381- ดินแดนต้นกำเนิดแห่งสายฟ้า

1691 - ดินแดนต้นกำเนิดแห่งสายฟ้า

“เราจะกลับไปอย่างไร” เสิ่นหมิงถาม

สิ่งนี้ค่อนข้างน่ารำคาญ เมื่อพวกเขาเคลื่อนที่ผ่านค่ายกลเคลื่อนย้ายมันก็เป็นค่ายกลเคลื่อนย้ายที่มุ่งไปในทิศทางเดียว?

“เราน่าจะถามคนจากอาณาจักรเซียน” สือฮ่าวกล่าว ยิ่งไปกว่านั้นเขาเริ่มเคาะประตูยักษ์จริงๆ

น่าเสียดายที่ไม่มีการตอบรับกลับมา

“ตรวจสอบซากเหล่านี้ดูว่ามีคำแนะนำบางประเภทหรือไม่ เมื่อพวกเขาจำนวนมากมาที่นี่โดยไม่มีความหวังที่จะได้เข้าสู่อาณาจักรเซียน พวกเขาก็น่าจะมีหนทางกลับบ้าน”

หลังจากที่พวกเขาได้ข้อสรุปนี้พวกเขาก็เริ่มค้นหาด้านนอกประตูหิน

มีซากศพมากมายอย่างไม่น่าเชื่อ บางคนกลายเป็นกระดูกที่เหี่ยวแห้งในขณะที่บางคนยังคงมีชั้นผิวหนังที่เหี่ยวเฉา

แน่นอนว่าพวกเขาค้นพบบางสิ่งบางอย่าง ผ่านซากศพบางส่วนพวกเขาเห็นร่องรอยบางอย่างตามเส้นทางท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว

ตามที่คาดไว้พวกเขาเห็นซากที่กระจัดกระจายมากขึ้นระหว่างทาง

มีค่ายกลขนส่งขนาดยักษ์ที่ใหญ่กว่าที่ผ่านมาวางอยู่ตรงหน้าพวกเขา!

เมื่อพวกเขามาถึงที่นี่พวกเขาเดินผ่านค่ายกลทั้งหมดเก้าแห่งก่อนที่จะเห็นประตูอาณาจักรเซียน

นี่คือค่ายกลที่สิบของพวกเขา!

“สิ่งนี้จะพาเราไปสู่เส้นทางกลับบ้านหรือไม่”

“ทำไมข้ารู้สึกว่าสิ่งต่างๆไม่ถูกต้องนักล่ะ? ด้านหลังแท่นบูชาทั้งเก้ามีประตูหินส่วนที่นี่คือแท่นที่สิบ เจ้าแน่ใจหรือว่านี่คือรูปแบบการขนส่งเพื่อย้อนกลับ”

ถ้านี่ไม่ใช่แท่นบูชาที่พาพวกเขากลับแท่นบูชานี้นำไปสู่ที่ไหน?

มีสถานที่ใดบ้างที่ไกลไปกว่าดินแดนเซียนโลกอันยิ่งใหญ่โบราณที่ลึกลับกว่านี้อีกหรือ? เมื่อพวกเขาถามตัวเองพวกเขาก็รู้สึกว่าสิ่งนี้เป็นไปไม่ได้

“ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตามเราไม่มีทางเลือกอื่น นี่เป็นแท่นบูชาเดียวเท่านั้นไปกันเถอะ!”

ในที่สุดพวกเขาก็เดินไปข้างหน้า คลื่นแห่งแสงอันเจิดจ้าแวบผ่านมา พวกเขาหายไปจากที่ตั้งเดิม

บริเวณด้านหน้าของพวกเขาตอนนี้คือค่ายกลขนส่งอันยิ่งใหญ่ แม้เวลาจะผ่านไปนานแต่ก็ยังมีกฎธรรมชาติเชิงพื้นที่ก็ไม่ได้สูญสลายไปแม้แต่น้อย

ระหว่างทางสือฮ่าว ซานซางและเสิ่นหมิงตกใจ ร่างกายของพวกเขาพร่างางพราวด้วยแสงสดใส ราวกับว่าพวกเขากำลังขึ้นสู่ความเป็นอมตะ

สิ่งนี้ทำให้พวกเขาตกใจ เส้นทางนี้ลึกลับมากพวกเขากำลังมุ่งหน้าไปที่ใด?

