ตอนที่ 11 สู้แบบจนตรอก(อ่านฟรี)
ตอนที่ 11 สู้แบบจนตรอก
“หึ...ถ้าอย่างนั้นเธอก็มาแทนที่เจียน่าเป็นอย่างไร” ชายผู้อพยพที่ถือมีดหันไปทางแอนเดรีย ก่อนจะพยายามเดินเข้าใกล้แอนเดรียอย่างช้า ๆ
แอนเดรียระวังตัวขึ้นทันที
แม้เธออยากจะช่วยเด็กสาว แต่เพียงกำลังของคนธรรมดาคงยากจะเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ไปได้ แถมเธอยังเอาตัวเองไม่รอดด้วยซ้ำ
“จับเธอมา” ชายผู้อพยพกล่าวบอกกับพวกของตน
แต่ในตอนนั้นเองเจียน่าก็ใช้เวลาที่คนอื่น ๆ เผลอกระทืบไปที่เท้าของหญิงสาวที่จับตัวเธอไว้ ทำให้หญิงสาวคนนั้นกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดเพราะแรงที่เจียน่าใช้นั้นมากจนทำให้กระดูกเท้าหักในทันที
เจียน่าอาศัยจังหวะที่พวกเขายังไม่ทันตั้งตัวสลัดตัวเองออกมาจากนั้นก็พุ่งหนีไปทางแอนเดรีย
“บ้าเอ๊ย! ลงมือเลย”
ผู้อพยพอีก 6 คนที่ยังเคลื่อนไหวได้ ยกเว้นคนที่เจ็บเท้าต่างก็พุ่งเข้าหาแอนเดรียและเจียน่าพร้อม ๆ กันทันที หมายจะจับพวกเธอให้ได้
แต่แอนเดรียนั้นก็ไม่ใช่หญิงสาวที่จะจัดการง่าย ๆ ถึงเธอจะเป็นคนธรรมดา แต่ก็มีทักษะการต่อสู้อยู่บ้าง
แอนเดรียถอยหลบพร้อมกับอุ้มทารกน้อยลูอิสไปด้วย ทำให้ผู้อพยพคนแรกนั้นพลาดจนหน้าคะมำกับพื้น แอนเดรียตั้งหลักชักมีดออกมา ซึ่งเป็นมีดที่เธอซ่อนไว้เผื่อเกิดเหตุการณ์แบบนี้ ก่อนจะฟันไปที่แขนของผู้อพยพชายอีกคนจนเลือดสาดกระเซ็นเป็นทางยาว
แม้จะได้แผลแต่ผู้อพยพคนนั้นก็ไม่ได้บาดเจ็บถึงตาย เพียงร้องด้วยความเจ็บก่อนจะจับแขนของตนเอง แอนเดรียถีบไปที่หลังของมันซ้ำ ทำให้หน้าทิ่มล้มลงไปที่พื้นชนกับผู้อพยพคนแรกที่พยายามลุกขึ้นมายืน
แอนเดรียกำลังจะหันไปป้องกันอีกคน แต่ผู้อพยพชายที่คิดจะใช้มีดแทงเจียน่าคนนั้นกลับคว้าไปที่ผมของแอนเดรียและต่อยเข้าไปที่ใบหน้าของเธออย่างรุนแรงจนหญิงสาวล้มลงไปกับพื้น
ลูอิสที่อยู่ในอ้อมกอดของแอนเดรียก็กระเด็นออกจากอ้อมแขนของเธอกระแทกกับพื้นอย่างแรงเช่นกัน
“อ๊า...” ทารกน้อยลูอิสร้องออกมาเขา ๆ หนึ่งที
‘บ้าเอ๊ย! เจ็บเป็นบ้าเลย ไม่สิแอนเดรียเป็นอะไรหรือเปล่า’ ลูอิสรู้สึกมึนมาจากการตกกระแทกพื้น โชคดีที่เขาแข็งแรงพอที่จะไม่บาดเจ็บง่าย ๆ จากการตกพื้นเพียงแค่นี้
