103 - เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด! 

103 - เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด!

โรงพยาบาลกลาง

หลังการรักษา หลี่อั้งยังไม่ดีขึ้นเท่าไหร่ แต่ตามที่แพทย์บอกขาทั้งสองของเขายังปกติมันเป็นเพียงการอัมพาตชั่วคราวเท่านั้นเขาจะสามารถเดินได้ในเวลาไม่ถึงวันอย่างแน่นอน

ในหอผู้ป่วย.

เฉินเซียงกำลังนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล ดวงตาของเขาหรี่ลง ไม่ใช่ว่าเขากำลังจะตาย แต่เขายังไม่เข้าใจว่าเหตุใดจึงเกิดเรื่องอุบาทว์แบบนี้ขึ้น

เมื่อหลี่อั้งมาถึงทั้งสองก็มองหน้ากัน

"ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่?" เฉินเซียงถาม

หลี่อั้งไม่ต้องการสนใจอีกฝ่าย คนคนนี้นิสัยแย่มากเกินไปเขาไม่ต้องการที่จะเป็นเพื่อนกับเฉินเซียง

เฉินเซียงกล่าวว่า “เช่นเดียวกับที่ผมพูดไปก่อนหน้านี้ ผมเป็นคนค่อนข้างตรงไปตรงมาบางครั้งจึงอาจจะทำให้คนขุ่นเคืองได้ง่าย

ในตอนนี้เมื่อผมมาคิดดูแล้ว ผมพบว่าคุณดูเหมือนจะมีอะไรบอกผมในเวลานั้น คุณอาจต้องการบอกผมเกี่ยวกับปัญหาของ คนไข้ทั้งสอง ใช่ไห?”

หลี่อั้งเหลือบมองที่อีกคนคล้ายกับเป็นความหมายว่ารู้ตอนนี้จะมีความหมายอะไร

“แต่ตามจริงแล้ว ผมซาบซึ้งจริงๆที่คุณไม่ได้เตือนผมในเวลานั้น เพราะเขาตัดลำไส้ใหญ่ส่วนต้นของผมออกด้วยมุมที่แม่นยำ

แม้แต่หมอก็ยังบอกว่าเทคนิคดังกล่าวไม่สามารถทำได้หากไม่มีทักษะหลายสิบปีและลำไส้ใหญ่ส่วนนั้นยังอักเสบอยู่ ดังนั้นจึงควรตัดออก”

เฉินเซียงมองไปที่หลี่อั้งด้วยรอยยิ้ม

เมื่อได้ยินสิ่งที่เฉินเซียงพูด หลี่อั้งก็เต็มไปด้วยคำถาม เขาไม่เข้าใจสิ่งที่เฉินเซียงพูดเลย

ลืมมันไปเถอะ เขาไม่คิดจะญาติดีกับคนคนนี้อยู่แล้ว ต่อให้ฝ่ายตรงข้ามพูดอะไรมันก็ไม่มีความหมาย

เฉินเซียงหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาแล้วพูดว่า

“เมื่อวานผมนอนไม่หลับทั้งคืนผมเลยพูดกับเพื่อนนางฟ้าของผม เธอส่งข้อความมาและผมไม่รู้จะตอบอย่างไร ทำไมคุณไม่ช่วยผมดู หน่อย”

ประโยคนี้ไร้สาระตั้งแต่ต้นจนจบ

แต่เมื่อหลี่อั้งได้ยินคำว่า 'นางฟ้า' ดวงตาของเขาเป็นประกายและสว่างไสว

"ตกลง." หลี่อั้งตอบกลับอย่างไว

หลี่อั้งน้ำลายไหลเมื่อเขาเห็นรูปถ่าย

บิกินี่!

พร้อมกับหุ่นรูปนาฬิกาทราย!

เฉินเซียงกล่าวว่า “ผมไม่ชอบผู้หญิงประเภทนี้เท่าไหร่ ผมคิดว่าพวกเธอเปิดเผยมากเกินไป หากคุณสนใจ ผมจะแนะนำให้คุณรู้จักกับเธอเป็นการส่วนตัว”

หัวใจของหลี่อั้งเต้นเร็วมาก แต่เขายังแกล้งทำเป็นไม่จริงจัง

"มันไม่ค่อยดีเท่าไหร่มั้ง ผมไม่ใช่คนที่ชอบเข้าสังคมเท่าไหร่"

เฉินเซี่ยงยิ้มและกล่าวว่า “ไม่เป็นไร คุณแค่คุยกันได้ ผมส่งให้คุณแล้ว คุณเพิ่มเพื่อนด้วยตัวเองและผมแค่แนะนำให้เธอรู้ว่าคุณเป็นเพื่อนที่ดีของผม”

"ก็ได้ครับ"

