ตอนที่ 577+578 จอง!

ตอนที่ 577 จอง

มัวกระตุกร่างกายของเขาขึ้นและมองไปที่เจียงเหยาอย่างง่วงนอน “ฉันนึกว่าเธอจะดูเองได้แล้วเสียอีก”

ช่วงเวลาที่เจียงเหยากลับมา มัวสามารถเห็นการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในการมองเห็น การได้ยิน และความทรงจำของเจียงเหยา เขาไม่รู้ว่าเธอทำสำเร็จได้อย่างไรในเวลาเพียงหนึ่งเดือนที่เมืองจินโด แต่ภาพเอกซเรย์ของเธอถูกเปิดใช้งานอย่างปฏิเสธไม่ได้

ด้วยพลังปัจจุบันของเจียงเหยา เธอสามารถมองทะลุด้านในของหินหยาบได้โดยไม่มีปัญหา

“แล้วแต่กรณีไปน่ะ” เจียงเหยายิ้ม “จะเกิดอะไรขึ้นเล่า หากภาพที่ฉันเห็นผิดพลาด เราได้ซื้อขยะชิ้นหนึ่งในราคาหลักแสนหยวนเลยนะ! หากเป็นอย่างนั้น นายก็จะไม่มีของเล่นใหม่ให้เล่น ไม่มีแม้แต่เนื้อให้กินเสียด้วยซ้ำ!”

“เป็นไปไม่ได้หรอก! ระบบการแพทย์ไม่เคยล้มเหลว” มัวรู้สึกผิดหวังที่เจียงเหยาสงสัยในความสามารถของระบบการแพทย์

อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นว่าเจียงเหยายังคงสงสัยและเธอใช้ของเล่นและเนื้อเพื่อข่มขู่เขา มัวจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากให้ความสนใจกับหินหยาบรอบ ๆ ตัวเขา

เจียงเหยาเป็นภาพที่ไม่เหมือนใครภายในงาน เธอเป็นคนที่อายุน้อยที่สุดและเป็นเพียงคนเดียวที่นำสัตว์เลี้ยงเข้ามาในงาน ประกอบกับท่าทางที่สบาย ๆ ของเธอ เธอดูเหมือนนักเรียนมัธยมปลายที่กำลังเดินเล่นในสวนสาธารณะหลังเลิกเรียนเสียอย่างนั้น โดยไม่มีการแสดงสีหน้าเคร่งขรึมและความกังวลใจเหมือนกับคนอื่นภายในงาน

แทบเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเห็นหินที่ไม่มีแสง ซึ่งหมายความว่างานแสดงสินค้าไม่ได้เอาหินธรรมมาหลอกขาย จากนั้นอีกครั้ง พวกมันเรืองแสงในความเข้มที่ต่างกัน บางก้อนมีแสดงสีจาง ๆ เจียงเหยาคิดว่าพวกมันไม่ได้มีค่าอะไร แต่รู้สึกประหลาดใจที่พบว่ามีราคาอยู่ถึงแสนหยวน

ทว่า ขณะที่เธอละสายตาจากมัน มีคนกลุ่มหนึ่งเดินไปรอบ ๆ หินก้อนนั้น โดยใช้ทั้งไฟฉาย แว่นขยาย และเครื่องมือต่าง ๆ เพื่อตรวจสอบหิน ไม่นานพวกเขาก็ทำท่าทางแห่งชัยชนะโดยพบว่าหินก้อนนั้นมีค่า หรือพวกเขาคิดอย่างนั้นไปเองกันนะ

เจียงเหยาส่ายหน้าและวางมัวไว้บนมือ เธอล้มเหลวที่จะตระหนักว่าจูเฉียวหลานกำลังเฝ้าดูเธอเดินเล่นรอบ ๆ งานอย่างสบาย ๆ ด้วยความดูถูกอย่างมาก

“คุณเจียง” จูเฉียวหลานเข้าไปขวางเจียงเหยา “ทำไมคุณถึงไม่อยู่กับคุณหวงล่ะคะ? นั่นแมวเหรอ คุณคิดว่าคุณอยู่ที่ไหนกัน สวนสาธารณะ? ขอพูดตรง ๆ เลยนะสาวน้อย ฉันรู้ว่าคุณอยู่กับคุณหวงก็เพื่อเงินของเขา แต่จำไว้ว่าในที่สุดหากเขาเบื่อ เขาก็จะทิ้งคุณ”

“เธอเป็นอะไรมากหรือเปล่าเนี้ย” มัวอารมณ์เสียและลุกขึ้นยืน ขณะที่รูม่านตาของเขาก็ขยายออกทันที

จูเฉียวหลานไม่เข้าใจภาษาของมัว ทั้งหมดที่เธอได้ยินคือเสียงร้องไม่หยุด เธอขมวดคิ้ว ถอยหลังสองสามก้าว และตบเสื้อผ้าของเธอตนเอง เห็นได้ชัด ว่ากำลังกลัวขนของมัวจะเข้าไปเกาะติดกับชุดราคาแพงของเธอ

