421- หม่อนไฟเหี่ยวเฉา

1732 - หม่อนไฟเหี่ยวเฉา

มือขนาดใหญ่ปกคลุมพื้นที่นับล้านล้านลี้ล้อมรอบดินแดนรกร้างอันกว้างใหญ่แห่งนี้นำมันดึงขึ้นสู่ท้องฟ้าเบื้องบนอย่างรุนแรง

หงหลง!

จากนั้นมือกระดูกก็เริ่มขยับถอยหลังโดยไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย

มันฉีกผ่านความว่างเปล่ามุ่งหน้าไปยังภูมิภาคที่ไม่มีผู้คนอาศัยอยู่และจากนั้นชายแดนที่รกร้างว่างเปล่าของเมืองจักรพรรดิก็ปรากฏออกมา

มันดุร้ายและกะทันหันเกินไป

จิ!

ในระหว่างขั้นตอนนี้ฝ่ามือกระดูกเพิ่มความเร็วขึ้นอย่างถึงที่สุด เป็นเพราะมันเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว ทะเลสีแดงของสวรรค์อเวจีกำลังเดือดและจะหลอมละลายร่างกายของอันหลานให้ดับสูญ

แม้เขาจะเป็นถึงราชาอมตะแต่นี่ก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาจะสามารถต้านทานได้ง่ายๆ

ในความเป็นจริงทุกอย่างเกิดขึ้นในช่วงเวลาเพียงไม่กี่ลมหายใจเท่านั้น

ตั้งแต่เวลาที่มือใหญ่ไปถึงสามพันแคว้นจนถึงตอนที่มันกลับมาที่เมืองจักรพรรดิ์มันก็เกิดขึ้นเพียงพริบตาเดียวเท่านั้น เรื่องที่น่าตกใจขนาดนี้ทำให้ผู้คนรู้สึกอับจนปัญญาอยู่บ้าง

“นั่นคือ…”

ในเมืองจักรพรรดิ์ผู้ฝึกฝนของทุกเผ่าพันธุ์ต่างตกตะลึง มือกระดูกทะลุผ่านเมืองจักรพรรดิ์มุ่งหน้าไปยังสามพันแคว้น ความปรารถนาของเขาคือการยึดดินแดนอันกว้างใหญ่นี้หรอกหรือ?

“แย่แล้ว! อย่าบอกนะว่าเขาพบสิ่งที่เขากำลังตามหา!” ในเมืองจักรพรรดิ์ใบหน้าของบุคคลสำคัญบางคนกลายเป็นสีขาวซีด

สิ่งมีชีวิตระดับผู้สูงสุดของเก้าสวรรค์สิบพิภพล้วนเชื่อว่าการที่ศัตรูต่างมิติยกทัพเข้ามารุกรานดินแดนของพวกเขา ก็เพราะฝ่ายตรงข้ามต้องการอะไรบางอย่างมาตลอด เพียงแต่ว่าพวกเขาไม่ทราบว่าสิ่งนั้นคืออะไร!

ตอนนี้อันหลานคว้ามันมาได้แล้วใช่หรือไม่?

“ ไม่น่าจะเป็นไปได้เพราะหลังจากสิ้นสุดสงครามเซียนโบราณครั้งสุดท้ายพวกเขาก็เข้าครอบครองดินแดนของเรายาวนานกว่าหมื่นปี

ในเวลาเพียงแค่ไม่กี่ลมหายใจมันเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะค้นพบของสิ่งนั้น” ผู้สูงสุดคนหนึ่งวิเคราะห์ออกมา

อย่างไรก็ตามทุกคนยังคงหวาดกลัว ความแข็งแกร่งของราชาอมตะนั้นน่ากลัวเกินไป

เขาใช้มือเพียงข้างเดียวในการทะลวงการป้องกันอันยิ่งใหญ่ของเมืองจักรพรรดิพร้อมกับคว้าเอาแคว้นหนึ่งของเก้าสวรรค์กลับมาด้วย

สิ่งนี้น่ากลัวแค่ไหน?

มันเป็นแคว้นไหนกันแน่? ทุกคนพยายามระบุมัน!

