ตอนที่ 591+592 ยุ่ง

ตอนที่ 591 ยุ่ง

วันพฤหัสบดีเป็นช่วงที่การประมูลถูกจัดขึ้น เจียงเหยาไม่ได้เข้าร่วมงานประมูล ทว่ามีลู่อี้ชิงและผู้จัดการซุนเข้าร่วมแทนเธอ ปัจจุบันผู้จัดการซุนเป็นผู้จัดการทั่วไปของฉางกังกรุ๊ป และมีนามบัตรของตัวเองแล้ว ขณะที่ลู่อี้ชิงเป็นผู้ดูแลด้านการเงินของบริษัท แต่นามบัตรของเธอยังอยู่ระหว่างจัดพิมพ์

เจียงเหยาเลือกที่จะไม่เข้าร่วม ไม่เพียงเพราะเธอขี้เกียจและไม่ต้องการจะมีส่วนร่วมในการดำเนินธุรกิจของเธอมากเกินไป แต่เธอยังไม่ต้องการให้สื่อมวลชนจับความสนใจมาที่เธอมากจนเกินไป

เธอค่อนข้างจะไม่ต้องการถูกถ่ายรูปลงในหน้าหนังสือพิมพ์และนิตยสารต่าง ๆ หรือมีใบหน้าปรากฏในข่าวซุบซิบที่ถูกตีพิมพ์อย่างกะทันหัน

เธอชอบหารายได้ ภายใต้โปรไฟล์ต่ำ ๆ เช่นนี้

ผลของการประมูลใช้เวลานานพอสมควรกว่าจะสำเร็จลุล่วง แต่เจียงเหยาไม่ได้กังวลเลยว่าเพราะเธอได้รับความช่วยเหลือผู้จัดการซุนและเพื่อให้แน่ใจว่าการประมูลที่ดินจะประสบความสำเร็จจึงอาศัยเส้นสายของเหลียงเยวื่อจือด้วย

เช้าตรู่ของวันศุกร์ ยกเว้นโจวเสี่ยวเซีย ที่เหลือไม่ได้รีบไปที่ตึกเรียน เพราะชั้นเรียนของพวกเขาเริ่มตอนสิบโมงเช้า

“วันเสาร์ไปช้อปปิ้งกันไหม? บางทีเราอาจจะทานอาหารกลางวันด้วยกัน และแวะไปร้านหนังสือที่ใหญ่ที่สุดในเมืองด้วย” หลินเสี่ยวอยู่แนะนำว่า “เจียงเหยา เธอน่าจะมากับพวกเรานะ! เรายังไม่เคยออกไปไหนมาไหนด้วยกันเลย!”

“ฉันยังไม่แน่ใจนะ ถ้าพอมีเวลาฉันจะไปนะ ถ้าไปไม่ได้ ก็คงต้องขอเป็นครั้งหน้าก็แล้วกัน”

เจียงเหยาไม่กล้ารับปาก เพราะเธอไม่รู้จริง ๆ ว่าตารางงานของเธอจะเป็นอย่างไรบ้าง

ตอนนี้เธอมีหลายเรื่องที่ต้องดูแล ดังนั้นเธอจึงไม่แน่ใจว่าจะมีเวลาว่างในวันเสาร์นี้หรือไม่

“ยุ่งมากอย่างนั้นเหรอ?” เฉินซีหยางมองไปที่เจียงเหยาด้วยท่าทางเคร่งขรึม “นี่เธอเพิ่งจะเป็นนักศึกษาปีหนึ่งเองนะ ต้องรับผิดชอบอะไรอีกเล่า? ดูสิ ที่เธอขอลาหยุดอีกครั้งในสัปดาห์นี้ ทำให้มีข่าวลือแพร่สะพัดไปทั่วมหาวิทยาลัยเรื่องที่เธอขาดเรียนบ่อย ๆ เลยน่ะสิ”

เฉินซีหยางไม่ได้มีปัญหาอะไรที่เจียงเหยากลายเป็นคนดังในหมู่พวกเธอ เธอกังวลว่าเพื่อนของเธอจะละเลยเรื่องการเรียน

