บทที่ 291: รอกระต่ายมาติดกับไง!
กลับไปที่โซฟาชั้นหนึ่ง ผู้เฒ่าหลินอ้าปากค้างด้วยอาการตะลึงพรึงเพริดอย่างกับมีคำว่า ‘ไม่อยากจะเชื่อ’ เขียนเอาไว้อยู่เต็มใบหน้า เขามัวแต่ตกใจจนไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกมา ‘การฝึกฝนแบบนี้ก็มีด้วยเหรอ?’ ‘แค่อยากเลื่อนระดับก็เลื่อนกันเฉย ๆ แบบนี้ก็ได้เหรอ?’ ก่อนที่เขาจะทันได้สงบสติอารมณ์ลงเขาก็ได้ยินเสียงฝีเ...
