107 - ผมเตะคุณ

107 - ผมเตะคุณ

ไก่ชั่วร้ายเบ่งตัวอย่างโอ้อวด มันสงสัยว่าควรเปลี่ยนร่างเป็นมนุษย์เพื่ออยู่กับคนพวกนี้หรือไม่

ตอนนี้มนุษย์สองคนที่มันอยู่ด้วยมีปัญหากับสมองอย่างแน่นอน และมนุษย์คนอื่นๆที่อยู่ในบริเวณใกล้เคียงก็ดูเหมือนจะมีปัญหาเดียวกัน

มันคิดว่าการที่มันจะปลอมตัวเป็นหนึ่งในคนพวกนี้อาจจะทำให้ไม่มีใครสามารถมองเห็นถึงความผิดปกติของมันได้

"สิ่งชั่วร้ายที่กล้าที่จะปรากฏตัวที่นี่ในเวลากลางวันแสกๆ พวกมันคิดว่าคนจากแผนกพิเศษตายหมดแล้วหรือยังไง"

เมื่อชายตาเดียวมาที่นี่ เขาสามารถมองทะลุร่างไก่ปีศาจได้อย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นเขาก็ชี้นิ้วขึ้นไปบนท้องฟ้าส่งผลให้เมฆสีดำเข้าปกคลุมโรงพยาบาลจิตเวชชิงซานในทันที

ไก่ชั่วร้ายหวาดกลัวถึงขีดสุด มันไม่รู้ว่าถูกค้นพบได้อย่างไร

พลังที่เล็ดลอดออกมาจากมนุษย์คนนั้นไม่ใช่สิ่งที่มันจะสามารถต่อสู้ได้ พลังที่ถูกแสดงออกมาอย่างน้อยๆชายคนนี้ก็ต้องอยู่ในระดับ 8

หลินฟ่านอุ้มไก่ชั่วร้ายไว้ในอ้อมแขนและพูดอย่างไม่พอใจ

"คุณจะทำอะไรกับสัตว์เลี้ยงของผม"

ชายตาเดียวเห็นว่าหลินฟ่านเก็บสิ่งชั่วร้ายไว้ เขาจึงหยุดการกระทำและกล่าวว่า

“มันไม่ใช่สัตว์เลี้ยง มันเป็นสิ่งชั่วร้าย”

เขาไม่ได้คาดหวังว่าสิ่งชั่วร้ายจะปะปนอยู่ในโรงพยาบาลจิตเวช ชิงซานและในขณะเดียวกันเขาก็มองไปที่ฮ่าวเหริน ราวกับกำลังพูดว่าสิ่งชั่วร้ายปรากฏในโรงพยาบาลจิตเวช จริงไหม?

“นั่นมันไก่ แม่ไก่ที่ออกไข่ได้ ผมไม่มีทางให้คุณเอามันไปอย่างแน่นอน” หลินฟ่านกล่าว

ผู้เฒ่าจางกล่าวว่า “ตอนแรกผมคิดว่าคุณเป็นคนดี แต่คุณกลับคิดจะวางแผนขโมยไก่ของหลินฟ่าน มันเพิ่งออกไข่ 2 ฟองเมื่อเช้านี้ มันจะเป็นสิ่งชั่วร้ายได้อย่างไร”

ชายตาเดียวมองดูไก่ปีศาจอย่างเคร่งขรึมและไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม

ไก่ปีศาจรู้ว่ามันากำลังจะตาย หากเจอผู้แข็งแกร่งธรรมดามันยังพอมีโอกาสวิ่งหนี แต่ชายตาเดียวที่อยู่ตรงหน้าแม้แต่ความกล้าในการวิ่งมันก็ยังไม่สามารถรวบรวมได้

“ปีศาจเอ๋ย แกหลอกคนอื่นได้แต่หลอกฉันไม่ได้ ตอนนี้ถึงเวลาตายของแกแล้ว”

ชายตาเดียวเพื่อนที่เรากับสายฟ้าก่อนจะแย่งเอาไก่จากมือของหลินฟ่าน

หลินฟ่านโกรธเกรี้ยวถึงขีดสุด ทันทีที่ชายตาเดียวปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าเขาก็เตะออกไปสุดแรง

ชายตาเดียวมุ่งมั่นความสนใจไปที่สิ่งชั่วร้าย เขาไม่เคยคิดว่าหลินฟ่านจะเป็นภัยคุกคามอะไรได้ จนกระทั่งเท้าของหลินฟ่านสัมผัสกับช่วงเอวของเขาจึงสัมผัสได้ถึงอันตราย

"คุณจะทำอะไร"

หลินฟ่านอารมณ์เสียมาก ชายตาเดียวทำเกินไป

นี่มันเป็นสัตว์เลี้ยงของเขาแต่ชายตาเดียวคิดจะฆ่ามัน แม้ว่าในชีวิตของเขาไม่เคยคิดจะตีใครเลย แต่วันนี้เขาอดไม่ได้จริงๆ

ชายตาเดียวได้รับความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส มันทำให้เขาโกรธขึ้นมาเช่นกัน

เมื่อเห็นแบบนั้นผอ.ฮ่าวก็ตบไหล่ของชายตาเดียว เขาส่ายหัวเพื่อส่งสัญญาณว่าอย่าตื่นเต้น ตัวเขาที่เป็นมืออาชีพจะจัดการเรื่องนี้เอง

“นั่นมันปีศาจ คุณคิดจะทำอะไร” ชายตาเดียวถาม

ผอ.ฮ่าวพูดว่า: "คุณไม่เข้าใจ เดี๋ยวผมจะแสดงให้คุณดูเอง"