ผู้คนจำนวนมากกำลังตั้งตารอผลการเรียนปลายภาคของเจียงเหยา

ในฐานะตัวแทนนักศึกษาใหม่ ทำให้เธอเป็นจุดสนใจมากจนเกินไป

ไม่ว่าจะเป็นคนเพศไหน ก็มักจะมีคนอิจฉาความสำเร็จของเจียงเหยาอยู่เสมอ การปรากฏตัวของเธอในมหาวิทยาลัยก็เพียงพอที่จะครอบครองจุดสนใจได้แล้ว นักศึกษาหลายคนในมหาวิทยาลัยกำลังเฝ้ารอที่จะได้เห็นความล้มเหลว แม้ว่าตอนนี้พวกเขาจะแสร้งทำเป็นมิตรกับเธอก็ตาม

ผู้ที่สงสัยในตอนแรกมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น แต่เมื่อเร็ว ๆ นี้มีคนจำนวนมากขึ้นเรื่อย ๆ ที่กระโดดเข้ามารอชม

การสอบปลายภาคอยู่ห่างไปเพียงสองเดือนเท่านั้น ดังนั้นทุกคนจึงเริ่มมุ่งความสนใจไปที่เจียงเหยา หรือบางทีเธออาจจะขาดเรียนอยู่เสมอ ทำให้เป็นการเปิดโอกาสให้ผู้คนที่เฝ้ารอชมเธออย่างเงียบ ๆ เริ่มเปิดเผยตัวออกมาและเผยแพร่ข่าวลือ

อย่างไรก็ตาม พวกเขาเป็นเพียงส่วนน้อย ถึงอย่างนั้นเฉินซีหยางก็ต้องการให้เจียงเหยาเป็นนักศึกษาที่ยอดเยี่ยมของเธอต่อไป จากนั้นเธอก็ไม่ต้องกังวลกับข่าวลือ นอกจากนี้ ยังเป็นเกียรติที่เธอได้เป็นเพื่อนร่วมห้องกับเจียงเหยาอีกด้วย

เจียงเหยากำลังใช้สมองของเธอพยายามคิดหาคำอธิบายให้กับเฉินซีหยาง เนื่องจากไม่มีใครเชื่อเธอ เมื่อเธอบอกว่าเธอเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่ของโรงพยาบาลเฉิงอ้าย บางทีพวกเขาอาจคิดว่าเธอล้อเล่น ถ้าเธอตอบไปว่า เธอยุ่งอยู่กับการทำธุรกิจ

ก่อนที่เธอจะคิดหาเหตุผลได้ เธอก็ได้ยินเสียงประกาศจากระบบเสียงตามสายของหอพัก

__

ตอนที่ 592 มันคือความจริง

ทุกคนหันไปมองเพียงเพื่อจะเห็นเหวินเสวี่ยฮุ่ย นอนอยู่บนเตียงของเจียงเหยา ฟังวิทยุผ่านโทรศัพท์มือถือของเธอโดยมีมัวอยู่ในอ้อมแขนของเธอ

โทรศัพท์มือถือในตอนนี้ยังมีคุณสมบัติเพียงไม่กี่อย่าง การที่สามารถเปิดฟังวิทยุผ่านโทรศัพท์มือถือถือเป็นหนึ่งในคุณสมบัติหายาก

“ทำไมถึงได้ชอบฟังวิทยุกันนะ” เจียงเหยาถาม

“เมื่อคืนหลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ ฉันกลับบ้านพร้อมกับพ่อ ระหว่างที่เรากำลังทานข้าวอยู่ ได้ยินพ่อกับแม่คุยกันเรื่องน้ำท่วมครั้งใหญ่ในเขตจังหวัด C น้ำท่วมคร่าชีวิตคนไปมากเลยทีเดียว และยังเหลือคนอีกจำนวนมากที่ติดค้างอยู่ที่นั่น ฉันเบื่อน่ะ เลยติดตามฟังข่าว”

เหวินเสวี่ยฮุ่ยพึมพำในขณะที่เธอกำลังเลื่อนเปิดคลื่นวิทยุของแต่ละสถานี เธอกล่าวต่อว่า “น้ำท่วมในเขตนั้นรุนแรงมาก เห็นได้ชัดเลยว่าเมืองและมณฑลโดยรอบต่างก็ได้รับผลกระทบไปด้วย ไม่มีบริการสื่อสาร ไม่มีไฟฟ้า ไม่มีน้ำประปาในพื้นที่ที่ได้รับผลกระทบ”