“ลูอิส!!” แอนเดรียตั้งตัวได้ก็พูดออกมาด้วยความตกใจเมื่อรู้ว่าลูอิสตกจากอ้อมแขนของเธอ หญิงสาวมองหาลูอิส เมื่อเห็นว่าลูกชายนั้นไม่เป็นอะไรและยังคงมองมาที่เธอ ซึ่งดูไม่บาดเจ็บมากนัก จึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่ใจใจกลับทั้งโกรธและเป็นกังวลไปพร้อม ๆ กัน
“พวกแก!!!” แอนเดรียพูดออกมาทั้งที่เลือดไหลมุมปากจากการโดนต่อยเข้าไปที่หน้าเมื่อครู่นี้ ผมของเธอกระเชิงเป็นอย่างมาก แต่สายตากลับเต็มไปด้วยความโกรธแค้นที่พร้อมจะระเบิดออกมาราวกับวันสิ้นโลก
ทางด้านของเจียน่านั้นชุลมุนมากว่าปกติ เพราะมีผู้อพยพสาว 3 คนกำลังรุมจับเธอ จนทั้งเจียน่าและหญิงสาวพวกนั้นกลิ้งไปกับพื้น ซึ่งพวกเธอทั้งกระชากผม บ้างก็จับเสื้อผ้าเหวี่ยงไปมา
เจียน่าที่โดนลุมก็ไม่ยอมแพ้ด้วยพละกำลังที่มากกว่าเล็กน้อยจึงทำให้ยังพอกันได้ แต่ไม่นานเธอก็โดนหญิงสาวที่เจ็บเท้าก่อนหน้ากระทืบไปที่ท้องจนเด็กสาวร้องออกมาอย่างเจ็บปวด
ถึงอย่างนั้นด้วยสัญชาตญาณเอาตัวรอดเจียน่าจึงถีบไปที่ท้องของหญิงคนนั้นอย่างแรงจนเธอร่วงลงและกุมท้องตัวงอเป็นกุ้งก้อนจะอ้วกน้ำย่อยออกมา
ก่อนที่ผู้หญิงอีกสามคนจะเข้าไปช่วยกันรุมเจียน่าต่อ
...
ก่อนหน้านั้นทางด้านพ่อบ้านเฟรด หลังจากออกมาพร้อมกับซาฟและชายในกลุ่มอพยพอีกสองคนพวกเขาก็ออกจากที่พักมาใกล้พอควร พ่อบ้านเฟรดที่แก่ชราเดินตามกลุ่มมาจากทางด้านหลัง
พวกเขาเข้าไปหยุดยังซอยหนึ่งของซากเมือง
“ตรงไหนที่บอกว่ามีพวกอาหารอยู่” พ่อบ้านเฟรดถามขึ้นด้วยท่าทีสงสัย เพราะด้านหน้านั้นเป็นเพียงซอยที่ว่างเปล่าเท่านั้นไม่มีทางเข้าใดอยู่อีก
“แน่นอนของมีค่าก็ต้องอยู่ยังที่พักพวกเรา จริงไหมตาเฒ่า?” ซาฟหันมายิ้มด้วยท่าทีเจ้าเล่ห์
ชายอพยพอีกสองก็หันกลับมา ก่อนจะเดินไปล้อมพ่อบ้านเฟรดไว้
“พวกเจ้าหมายความว่ายังไง” พ่อบ้านเฟรดถอยหลังด้วยความระวัง สายตาเขามองไปที่ลองคนที่ล้อมอยู่ เพื่อไม่เปิดโอกาสให้รอบโจมตี
ซาฟไม่รีบร้อนลงมือ เขายังคงพูดต่อ “ตาเฒ่า แกคิดจะหลอกพวกเราอย่างงั้นเหรอ นายหญิงของแกคงเป็นพวกสูงศักดิ์ที่หนีมาจากอาณาจักรเวียเรเดียสินะ ถูกเรียกว่านายหญิง เจ้านายของแกคงเป็นขุนนางหรือไม่ก็คนสำคัญสินะ แกรู้ไหมตาเฒ่า...ว่าตอนนี้ทางอาณาจักรนักล่าเอเลอาร์ตได้ประกาศรางวัลจำนวนมากถ้าจับพวกที่เกี่ยวกับขุนนางของอาณาจักรเวียเรเดียได้” ซาฟเลียริมฝีปาก
