ฮันเตอร์สุดแกร่งที่อย่างเป็นแค่คนอ่อนแอ ภาค 3 ตอนที่ 40 รอตอนรับ

ณ สนามบินภายในประเทศไทย

ตอนนี้หลังจากที่ผมได้รับข่าวจากทางญี่ปุ่น ผมก็เดินทางกลับมาที่ประเทศไทยทันที และตอนนี้ผมก็ยืนอยู่ด้านหน้าของเครื่องบินที่พาพวกน้องๆของผมนั่งมา ในระหว่างที่ผมกำลังมองเครื่องบินอยู่ ก็มีเสียงของผู้ชายพูดออกมา

" ตามรายงานของทางญี่ปุ่น พวกเค้าส่งตัวน้องของคุณทั้ง 3 คนกับ Hunter เกวลินและแม่ของเธอมาคนละลำนะครับ "

" ห่ะ!!!!- แล้วพวกนั้นมันทำแบบนั้นทำไม ??? "

ผมถามกลับไปด้วยน้ำเสียงตกใจ กลับไปใส่ชายที่กำลังยืนอยู่ด้านซ้ายของผมตอนนี้ และชายทีกำลังยืนอยู่ด้านหน้าของผมตอนนี้ก็คือ พงษ์ไพร เค้าคนนี้เป็นคนของสมาคม Hunter แห่งประเทศไทยที่มาหาผมและค่อยดำเนินการเรื่องต่างๆ ที่ทางประธานปฏิพลส่งมา

พงษ์ไพรนั้นเป็นชายอายุประมาณ 30 ปี หน้าตาดูดีเหมือกับว่าเป็นลูกครึ่งไทยกับฝรั่ง ส่วนสูงก็ประมาณ 2 เมตร เวลาที่ผมคุยกับเค้าผมต้องเงยหน้าขึ้นไปคุยตลอด

คุยกับคนตัวสูงนี่ลำบากจังแหะ ในระหว่างที่ผมกำลังมองไปที่พงษ์ไพรแล้วคิดอยู่นั้น เค้าก็ตอบคำถามของผมเมื่อกี้กลับมา

" ทางญี่ปุ่นให้เหตุผลมาว่า ที่แยกกันมา 2 ลำมันเป็นเพราะความปลอดภัยครับ "

" ความปลอดภัย??? มันหมายความว่ายังไงครับ จะบอกว่าน้องของผมเดินทางมากันเอง โดยที่ไม่มี Hunter rank S อย่างเกวลินมาด้วย มันจะปลอดภัยกว่างั้นเหรอ "

" ระ.... เรื่องนั้นมันก็.... "

เสียงของพงษ์ไพรพูดออกมาด้วยน้ำเสียงกระอึกกระอัก จากนั้นผมก็พูดออกไป

" เรื่องนั้นช่างมันเถอะครับ ยังไงสะขอแค่ให้พวกนั้นเดินทางมาแบบปลอดภัยก็พอแล้ว "

" ครับ "

เมื่อผมคุยกับพงษ์ไพรเสร็จ พวกเราก็หันหน้ากลับไปที่เครื่องบินอีกครั้ง

...

......

........

เมื่อเวลาผ่านไปสักพักประตูของเครื่องบินที่กำลังจอดอยู่ด้านหน้าของผมก็เปิดออกมา จากนั้นก็มีผู้ชายชาวญี่ปุ่นใส่ชุดสูทสีดำเดินออกมา 2 คน

แล้วทั้ง 2 คนก็มายืนอยู่ทั้ง 2 ข้างของประตูเครื่องบิน หลังจากที่ชายทั้ง 2 คนเดินออกมาสกาวเดือนก็เดินออกตามมา พร้อมกับไอลินและนิรัช

" เห้อออออ "

ผมถอนหายใจออกไป ด้วยน้ำเสียงที่กำลังโล่งใจ หลักจากที่ได้เห็นทั้ง 3 คนปลอดภัยอยู่ จากนั้นทั้ง 3 คนก็ค่อยๆเดินลงมาจากเครื่องบิน

ทันทีที่ลงมาจากเครื่องบินนิรัชกับไอลิน ก็วิ่งตรงเข้ามาหาผมด้วยสีหน้าที่กำลังดีใจ จากนั้นผมก็ก้มตัวลงเล็กน้อยให้เท่ากับเด็กทั้ง 2 คนที่กำลังวิ่งตรงเข้ามาหาผม

" พี่ "

เสียงของนิรัชที่วิ่งเข้ามากอดที่คอผมพูดออกมา ด้วยน้ำเสียงเหมือนกับว่ากำลังจะร้องไห้

" หนูกลัวมากเลย พวกนั้นบอกว่าจะฆ่าเราด้วยถ้าไม่ทำตัวเป็นเด็กดี "

เกวลินพูดออกมาขณะที่กอดผมอยู่เหมือนกัน

หืมมมม!!!

นี่พวกนั้นบอกว่าจะฆ่า น้องของเราเลยงั้นเหรอ กลับไปทำลายประเทศของพวกมันอีกสักครึ่งประเทศดีมั้ยเนี่ย

ไม่สิ ไม่สิ

ตอนนี้น้องเราก็ปลอดภัยแล้ว เราจะทำแบบนั้นไปมันก็ป่าวประโยชน์ เพราะตอนนี้ประเทศของญี่ปุ่นคงกำลังวุ่นวายกันอยู่แน่ เพราะเสีย ทั้ง Hunter และทหารไปขนาดนั้น และหลังจากนั้นผมก็คุยกับพวกน้องของผมสักพัก พวกนั้นทั้ง 2 ของผมก็ฟังผมแล้วก็สงบนิ่งกันไป จากนั้นสกาวเดือนก็เดินเข้ามาหาผมและเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดในระหว่างที่โดนจับตัวไปให้ผมฟัง