ของแบบนี้ไว้ใจได้เฉพาะมืออาชีพอย่างเขาเท่านั้น ชายตาเดียวที่ไม่เข้าใจในเรื่องนี้แต่กลับพยายามบอกผู้ป่วยจิตเวชว่านั่นคือปีศาจชั่วร้าย มันจะทำให้พวกเขาเชื่อถือได้อย่างไร

ต่อให้ชายตาเดียวนั่งอธิบายจนถึงเช้าของวันพรุ่งนี้ หลินฟ่านก็ไม่มีทางยอมรับได้

"หลินฟ่าน นี่คือไก่สัตว์เลี้ยงของคุณหรือเปล่า" ผอ.ฮ่าวถาม

หลินฟ่านกล่าวว่า "ผมเลี้ยงมันกับเหล่าจาง แต่เขาคิดจะแย่งมันไป เขาเป็นคนไม่ดี"

“ผมเห็นด้วยกับคุณ เดี๋ยวผมจะสั่งสอนเขาให้” ผอ.ฮ่าวพูดแล้วเดินไปหาหลินฟ่านพร้อมกับกระซิบว่า

“คุณก็น่าจะรู้ดีว่าเขามีสมองผิดปกติ ทำไมคุณต้องไปถือสาเขาด้วย”

หลินฟ่านเป็นคนใจดีอยู่แล้ว เมื่อได้ยินแบบนั้นเขาก็พยักหน้าและพูดว่า

“ผมเข้าใจ”

“ขอจับไก่ของคุณได้ไหม” ผอ.ฮ่าวถาม

"ได้แน่นอน"

ผอ.ฮ่าวลูบหัวไก่และชมว่า "ช่างเป็นสัตว์เลี้ยงที่น่ารักจริงๆ"

ไก่ชั่วร้ายตัวสั่นไปทั้งตัว ความรู้สึกนั้นอันตรายมาก มันเสียใจที่เดินเข้ามาในโรงพยาบาลแห่งนี้

มันสถานที่แบบไหนกันนะ? เหตุไฉนทุกคนที่อยู่ที่นี่ถึงเต็มไปด้วยอันตราย

เมื่อชายตาเดียวเห็น ผอ.ฮ่าวชี้มาที่เขา และตาของหลินฟ่านก็แสดงความเข้าใจ เขาก็รู้ว่าฮ่าวเหรินต้องเริ่มพูดเรื่องไร้สาระอย่างการยกตัวอย่างว่าเขาเป็นคนปัญญาอ่อนแน่นอน

ผอ.ฮ่าวมาหาชายตาเดียวและกล่าวว่า

"สิ่งชั่วร้ายนี้ไม่สามารถฆ่าได้ เขาจะดูแลมันเอง"

ชายตาเดียวเงียบไปครู่หนึ่ง

“ตกลง ผมจะพาพวกเขาไป”

“หือ? คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร” ผอ.ฮ่าวมองชายตาเดียวด้วยความประหลาดใจ

“พาพวกเขาออกไป ด้วยสถานการณ์ตอนนี้คุณยังคิดว่าพวกเขาจะตามคุณออกไปอีกหรือ?”

ชายตาเดียวมองไปที่ฮ่าวเหริน ดวงตาของเขารับรู้ถึงความต้องการของผอ.ฮ่าว

“ลืมมันไปเถอะ เมื่อพูดถึงการพรากจากกัน ผมทนไม่ไหวแล้ว”

ผอ.ฮ่าวเช็ดมุมตาที่แห้ง พยายามหลั่งน้ำตาสองหยด แต่ดวงตาของเขาไม่สามารถบีบน้ำออกมาได้

ก่อนหน้านี้ถ้าผอ.ฮ่าวแสดงท่าทางไร้สาระตั้งแต่แรก ชายตาเดียวคงเลือกที่จะจากไปและไม่หันกลับมามองอีกครั้ง

แต่เมื่อสักครู่นี้เขาถูกเท้าของหลินฟ่านเตะจังๆ เขาก็รู้ทันทีว่าหลินฟ่านเป็นคนพิเศษมากแค่ไหน

ทำไมคนป่วยทางจิตจึงมีความสามารถดังกล่าวได้?

เป็นไปได้ไหมว่าเข็มของชายชรามีประสิทธิภาพจริงๆ?

ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวจะเป็นอัมพาตที่ขาอีกครั้ง เขาอยากจะให้ผู้เฒ่าจางทดลองกับเขาจริงๆ

ชายตาเดียวกล่าวว่า "ถ้าคุณมีเงื่อนไขอะไรก็พูดมา แต่อย่าให้มันมากเกินไป ไม่อย่างนั้นคุณคงรู้ถึงผลที่ตามมา"

“ตอนนี้ผมไม่ได้ขาดเงิน ลองเดาดูสิว่าผมขาดอะไรมากที่สุด.”

"อยากได้เท่าไหร่"

ชายตาเดียวมองผอ.ฮ่าวด้วยสีหน้าเหยียดหยาม พวกเขาเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่มัธยม มีเหรอที่ชายตาเดียวจะไม่รู้ว่าสิ่งเดียวที่ฮ่าวเหรินชอบคือเงินเท่านั้น

“ตกลง ผมจะจ่ายในจำนวนที่คุณปฏิเสธไม่ได้อย่างแน่นอน” ชายตาเดียวกล่าว

ผอ.ฮ่าวหยิบสัญญาออกจากอ้อมแขนของเขาและพูดด้วยรอยยิ้มว่า

“มาลงชื่อกันเถอะ ไม่ใช่ว่าผมไม่เชื่อถือคุณ แต่นี่เป็นกระบวนการจำเป็นจริงๆ”