510 - ยันต์สลายดินแดน

1821 - ยันต์สลายดินแดน

“พวกเขามีอะไรบางอย่างอยู่กับตัว? บางทีอาจจะเป็นผู้สูงสุดไม่เช่นนั้นพวกเขาจะกล้ามาที่นี่ได้อย่างไร” สือฮ่าวมีความวิตกกังวลอยู่ภายใน

แน่นอนว่าเขารู้ดีว่าเมื่อคนเหล่านี้กล้าเผชิญหน้ากับเขาพวกเขาก็ต้องมีความมั่นใจอย่างแน่นอน มันน่าจะมีอะไรบางอย่างที่พวกเขาถือดีอยู่

“เจ้าหนูเจ้าจะไปไหน!” หยวนชิงตะโกนจากด้านหลัง เขาไล่ตามสือฮ่าวพร้อมกับเฟิงเฉียงและคนอื่นๆ

ในเวลาเดียวกันเสียงกึกก้องก็ดังออกมาจากรอบๆตัวพวกเขาภูเขาและแม่น้ำทั้งหมดที่ส่องแสงและปะทุด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์ที่ส่องประกาย

ค่ายกลที่ยิ่งใหญ่ปรับเปลี่ยนตัวเองให้ทรงพลังมากยิ่งขึ้น ตอนนี้ขอบเขตของมันขยายออกและยังมีความแข็งแรงมากขึ้นกว่าเดิม

สถานที่แห่งนี้ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป มันกลายเป็นสถานที่อันตรายอย่างไม่น่าเชื่อ มันพยายามกดดันไม่ให้สือฮ่าวเคลื่อนไหวได้!

สือฮ่าวเอื้อมมือออกไปมีสายไฟสีแดงขนาดใหญ่พุ่งออกมา เป็นผลให้เกิดเสียงดังกึกก้องทันทีเมื่อมันสัมผัสกับขอบเขตค่ายกล พลังแห่งความโกลาหลปะทุขึ้นอย่างรุนแรงกระจายออกไปทุกด้าน

เป็นไปตามที่เฟิงไป่หลิงกล่าวไว้ ปีกของเขาถูกตรึงไว้แล้วไม่สามารถเคลื่อนที่ได้อย่างอิสระ

"ข้าบอกเจ้าแล้ว! เจ้าจะไปที่ใดได้เมื่อปีของเจ้าถูกเด็ดออกมา!” เฟิงไป่หลิงกล่าวเย้ยหยัน

สือฮ่าวขยับปีกคุนเผิงของเขาบินไปมาครู่หนึ่งอย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถเคลื่อนที่ได้อิสระ สถานที่แห่งนี้พยายามควบคุมปีกของเขาไว้

เกียง!

ทันใดนั้นเฟิงไป่หลิงก็ยกแขนขวาขึ้น แม้ว่ามันจะเป็นสีขาวนวลสะอาดสะอ้านเหมือนหยกที่เพิ่งถูกดึงขึ้นจากแม่น้ำ แต่มันก็น่ากลัวมาก พลังสังหารที่น่าตกใจกระจายออกไปด้านนอก

แขนของนางส่องแสงภายในมีสัญลักษณ์เต๋าที่ลึกลับ ราวกับว่าผู้ยิ่งใหญ่คนหนึ่งถูกเรียกมาที่นี่เพื่อปลดปล่อยการสังหารครั้งใหญ่

“เจ้าเป็นสตรีชราคนหนึ่งมันจะมีความหมายอะไรต่อให้เจ้าเปิดเผยแขนขาก็ตาม” สือฮ่าวเยาะเย้ย

“เสร็จแล้ว!” เฟิงไป่หลิงกล่าว

ในเวลาเดียวกันสือฮ่าวก็เผยรอยยิ้มจางๆยันต์ศักดิ์สิทธิ์ปรากฏขึ้นในมือของเขา มันปลดปล่อยสายฝนพร่างพราวห่อรอบตัวเขา จากนั้นเขาก็หายตัวไปจากสถานที่แห่งนี้โดยตรง