“แคว้นบาปลูกหลานของคนบาปอาศัยอยู่ที่แคว้นนั้น” ใครบางคนที่มีดวงตาที่แหลมคมจำได้อย่างรวดเร็ว

อันหลานไม่หยุด เขาดึงแขนออกจากช่องแตกของประตูเมืองจักรพรรดิตอนนี้มือข้างนั้นของเขาที่กำแคว้นบาปไว้ได้หดเล็กลงไม่ได้มีขนาดใหญ่เหมือนตอนเริ่มต้น

ในตอนนี้เขาไม่สนใจที่จะโจมตีสิ่งมีชีวิตจากเมืองจักรพรรดิ์อีกแล้ว สิ่งที่เขาต้องการคือรีบกลับเข้าสู่อาณาจักรของตัวเองให้เร็วที่สุด

ผู้คนที่อาศัยในแคว้นบาปต่างกรีดร้องออกมาด้วยความหวาดกลัวพวกเขาต้องการหลบหนีออกจากสถานที่แห่งนี้ให้ได้

อันหลานไม่ได้สังหารใครในดินแดนแห่งนี้แม้แต่คนเดียว ทุกชีวิตที่อาศัยอยู่ในดินแดนนี้มีความสำคัญต่อเขาอย่างยิ่ง

บางทีใครคนหนึ่งในนั้นอาจเป็นคนที่กุมความลับสำคัญในเรื่องที่เขาต้องการอยู่

การกระทำของเขาทำให้ทุกคนตกใจ มือถูกดึงกลับออกไปนอกเมืองจักรพรรดิ์เข้าสู่ทะเลทรายอันกว้างใหญ่อย่างรวดเร็ว

สือฮ่าวที่อาบไปด้วยโลหิตทั้งของศัตรูและตัวเองก็หันกลับมาเห็นฉากนี้

ในตอนนี้แม้ว่าพลังของเขาจะลดลงมาก แต่ราชาอมตะทั้งสองก็ไม่ได้อยู่ในสภาพที่ดีที่สุดดังนั้นหากจะต่อสู้กันจริงๆก็ไม่ทราบว่าจะเป็นผู้ใดกันแน่ที่ต้องตาย?

ด้วยเหตุนี้ดวงตาของสือฮ่าวจึงเฉียบคมมาก เพียงมองผ่านครั้งเดียวเขาก็สามารถทราบได้ว่านี่คือแคว้นบาปที่เขาเคยอาศัยอยู่

ดวงตาของสือฮ่าวกลายเป็นสีแดงฉานทันทีก่อนจะส่งเสียงคำรามออกมา เส้นผมสีดำของเขายุ่งเหยิงไปทางด้านหลังเขามุ่งหน้าเข้าหาอันหลานและโจมตีออกมาโดยไม่สนใจชีวิตของตัวเอง

ผู้เชี่ยวชาญที่ยิ่งใหญ่อีกสองคนก็สอดประสานการต่อสู้กับเขาอย่างรวดเร็ว

“อันหลานมอบชีวิตของเจ้ามา!” สือฮ่าวคำรามออกมาเสียงของเขาดังกึกก้องสั่นสะเทือนทั้งดินแดนรกร้าง

ฮ่อง!

นี่เป็นความพยายามหลายล้านปีของพวกเขาจึงไม่มีทางที่จักรพรรดิผู้ไม่ดับสูญทั้งสองจะยอมให้เกิดความเสี่ยงแม้แต่น้อย

ซือถูใช้ร่างกายของตัวเองเพื่อปกป้องมือข้างนั้นของอันหลาน แม้จะแสดงญาณวิเศษอันไม่สิ้นสุดของเขาออกมา แต่ท้ายที่สุดแล้วเขาก็ไม่สามารถต้านทานผู้เชี่ยวชาญอันยิ่งใหญ่ทั้งสามคนพร้อมกันได้

เปง!

สือฮ่าวถือกระบี่เซียนครึ่งท่อนของเขาพุ่งเข้าหามือข้างนั้นของอันหลานเขาต้องการที่จะทำลายมันลง ก่อนที่มันจะข้ามสวรรค์อเวจีไป

แดง!

