ตอนที่ 565+566 ทำไมไม่ตามล่ะคะ?

ตอนที่ 565 ทำไมไม่ตามล่ะคะ?

ลู่อี้ชิงรู้สึกโชคดีที่เจียงเหยาไม่ใช่คนหน้าเงิน เกิดอะไรขึ้นถ้าเธอเอาทุกอย่างที่ลู่ชิงสีมีและหนีหายไป เขาจะสามารถทำอะไรได้

เธอทำได้เพียงขอบคุณโชคชะตาของพี่ชายโง่ ๆ ของเธอที่ทำให้เขาได้พบภรรยาที่น่ารักของเขา

“ตราบใดที่มันทำให้คุณมีความสุข” ลู่ชิงสีหัวเราะ “เงินเป็นเพียงของนอกกาย คุณต่างหากล่ะที่สำคัญที่สุดในหัวใจของผม”

มันเป็นสิ่งที่หอมหวานที่สุดที่เจียงเหยาเคยได้ฟัง ราวกับมีผีเสื้อโบยบินขยับปีกไปมาอยู่ในหัวใจของเธอ

ในโลกของลู่ชิงสี เจียงเหยาคือทุกสิ่งทุกอย่างของเขา เธอคือศูนย์กลางของจักรวาลของเขา

“คุณไม่กลัวว่าฉันจะรับเงินทั้งหมดของคุณ แล้วหนีไปหรือไงคะ” เจียงเหยาถาม “เงินจำนวนมากขนาดนั้น! ถ้าฉันหนีไปอยู่ที่ต่างประเทศล่ะ คุณก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว”

ในฐานะทหาร เขาไม่สามารถออกนอกประเทศได้ทุกเมื่อตามที่ต้องการ

“ตราบเท่าที่ผมต้องการ ไม่มีที่ไหนที่ผมไปไม่ได้หรอก ถ้าผมต้องการตามหาคุณ ไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหนในโลก ผมจะต้องตามหาคุณจนเจอ” ลู่ชิงสีหัวเราะคิกคัก ข้อจำกัดที่ใช้กับคนทั่วไป ใช้กับเขาไม่ได้หรอก

“แต่ถ้าคุณเอาเงินของผมทั้งหมดแล้วหนีไป บางทีผมอาจจะไม่ออกตามหาคุณก็ได้” ลู่ชิงสีกล่าวทันที

“ทำไมถึงไม่ตามหาล่ะ? ไม่คุ้มค่าที่ตามหาเหรอ?” เจียงเหยาถาม

“ไม่ใช่แบบนั้น!” ลู่ชิงสียิ้ม “ผมรู้ว่าคุณจะกลับมาหาผม เพราะคุณรักผมยังไงล่ะ จะมีใครในโลกนี้อีกที่จะดีต่อคุณเหมือนที่ผมทำ ถ้าคุณใช้เงินจนหมด คุณก็กลับมาหาผมเองแหละ”

“ลู่ชิงสี” เจียงเหยาแอบมองสองคนที่ยืนยิ้มมองดูเธอคุยโทรศัพท์ “ถ้าฉันทำอย่างนั้น คุณจะไม่โกรธหรอกเหรอคะ? ถ้าฉันกลับมาหลังจากใช้เงินของคุณจนหมดน่ะ คุณยังจะต้องการฉันอยู่อีกเหรอ?”

เจียงเหยารู้สึกสงสัย ถ้าสลับกัน เธอเป็นเขา เธอคงไม่มีวันให้อภัยเขา

“แน่นอนว่าผมต้องโกรธสิ! ใครจะไม่โกรธเล่า!” ลู่ชิงสีตอบอย่างจริงจัง “ถ้าคุณกลับมา ผมจะขังคุณไว้ที่บ้าน เผื่อว่าคุณคิดจะหนีไปอีก”

เงินไม่เคยเป็นเรื่องสำคัญที่สุดของลู่ชิงสี ไม่สำคัญด้วยว่าเขาจะรวยหรือจน ถ้าเจียงเหยาหอบเงินทั้งหมดของเขาหนีไป เขาจะรู้สึกเสียใจ ไม่ใช่เพราะเขากลายเป็นคนจน แต่เป็นเพราะเจียงเหยาทิ้งเขาไป