“คุณจูคะ ฉันกับคุณหวงเราเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้นค่ะ” เจียงเหยาอธิบายอย่างสุภาพ

“ถ้าคุณต้องการคุยกับเขา หรือถ้าคุณต้องการคุยกับฉันเกี่ยวกับเขา ฉันก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ เราไม่มีอะไรที่จะต้องคุยกัน”

เจียงเหยาไม่ได้มองไปที่จูเฉียวหลาน เมื่อเธอพูด เธอลูบไล้มัวด้วยมือของเธอ ดวงตาของเธอมองไปรอบ ๆ และหยุดกะทันหันบนชั้นวางของด้านหลังจูเฉียวหลาน

__

ตอนที่ 578 ไม่ขาย

แสงจ้าส่องจากหินที่จัดแสดงอยู่ที่นั่น เกือบจะทำให้เจียงเหยาตาบอด

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้พบกับหินแร่ที่ส่องสว่างไสวและเปล่งประกายเช่นนี้

เธอต้องได้มัน!

ความต้องการเข้ามาครอบงำความคิด เธอลืมผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอในทันที เธออุ้มมัวในมือ เดินผ่านจูเฉียวหลานไปทางหินก้อนนั้น เธอเรียกพนักงานและชี้ไปยังหินขนาดเท่าลูกบสาเก็ตบอล “ฉันต้องการซื้อหินก้อนนี้คะ ราคาเท่าไหร่คะ?”

จูเฉียวหลานกำลังจะคิดคำตอบอย่างชาญฉลาดแต่กลับถูกเจียงเหยาเพิกเฉยอย่างสิ้นเชิง เธอไปที่ชั้นแสดงสินค้าและสุ่มเลือกหินโดยไม่ได้ไตร่ตรอง

จูเฉียวหลานหน้าซีด

เจียงเหยาต้องการอวดว่าเธอรู้ใช่ไหม! เด็กสาวต้องการให้เธอรู้ว่าหวงเฉินจิ้งจะทำทุกอย่างเพื่อเธอ รวมถึงการให้อิสระแก่เธอในการซื้อทุกอย่างที่เธอเห็นสมควรในงานแสดงครั้งนี้

เธอกล้าดียังไง!

ไม่มีใครในโลกที่สามารถมองข้ามจูเฉียวหลานได้!

ในฐานะเจ้าหญิงน้อยของตระกูลจู เธอไม่เคยได้รับการปฏิบัติเช่นนี้มาก่อน

เด็กสาวที่น่าสงสารจะดูถูกเธอด้วยท่าทางท้าทายเช่นนี้ได้อย่างไร?

“ฉันไม่เคยเห็นผู้หญิงใช้เงินของผู้ชายอย่างขาดความรักผิดชอบมาก่อนเลย!” จูเฉียวหลานเดินไปทางเจียงเหยา ทำเสียงแหลมคมทุกครั้งที่เธอเหยียบรองเท้าส้นสูงไปบนพื้นหิน

“นี่ไม่ใช่เรื่องของคุณ” การใช้เงินของลู่ชิงสีผิดอย่างนั้นเหรอ? เธอเข้ามายุ่งยากกับเธอทำไม?

ลู่ชิงสีไม่มีอาการหวั่นไหว ทำไมจูเฉียวหลาน คนแปลกหน้าถึงรู้สึกหนักใจกับเรื่องนี้?

“ฉันกำลังจะซื้อหินก้อนนี้ ใส่เลขบัญชีธนาคารมาให้ฉันทีค่ะ ฉันจะโอนเงินให้ทันที” เจียงเหยาไม่สนใจจูเฉียวหลาน ซึ่งทำตัวเหมือนเด็กเหลือขอ เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและเริ่มคุยกับพนักงาน

พนักงานเหลือบมองจูเฉียวหลาน ก่อนยื่นนามบัตรพร้อมกับพิมพ์ข้อมูลธนาคารให้กับเจียงเหยา

“ไม่ขาย! ฉันเป็นคนตัดสินใจที่นี่! แนบอกว่า ไม่ขาย!” จูเฉียวหลานดึงนามบัตรออกจากพนักงาน “นี่คือที่ของตระกูลจู! ฉันเป็นคนที่สามารถตัดสินใจทุกอย่างในนี้!”

การไม่แยแสของเจียงเหยา ทำให้จูเฉียวหลานสูญเสียการควบคุมตัวเอง เธอพูดเสียงดัง ดึงดูดความสนใจจากฝูงชนที่อยู่ใกล้เคียง

“ฉันไม่คิดว่านี่เป็นวิธีที่คุณควรทำธุรกิจหรอกนะคะ” เจียงเหยาหัวเราะคิกคัก “ฉันต้องบอกว่า นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นคนที่ไร้เหตุผลเช่นนี้ ขอบคุณที่เปิดเผยให้เห็น”

หวงเฉิงจิ้งเข้ามาหลังจากได้รับโทรศัพท์จากคนรู้จัก โชคดีที่เขาอยู่ไม่ไกลจากที่เกินเหตุและไปถึงที่หมายอย่างรวดเร็ว