ตอนที่ 585+586 รู้สึกแย่กับเขา

ตอนที่ 585 รู้สึกแย่กับเขา

“เมื่อฉันขายหินได้แล้ว เราไปที่ร้านอัญมณีและสนุกด้วยกันเถอะ” เจียงเหยารู้สึกใจกว้าง

“ฉันจะซื้อปลอกคอที่เป็นเพชรสั่งทำพิเศษพร้อมสลักชื่อให้นายด้วย!”

มัวกระดิกหางของเขาอย่างแรงยิ่งขึ้น หลังจากได้ยินสิ่งที่เจียงเหยาพูด เห็นได้ชัดว่าเขายินดีเป็นอย่างยิ่ง

หวงเฉิงจิ้งจะต้องเดินทางไปที่บริษัทของเขาด้วยความกังวลและความตื่นเต้นที่จะเปิดหิน เจียงเหยาจินตนาการเรื่องนี้ได้ เธอคิดว่าเขาเป็นคนที่เจ๋งมากคนหนึ่ง เพราะเขาเชื่อใจเธอและเล่นกับความไร้สาระของเธอ เขากล้าที่จะเสี่ยงและยอมปล่อยมือบ้างเป็นบางครั้ง

แม้ว่าเงินที่ใช้ไปนั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับตระกูลหวง แต่เจียงเหยามองว่าหวงเฉิงจิ้งเป็นคนที่เธอสามารถพัฒนามิตรภาพที่ลึกซึ้งด้วยได้ เพียงเพราะเขามีศรัทธาในตัวเธอ

เจียงเหยาจอดรถที่ลานจอดรถในโรงพยาบาล มัวรู้สึกง่วงและเลือกที่จะงีบหลับใสรถแทน ระหว่างทางขึ้นไปข้างบน เธอกดหมายเลขโทรศัพท์มือถือไปหาลู่ชิงสี

สักพักเขาก็รับสาย แทนที่จะเป็นเสียงของลู่ชิงสี เจียงเหยาได้ยินเสียงดังมากมายจากปลายสาย มีทั้งเสียงตะโกน เสียงร้องของเด็ก ๆ และผู้คนต่างกรีดร้องอย่างสุดเสียง

“คุณอยู่ที่ไหนคะ?” เจียงเหยาหยุดเดินและถามเขา

“ผมอยู่บนรถไฟ กำลังจะไปจังหวัด C” ลู่ชิงสียืนตัวตรง กลัวว่าผู้สัญจรไปมาจะบังเอิญทำให้โทรศัพท์ของเขาหลุดจากมือ “พรุ่งนี้เช้า ผมจะถึงเมืองหยิง ถ้าไปถึงที่นั่นแล้ว ผมต้องปิดมือถือ คุณจะติดต่อผมไม่ได้สักพัก ถ้าคุณต้องการอะไร คุณก็โทรหาพี่เหลียง หรือจะเป็นเหวยฉี หรือซวีเหยาก็ได้ สำหรับคนที่คุณต้องการที่สถาบันวิจัยและบริษัทยา ผมได้ให้พี่กู้ช่วยติดต่อคนในประเทศไปแล้ว เขาจะติดต่อหาคุณทันที เมื่อมีข้อมูลเพิ่มเติม”

เจียงเหยาตอบรับในสิ่งที่เธอได้ยิน เธอตัดสินใจไม่บอกเหตุผลที่เธอโทรหาเขา

เธอรู้สึกไม่ดีต่อลู่ชิงสี สามีของเธอที่ต้องไปเข้าร่วมกระบวนการคัดเลือกเข้าหน่วยกองกำลังพิเศษทันที หลังจากที่เขาหายจากอาการบาดเจ็บสาหัส เธอไม่รู้ว่ามันจะยากสำหรับเขาสักแค่ไหน ดังนั้นเธอจึงไม่ต้องการเป็นภาระให้เขามากไปกว่านี้

ในขั้นแรก เธอต้องการส่งหินหยาบที่ซื้อไปยังเมืองจินโด และขอให้ผู้เชี่ยวชาญช่วยเปิดหินให้ ก่อนที่จะขายออกไปเสียที่นั่น

