สือฮ่าวโบกแขนเสื้อเก็บเมล็ดทานตะวันสีดำจำนวนนับพันจินทันที พวกมันทั้งหมดเป็นประกายและโปร่งแสงเต็มไปด้วยแก่นแท้พลังศักดิ์สิทธิ์ ของสิ่งนี้นับเป็นยาชั้นยอด

เขารู้สึกว่าการนำสิ่งเหล่านี้กลับไปที่หมู่บ้านหินผาจะเป็นของขวัญที่ยอดเยี่ยมทีเดียว นอกจากนี้เด็กกลุ่มใหญ่ที่ติดตามเขาก็จะสนุกกับพวกมันเช่นกันและยังสามารถเสริมสร้างพลังโลหิตและจิตวิญญาณของพวกเขา

“ข้าไม่ต้องการเข่นฆ่าผู้บริสุทธิ์โดยไม่มีเหตุผล แต่ถ้าพวกเจ้ายั่วยุข้ามากเกินไปก็อย่าโทษว่าข้าเป็นคนโหดเหี้ยม!” สือฮ่าวกล่าว

จากนั้นเขาก็ลงมืออีกครั้งโดยบุกเข้าไปในวังของสวนทานตะวันปีศาจ

ไม่ต้องกล่าวถึงสือฮ่าวเลย แม้แต่ดวงตาของสิงโตสีทองก็ยังหดตัว เป็นเพราะมีสิ่งดีๆมากเกินไป วัสดุศักดิ์สิทธิ์ต่างๆที่กองรวมกันอยู่ที่นี่เหมือนกับภูเขาขนาดใหญ่ลูกหนึ่ง

ข้างในมียาชั้นยอดมากมาย ยิ่งไปกว่านั้นยังมีภาชนะหยกที่เปล่งประกายและโปร่งแสงอีกสองสามอันซึ่งถูกใช้ปิดผนึกเมล็ดทานตะวันปีศาจทุกประเภท

“สิ่งเหล่านี้ถูกบรรพบุรุษของเราทิ้งไว้เบื้องหลัง ผู้อาวุโสเมตตาด้วยอย่าเอามันไป” ใครบางคนรวบรวมความกล้าพูดด้วยเสียงสั่นเครือ

“ไม่มีทางข้าจะเอามันไปอย่างแน่นอน นับจากนี้เป็นต้นไปสวนทานตะวันปีศาจจะเปลี่ยนเจ้าของแล้ว” สือฮ่าวกล่าว

เมล็ดพันธุ์เหล่านี้เป็นสิ่งที่ดีอย่างแน่นอน พวกมันสามารถช่วยเสริมสร้างรากฐานให้กับอัจฉริยะมากมาย

ทุกคนในสวนทานตะวันปีศาจหน้าซีดเผือดไม่มีใครกล้าพูดมากกว่านี้

“ถึงเจ้าจะเป็นผู้แข็งแกร่งอย่างแท้จริง แต่เจ้านายของตระกูลข้าก็มีภูมิหลังที่ดีเช่นกัน การเอาแต่ใจแบบนี้มันอาจจะทำให้เกิดความสูญเสียเป็นอย่างมากสำหรับพวกเจ้า”

ผู้อาวุโสสวนทานตะวันปีศาจคนหนึ่งกล่าวขึ้นมาด้วยความคับแค้น

เปง!

กรงเล็บจากสิงโตทองคำตบลงไปที่ร่างของชายชราคนนั้นจนขาดเป็นสองท่อน ชายชราคนนั้นกระอักเลือดออกมาไม่หยุดไม่กล้าเสนอความคิดเห็นอีกแล้ว

ราชสีห์ผู้กล้าตัวนี้โหดเหี้ยมอย่างแท้จริงมันทำให้ผู้บ่มเพาะทั้งหมดในสวนทานตะวันปีศาจสั่นสะท้านด้วยความกลัว

นั่นคือผู้อาวุโสที่มีความแข็งแกร่งระดับเจ้าสำนัก แต่การตบเพียงครั้งเดียวสามารถทำให้เขาบาดเจ็บจนร่างของเขาแหลกสลายน่ากลัวสุดขีด

หงหลง!

