515- เบาะแสที่ไม่คาดคิด

1826 - เบาะแสที่ไม่คาดคิด

“ข้ากำลังพยายามหาทางกลับบ้าน…” สือฮ่าวไม่ได้ปิดบังอะไรเขาเล่าสถานการณ์ของเขาให้ทุกคนฟัง

เขาทราบดีว่าคนพวกนี้เป็นเผ่าพันธุ์โบราณไม่มีทางที่พวกเขาจะทราบเส้นทางกลับลงสู่ดินแดนที่ต่ำกว่าได้

แม้ว่าเขาจะมีความหวังอยู่บ้าง แต่เมื่อเขาเล่าออกมาคนพวกนี้กลับทราบสถานที่แห่งนั้นจริงๆ!

“จุดสิ้นสุดของหยินที่ยิ่งใหญ่และหยางที่ยิ่งใหญ่นั่นไม่ใช่แม่น้ำแห่งความว่างเปล่าในตำนานหรือ?” มีคนกล่าวด้วยความสงสัย

“ถูกต้องสถานที่นั้นแน่นอน!” ผู้อาวุโสอีกคนพยักหน้า

“พวกท่านทุกคน ... รู้เกี่ยวกับสถานที่แห่งนั้นไหม!” สือฮ่าวตกใจ

“มีบันทึกในตำรากระดูกของบรรพบุรุษที่ตกทอดมาว่ามีสถานที่แห่งนั้นอยู่จริง” ผู้อาวุโสของเผ่าพันธุ์ม้าแปดวิญญาณกล่าว

สือฮ่าวรู้สึกมึนงง เมื่อไม่นานมานี้เขายังกังวลว่าจะมองไปทางไหน ใครจะคิดว่าตอนนี้จู่ๆก็มีความคืบหน้าโดยที่ไม่คาดคิดมาก่อน

นี่เป็นข่าวดีที่มาแบบไม่ตั้งตัวจริงๆ!

คนเหล่านี้ไม่เคยไปที่นั่นและไม่มีทางให้พวกเขาไปที่นั่นเพราะพวกเขาอาศัยอยู่ในดินแดนเซียนโบราณอยู่เสมอโดยทั่วไปแล้วพวกเขานับว่าถูกตัดออกจากโลกโดยสมบูรณ์ สำหรับเส้นทางนั้นมันไม่ได้อยู่ในสถานที่แห่งนี้เลย

หลังจากนั้นไม่นานก็มีใครบางคนไปนำตำราโบราณมาให้สือฮ่าว พวกเขาอธิบายสิ่งต่างๆทีละคำทีละประโยคให้สือฮ่าวรับฟังเพื่อช่วยให้เขารู้ว่ามันอยู่ที่ไหน

“ดินแดนที่หยินและหยางตัดกัน”

“แม่น้ำสองสายในความว่างเปล่า”

“สถานที่ที่หยินใหญ่และหยางผู้ยิ่งใหญ่ติดต่อกัน!”

ในโลกนี้มีหยางที่ยิ่งใหญ่และหยินที่ยิ่งใหญ่ทั้งสองเป็นศัตรูกัน แต่พวกมันก็สามารถเปลี่ยนรูปซึ่งกันและกันได้เช่นกัน สถานที่แห่งนั้นเป็นที่ที่หยินและหยางถือกำเนิดขึ้นมานั่นเอง

อาจกล่าวได้ว่าทุกสิ่งในโลกนี้มาจากหยินและหยาง สิ่งที่เรียกว่าหยินที่ยิ่งใหญ่และหยางที่ยิ่งใหญ่เป็นตัวแทนของกฎธรรมชาติสองข้อ

ในท้ายที่สุดมีอีกตระกูลหนึ่งที่พบตำราหยกหลายเล่มรายละเอียดที่บันทึกไว้ในนั้นละเอียดยิ่งขึ้นทำให้ระบุตำแหน่งที่แม่นยำ