บางทีอีกครั้งที่เธอคิด ตอนนี้เขามีทุกอย่างเพียงพอแล้ว

“คุณพกยาที่ฉันทิ้งไว้ให้มาด้วยไหม? แล้วเครื่องมือกันน้ำล่ะ? ที่อำเภอหยิงฝนตกหนักในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ฉันถามเพื่อนที่อยู่ที่นั่นแล้วนะ เธอบอกฉันว่า ตอนนี้ที่นั่นเป็นหน้าฝน”

“ผมรู้แล้ว” ผู้บังคับบัญชาได้แจ้งให้พวกเขาทราบถึงสภาพอากาศในเมืองหยิงก่อนหน้านี้แล้ว ตามจริงแล้ว ผู้บังคับบัญชาได้รับการต้อนรับอย่างดี เนื่องจากฝนจะทำให้ขั้นตอนการคัดเลือกมีความยากมากยิ่งขึ้น

เมื่อฟังความกังวลของเจียงเหยาที่จู้จี้ เสียงและความโกลาหลรอบ ๆ ตัวลู่ชิงสีก็หยุดลง เขามีความรัก ความเสน่หาของเธอ ความห่วงใยจากเธอ และนั่นคือทั้งหมดที่เขาต้องการ

หนึ่งในนั้นหาที่นั่ง ในขณะที่อีกคนยืนอยู่ที่ทางเข้าโรงพยาบาล พวกเขาคุยโทรศัพท์กันไปเรื่อย ๆ กระทั่งถึงเวลาที่ต้องวางสาย ซึ่งเป็นเสียงแตรของรถไฟดังลั่นที่แจ้งเตือนออกมา

“สัญญาณจะถูกขัดจากการที่รถไฟเริ่มเคลื่อนแล้วล่ะ แค่นี้นะ หลังจากที่ไปถึงเมืองหยิง ผมจะโทรหาคุณถ้ามีเวลา ไม่ต้องกังวลนะ ผมจะโทรหาคุณหลังจากจบขั้นตอนการคัดเลือก แล้วพบกันนะ!” ลู่ชิงสีกล่าวอย่างเร่งรีบ ก่อนจะวางสาย

__

ตอนที่ 586 เยี่ยมเยือน

“ร้อยเอกลู่ นั่นภรรยาของคุณเหรอ?” สหายที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เขา ถามด้วยความสงสัยหลังจากที่ลู่ชิงสีวางสายไปแล้ว “เธอคงจะห่วงใยคุณมากเลยนะ”

เห็นได้ชัดว่ามีความอิจฉาปนมาในน้ำเสียงของเขา ท้ายที่สุด ทหารจำนวนมากในกองทัพล้วนเป็นชายโสด

มีผู้ชายที่แต่งงานแล้วไม่มากในกองทัพ แต่ภรรยาของพวกเขาไม่ได้อยู่กับพวกเขาด้วย แต่เลือกที่จะกลับไปอยู่บ้านแทน ความจริงแล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างสามี-ภรรยาเหล่านี้มีความสัมพันธ์กันอย่างจริงใจ เนื่องจากการอยู่ห่างไกลกันไม่ได้ช่วยหล่อเลี้ยงความสัมพันธ์ที่เปี่ยมไปด้วยความรัก

กระนั้น ชายคนใดก็ต้องการภรรยาที่อ่อนโยนและรักใคร่ ซึ่งเป็นผู้ที่ห่วงใยพวกเขาอย่างสุดซึ้ง

ลู่ชิงสีรับรู้ด้วยเช่นกัน “อืม” เป็นน้ำเสียงที่นุ่มนวล เขานั่งไขว่ห้างและขดริมฝีปากเป็นรอยยิ้ม เห็นได้ชัดว่ารู้สึกพอใจในตัวเอง

เธอเป็นภรรยาของเขา ถ้าไม่ใช่เขา แล้วใครล่ะ?

หากไม่ถูกห้าม เธอคงตามเขาไปที่กระบวนการคัดเลือกด้วยแล้ว

ความคิดของเจียงเหยาทำให้ลู่ชิงสีรู้สึกหวิวในขณะที่เขาสัมผัสของบางอย่างที่เธอมอบให้ในกระเป๋าเดินทางของเขาอย่างนุ่มนวล

ใช่ หลังจากการคัดเลือกรอบแรกสิ้นสุดลง เขาจะไปหาภรรยาของเขาที่เมืองหนานเจียง เธอจะมีความสุขมากที่ได้เจอเขา!