พระราชวังสั่นสะเทือนปลดปล่อยเสียงดังกึกก้อง เป็นเพราะสือฮ่าวถอนรากถอนโคนขึ้นจากพื้นดินโดยไม่ทิ้งอะไรไว้ข้างหลังแม้แต่รากฐานก็ขุดขึ้นมา เขากำลังจะนำทุกสิ่งทุกอย่างออกไป

การปล้นแบบนี้ในประวัติศาสตร์เคยมีมาก่อนหรือไม่? ทุกคนในสวนทานตะวันปีศาจต่างตกตะลึง พวกเขาไม่เคยเห็นใครลงมือปล้นเช่นนี้มาก่อน

"พวกเจ้าไม่ต้องดิ้นรนแล้ว ไม่ว่าจะเป็นประตูใหญ่ศาลาด้านหน้าทุกสิ่งทุกอย่างข้าจะเอาไปให้หมด” สือฮ่าวเตะสิงโตทองให้มันลงมือจัดการแทน

สิงห์โตทองรู้สึกทนไม่ได้จริงๆ แม้จะอยู่ในอีกด้านหนึ่งที่มีผู้เชี่ยวชาญปรากฏตัวขึ้นมากมาย แต่ก็ไม่มีใครกล้าที่จะปฏิบัติกับมันเช่นนี้แม้แต่ตระกูลจักรพรรดิ์

สายเลือดราชสีห์ผู้กล้ามีสถานะสูงส่งอย่างยิ่งไม่มีกลุ่มใดกล้าที่จะดูถูกหรือปฏิบัติต่อมันด้วยความอัปยศอดสูเช่นนี้ แต่ตอนนี้มันกลายเป็นคนรับใช้ของมนุษย์ผู้หนึ่งทำให้มันรู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก

“ทำตัวให้ดีแล้ววันหนึ่งเจ้าจะได้รับอิสรภาพ โม่เต๋าเป็นตัวอย่างของเจ้า” สือฮ่าวกล่าว

สิงโตทองกระตือรือร้นขึ้นทันที แน่นอนมันไม่ต้องการแบกฮวงไปตลอดชีวิต แม้ว่าบุคคลนี้จะแข็งแกร่งอย่างน่าเหลือเชื่อ แต่ตัวมันก็ไม่ต้องการเป็นสัตว์ขี่ของเขาไปตลอดกาล

หงหลง!

พระราชวังหยกประดับด้วยเพชรพลอยหลายแห่งในภูเขากล้วยไม้ดำถูกถอนรากถอนโคนแม้แต่เสาเข็มก็ยังถูกสิงห์โตทองขุดออกไปด้วย

คนพวกนี้เป็นบ้าไปแล้ว! ผู้บ่มเพาะสวนทานตะวันปีศาจทุกคนสาปแช่งอย่างเงียบๆและร้องไห้อยู่ข้างใน นี่เป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่ออย่างแท้จริง

มนุษย์กับสัตว์ร้ายพวกนี้เป็นคู่ตั๊กแตนหรือไม่? ไม่ว่าพวกเขาจะผ่านไปที่ไหนก็ไม่หลงเหลือแม้แต่ใบไม้ใบหญ้า!

“บ้านเกิดของเจ้ายากไร้ถึงขนาดนั้นเลยเหรอ ถึงกับต้องเอาไปแม้กระทั่งประตู” แม้แต่สิงโตทองก็รู้สึกละอายใจกับการกระทำของตัวเองเหมือนกัน

“แสดงว่าเจ้าพกของดีไม่น้อยมาด้วยใช่หรือไม่ ด้วยเหตุนี้เจ้าจึงคิดดูถูกสวนทานตะวันปีศาจ?” สือฮ่าวกวาดตามองดูมัน

“ไม่! ทุกอย่างในตัวข้าถูกเจ้าปล้นไปหมดแล้ว!” สิงโตสีทองส่ายหัวก่อนที่มันจะมุ่งหน้าไปขุดค้นทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ใต้ขุนเขานี้ลงไปกว่าสิบลี้

“โจร! โจร! นี่คือการกวาดล้างสวนทานตะวันปีศาจของเราโดยสิ้นเชิง!” ผู้อาวุโสคนหนึ่งร้องไห้จนตาแดงก่ำ

แต่เขาทำได้เพียงแค่ร้องไห้เท่านั้น เขาไม่กล้าพูดอะไรออกมาเพราะกลัวว่ามันจะนำมาซึ่งหายนะให้แก่ตัวเอง เพราะตัวอย่างก็มีให้เห็นแล้ว

ในความเห็นของสือฮ่าวนิกายที่ยิ่งใหญ่นี้เป็นที่อยู่อาศัยของราชาปีศาจ หลังจากสะสมเวลามากกว่าล้านปีทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ที่นี่ล้วนเป็นของดีทั้งนั้น