ความสนใจของเจียงเหยาเปลี่ยนไป เมื่อเธอเดินเข้าไปและให้เหวินเสวี่ยฮุ่ยขยับแบ่งทีให้เธอ เธออุ้มมัวขึ้นและนำเขากลับเข้าไปในที่นอนของเขา ก่อนที่เธอจะล้มตัวนอนลงข้าง ๆ เหวินเสวี่ยฮุ่ย

รายงานข่าวดึงดูดความสนใจของทุกคนในขณะที่กลุ่มสาว ๆ คนอื่น ๆ รวมตัวกันเข้ามารอบ ๆ ตัวเจียงเหยาและเหวินเสวี่ยฮุ่ย

“เมืองรงอยู่ไม่ไกลจากเราตอนนี้เสียด้วยสิ แม้ว่าช่วงสองสามวันมานี้จะมีฝนตกและมีเมฆมาก แต่ไม่ได้มีฝนตกหนักนะ ทำไมถึงเกิดน้ำท่วมไปได้เลยล่ะนั่น” เฉินซีหยางถอนหายใจ “คนที่ได้รับผลกระทบมากที่สุดก็เห็นจะเป็นคนท้องถิ่นของที่นั่น ฉันจำได้ว่าเกิดน้ำท่วมฉับพลัน คล้ายกับน้ำท่วมที่เกิดขึ้นที่บ้านเกิดฉันเมื่อหลายปีก่อน ที่น่ากลัวที่สุดก็คือพื้นที่ลุ่มต่ำของหมู่บ้านจมอยู่ใต้น้ำไปทั้งหมด ทุกคนที่อยู่ที่นั่นในเวลานั้นจมน้ำตายภายในคืนนั้น จนถึงตอนนี้ยังไม่มีใครกล้าเข้าไปที่ส่วนนั้นของหมู่บ้านเลย”

เจียงเหยาเปลี่ยนความสนใจของเธอไปที่เฉินซีหยางและถามว่า “เป็นไปได้ยังไง?”

“ฉันไม่ได้โกหกนะ เป็นเรื่องจริง” เธอไม่ต้องการให้เจียงเหยาคิดว่าเธอพูดเกินจริง จึงรีบพูดต่อ “เป็นช่วงฤดูร้อน มีฝนตกหนักมาระยะหนึ่ง ที่นั่นมีแม่น้ำไหลผ่าน ใจกลางหมู่บ้านมีเขื่อนต้นน้ำ ปกติ น้ำในแม่น้ำมีน้ำไม่มาก แต่เพราะฝนตกทุกวัน ระดับน้ำในแม่น้ำก็เริ่มสูงขึ้น คืนนั้นมีการระบายน้ำออกไม่ทัน เขื่อนต้นน้ำเปิดประตูกั้นน้ำโดยไม่มีการแจ้งเตือน ปลายน้ำของเขื่อนก็ยังคงปิดประตูอยู่ ทำให้ตรงกลางที่เป็นพื้นที่ต่ำของหมู่บ้านเกิดน้ำท่วม น้ำมาเร็วมาก ไม่มีใครหนีทัน ทุกคนตายกันในคืนนั้นทั้งหมด”

ย้อนกลับไปในสมัยนั้น บ้านต่าง ๆ ถูกสร้างขึ้นด้วยไม้ ซึ่งแตกต่างจากบ้านอิฐที่แข็งแรงที่พบเห็นกันได้ทั่วไปในทุกวันนี้

เหวินเสวี่ยฮุ่ยวางโทรศัพท์มือถือไว้ข้าง ๆ แล้วลุกขึ้นนั่ง เธอมองไปที่เฉินซีหยางด้วยความโกรธที่ปรากฏบนใบหน้าของเธอ เธอพูดว่า “ผู้รับผิดชอบในพื้นที่มัวทำอะไรกันอยู่? ทำไมถึงทำงานอย่างขอไปทีอย่างนั้น?”

“ใช่ ตำรวจเข้ามาเกี่ยวข้องหลังโศกนาฏกรรมครั้งนั้น” เฉินซีหยางกล่าว “ก็เป็นชาวบ้านในหมู่บ้านนั่นแหละ พวกเขากังวลว่าหมู่บ้านของพวกเขาจะถูกน้ำท่วมไปด้วย เพราะฝนตกไม่หยุด จึงส่งตัวแทนสองคนไปเปิดทางระบายน้ำ แอบทำโดยไม่ให้รู้น่ะ สุดท้าย สองคนนั้นก็ถูกตัดสินโทษประหารชีวิต”