เสียงดังกึกก้องสะท้านทั้งทะเลทรายอันกว้างใหญ่ นิ้วนางของอันหลานถูกตัดร่วงลงมากระแทกกับพื้นส่งผลให้แผ่นดินสั่นสะเทือนคล้ายจะแตกออก

ฉากนี้ทำให้ทุกคนเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและตกตะลึงอย่างถึงที่สุด

“วางมันลง!” สือฮ่าวคำรามออกมากระบี่ในมือของเขาฟันเข้าไปอีกครั้ง

ในเวลาเดียวกันผู้เชี่ยวชาญที่มีหม้อเซียนได้ลงมือโจมตีซือถูอย่างสุดกำลัง ส่วนผู้เชี่ยวชาญอีกคนถือเจดีย์มุ่งหน้าเข้าหาราชโองการทั้งห้าฉบับ

สือฮ่าวโจมตีออกไปอย่างบ้าคลั่งโดยไม่สนใจผลที่จะตามมา กระบี่ในมือของเขาฉีกท้องฟ้าออกเป็นสองส่วนมันฟาดฟันเข้าหาอันหลานด้วยพลังไม่มีที่สิ้นสุด

ปู!

ประกายไฟบินไปในทุกทิศทุกทาง มือข้างนั้นของอันล้านถูกฟันออกครึ่งหนึ่งตรงๆ

สิ่งนี้น่ากลัวแค่ไหน?

ในระหว่างกระบวนการนี้อันหลานได้ต่อสู้กับทะเลสวรรค์อเวจีไปพร้อมๆกันทำให้เขาได้รับบาดเจ็บหนักแทบไม่สามารถรักษาชีวิตไว้ได้

ฮ่อง!

อันหลานระเบิดพลังอีกครั้ง เขาดึงแคว้นที่อยู่ในมือกลับหลังข้ามสวรรค์อเวจีอย่างรวดเร็วโดยไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย

ในระหว่างกระบวนการนี้กระบี่ในมือของสือฮ่าวยังคงฟาดฟันเข้าใส่มือข้างนั้นของอันหลานไม่หยุด

แต่น่าเสียดายที่พลังของเขาลดลงไปมากแล้วทำให้เขาไม่สามารถสร้างความเสียหายมากพอที่จะให้อันหลานปล่อยมือ

หงหลง!

ในทันใดนั้นสือฮ่าวก็เห็นสีแดงเข้มที่ขยายออกไป

นั่นคือป่าของต้นหม่อนไฟที่กว้างใหญ่ซึ่งตั้งอยู่ที่มุมหนึ่งของแคว้นบาป ต้นไม้ทั้งต้นเป็นสีแดงเพลิงกลีบดอกไม้ร่วงโรยแดงฉานคล้ายกับโลหิต

เขาเห็นหญิงสาวคนหนึ่งยืนพิงต้นหม่อนมองเขามาจากระยะไกลด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความเป็นห่วง

“อันหลานวางมันลงเดี๋ยวนี้!” สือฮ่าวคำราม

เขาบ้าไปแล้ว เขาเผาผลาญพลังจากโลหิตหยดนั้นทั้งหมดเพื่อใช้ในการโจมตีเพียงครั้งเดียว

แดง!

หอกโล่และอาวุธของซือถูรวมทั้งราชโองการทั้งห้าฉบับได้ปลดปล่อยญาณวิเศษประจำตัวของจักรพรรดิผู้ไม่ดับสูญทั้งเจ็ด เพื่อปกป้องมือที่เหลืออยู่เพียงครึ่งเดียวของอันหลาน!

หงหลง!

มือกระดูกที่คว้าแคว้นบาปของอันหลานสามารถถอนตัวออกจากสวรรค์อเวจีได้สำเร็จ!

อา…

เสียงคำรามอย่างโกรธเกรี้ยวของสือฮ่าวดังไปทั่วสวรรค์เขาไล่ตามมันไปอย่างบ้าคลั่ง!

อย่างไรก็ตามพลังจากโลหิตหยดนั้นได้หมดลงแล้วมันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะข้ามสวรรค์อเวจีไปด้วยพลังของตนเอง

"กลับมา!" สือฮ่าวคำรามออกมา เขายื่นมือออกไปเพื่อต้องการคว้าบางสิ่ง แต่ทุกอย่างก็สายเกินไปแล้ว

ในท้องฟ้าเบื้องบนยังมีกลีบหม่อนสีแดงร่วงลงมาคล้ายกับสายฝนสีแดง

ต้นหม่อนไฟร่วงโรยแล้ว