“ยันต์สลายดินแดน!” หยวนชิงตะโกน

ใบหน้าของเขาซีดเซียว จิตใจของเขาหนักอึ้งและเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ในที่สุดพวกเขาก็ปล่อยฮวงหนีไปจนได้

“มันเป็นไปได้อย่างไร? ยันต์สลายดินแดนธรรมดาไม่สามารถทำลายค่ายกลที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ได้!” เฟิงเฉียงกล่าว

“มันคือยันต์สลายดินแดนที่มีเลือดแก่นแท้ของผู้สูงสุดอยู่บนนั้นมันได้รับการขัดเกลาโดยเมิ่งเทียนเจิ้งเมื่อเขายังมีชีวิตอยู่!” เฟิงไป่หลิงกัดฟันแน่น

เลือดที่เป็นแก่นแท้สูงสุดนั้นล้ำค่าเกินไป นี่คือแก่นแท้ของพลังโลหิตของผู้สูงสุดคนหนึ่ง แม้ว่าพวกเขาจะใช้ขัดเกลาอาวุธวิเศษของตัวเองแต่พวกเขาก็ไม่ใช้ออกง่ายๆ

ในตอนนี้ยันต์สายดินแดนที่สือฮ่าวใช่ออกไม่ใช่ของธรรมดาอย่างแน่นอน เมื่อมีคนคิดอย่างรอบคอบมีเพียงเมิ่งเทียนเจิ้งเท่านั้นที่เต็มใจที่จะปรับแต่งมันให้เขา

แม้ว่ามันจะเป็นเพียงหนึ่งเดียว แต่ก็สามารถทำลายกำแพงดินแดนผ่านสวรรค์และปฐพีได้ ต่อให้เป็นค่ายกลเซียนที่ยิ่งใหญ่กว่านี้ก็ไม่สามารถหยุดยั้งเขาไว้

“ไล่ตามเขา!” คนกลุ่มนั้นตะโกนออกมาอย่างโกรธเกรี้ยว

ย้อนกลับไปตอนนั้นเมิ่งเทียนเจิ้งตระหนักดีถึงสิ่งที่สือฮ่าวต้องการ โดยรู้ว่าเขาต้องการกลับไปยังอาณาจักรที่ต่ำกว่า นี่คือสิ่งที่เขาสามารถทำให้สือฮ่าวเป็นครั้งสุดท้าย

นั่นคือเหตุผลที่ยันต์สลายดินแดนแผ่นนี้ตกมาอยู่กับสือฮ่าว

อย่างไรก็ตามพวกเขาทุกคนรู้ดีว่าไม่ว่าจะเป็นเครื่องรางชนิดใดก็ไม่มีทางที่ใครจะกลับไปยังอาณาจักรที่ต่ำกว่าได้ หากใครต้องการที่จะทำลายกำแพงดินแดนอย่างรุนแรงจะต้องมีฟันเฟืองที่ชั่วร้ายจากเจตจำนงของสวรรค์

ถ้าเป็นเช่นนั้นสือฮ่าวอาจจะตาย

นี่คือเพื่อให้เขาปกป้องตัวเองบางทีมันอาจจะใช้ประโยชน์ได้บ้าง

ตอนนี้สือฮ่าวจำเป็นต้องใช้มันออกมา นี่คือเครื่องรางที่สามารถใช้ได้อย่างจำกัดครั้ง

การใช้ออกครั้งหนึ่งแสดงว่ามันจะได้รับความเสียหายมากขึ้นเรื่อยๆ หากไม่ใช่เพราะเขาถูกขังอยู่ในสถานที่ที่อันตรายที่สุดสือฮ่าวจะไม่มีวันใช้มันอย่างแน่นอน