“หึ” พ่อบ้านเฟรดจ้องมองด้วยความโกรธ คิดจะชักดาบออกมา แต่ซาฟรีบห้ามทันที
“อะ ๆ อย่าแม้แต่จะคิดตาเฒ่า แม้แกจะเป็นอดีตนักล่ามาก่อน แต่แกอย่าได้คิดจะขัดขืนดีกว่า ป่านนี้พวกฉันที่อยู่ที่พักคงจับนายหญิงและเด็กทารกนั้นไว้แล้ว ถ้าแกยอมแพ้ตอนนี้ฉันรับรองว่าจะไม่ทำอันตรายเธอ จนกว่าจะเอาไปขึ้นรางวัล ดังนั้นยอมแพ้ซะ” ซาฟพยายามกดดันพ่อบ้านเฟรด
พ่อบ้านเฟรดทำท่าลังเล ก่อนจะกล่าว “ก็ได้ แต่เจ้ารับปากแล้วนะ”
“แน่นอน ข้าเป็นคนที่ชอบสันติมากกว่า” ซาฟเผยรอยยิ้มมุมปาก จากนั้นก็ส่งสายตาให้คนของตนอีกสองขยับเข้าใกล้พ่อบ้านเฟรด
แต่แล้วพอหนึ่งในสองคนเข้ามาใกล้พ่อบ้านชราเกินสองเมตร ตอนนั้นเองพ่อบ้านชราก็เคลื่อนไหวทันที
“ตวัดฟัน!”
ฉับ!
ดาบที่ชักออกมาและเคลื่อนไหวอย่างลื่นไหนด้วยความรวดเร็ว จนแม้แต่ซาฟที่พอจะมองทัน แต่ก็เคลื่อนไหวช่วยเหลือไม่ทัน ดาบของพ่อบ้านเฟรดฟันคอของชายอพยพยจนหัวของชายคนนั้นขาดออกจากร่างกลิ้งตกลงพื้น
ร่างกายที่ยังไม่ทันจะตอบสนองแต่ไร้หัวเลือดก็พวยพุ่งออกมาตามเส้นเลือดไหวด้วยแรงดันมหาศาลอาบร่างของชายชราและพื้นที่รอบ ๆ
“ชาติชั่ว! ไอ้เฒ่าบัดซบ!” ซาฟด่าออกมาด้วยความโกรธ ส่วนผู้อพยพอีกคนก็กระโดดถอยราวกับแมวกลัวน้ำ
“แค่ก ๆ” เฟรดยกมือปิดปากและไอออกมา ก่อนจะกล่าวต่อว่า “พวกเจ้าคิดว่าข้าแก่แต่อายุหรือยังไง ทั้งเจ้าและข้าอยู่ระดับครึ่งดาวด้วยกันทั้งคู่ เจ้าคิดจะให้ข้าประมาทก่อนจะเชือดทิ้งสินะ”
“หึ ในเมื่อเจ้ารู้แล้วยังไง อย่าลืมว่าข้านะมีนายหญิงของแกอยู่ในกำมือ...” ซาฟพูดข่มขู่อีกครั้ง แต่พ่อบ้านเฟรดกลับหัวเราะออกมา
“ฮ่า ๆ เจ้าคิดว่านายหญิงข้าจะโดนคนป่าเถื่อนแบบพวกเจ้าจับตัวได้ง่าย ๆ หรือยังไง อย่ามัวแต่พูดอยู่เลย ข้าจะรีบฆ่าพวกเจ้าและไปช่วยนายหญิงฆ่าคนพวกนั้น ดังนั้นถ้าเจ้าไม่เข้ามา ตาเฒ่าคนนี้จะเข้าไปเอง” พ่อบ้านชราจับดาบด้วยสองมือก่อนจะวิ่งตรงเข้าหาซาฟ
“ไอ้แกปากดี! ดูซิว่าก่อนตายจะยังปากดีอยู่ไหม” ซาฟเข้าสู้กับพ่อบ้านเฟรดพร้อมกับชายอพยพที่ยังเหลืออยู่อีกคนทันที
...
