508 - เบื้องหลังของหยวนชิง

1819 - เบื้องหลังของหยวนชิง

ในยุคนี้สิ่งมีชีวิตระดับผู้สูงสุดมีไม่มากนัก ทำให้ผู้ฝึกฝนอาณาจักรปลดปล่อยตนเองถูกเรียกว่าผู้สูงสุดในบางครั้ง อย่างไรก็ตามทุกคนรู้ว่าพวกเขายังไม่ได้เข้าสู่อาณาจักรนั้น

นั่นเป็นความเคารพประเภทหนึ่งโดยคาดการณ์ว่าวันหนึ่งบุคคลที่มีอำนาจประเภทนี้จะก้าวไปถึงขั้นนั้นในที่สุด

สำหรับหยวนชิงเขายังไม่เคยก้าวเข้าสู่อาณาจักรปลดปล่อยตนเองด้วยซ้ำเมื่อหลายปีก่อน

แต่เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาในที่สุดเขาก็ทะลุทะลวงผ่านคอขวด กลายเป็นผู้ยิ่งใหญ่อาณาจักรปลดปล่อยตนเองอย่างแท้จริง เขามาที่นี่พร้อมกับผู้ที่อยู่เบื้องหลังเพื่อลงมือสังหารสือฮ่าว

“เจ้าก็แค่มารนหาที่ตายเท่านั้น!” สือฮ่าวกล่าวต่อไป

เขามีความมั่นใจในตัวเองเป็นอย่างยิ่ง เขาคือผู้ยิ่งใหญ่อาณาจักรปลดปล่อยตนเองที่อายุน้อยที่สุดทั้งยังแข็งแกร่งมากที่สุด ไม่มีผู้ใดที่อยู่ในอาณาจักรบ่มเพาะเดียวกันสามารถต้านทานเขาได้

“เด็กรุ่นใหม่แม้ว่าเจ้าจะยังทำตัวหยิ่งผยองแล้วล่ะก็ เราจะไม่ให้โอกาสเจ้า! ชีวิตของเจ้าจะจบลงที่นี่ เจ้าคิดว่าจะก้าวเข้าสู่อาณาจักรผู้สูงสุดได้อย่างนั้นหรือ? ฝันต่อไปเถอะ!” หยวนชิงกล่าวอย่างตรงไปตรงมา

เขาคือผู้นำกลุ่มของมือสังหารมากมาย วันนี้เขาต้องการที่จะสังหารสือฮ่าวโดยไม่อนุญาตให้เขาก้าวเข้าสู่อาณาจักรผู้สูงสุดได้

ตัวเขาเองอาจจะไม่เพียงพอ แต่ของที่เขานำมาด้วยทำให้เขามีโอกาสอย่างมากในการสังหารอัจฉริยะแห่งสรวงสวรรค์ที่แข็งแกร่งที่สุดในวันนี้

ในความเป็นจริงสาเหตุที่พวกเขาออกจากเก้าสวรรค์เบื้องบนด้วยความเร่งรีบรีบ และตามมาถึงที่นี่ในวันนี้ก็เพราะว่าพวกเขาหวาดกลัวอย่างยิ่ง

การต่อสู้ของสือฮ่าวในชายแดนรกร้างทำให้หัวใจของพวกเขาเย็นชาอย่างแท้จริง

ในสายตาของพวกเขาศักยภาพของฮวงนั้นมากเกินไป หากเขากลายเป็นสิ่งมีชีวิตสูงสุด เขาจะสามารถกวาดล้างเก้าสวรรค์สิบพิภพได้อย่างแน่นอน

ถึงตอนนั้นจะไม่มีใครสามารถขัดขวางเขาได้

เมื่อเขาตัดสินใจที่จะจัดการสิ่งต่างๆแล้ว พวกเขาจึงร่วมมือกันและตัดสินใจว่าจะทำการใหญ่ให้เร็วที่สุด!