สมมติฐานจะไม่มีวันเป็นจริงหรอก เขารู้ดีว่าภรรยาของเขาจะไม่ทำอย่างนั้น

ยิ่งไปกว่านั้น เธอรักเขาและทนไม่ได้ที่จะแยกจากเขา

นี่คือเหตุผลที่ลู่ชิงสีสามารถพูดคุยเรื่องนี้กับเจียงเหยา ความน่าจะเป็นที่มันจะเกิดขึ้นไม่มีอยู่เลย เขารู้ว่าเขาสามารถพูดอย่างมีเหตุผล ซึ่งทำให้เขาได้เปรียบ

“คุณก็แค่...” เจียงเหยามุ่ยหน้าแต่ไม่สามารถหาคำตอบได้

หลังจากถือสายอยู่ครู่หนึ่ง เจียงเหยาก็หัวเราะออกมาอย่างอ่อนโยน “อย่างที่คุณพูด ฉันไม่ทำหรอกค่ะ ยังไงก็ต้องทำงานและดูแลลูก ๆ อีก คุณไม่อยากให้ฉันคลอดลูกให้ครบทีมฟุตบอลหรอกเหรอ ถ้าเราไม่เริ่มหารายได้เสียตอนนี้ เราก็อาจจะมีเงินไม่พอสำหรับเลี้ยงดูเด็ก ๆ นะคะ”

อีกด้านหนึ่ง ริมฝีปากของลู่ชิงสีขดขึ้นเป็นรอยยิ้ม

มันไม่ใช่เรื่องตลก แต่เจียงเหยากลับจำได้

__

ตอนที่ 566 คำแนะนำของอาจารย์

“แม้แต่แม่หมูยังคลอดลูกมากขนาดนั้นไม่ได้เลย!” ลู่อี้ชิงเกือบจะสูญเสียการควบคุม ตั้งแต่วันที่เจียงเหยาประกาศว่าเธอต้องการคลอดลูกให้กับลู่ชิงสี ลู่อี้ชิงยังไม่เข้าใจสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้คิด

ครอบครัวลู่นั้นแตกต่างจากครอบครัวหัวโบราณอื่น ๆ พวกเขาไม่เห็นด้วยกับแนวคิดที่ว่างานของผู้หญิงคือการแต่งงานและคลอดลูก ครอบครัวลู่คัดค้านความตั้งใจของเจียงเหยา เมื่อรู้เรื่องนี้ในครั้งแรก สำหรับลู่อี้ชิงแล้ว เธอคิดว่าเด็กอายุสิบเก้าปีที่ยังไม่ไปเรียนต่อมหาวิทยาลัยเพื่อที่จะมีลูก ดูเหมือนจะเป็นการตัดสินใจที่เสี่ยงอยู่พอตัวเลยทีเดียว

แม้ว่าเจียงเหยาจะเป็นภรรยาของพี่ชายของเธอก็ตาม

เธอคิดว่าเจียงเหยาพยายามหาคำสวย ๆ มาตอบครอบครัวในตอนนั้นก็เท่านั้น เพราะก่อนหน้านี้ สิ่งที่เธอทำกับลู่ชิงสี ไม่เห็นมีอะไรมากไปกว่าการตีความถึงคำสัญญาที่ว่างเปล่า

ทว่าดูเหมือนว่าเธอต้องการมีลูกจริง ๆ

“ถ้าคุยกันแล้วมันดึกเกินไป ก็ให้นอนที่นั่นเสียคืนหนึ่ง แล้วค่อยกลับมหาวิทยาลัยในวันพรุ่งนี้เช้า ขับรถคนเดียวตอนกลางคืนมันไม่ปลอดภัย” ลู่ชิงสีแนะนำก่อนที่จะวางสาย

หลังจากที่เจียงเหยาวางสาย ลู่อี้ชิงก็พูดขึ้น “เธอคงอยากได้คนคอยช่วยเหลือ ฉันจะอยู่ที่เมืองหนานเจียงต่อก็แล้วกัน สำหรับคุณหวง ฉันจะปฏิเสธข้อเสนอของเขา”