“นังผู้หญิงสารเลว คิดว่าจะสู้กับพวกกูหรือยังไง” ชายอพยพที่โดแอนเดียฟันที่แขนลุกขึ้นมาพูดด้วยความโกรธ แอนเดียไม่สนใจและพยายามจะคลานไปที่ลูอิสที่อยู่บนพื้นไม่ไหล
แต่แล้วชายที่ล้มไปก่อนหน้านั้นเป็นคนแรกก็ลุกขึ้นอย่างลุกลี้ลุกลนเข้ามาขวางแอนเดรียไว้
“คิดว่าจะเข้าไปช่วยลูกแกได้หรือยังไงกัน”
“ไม่นะ” แอนเดรียพูดขึ้นด้วยความไม่ยินยอมเพราะในตอนนั้นชายที่ต่อยเธอจนล้มลงกำลังเดินเข้าไปหาลูกชายของเธอ
“ดูซิว่าจะยังสู้อยู่ไหม ถ้าจับเด็กนั้นมา” ชายอพยพคิดจะเข้าไปจับทารกน้อยลูอิส แต่แล้วตอนนั้นเองลูอิสก็พลิกตัวก่อนจะคลานด้วยมือและขาทั้งสี่ด้วยความเร็วที่ทำเอาพวกผู้อพยพอ้าปากค้าง ก่อนจะหายไปยังมุมหนึ่งของอาคาร
“ไอ้บ้า มองอะไรอยู่รีบตามเด็กทารกนั้นไป ฉันสองคนจะจัดการผู้หญิงสาวละเลวคนนี้เอง” ชายที่ขวางแอนเดรียหันมากล่าว
“เออ รู้แล้วนะ เด็กนั้นก็แค่ทารกจะหนีไปไหนได้” กล่าวจบก็รีบวิ่งตามทารกน้อยไปทันที
“ซวยแล้วไง ซวยแล้ว” ลูอิสที่คลานหนีออกมาจากสายตาคนอื่นได้ ก็ลุกยืนสองขาวิ่งหน้าตั้งในทันที แต่ความเร็วของเขาก็ได้แค่ผู้ใหญ่ปกติเท่านั้น เพราะขายังสั้นอยู่ ทำให้ต้องออกแรงวิ่งมากกว่าด้วย
‘เอายังไงดี ถ้ามีสกิลวาร์ปของสายจอมเวทย์ก็น่าจะพอหนีพ้นได้ทันที แต่ว่าพลังงานศรัทธาของเราไม่พอ บ้าจริง! คนในโลกนี้มันเป็นอะไรไปหมด ถึงชอบทำร้ายกันแบบนี้’
‘แค่อันเดดก็น่ากลัวอยู่แล้ว นี่ยังมาผู้คนอีก...’
‘ไอ้พวกบ้า! ฉันยังเป็นเด็กทารกอยู่เลยนะเว้ยเฮ้ย!’
ทารกน้อยลูอิสมองซ้ายขวาหาทางหนีไปจากที่นี่ แต่แล้วก็ต้องตกใจจนหน้าซีดเพราะดันมาเจอกับทางตัน เนื่องจากทางเดินในอาคารด้านหน้า เพดานดันถล่มลงมาปิดทางไว้
‘เฮ้ย ๆ แบบนี้นี่มันอะไรกัน มีทางลอดไปไหม แค่ช่องเล็ก ๆ ก็ได้ ตามหลักแล้วถ้าฉันเป็นพระเอกก็ควรจะมีทางไปซิ’
‘บ้าเอ้ย พวกนิยายต่างโลกมันโกหกทั้งนั้น’ ลูอิสกระวนกระวายเป็นอย่างมาก และในตอนนั้นเองเสียงฝีเท้าก็วิ่งเข้ามาใกล้เขาแล้ว
‘ซวยแล้ว เอายังไงดี ๆ’
‘เอาวะ ทารกคนนี้แหละจะจัดการแกเอง’ ลูอิสให้กำลังใจตนเอง เพราะไม่มีทางหนีแล้ว มีแต่ต้องสู้เท่านั้น