เฟิงไป่หลิงรู้สึกมึนงงเล็กน้อย เมื่อไม่นานมานี้นางยังบอกว่าปีกของสือฮ่าวถูกตรึงไว้แล้วมันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะหลบหนี แต่ที่เขาทำในตอนนี้คือการใช้ปีกคู่หนึ่งบินอยู่บนท้องฟ้าอย่างแท้จริง

พวกเขาคำรามออกมาพร้อมกับยกขบวนไล่ตามอย่างรวดเร็ว

ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันจะฟุ่มเฟือยเกินไปตามคำพูดของฮวงจริงๆ ค่ายกลที่ยิ่งใหญ่ถูกจัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วอีกทั้งพวกเขายังสูญเสียสมบัติสวรรค์ล้ำค่ามากมาย

แต่สุดท้ายมันก็ไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้กับศัตรูแม้แต่น้อย ฮวงยังคงหลบหนีออกไปง่ายๆเหมือนเดิม

“เขายังไปไม่ไกลยังไล่ตามทันได้อยู่!”เฟิงเฉียงกล่าว เป็นเพราะไม่ว่ายันต์สลายดินแดนที่ท้าทายสวรรค์จะเป็นอย่างไร

แต่เมื่อต้องเผชิญกับค่ายกลที่ยิ่งใหญ่ที่น่าตกใจของโลกมันก็ต้องถูกจำกัดความสามารถอยู่เล็กน้อย แม้ว่ามันจะทำให้สือฮ่าวหลุดรอดออกไปจากดินแดนปิดผนึกนี้แต่เขาก็ไม่สามารถไปได้ไกล

พวกเขารีบออกจากค่ายกลที่ยิ่งใหญ่และค้นหาสือฮ่าวในบริเวณรอบๆด้วยความระมัดระวัง

“ในทิศทางนั้น!”

มีคนชี้ให้เห็นเพราะความว่างเปล่าระเบิดที่นั่นความผันผวนที่ถูกส่งมารุนแรงเกินไป จะต้องมีใครบางคนทำลายความว่างเปล่าเพื่อเปิดประตูมิติอย่างแน่นอน

หลายพันลี้ออกไปมีเสียงระเบิดอย่างรุนแรง

ยันต์สลายดินแดนถูกขัดขวาง แม้ว่ามันจะทะลวงผ่านค่ายกลโบราณมาได้แต่ก็ต้องเกิดการปะทะอย่างรุนแรงเช่นกัน

แน่นอนว่าโดมท้องฟ้าที่นั่นแตกออกจากกันด้วยแรงระเบิด พลังแห่งความโกลาหลปั่นป่วนอยู่ชั่วครู่ก่อนที่สือฮ่าวจะทะลวงออกมาจากค่ายกล

เขาคำรามด้วยเสียงหัวเราะ ในที่สุดเขาก็สามารถทิ้งค่ายกลโบราณไว้ข้างหลัง

แม้ว่าเขาจะหัวเราะ แต่ดวงตาของเขาก็เย็นชาเล็กน้อยมีเจตนาฆ่าปรากฏออกมาอย่างน่ากลัว

การวิ่งแบบนี้ไม่ใช่รูปแบบการต่อสู้ของเขา มันเป็นเพียงการลบหนีออกจากสมรภูมิที่ไม่เอื้อประโยชน์และเพื่อไม่ให้ถูกผูกมัด

เขาจำเป็นต้องตอบโต้เขาไม่สามารถเสียยันต์สลายดินแดนนี้ไปโดยเปล่าประโยชน์

“เจ้าสาระเลวน้อยถึงเวลาตายของเจ้าแล้ว!” เฟิงไป่หลิงตะโกน

นางยกแขนขวาขึ้นอีกครั้งพร้อมกับชี้ไปในทิศทางของสือฮ่าวโดยใช้แขนของนางเหมือนดาบศักดิ์สิทธิ์