หลี่อั้งตกลงอย่างไม่เต็มใจ จากนั้นเขาก็รอไม่ไหวที่จะเพิ่มนางฟ้าเป็นเพื่อน

เฉินเซียงมองไปที่หลี่อั้งด้วยสีหน้าเหยียดหยามเล็กน้อยก่อนจะแอบพิมพ์อะไรบางอย่าง

[คนที่ผมแนะนำให้คุณเป็นคนตลกมาก และข้อความที่เขาส่งถึงคุณช่วยแคปให้ผมอ่านด้วยหน่อยผมอยากหัวเราะด้วย】

【โอ้! 】

【คุณกำลังทำอะไรอยู่? 】

[อาบน้ำ! ]

[งั้นก็อาบน้ำอุ่นนะเดี๋ยวจะเป็นหวัด 】

【โอ้! 】

เฉินเซียงอารมณ์ดีมาก เขาและนางฟ้าอยู่อย่างเท่าเทียมกัน สำหรับหลี่อั้งนั้นแน่นอนว่าเป็นเพียงสุนัขของพวกเขา พวกเขาจะล้อเล่นกับหลี่อั้งยังไงก็ได้

หลังจากเพิ่มนางฟ้าเป็นเพื่อนแล้ว หลี่อั้งก็เริ่มบทสนทนากับเธอเล็กน้อย หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งเขาก็พิมพ์อย่างเชี่ยวชาญ

[นางฟ้า คุณช่างเป็นคนที่สวยเหลือเกิน ผมเห็นรูปถ่ายของคุณแล้ว ผมประทับใจคุณมาก ผมยินดีที่จะเป็นแกะตัวน้อยของคุณ ลูกแกะที่เชื่อฟังยอมทำตามคำพูดของคุณทุกอย่าง ขอแค่คุณมอบหญ้าให้ผมก็พอ 】

[ตกลง! 】

เมื่อเฉินเซียง มองดูรอยยิ้มที่น่าสมเพชของหลี่อั้ง เขารู้ว่าหลี่อั้งต้องคุยกับนางฟ้า แต่น่าเสียดายคำพูดของพวกเขาจะถูกเฉินเซียงล่วงรู้ทุกคำ

เขาแอบส่งข้อความถึงนางฟ้า

【! แคปภาพหน้าจอให้ผมดูหน่อย 】

!!!

เครื่องหมายอัศเจรีย์สีแดงหมายความว่าอย่างไร

เฉินเซี่ยงมองไปที่สัญญาณ เขาไม่เข้าใจสิ่งที่นางฟ้าตอบกลับมา เขาจึงส่งคำถามไปอีกครั้ง

【ทำไมฉันถึงต้องให้คุณดู! 】

แต่สิ่งที่นางฟ้าตอบกลับมากลับทำให้เขาตกใจเป็นอย่างมาก

“หลี่อั้ง คุณกำลังพูดกับนางฟ้าอยู่เหรอ ขอผมดูหน่อยได้ไหม” เฉินเซี่ยงไม่สามารถสงบสติอารมณ์ เขาไม่เข้าใจว่าทั้งสองคนนี้คุยอะไรกันดังนั้นเขาต้องพยายามรู้ให้ได้

"ผมยังไม่ได้พูดอะไรกับเธอเลย" หลี่อั้งกล่าว

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เฉินเซี่ยงรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อยราวกับว่าเขาถูกทรยศ เมื่อเห็นรอยยิ้มสดใสของหลี่อั้งเขายิ่งรู้สึกเจ็บปวดใจมากยิ่งขึ้น

พวกแกคอยดูเถอะ!

15 มีนาคม!

อีกวันที่สวยงาม

และวันนี้ก็ผ่านไปอย่างเร่งรีบไม่ทิ้งร่องรอย โลกที่สงบสุขไม่ต้องการความวุ่นวายมากนัก ผู้คนเพียงต้องการมีชีวิตที่ดีและไม่มีข้อเรียกร้องอื่นใด

16 มีนาคม!

ท้องฟ้าเป็นสีเทาและมีฝนโปรยปราย

บนสนามหญ้าของโรงพยาบาลจิตเวชชิงซาน หลินฟ่านยืนอยู่ท่ามกลางสายฝน เขาหลับตาและแขนออกราวกับว่าต้องการโอบล้อมโลกอันยิ่งใหญ่ใบนี้

"ฝนตกแล้ว กลับกันเถอะ"

เหล่าจางเอามือปิดหัวไว้ และฝนก็หยดลงมาบนผมของเขา

“เหล่าจาง ผมรู้สึกถึงธรรมชาติ ผมรู้สึกถึงลม รู้สึกถึงฝน พวกเขากำลังคุยกับผม ผมตอบโต้กับพวกเขา” หลินฟ่านกล่าว

เฒ่าจางกล่าวว่า "พวกเขากำลังพูดถึงอะไร"

"ผมไม่รู้" หลินฟ่านตอบกลับ

อนุภาคพลังงานระหว่างสวรรค์และปฐพีค่อยๆผสานเข้ากับร่างกายของหลินฟ่าน ซึ่งเป็นพลังงานที่บริสุทธิ์ที่สุด

เหล่าจางลอกเลียนการกระทำของหลินฟ่านและโอบรับธรรมชาติด้วยอ้อมแขนที่เปิดกว้าง แต่เขาไม่รู้สึกอะไรเลย

"พวกเขากำลังทำอะไร?"