“ เราต่อสู้ด้วยชีวิตบนเส้นทางเมืองจักรพรรดิ ในขณะที่พวกเจ้าทุกคนหลบซ่อนอยู่ด้านหลังด้วยความหวาดกลัว ใช้ชีวิตอย่างระมัดระวังมีความสุขกับความปลอดภัย

เมื่อการต่อสู้ครั้งยิ่งใหญ่สิ้นสุดลงพวกเจ้าทุกคนก็เผยให้เห็นความชั่วร้ายพวกเจ้าบังอาจชี้ดาบมาที่ข้า แต่เมื่อเผชิญหน้ากับศัตรูที่แท้จริงความกล้าของพวกเจ้าอยู่ที่ไหน? ศักดิ์ศรีของพวกเจ้าอยู่ที่ใด?

เป็นเรื่องแปลกจริงๆพวกเจ้าทุกคนแทนที่จะทำตัวดุร้ายในตอนที่เป็นประโยชน์ แต่กลับลงมืออย่างชั่วช้าคิดว่าคนอื่นจะไม่เห็น!”

คำพูดของสือฮ่าวแสดงออกถึงความไม่พอใจ เพราะเขารู้สึกได้ถึงคลื่นแห่งความเย็นยะเยือกอย่างแท้จริงทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะระเบิดอารมณ์โกรธออกมา คนเหล่านี้น่ารังเกียจไม่มีความละอายใดๆควรถูกประหารชีวิต!

อา…

ในระยะไกลผู้คนเหล่านั้นยังคงโหยหวนอย่างน่าสังเวชและดิ้นรนด้วยความเจ็บปวด

คนเหล่านี้เป็นบุคคลทั้งหมดที่ซ่อนตัวอยู่ในขอบเขตของแม่น้ำหยินใหญ่ซึ่งตอนนี้ถูกสาปไม่สามารถลบล้างออกไปได้ พวกเขามีทั้งมนุษย์และเผ่าพันธุ์อื่นๆซึ่งตอนนี้กำลังดิ้นรนต่อสู้กับความตาย

ปู!

บางคนกลายเป็นกระดูกสีขาวโดยตรงตกลงไปในแม่น้ำสีดำขนาดใหญ่และสูญสลายไป เป็นเพราะวิญญาณดั้งเดิมของพวกเขาดับสูญอย่างสมบูรณ์ชีวิตของพวกเขาถึงจุดจบที่นี่

ยังมีผู้คนอีกมากมายที่โลหิตทะลักออกมาจากหน้าผาก อวัยวะทั้งห้าที่เน่าเปื่อยวิญญาณดั้งเดิมถูกเผาไหม้ แม้ว่าพวกเขาจะไม่ตาย แต่นับจากวันนี้ระดับบนเพราะพวกเขาจะตกลงไม่สามารถฟื้นฟูได้ตลอดกาล

อาจกล่าวได้ว่าคนที่ซ่อนตัวอยู่ที่ก้นแม่น้ำเก้าในสิบส่วนล้วนตายไปหมดสิ้น ส่วนอีกหนึ่งส่วนที่เหลือก็จะพิการไปตลอดชีวิต

นี่เป็นการโจมตีที่ทรงพลังอย่างแท้จริง พลังคำสาปของหลุมศพเซียนนั้นน่ากลัวเกินไป มีคนจํานวนน้อยนิดที่สามารถต้านทานพลังของมันได้

อย่างไรก็ตามคนที่อยู่เบื้องหลังหยวนชิงไม่ได้รับผลกระทบพวกเขาทั้งหมดสงบนิ่งมาก

“น่าขัน” คนผู้หนึ่งพูดอย่างไร้อารมณ์และสงบนิ่งราวกับว่าเขาไม่สนใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นต่อหน้าเลย