...

เจียงเหยาเข้าไปในโรงพยาบาล หลังจากวางสาย

อู๋จงไม่มีครอบครัวที่เมืองหนานเจียง ผู้ดูแลที่ผู้จัดการซุนหาให้ ภายใต้คำแนะนำของเจียงเหยา

เขาได้รับมอบหมายให้ดูแลอู๋จง เขามีอายุใกล้เคียงกัน พวกเขาพูดคุยกันไม่รู้จบ เมื่อพบว่าตัวเองค่อนข้างมีอะไรที่คล้ายกันทั้งด้านนิสัยและท่าทาง

บรรยากาศภายในห้องน่าอยู่ อู๋จงอยู่ท่ามกลางการเล่าเรื่องของผู้ดูแล ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาในการเป็นทหาร พวกเขาทั้งสองมีส่วนร่วมอย่างมากในการพูดคุยและไม่ทันสังเกตการมาถึงของเจียงเหยา

“พี่จง เป็นยังไงบ้างคะ” เจียงเหยาลงส้นเท้าหนักบนพื้น ขัดจังหวะการสนทนา จากนั้นเธอก็เข้าไปหาอู๋จง ซึ่งขาของเขาตอนนี้ถูกเข้าเฝือก

เฝือกถูกสวมไว้เพื่อป้องกันไม่ให้อู๋จงขยับขาไปมา นอกจากนี้ยังเป็นการคุ้มครองเพื่อชะลอแพทย์ของโรงพยาบาลไม่ให้เข้ามาตรวจติดตามผล

เจียงเหยาตรวจสอบสภาพของเขาโดยใช้ระบบการแพทย์เมื่อเธอเข้ามาในห้อง แม้ว่าการผ่าตัดจะเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วันก่อน แต่การฟื้นตัวของอู๋จงนั้นน่าทึ่งมาก หากไม่เกิดอุบัติเหตุใด ๆ ก็สามารถถอดเฝือกออกได้ภายในเวลาไม่กี่วัน หลังจากนั้นเขาก็สามารถออกจากโรงพยาบาล และพักฟื้นในหอพักของตนเองได้

“มาตั้งแต่เมื่อไหร่?” อู๋จงนั่งตัวตรง และยิ้มอย่างขอโทษ “ฉันมัวแต่ยุ่งอยู่กับพูดคุย และไม่ทันสังเกตว่าคุณมา ไม่ต้องห่วง ฉันดีขึ้นมากเลยล่ะ พี่ชายคนนี้อยู่คุยกับฉันทุกวัน อีกอย่างเฉินจื่อบิ่นมาเยี่ยมฉันทุกครั้งที่เขาออกกะ”

สำหรับขาของเขา เขาไม่ได้กังวลกับมันมากนัก

เขาพิการมาตั้งแต่แรกแล้ว มันคงจะไม่มีอะไรแย่ไปกว่าเดิม

ยิ่งไปกว่านั้น อู๋จงรู้ว่าเจียงเหยาจะไม่มีวันตกลงทำการผ่าตัด หากเธอสงสัยเกี่ยวกับผลลัพธ์

เมื่อกล่าวถึงการผ่าตัดครั้งแรกของเจียงเหยา เพียงบอกว่าเธอจะลองดู แต่ตั้งแต่เธอกลับมา ท่าทางของเธอก็มั่นใจขึ้น เธอมั่นใจมากเพราะเธอต้องไปทำอะไรสักอย่างและพัฒนาทักษะของเธอมาก่อนแล้ว อู๋จงคิด ถ้าเป็นเช่นนั้นเขาจะเชื่อใจเธอ

หลังกการผ่าตัด อู๋จงไม่เคยรู้สึกดีขึ้นเลย ทุกวันที่เขาทำคือการกินและนอน เขาคุยกับคนรอบข้างทุกครั้งที่เขาตื่น เนื่องจากเขาทำงานเป็นพนักงานรักษาความปลอดภัยที่โรงพยาบาล เพื่อนร่วมงานจึงแวะมาเยี่ยมเข้าเป็นครั้งคราว นอกจากนี้ เขามีผู้ดูแลอยู่ด้วย ทำให้เขาไม่รู้โดดเดี่ยวเลย