“อยู่ในดินแดนปิดผนึก!” เมื่อได้รับการยืนยันในที่สุดทุกคนที่นี่ก็สูดลมหายใจเข้าไปอย่างหนาวเหน็บ

แม้แต่สือฮ่าวก็ตกใจ สถานที่ประเภทนั้นเข้าไปไม่ได้แน่นอน

มันจะเป็นการขุดหลุมฝังศพตัวเองเท่านั้น

มันเป็นแบบนี้ได้ยังไง? เขาตะลึง

ดินแดนปิดผนึกแห่งชีวิตมีมาตั้งแต่ยุคเซียนโบราณเป็นดินแดนที่น่ากลัวอย่างยิ่ง หลังจากผ่านไปหลายปีสิ่งมีชีวิตที่อาศัยอยู่ที่นั่นก็กลายเป็นสิ่งมีชีวิตอมตะไปนานแล้ว

“สหายน้อยข้าคิดว่าเจ้าควรยอมแพ้เรื่องนี้ซะเถอะ แม้ในยุคเซียนโบราณสถานที่แห่งนั้นก็ไม่ใช่สถานที่ที่สามารถเข้าไปได้ พวกเขาทำตัวเป็นกลางมาโดยตลอด แต่เมื่อถูกยั่วยุจะเกิดปัญหาต่างๆขึ้นมากมาย” ใครบางคนพูดพร้อมกับถอนหายใจ

“ในสมัยนั้นพวกเขาก็เป็นสิ่งมีชีวิตอมตะแล้ว” สือฮ่าวหวั่นไหว

“ใช่ดินแดนปิดผนึกบางแห่งดำรงอยู่มาตั้งแต่ก่อนยุคเซียนโบราณเสียอีก” หนึ่งในนั้นพยักหน้าการแสดงออกของเขาซับซ้อน

สือฮ่าวก็ตกใจเช่นกัน ต้นกำเนิดของดินแดนปิดผนึกเหล่านั้นล้วนยิ่งใหญ่มาก!

เขาอับจนปัญญาอย่างแท้จริง ตอนนี้เขาควรจะกลับบ้านยังไง? ทุกอย่างลำบากมาก

“ดินแดนติดผนึกแห่งนั้นอยู่ในสามพันแคว้นหรือ?” ทันใดนั้นสือฮ่าวก็ตกใจ เขาสังเกตเห็นว่าบันทึกในตำราหยกเล่มนี้อยู่ในสามพันแคว้นนั่นเอง

อย่างไรก็ตามเขาไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าสามพันแคว้นมีดินแดนปิดผนึก

จากสิ่งที่เขารู้ดินแดนปิดผนึกที่ดำรงอยู่มาตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันล้วนอยู่ในเก้าสวรรค์เบื้องบนห่างไกลจากโลกของมนุษย์ มันเป็นเรื่องยากที่จะค้นหาพวกเขา

“ไม่มีดินแดนปิดผนึกอยู่ในดินแดนอันยิ่งใหญ่นี้หรือ?” แม้แต่ชาวพื้นเมืองเซียนโบราณก็ยังตกตะลึงอย่างมาก

“โลกแห่งไม้กางเขนหยินหยางไม่มีอยู่ในโลกนี้อีกต่อไปแล้วหรือ?” ดูเหมือนพวกเขาจะค่อนข้างเชื่อเรื่องนี้ไม่ลง

“ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อน อย่างน้อยที่สุดในดินแดนแห่งนี้ก็ไม่มีดินแดนปิดผนึกอย่างแน่นอน” สือฮ่าวมึนงง

ทุกคนที่นี่ต่างก็งงงวยเริ่มพูดคุยกัน

สือฮ่าวคว้าโอกาสในการทำความเข้าใจสิ่งต่างๆโดยละเอียด ในที่สุดเขาก็ยืนยันตำแหน่งที่แม่นยำ