ผอ.ฮ่าวถือถ้วยน้ำชาที่เต็มไปด้วยอินทผลัมสีแดงและผลเบอร์รี่ ก่อนจะจิบอย่างสงบและมองดูทั้งสองคนที่ยืนอยู่บนพื้นหญ้า

ในฐานะผู้อำนวยการโรงพยาบาลจิตเวช เขามีวิสัยทัศน์สูงส่งกว่าแพทย์ที่เกี่ยวข้องกับงานนี้โดยตรงมากมาย เขาแทบจะมั่นใจว่าเขามีความรู้มากกว่าจิตแพทย์ทุกคนในประเทศ

แต่พูดตามตรง

ต่อให้เขามีความเชี่ยวชาญในด้านนี้มากแค่ไหนเขาก็ไม่เคยเข้าใจในตัวหลินฟ่านเลย

ภายนอกเขาดูไม่มีพิษมีภัยและดูเหมือนจะไม่ใช่คนบ้าด้วยซ้ำ แต่ถ้าเขาไม่เป็นคนบ้าเขาทำทุกสิ่งทุกอย่างนั้นเพื่ออะไร คนธรรมดาที่ไหนเขาจะทำกัน?

“ชายตาเดียวบอกว่าหลินฟ่านสังหารสิ่งชั่วร้ายไปแล้วหลายตัว มันเป็นความจริงเหรอ?”

ผอ.ฮ่าวยืนอยู่หน้าหน้าต่าง ดื่มชาอย่างกระฉับกระเฉง และถอนหายใจ หากว่าเขาอายุน้อยกว่านี้หลายปีเขาคงพยายามขุดค้นเรื่องของหลินฟ่านเหตุใดมากที่สุด!

สลัมในเมืองเอี๋ยนไห่

หลายร่างปรากฏขึ้นในตอนกลางคืน พวกเขามองไปที่ฉากข้างหน้าด้วยสีหน้าจริงจัง ไฟถนนหายไปที่นี่ และแสงนั้นตัดกันกับความมืดของสลัมอย่างเห็นได้ชัด

"พรุ่งนี้แหละ."

“ทำงานให้เสร็จก่อน แล้วค่อยไปหาที่ดื่ม”

“งั้นเราไป KTV กันไหมฉันคุ้นเคยกับสาวๆที่นั่น เดี๋ยวพวกเราซื้อบาร์บีคิวย่างมากินด้วย รสชาติของวันยอดเยี่ยมจริงๆ”

“อะแฮ่ม! อมิตาพุทธ พระแบบอาตมาจะทำแบบนั้นได้อย่างไร”

"เลิกพูดไร้สาระได้แล้วไอ้โล้น ถ้าคนอย่างนายเป็นพระได้ฉันคงกลายเป็นพระพุทธเจ้าไปแล้ว"

“อามิตตาพุทธ คุณไม่อ่านดูถูกศาสดาแบบนั้น”

กลิ่นสลัมไม่ค่อยดี คูน้ำสกปรก มีกลิ่นฉุน และที่นี่ก็เป็นสถานที่ที่สิ่งชั่วร้ายชอบอาศัยอยู่

กุกกัก กุกกัก!

มีเสียงเล็ก ๆ ในคืนที่เงียบสงบ

ยอดฝีมือของแผนกพิเศษต่างก็ตื่นตัวขึ้นมาทันที

ณ ขณะนี้สิ่งชั่วร้ายซ่อนอยู่ในความมืด กลิ่นอายที่มันปลดปล่อยออกมานั้นพวกเขาสัมผัสได้อย่างชัดเจน

“ดูเหมือนจะไม่ธรรมดาอย่างที่ได้ยินมา”

ทันใดนั้นไก่ตัวหนึ่งก็เดินออกมาจากเงามืด ความผันผวนของพลังงานชั่วร้ายที่มันปลดปล่อยออกมาน่ากลัวถึงขีดสุด

“ไก่ตัวนี้ซ่อนตัวอยู่ที่นี่มานาน มันเป็นสิ่งมีชีวิตชั่วร้ายระดับสูงแต่กลับซ่อนตัวอย่างระมัดระวังเป็นที่ทราบได้ว่าจิตใจของมันลึกซึ้งมากแค่ไหน?”

ไก่ตัวร้ายมองดูกลุ่มยอดฝีมือจากแผนกพิเศษด้วยสีหน้าเรียบเฉย จากนั้นมันก็กระโจนเข้าหาพวกเขาในทันที!