ยันต์โบราณแผ่นหนึ่งปรากฏออกมาจากแขนของนาง มันสั่นไหวไปมาในความว่างเปล่าราวกับว่าผลไม้เต๋าที่ไม่สามารถย่อยสลายได้กำลังเบ่งบาน แสงสีเงินปะทุขึ้นอย่างทรงพลัง

ลักษณะของมันเหมือนดอกบัวโบราณจริงๆ กลีบดอกที่คลี่ออกของมันเต็มไปด้วยสัญลักษณ์เต๋าที่น่ากลัว ในที่สุดมันก็เผยให้คนผู้หนึ่งซึ่งมีรูปร่างเล็กมากนั่งอยู่ภายใน

นั่นเป็นเด็กทารกคนหนึ่งที่มีใบหน้าอวบอิ่มและแก้มสีแดง เพียงแต่ว่าเส้นผมของเขาทุกเส้นล้วนขาวโพลนน่าหวาดหวั่นอย่างแท้จริง

“อ๊ะ?” สือฮ่าวตื่นตระหนก

เสียงคำรามที่รุนแรงดังขึ้น ร่างเล็กๆนั้นพุ่งขึ้นไปในอากาศมันกลายเป็นริ้วแสงทะยานเข้าหาสือฮ่าว

รัศมีอันทรงพลังที่แผ่ออกมานั้นน่ากลัวเกินกว่าจะเปรียบเทียบได้ มันบดขยี้สวรรค์และปฐพีทำให้สถานที่แห่งนี้ดังกึกก้องไปด้วยเสียงแห่งเต๋า

“มารดาเจ้าเถอะ!”

สือฮ่าวหันไปรอบๆและรีบวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว สิ่งนั้นคืออะไร? มันต้องเป็นผู้สูงสุดอย่างแน่นอน!

สิ่งนี้เกินคาดเดาของเขา มีผู้สูงสุดจากเก้าสวรรค์ลงมาจัดการเขาเป็นการเฉพาะ? นี่เป็นหายนะครั้งใหญ่แน่นอน

อย่างไรก็ตามเหตุใดสิ่งมีชีวิตระดับผู้สูงสุดจึงกลายเป็นสัญลักษณ์ซ่อนตัวอยู่ในแขนของเฟิงไป่หลิง?

“วันนี้เจ้าหนีไม่รอดอย่างแน่นอน! ไม่ว่าใครจะมาก็ไม่สามารถช่วยเจ้าได้!” ด้านหลังคนเหล่านั้นตะโกนตามมาไม่หยุด

ร่างเล็กนั้นมีขยายใหญ่ขึ้นใบหน้าที่อวบอิ่มเผยให้เห็นเจตนาในการฆ่า มันไม่บริสุทธิ์ไร้เดียงสาอีกต่อไปแล้วเส้นผมสีขาวของมันโบกพริ้วไปตามสายลม มันยื่นมือไปข้างหน้าต้องการที่จะจับสือฮ่าวไว้

“เจ้าอย่าได้หวัง?” พลังเซียนถูกปลดปล่อยออกมาจากร่างกายของสือฮ่าวความเร็วของเขาเพิ่มขึ้นทันทีหลายเท่า

“เขาเร็วขนาดนั้นได้ยังไง” คนข้างหลังตกใจ

ผู้สูงสุดปรากฏตัวขึ้นโดยต้องการฆ่าสือฮ่าว เขาจะล้มเหลวหรือไม่? พวกเขาไม่กล้าเชื่อ หากผู้สูงสุดพ่ายแพ้ให้กับสือฮ่าวนี่จะเป็นหายนะสำหรับพวกเขาอย่างแท้จริง!

“พวกเจ้าควรสวดอ้อนวอนให้เจ้าตัวประหลาดนี้สามารถฆ่าข้าให้ได้ มิฉะนั้นพวกเจ้าทุกคนจะไม่มีโอกาสกลับไปอีกแล้ว!” สือฮ่าวกล่าวอย่างเย็นชา