หลังจากนั้นเขาก็นําของเหลวสายฟ้าออกมาเล็กน้อย นี่เป็นของเหลวสายฟ้าที่มาจากสายฟ้าในตอนที่เขาข้ามผ่านบททดสอบแห่งสวรรค์ในเมืองจักรพรรดิ

เพียงหยดเดียวก็เพียงพอที่จะละลายคำสาปของผู้คนนับไม่ถ้วน

หลังจากที่ผู้คนมากมายกินเข้าไปไม่เพียงแต่จะได้รับการฟื้นฟูสู่สภาพสูงสุด ในท้ายที่สุดพวกเขายังสามารถสร้างความก้าวหน้าบางอย่างอีกด้วย!

ในตอนท้ายสือฮ่าวกล่าวอำลา เขากำลังจะไปที่โลกแห่งหยินหยางซึ่งอยู่ในดินแดนปิดผนึก?

ในเวลาเดียวกันเขาต้องการยืนยันว่าเกิดอะไรขึ้นกับโลกแห่งหยินหยางมันยังคงเป็นดินแดนปิดผนึกอยู่หรือไม่? เหตุใดจึงไม่มีการบันทึกในสามพันแคว้นไม่มีใครพูดถึงการมีอยู่ของมัน

สือฮ่าวนั่งบนสิงโตสีทอง คราวนี้พวกเขาเดินทางจากแท่นบูชาเคลื่อนย้ายมาถึงแคว้นแห่งหนึ่ง จากนั้นพวกเขามุ่งตรงไปสถานที่ตั้งของโลกหยินหยาง

หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ยืนยันว่าใกล้จะถึงจุดหมายแล้ว!

สถานที่แห่งนี้รกร้างมากและก็แห้งแล้งมากเช่นเดียวกัน มีเศษหินหรืออิฐอยู่ทุกหนทุกแห่งล้วนกลายเป็นซากปรักหักพังไปแล้ววัชพืชขึ้นปกคลุมไปทุกที่

มันไม่เหมือนกับสถานที่โอ่อ่าทั่วไปในสถานที่แห่งนี้ไม่มีทิวทัศน์ที่งดงามไม่มีแก่นแท้ของสวรรค์และปฐพีมีเพียงโลกที่รกครึ้ม

ไม่มีสัญญาณชีวิตภายในรัศมีแสนลี้ สือฮ่าวรู้ว่านี่น่าจะเป็นจุดหมายปลายทางของเขาอย่างแน่นอน ด้วยประสาทสัมผัสอันทรงพลังของเขาเขาสามารถสัมผัสได้ถึงหยินที่ยิ่งใหญ่และหยางที่ยิ่งใหญ่อย่างชัดเจน

"นี่ไง?" สิงโตสีทองเบิกตากว้าง แผงคอของมันเป็นสีทองมีลักษณะที่สง่างามอย่างแท้จริงราวกับว่าถูกหล่อหลอมจากทองคำ

มันแบกสือฮ่าวไว้บนหลังและเดินหน้าต่อไปในดินแดนรกร้างที่รกไปด้วยวัชพืช

“มีบางอย่างแปลกๆข้ารู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย” ในตอนแรกสิงโตสีทองดูเหมือนจะไม่ใส่ใจนัก แต่เมื่อมันเข้าไปลึกกว่านั้นขนทุกเส้นของมันก็ตั้งตรงขึ้น

สถานที่แห่งนี้ทำให้รู้สึกแปลกๆมันไม่สบายใจอย่างยิ่ง สือฮ่าวก็เริ่มจริงจัง เป็นไปได้ไหมว่ามีดินแดนปิดผนึกอยู่ที่นี่จริงๆ?