เขาไม่ได้ลงมือด้วยตัวเองอีกต่อไปแต่มอบหน้าที่นั้นให้กับสิงโตทอง ในขณะเดียวกันเขาเองก็เอามือไพล่หลังตรวจสอบสถานที่แห่งนี้อย่างถี่ถ้วน

จากการเผชิญหน้ากับค่ายกลเซียนปกป้องนิกายของสวนทานตะวันปีศาจแล้ว เขาก็พอที่จะประเมินความแข็งแกร่งของเจ้าปีศาจและเจ้าปีศาจผู้เฒ่าได้

สถานะผู้อาวุโสใหญ่ของภูเขากล้วยไม้ดำนั้นสูงมากเป็นรองเพียงเจ้าปีศาจเท่านั้น เขาอยู่ในอาณาจักรแยกตนเองขั้นปลายซึ่งถือเป็นบุคคลอันดับสองของนิกายแห่งนี้

“จ้าวปีศาจก็น่าจะอยู่ในระดับเดียวกัน”

สือฮ่าวได้ข้อสรุปนี้ออกมา เมื่อเทียบกันแล้วนี่เป็นมรดกระดับสูงสุด อย่างน้อยที่สุดมันก็น่าเกรงขามอย่างยิ่งในสามพันแคว้น

เป็นเพราะในนิกายเล็กๆธรรมดาผู้ที่อยู่ในอาณาจักรเทพสวรรค์สามารถก็สามารถกลายเป็นปรมาจารย์นิกายได้แล้ว

ปรมาจารย์นิกายส่วนใหญ่มีความแข็งแกร่งอยู่ในระดับอาณาจักรแห่งความว่างเปล่าหรือสถานที่แห่งนี้นิยมเรียกว่าธรรมปลอม

นิกายระดับสูงสุดเช่นสวนทานตะวันปีศาจจะมีเจ้านิกายที่อยู่ในอาณาจักรแยกตนเองขั้นสูงสุดไปจนถึงครึ่งก้าวอาณาจักรปลดปล่อยตนเองก็ไม่ถือว่าเป็นเรื่องแปลกแต่อย่างใด

เพียงแต่ว่าสือฮ่าวยังไม่สามารถประเมินความแข็งแกร่งของปรมาจารย์นิกายเฒ่าได้

เขาค้นหาที่นี่อย่างระมัดระวังโดยสังเกตสภาพแวดล้อมอย่างจริงจัง ในท้ายที่สุดเขาก็ไม่ได้ค้นพบรัศมีพลังของปรมาจารย์นิกายที่ยิ่งใหญ่กว่าอาณาจักรแยกตนเอง!

เป็นไปได้ไหมที่เจ้าปีศาจเฒ่าไม่ได้กลับมาบ่อยๆ?

เมื่อสือฮ่าวจากไปภูเขากล้วยไม้ดำก็มืดมนทันที พวกเขาไม่เคยพบกับภัยพิบัติเช่นนี้มาก่อน สวนทานตะวันปีศาจถูกล้างจนหมดสิ้นแล้ว!

มนุษย์และสัตว์ร้ายต่างพากันบ้าคลั่งนำทุกสิ่งออกไปแม้แต่ประตูใหญ่พระราชวังและสิ่งอื่นๆ การยึดทุ่งสมุนไพรเป็นเรื่องหนึ่ง แต่แม้กระทั่งน้ำพุศักดิ์สิทธิ์เหล่านั้นก็ถูกขุดขึ้นมา!

ทุกคนในสวนทานตะวันปีศาจตกตะลึงและกำลังจะร้องไห้ นี่เป็นการปล้นหรือการทำลายมรดกของพวกเขากันแน่!

โชคดีเพียงอย่างเดียวคือเจ้าหนูราชาปีศาจคนนี้ไม่ได้ลงมือสังหารคนสุ่มสี่สุ่มห้า มีเพียงผู้อาวุโสใหญ่คนเดียวเท่านั้นที่ถูกสังหารไป

ในเรื่องนี้พวกเขาจะตำหนิใครได้? ในตอนนั้นเจ้าปีศาจต้องการที่จะฆ่าฮวงโดยยอมทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่าง ในที่สุดหายนะครั้งใหญ่ก็กลับมาสนองเขา

พวกเขาถอนหายใจด้วยความเศร้าโศก แต่ไม่ได้มีความเกลียดชังในหัวใจของพวกเขาแม้แต่น้อย เป็นเพราะเจ้าปีศาจและฮวงเป็นศัตรูกันจึงเกิดเรื่องเช่นนี้

สำหรับพวกเขาที่จะสามารถรักษาไว้ได้ ย่อมถือว่าฝ่ายตรงข้ามมีเมตตาแล้ว

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด