้ว่า มันรู้สึกอย่างไรที่ต้องกังวลเกี่ยวกับสวัสดิภาพของผู้อื่น

เธอกังวลอย่างมากและสวดอ้อนวอนเพื่อให้มีผู้บาดเจ็บล้มตายให้น้อยที่สุด

การสูญเสียทรัพย์สินและเงิน เทียบไม่ได้กับการสูญเสียชีวิต

และทหารที่กวาดต้อนไปที่นั่น...

เจียงเหยาเคาะศีรษะตัวเอง เธอจำได้ว่าอ่านรายงานข่าวเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้ ในชีวิตก่อนหน้าของเธอ

ตามรายงาน พบทหารรายนี้หลังจากที่เขาหายตัวไปหนึ่งสัปดาห์ น่าเสียดายที่เขาเสียชีวิตไปแล้ว พบร่างของเขาในสภาพที่น่าสยดสยอง เนื่องจากเขาจมอยู่ในน้ำเป็นเวลานาน

เจียงเหยาใช้สมองของเธอพยายามจำรายงานข่าว เธอจำได้ว่าอ่านบทวิเคราะห์เกี่ยวกับเส้นทางที่ทหารใช้หลังจากที่เขาถูกกวาดต้อนไป

มีรายงานว่าทหารรายนี้ถูกกระแสน้ำพัดพาเข้าไปในเขตแม่น้ำตะวันตก และร่างของเขาเคลื่อนผ่านเขตแม่น้ำหยก เมืองหยิง ก่อนที่ศพของเขาถูกพัดพาไปอยู่ติดในแม่น้ำสายเล็ก ๆ ใกล้กับเมืองเล็ก ๆ ในเขตหลงซี

นอกจากนี้ ยังมีการกล่าวอีกว่า แทนที่จะจมน้ำทันทีหลังจากที่ตกลงไปในแม่น้ำ เขาเป็นนักว่ายน้ำที่เก่งมาก ก่อนจะเสียชีวิตด้วยอาการอ่อนเพลียหลังจากต้องว่ายอยู่ในน้ำเป็นเวลานาน

เจียงเหยาลุกขึ้นนั่งอีกครั้งและคิดในใจ เมื่อจำเส้นทางได้แล้ว เป็นไปได้ไหมที่เธอจะพบทหารนายนั้นก่อนหน้าที่โดยรอตามทางที่ข่าว (ในชาติที่แล้ว) ได้รายงานไว้ เผื่อจะสามารถช่วยชีวิตเขาก่อนที่เขาจะเสียชีวิตด้วยอาการอ่อนเพลียได้?

เขาเป็นวีรบุรุษของชาติ เป็นทหารที่มีความสามารถ!

ย้อนกลับไปตอนนั้น การเสียชีวิตของเขาได้สัมผัสหัวใจของผู้คนในประเทศ

น่าแปลกที่เจียงเหยาจำชื่อทหารนายนั้นไม่ได้ และดูเหมือนว่ารายงานข่าวไม่ได้กล่าวถึงชื่อของเขาเลย อย่างไรก็ตาม มีการรายงานว่าร่างของเขาถูกส่งกลับไปยังบ้านเกิดของเขาที่เมืองจินโด เพื่อนำไปฝัง มีเพียงชื่อของเขาเท่านั้นที่ไม่ปรากฏขึ้น

ในขณะนี้เจียงเหยามั่นใจมากว่าฮีโร่นิรนามนายนั้นไม่ใช่ลู่ชิงสี เพราะเขามาจากทางใต้ ไม่ใช่คนเมืองจินโด

แม้ว่าการเกิดใหม่ของเธอจะเปลี่ยนแปลงชีวิตของลู่ชิงสีเป็นอย่างมาก แต่บางสิ่งก็ยังเกิดขึ้นเช่นเดิม

เช่นเหตุน้ำท่วมและทหารที่หายตัวไป การปรากฏตัวของเธออาจไม่เปลี่ยนชื่อของเขา แต่เธอสามารถพยายามอย่างเต็มที่เพื่อเปลี่ยนชะตากรรมของเขาได้!