ภูเขาที่แตกสลายขยายออกไปอย่างต่อเนื่องทุกลูกยิ่งใหญ่และตั้งตระหง่านในอดีต แต่ด้วยเหตุผลบางประการตอนนี้พวกมันได้รับความเสียหายทั้งหมด ไม่มีต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์หรือสมุนไพรจิตวิญญาณมีเพียงวัชพืชและเถาวัลย์แปลกๆเท่านั้น

สถานที่แห่งนี้เงียบมาก ไม่มีสัตว์ร้ายและไม่มีนกใดๆถึงขนาดที่ไม่มีแม้แต่แมลง ในที่สุดหลังจากเดินทางมาหลายพันลี้เขาก็ได้เห็นภูเขาสีดำที่ถูกเปลวไฟสวรรค์เผาผลาญจนไหม้เกรียม

สถานที่แห่งนี้แตกต่างจากที่อื่นอย่างชัดเจนภูเขาที่ไหม้เกรียมอย่างสมบูรณ์ตอนนี้เปลวไฟได้ถูกดับลงแล้ว บนพื้นมีขี้เถ้าอยู่เต็มไปหมด

แม้เวลาผ่านไปหลายหมื่นปีก็ยังไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆเกิดขึ้นที่นี่ บนดินแดนแห่งนี้ที่ยังถือได้ว่าเป็นที่โล่งมันเป็นสีดำสนิทจากร่องรอยของการถูกเผา

“พลังแก่นหยางที่ยอดเยี่ยม!”

สือฮ่าวรู้สึกได้ว่าในดินแดนแห่งนี้มีพลังแก่นหยางมากมาย สาเหตุที่สถานที่แห่งนี้ถูกเผานั้นเป็นเพราะพลังหยางที่ยิ่งใหญ่

ในที่สุดเมื่อเขาเดินไปข้างหน้าอีกครั้งเขาก็ได้รับประสบการณ์ที่แตกต่างออกไป มีกระดูกที่เต็มไปด้วยความเย็นยะเยือกราวกับว่ามันปะทุออกมาจากส่วนลึกของขุมนรก

ข้างหน้ามีทะเลสาบแต่มันแห้งไปแล้ว มันกว้างใหญ่มากมีความเย็นถูกปลดปล่อยจากเกลียวของพลังหยินอันยิ่งใหญ่หมุนวนไปมาในรูปแบบของหมอกควันสีดำทำให้บรรยากาศของมันน่ากลัวเล็กน้อย

พลังหยินที่ยอดเยี่ยมไม่ผิดแน่!

สิงโตสีทองพาสือฮ่าวผ่านสถานที่แห่งนี้ มันสร้างโล่แสงเพื่อปกป้องตัวเองโดยกลัวว่าจะมีบางสิ่งที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นที่นี่

หลังจากนั้นไม่นานภูเขาที่แตกสลายจำนวนมากก็หายไป สือฮ่าวเข้าสู่ดินแดนโบราณที่กว้างใหญ่มาก

ในดินแดนนี้ไม่มีภูเขาขนาดยักษ์และไม่มีต้นไม้โบราณหรือสิ่งอื่นใด นี่เป็นที่ราบอันกว้างใหญ่ที่ทอดยาวออกไปจนสุดสายตา

แน่นอนว่าภูมิภาคนี้ยังคงโดดเด่นเหมือนเช่นที่อื่นๆ มีชั้นขี้เถ้าสีดำอยู่บนพื้นหนาหลายจ้าง มีเพียงสวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าอะไรถูกไฟไหม้ที่นี่ในตอนนั้น

ขี้เถ้าเหล่านี้ดูเหมือนจะฝังความลับไว้นับไม่ถ้วนทำให้พวกเขารู้สึกไม่สบายใจอย่างยิ่งเมื่อได้เห็น

แดง!

สิงโตสีทองเตะเศษโลหะออกจากขี้เถ้าโดยไม่ได้ตั้งใจในที่สุดก็พบว่านี่คือกระดูกสีทอง ทำให้มันตกลงเป็นอย่างมาก

“กระดูกเซียน!” สิงโตสีทองตัวสั่นจากข้างใน เป็นเพราะมันสามารถสัมผัสได้ว่าเจ้าของกระดูกนี้ทรงพลังอย่างยิ่งในตอนที่เขามีชีวิตอยู่