เขาเอามือไพล่หลังเดินไปข้างหน้า เขาสวมเสื้อคลุมสีขาวที่ปักลวดลายของพระจันทร์ เส้นผมสีดำของเขาห้อยลงมาที่เอวให้ความรู้สึกศักดิ์สิทธิ์เล็กน้อย อย่างไรก็ตามภายในดวงตาของเขามีเจตนาที่เย็นชาเต็มไปด้วยไอสังหาร

บุคคลนี้ดูเหมือนว่าเขามีอายุราวๆสามสิบปี แต่ใครๆก็สามารถจินตนาการได้ว่านี่ไม่ใช่ผู้บ่มเพาะรุ่นเยาว์แน่นอน แต่เป็นผู้บ่มเพาะรุ่นอาวุโสที่มีชีวิตอยู่เป็นเวลานานไม่สิ้นสุด

“เหอเหอ…” หญิงสาวคนหนึ่งหัวเราะนางสวมกระโปรงสีเหลือง ที่ทำมาจากขนห่าน ใบหน้าของนางค่อนข้างงดงามมีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้าตลอดเวลา แต่นี่ไม่ใช่รอยยิ้มสดใสมันคือรอยยิ้มเยาะเย้ยซึ่งเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม

หญิงสาวผู้นี้แข็งแกร่งอย่างถึงที่สุด นางคือผู้ยิ่งใหญ่อาณาจักรปลดปล่อยตนเองขั้นสูงสุด การที่นางมาที่นี่วันนี้เพราะว่านางมีความมั่นใจอย่างแท้จริง

“ไม่มีอะไรมากไปกว่าหมาป่าหางยาว!”(เปรียบเปรยถึงคนไม่รู้จักดีชั่ว) สือฮ่าวกล่าวอย่างตรงไปตรงมาโดยไม่ไว้หน้าผู้ใด

การแสดงออกของบุคคลเหล่านั้นมีความโกรธเกรี้ยวในทันที แม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่าฮวงไม่กลัวสิ่งใดในสวรรค์และปฐพี แต่พวกเขาไม่คิดว่าเด็กคนนี้จะไม่มีความสำนึกตัวใดๆถึงกับกล้าฉีกหน้าพวกเขา

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเป็นตัวแทนของมหาอำนาจใด” ชายในชุดคลุมสีขาวถามอย่างเย็นชา

“เจ้าจะเป็นอะไรได้ก็แค่เศษสวะจากตระกูลอมตะ? ตระกูลของเจ้าก็มีเพียงพวกขี้ขลาดที่อยู่รวมตัวกันโดยไม่กล้าต่อสู้กับศัตรูเท่านั้น เพียงเท่านี้เจ้าก็คิดว่าจะทำให้ข้าหวาดกลัวเหตุไฉนไม่เรียกบรรพบุรุษโบราณของเจ้ามาด้วย?” สือฮ่าวกล่าว

เขาไม่จำเป็นต้องคิดเรื่องนี้ด้วยซ้ำคนที่กล้าดำเนินการกับเขามีเพียงตระกูลอมตะหรือตระกูลราชสำนักเท่านั้น

ใบหน้าของผู้คนเหล่านั้นเย็นลงทันที

“ในตอนแรกข้าสงสัยอยู่เสมอว่าตะกูลใดที่ทรยศต่อเมืองจักรพรรดิแล้วเข้าร่วมกับอีกฝ่าย ในวันนี้ความจริงได้ปรากฏออกมาสักที” สือฮ่าวกล่าว

“หุบปาก! เรามีความไม่พอใจส่วนตัวกับเจ้ามันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับสิ่งเหล่านั้น!” หญิงสาวกระโปรงยาวสีเหลืองรีบตวาดออกมา

“เป็นอย่างนั้นเหรอ? แต่ทำไมข้ารู้สึกว่าเป็นพวกเจ้า!” สือฮ่าวกล่าวพร้อมกับจ้องมองไปที่คนเหล่านั้น

“ไร้สาระ!” ชายคนนั้นพูดอย่างเย็นชา

“หยุดเขาอย่าปล่อยให้เขาหนี!” อีกคนกล่าว.

หยวนชิงหัวเราะด้วยท่าทางไร้สาระจากด้านข้าง แม้ว่าอายุของเขาจะยังไม่น้อย แต่เขาก็ยังคงหน้าด้านรอยยิ้มของเขาค่อนข้างเย็นชาเพราะในที่สุดฮวงก็กำลังจะถูกฆ่าในวันนี้แล้ว

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาฮวงกลายเป็นหนามทิ่มแทงอยู่ในใจของเขามาโดยตลอด

นับตั้งแต่ที่เขาไม่สามารถฆ่าเด็กคนนี้ได้ในตอนนั้น เขาก็ได้ยินข่าวการพัฒนาของเขาอย่างต่อเนื่องหยวนชิงก็ไม่สามารถนั่งนิ่งอีกต่อไปได้

“สัตว์ประหลาดน้อยในที่สุดวันนี้ก็มาถึงสักที!” เขากล่าวด้วยรอยยิ้มที่เย็นชา

บางคนมีลักษณะนิสัยแบบนี้เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเป็นคนผิดแท้ๆ แต่พวกเขาก็ยังยัดเยียดความผิดให้กับคนอื่น นอกจากนี้ยังพยายามทำลายบุคคลนั้นด้วยความโหดเหี้ยมอย่างต่อเนื่อง

“เป็นเรื่องที่น่าเสียดายจริงๆ เมื่อข้าคิดว่าบรรพบุรุษของพวกเจ้ามีความกล้าหาญเพียงใด แต่เมื่อมาถึงรุ่นหลังของพวกเขากลับกลายเป็นไร้ศักดิ์ศรีถึงขนาดนี้” สือฮ่าวกล่าว

เขาไม่ได้ให้ความสนใจกับหยวนชิง แต่มองไปที่คนอื่นๆแทน

เป็นเพราะเขารู้ว่าตั้งแต่เริ่มต้นจนถึงตอนนี้หยวนชิงเป็นเพียงสุนัขตัวหนึ่งที่คอยวิ่งตามหลังเจ้าของของมัน

คนพวกนี้เป็นผู้ยิ่งใหญ่อาณาจักรปลดปล่อยตนเองแล้วอย่างไร? เขาจะฆ่าพวกมันทั้งหมด!

“โอ้? เจ้าแน่ใจเกี่ยวกับตัวตนของเราแล้วหรือ?” หญิงสาวกระโปรงยาวสีทองคนนั้นหัวเราะโดยไม่สนใจการคาดเดาของเขา

“เจ้าไม่ใช่ลูกหลานตระกูลเฟิงอย่างนั้นหรือ? น่าอับอายที่บรรพบุรุษของเจ้ามีลูกหลานเช่นนี้?” สือฮ่าวกล่าวอย่างเย็นชาคำพูดของเขาเต็มไปด้วยความดูถูก

บุคคลสองสามคนที่อยู่ด้านหลังของหญิงสาวคนนั้นปลดปล่อยไอสังหารออกมา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้นต้องการจะสังหารสือฮ่าวในทันที

“ไม่ต้องแสดงความกระตือรือร้นออกมาขนาดนั้น จะอย่างไรซะพวกเจ้าก็จะไม่รอดไปแม้แต่คนเดียว!” สือฮ่าวกล่าวอย่างไม่แยแส

เป็นเพราะในตอนนั้นด้วยเบาะแสบางอย่างเขาได้รู้ว่าหยวนชิงปฏิบัติตามคำสั่งของตระกูลเฟิง

ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมหยวนชิงจึงรีบลงมือกับเขาตั้งแต่ก้าวขึ้นมาในอาณาจักรเก้าสวรรค์ในครั้งแรก เพียงเพราะคนพวกนี้หวาดกลัวในพรสวรรค์ของเขานั่นเอง