ตอนที่ 593+594 ทีมค้นหาและทีมกู้ภัย

ตอนที่ 593 ทีมช่วยเหลือผู้ประสบภัย

เจียงเหยาถอนหายใจ “ก็ได้แต่ตำหนิความเห็นแก่ตัวของคนเราก็เท่านั้นล่ะนะ อาจจะมีเจ้าหน้าที่ออกคำสั่งเมื่อถึงเวลาต้องเปลี่ยนเส้นทางน้ำ”

หากเป็นอย่างนั้น โศกนาฏกรรมคงจะไม่เกิดขึ้น

ในความทรงจำของเจียงเหยา หมู่บ้านของเธอไม่เคยตกเป็นเหยื่อของโศกนาฏกรรมเช่นนี้ เมื่อระดับน้ำในแม่น้ำสูงขึ้น ชาวบ้านจะย้ายไปอยู่ในที่สูงชั่วคราว หรือหาที่หลบภัยในถ้ำบนภูเขาชั่วคราว ผู้ชายที่แข็งแรงและมีสุขภาพดีจะคอยเฝ้าติดตามระดับของน้ำ

นี่คือหมู่บ้านเจียงที่เธอจำได้ ซึ่งเป็นชุมชนที่รวมกันเป็นหนึ่งเดียวของผู้คน ตอนนั้นเธอยังเป็นเด็กสาว ตอนที่เธอถูกพาไปที่ถ้ำบนภูเขา ซึ่งได้รับการคุ้มครองโดยพี่ชายทั้งสองคนของเธอ พวกเขาพักค้างคืนด้วยที่นั่น โชคดีที่ฝนหยุดในเช้าวันรุ่งขึ้นและแม่น้ำก็กลับสู่ระดับปกติ มันเป็นสัญญาณเตือนที่ผิดพลาด

แม้ว่าการเก็บเกี่ยวสำหรับปีนั้นจะเสียหาย เจียงเหยายังจำได้อย่างชัดเจนถึงรอยยิ้มแห่งความยินดีบนใบหน้าของผู้คนในหมู่บ้าน

“เธอคิดว่าน้ำท่วมเกิดจากเหตุการณ์เป็นแบบเดียวกับบ้านเกิดของฉันหรือเปล่า?” เฉินซีหยางกล่าวว่า “มันน่ากลัวมาก!มีคนอาศัยอยู่ที่เมืองรงมากมายด้วยสิ ทั้งคนต่างก็เป็นคนที่มีชีวิต!”

“ฉันคิดว่าไม่หรอก จากที่ได้ยินมา รัฐบาลท้องถิ่นได้เตรียมแผนรองรับเสียมากมายเพื่อเตรียมพร้อมกับสภาพอากาศที่เลวร้าย คงไม่มีความผิดพลาดเกิดขึ้น” เจียงเหยาตอบ

เมื่อเธอพูดจบ พวกเขาได้ยินข่าวด่วนจากวิทยุ

“เราได้รับข่าวจากผู้ประกาศข่าวท้องถิ่นว่า ทหารจากทีมช่วยเหลือผู้ประสบภัยของเมืองหยิง จังหวัด C ตกลงไปในกระแสน้ำเชี่ยวกราก และถูกน้ำพัดไป หลังจากที่เขาปกป้องเด็กให้พ้นจากอันตราย เขาหายตัวไปทันทีและตอนนี้ยังไม่รู้ว่าถูกน้ำพัดไปอยู่ที่ไหน”

เมื่อรายงานข่าวมาถึงตอนนี้ ผู้ประกาศมีอาการสำลักอยู่เล็กน้อย “หวังว่าทุกท่านที่ฟังการรายงานข่าวและอยู่ใกล้เคียงกับเมืองรง จะสามารถทำทุกวิถีทางเพื่อช่วยเราค้นหาทหารนายนั้น ฉันสวดอ้อนวอนอย่างแท้จริงให้เขาได้กลับมาอย่างปลอดภัย”

หลังจากฟังการรายงานข่าว ทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าข่าวนี้หนักขนาดไหน แม้ว่าจะไม่มีใครรู้จักกับทหารนายนั้นเป็นการส่วนตัวก็ตาม กระนั้น พวกเขาก็หวังเช่นเดียวกับผู้ประกาศข่าวท่านนี้ ว่าให้ทหารนายนี้ถูกพบอย่างปลอดภัย

ทีมช่วยเหลือผู้ประสบภัยเมืองหยิง จังหวัด C?

เจียงเหยาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งขณะที่เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโดยสัญชาตญาณและกดหมายเลขโทรศัพท์ของลู่ชิงสี เธอได้รับการแจ้งเตือนว่าสามารถติดต่อหมายเลขปลายทางได้

เมืองหยิง จังหวัด C นั่นไม่ใช่สถานที่สำหรับกระบวนการคัดเลือกของเขาหรอกหรือ?

ทีมช่วยเหลือผู้ประสบภัยประกอบด้วยทหารที่เข้าร่วมการคัดเลือกด้วยไหม?

เจียงเหยาถามว่า “มีใครรู้ไหมว่าเมืองรงอยู่ติดกับเมืองหยิงหรือเปล่า?”

“ไม่ ทั้งสองเมืองถูกกั้นด้วยอีกเมือง” หลินเฉียวอยู่ตอบและกล่าวเสริมหลังจากตระหนักถึงการแสดงออกที่แปลกประหลาดบนใบหน้าของเจียงเหยา “เธอโอเคไหม เจียงเหยา?”

“ไม่เป็นไร ฉันขอออกไปโทรศัพท์สักเดี๋ยว” เธอส่ายหน้าแล้วเดินไปที่ระเบียง เธอเริ่มฟุ้งซ่านอย่างมาก จนไม่รู้ว่าตัวเองไม่ได้สวมรองเท้าแตะเมื่อเธอเดินออกไป

__

ตอนที่ 594 จากเมืองจิน

เธอยังคงอยากจะมั่นใจกับตัวเองว่าทหารที่ถูกกวาดต้อนไปช่วย ไม่ใช่ลู่ชิงสี

ในชาติก่อน เขาไม่ได้เสียชีวิตจนกระทั่งสิบปีต่อมา

ไม่ควรมีการเปลี่ยนแปลงที่รุนแรงหลังจากที่เธอได้กลับมาเกิดใหม่สิ ไม่อย่างนั้นจะมีความหมายอะไร?

ด้วยมือที่สั่นเทา เธอกดหมายเลขโทรออกไปที่เบอร์ของเหลียงเยวื่อจือ

เมื่อปลายทางรับสาย เจียงเหยาถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “พี่เหลียง พี่รู้เรื่องน้ำท่วมในเมืองหรง จังหวัด C หรือเปล่าคะ? มีกองทัพประจำการอยู่ที่นั่นตั้งแต่แรกหรือเปล่าคะ?”

“ไม่นะ ไม่มีกองกำลังทหารทั้งเมืองหยิงและเมืองหรง” เหลียงเยวื่อจือสันนิษฐานว่าเจียงเหยาคงได้ยินรายงานข่าวและรู้เรื่องทหารที่ถูกกระแสน้ำพัดไป “อย่าคิดมาก ไม่ใช่ชิงสีหรอก”

“ติดต่อเขาได้หรือเปล่าคะ”

“ช่องทางการติดต่อทั้งหมดขาดหายไปน่ะสิ ทหารทุกนายที่อยู่ในเมืองหยิงถูกส่งไปช่วยที่จุดเกิดภัยพิบัติอย่างเร่งด่วน พวกเขาน่าจะถึงเมืองหรงแล้ว เหตุการณ์เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้ว ตอนนี้การสื่อสารหยุดชะงัก คงต้องใช้เวลาอีกกว่าจะสามารถเผยแพร่ข่าวได้อีกครั้ง ไม่ต้องกังวล เจ้าหน้าที่ได้ส่งทีมช่วยเหลือผู้ประสบภัยไปเพิ่มแล้วล่ะ”