แม้ว่าพวกเขาจะเป็นครอบครัวเดียวกัน แต่ถ้าเจียงเหยาไม่ขอความช่วยเหลือจากเธอ ลู่อี้ชิงก็จะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับบริษัทของเธอ นี่เป็นความคิดของเธอมาโดยตลอด ซึ่งเป็นเส้นแบ่งที่ชัดเจนระหว่างชีวิตการทำงานและชีวิตส่วนตัวของเธอ เธอจะไม่ใช้ประโยชน์จากตำแหน่งของเธอในฐานะคนในครอบครัวเพื่อเพิ่มโอกาสที่ดีให้กับตัวเอง

“เนื่องจากเรายังไม่อะไรเป็นเรื่องเป็นราว ก็ยังไม่มีอะไรให้หารือกันนักหรอก นี่ก็ดึกมากแล้ว พวกเธอกลับไปก่อนเถอะ ได้เรื่องเกี่ยวกับเงินทุนแล้วค่อยมาคุยกันอีกที” ลู่อี้ชิงเหลือบมองนาฬิกาของเธอและกระตุ้นให้ผู้มาเยือนทั้งสองคนจากไป

เจียงเหยาพูดคุยกับผู้จัดการซุนสั้น ๆ ก่อนที่เธอจะจากไป โดยขอให้เขาหาคนดูแลที่เชื่อถือได้ให้กับพี่จงที่พักฟื้นอยู่ในโรงพยาบาล

เมื่อรู้จักลู่ชิงสีแล้ว เจียงเหยาก็คาดว่าเขาจะทำสิ่งต่าง ๆ อย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้คาดหวังว่ามันจะเร็วแค่ไหน

ก่อนจบชั้นเรียนตอนเช้าของวันรุ่งขึ้น เจียงเหยาได้รับโทรศัพท์จากทนายความของลู่ชิงสีว่าเขาได้มาถึงเมืองหนานเจียง พร้อมกับเอกสารที่จำเป็น โดยมีเหลียงเยวื่อจือมากับเขาด้วย

เจียงเหยาไปหาอาจารย์ในทันที ต้องการขอหยุดครึ่งวัน

เนื่องจากเธอเพิ่งขอหยุดพักไปหนึ่งเดือนเมื่อไม่นานมานี้ อาจารย์จึงไม่พอใจที่จะได้ยินคำขอใหม่ของเธอ

“เจียงเหยา ฉันรู้ว่าคุณเป็นตัวแทนนักศึกษาใหม่ และเป็นนักศึกษาที่มีผลการเรียนดีเด่น แต่คุณต้องเข้าใจว่ามหาวิทยาลัยแตกต่างไปจากโรงเรียนมัธยมอย่างสิ้นเชิง ทำไมคุณต้องขอหยุดครึ่งวันด้วย? คุณติดตามบทเรียนในช่วงที่ขาดเรียนทั้งหมดเรียบร้อยแล้วหรือยัง? คุณเป็นนักศึกษาแพทย์นะ สิ่งเหล่านี้มีความสำคัญสำหรับคุณในการจะเรียนจบและการเข้าทำงานในโรงพยาบาลในฐานะแพทย์”

เจียงเหยาเข้ามาเรียนมหาวิทยาลัยก็มีข่าวประโคมเสียมากมาย จนถึงตอนนี้เธอก็ยังได้รับความสนใจจากนักศึกษาของที่นี่มากมาย

“ในฐานะตัวแทนนักศึกษาที่ได้ขึ้นหน้าหนังสือพิมพ์หนานเจียงมอนิ่งโพสต์ คุณเข้าใจหรือไม่ว่าการล้มเหลวในการเรียนตั้งแต่เทอมแรกหมายความว่าอย่างไร? หลายคนบอกว่าคุณเป็นตัวแทนนักศึกษาเพราะใช้เส้นสาย บางคนอาจตั้งคำถามถึงความสำเร็จก่อนหน้านี้ของคุณ คุณเป็นนักศึกษาที่โดดเด่น ซึ่งหมายความว่าคุณต้องรักษาบทบาทของตัวคุณเอง ถ้าต้องล้มเหลวในการเรียนคุณจะรับมือกับผลที่จะตามมาได้อย่างไร แล้วไหนจะความคาดหวังที่ทุกคนจับจ้องคุณอีกล่ะ”