เหลียงเยวื่อจือไม่คิดว่าทหารนายนั้นจะเป็นลู่ชิงสี

ถ้าเป็นเขา ตระกูลเหลียงจะต้องได้รับข่าวแล้ว

เหลียงเยวื่อจือปลอบโยนเจียงเหยา แต่ก่อนที่เขาจะวางสาย นายพลเหลียงเดินเข้ามาด้วยท่าทางที่อึมครึม

เขาดูฟุ้งซ้านและพูดกับเหลียงเยวื่อจือทันทีโดยไม่ทราบว่าเขากำลังอยู่ในสายกับเจียงเหยา “เราได้ข่าวว่าเป็นทหารจากกองทัพเมืองจิน แต่เรายังไม่สามารถระบุตัวตนที่แน่ชัดได้”

มือของเหลียงเยวื่อจือแข็งที่อ ขณะที่ร่างกายของเขาสั่นอย่างรุนแรง

มันไม่ได้ดีไปกว่านี้แล้ว เมื่อพวกเขารู้ถึงอาการวิกฤตของลู่ชิงสี หลังจากผ่านภารกิจกู้ภัยมา

มีทหารไม่มากนักจากกองทัพเมืองจินไม่มากที่เข้าร่วมกระบวนการคัดเลือก

เหลียงเยวื่อจือไม่กล้าจินตนาการ ด้วยบุคลิกของลู่ชิงสี มันเป็นสิ่งที่เขาจะทำจริง ๆ ทำให้เขามักจะตกอยู่ในอันตรายเพื่อเข้าไปช่วยเหลือผู้อื่น

“พี่เหลียง นายพลเหลียงพูดว่าอะไรคะ” เจียงเหยาสามารถจับข้อมูลได้เพียงเล็กน้อยจากปลายอีกด้านของโทรศัพท์ แต่เธอได้ยินคำว่า ‘กองทัพเมืองจิน’ จากปากเขา

เหลียงเยวื่อจือถูกดังกลับสู่ความเป็นจริงอย่างกะทันหัน ในขณะที่เขารู้ว่าเขายังอยู่ในสายกับเจียงเหยา

เขาไม่แน่ใจว่าเจียงเหยาได้ยินอะไร ดังนั้นเขาจึงบอกไปว่า ตามที่ปู่บอก ทหารที่ถูกกวาดต้อนไม่ได้มาจากกองทัพเมืองจิน ไม่ต้องกังวล!”

บางทีเธออาจจะเชื่อมั่นใจตัวนายพลเหลียงและเหลียงเยวื่อจือ เจียงเหยาเชื่อเขาเสียสนิทและไม่สงสัยอะไรเลย

ค่อยยังชั่ว!

เหลียงเยวื่อจือโล่งใจเมื่อเห็นว่าเจียงเหยาเชื่อคำตอบของเขา ไม่มีใครรู้อย่างแน่ชัดว่าใครคือทหารที่ถูกกระแสน้ำพัดไป ดังนั้น ณ ชุดนี้ เขาต้องปกปิดข้อมูลจากเจียงเหยาให้มากที่สุด ดีกว่าที่จะให้เธออยู่ในเมืองหนานเจียงด้วยความกังวลเพียงลำพัง

“ไปเรียนเถอะ ไว้ค่อยคุยกัน” เหลียงเยวื่อจือรีบวางสาย เขาขมวดคิ้วลึก “ปู่ครับ ช่วยเตรียมเฮลิคอปเตอร์ให้หน่อยได้ไหมครับ ผมต้องไปดูด้วยตัวเองว่าที่เมืองหรงเกิดอะไรขึ้น”