เป็นไปได้ไหมที่จะนำพวกเขาจะไปสู่โลกที่สวยงามและศักดิ์สิทธิ์ยิ่งกว่านั้น?

หงหลง!

ในที่สุดอุโมงค์มิติก็ไม่สงบอีกต่อไปมันเกิดการสั่นสะเทือนมากขึ้นเรื่อยๆคล้ายกับจะบดขยี้พวกเขาทั้งสามให้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

จากนั้นมันก็สงบลงอย่างรวดเร็ว พวกเขาทั้งสามเดินออกจากประตูด้วยความตกตะลึงอย่างหาที่เปรียบมิได้ นี่เป็นสถานที่แบบไหนกันนะ?

พวกเขาแสดงสีหน้าตกใจเมื่อมองดูโลกยุคโบราณนี้มันกว้างขวางและไร้ขีดจำกัด

ราวกับว่าพวกเขามาถึงจุดสิ้นสุดของโลก บางพื้นที่มีเพียงพลังแห่งความโกลาหลไม่มีดวงดาวอยู่ในสายตาไม่มีแสงเซียนเช่นกัน

นี่ไม่ใช่อาณาจักรเซียนอย่างแน่นอนสิ่งเดียวที่สัมผัสได้ที่นี่คือความว่างเปล่าและความดึกดำบรรพ์ นอกเหนือจากนี้มีเพียงเสียงฟ้าร้องที่ดังมาจากระยะไกล

สถานที่แห่งนี้ไม่เสถียรอย่างยิ่งความว่างเปล่าที่ปกคลุมไปด้วยรอยแตก มีฟ้าผ่าทุกที่เป็นฉากที่น่ากลัวเกินจะบรรยาย!

ฮ่อง!

ริ้วสายฟ้าฟาดลงมาที่ช่องว่างข้างซานซางทำให้การแสดงออกของเขาเปลี่ยนไป พลังประเภทนี้นั้นมากเกินไปอาจจะทำให้เขาเสียชีวิตในทันที

“แย่แล้วสายฟ้าพวกนี้มีเป้าหมายที่สิ่งมีชีวิตในอาณาจักรปลดปล่อยตนเอง!” ซานซางเฉียบคมมากเขารู้สึกได้ทันทีที่เกิดความเปลี่ยนแปลง

“รีบซ่อนระดับบ่มเพาะของพวกเราเร็วๆ ไม่เช่นนั้นอาจมีอันตรายถึงชีวิต!” ซานซางกล่าวอย่างรวดเร็วโดยรู้สึกได้ถึงบางสิ่งบางอย่าง

เป็นเพราะมันคล้ายกับข่าวลือที่เขาเคยได้ยิน!

ฮ่อง!

ในเวลาเดียวกันสือฮ่าวก็ถูกโจมตีด้วยสายฟ้าทำให้เขาเซออกไปอย่างไม่สามารถควบคุมได้ ครึ่งร่างของเขาเป็นสีดำไหม้เกรียมพลังของสายฟ้านั้นยิ่งใหญ่มาก

ถ้าเป็นสิ่งมีชีวิตธรรมดาพวกมันจะกลายเป็นถ่านที่ไหม้เกรียมด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว แม้แต่สือฮ่าวก็ยังรู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรง

แต่โชคดีที่เขาไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรมาก ผิวของเขากลับมาเปล่งประกายอย่างรวดเร็ว สีดำไหม้เกรียมพวกนั้นหลุดออกจากร่างกายของเขาราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

พวกเขาทั้งสามคนต่างซ่อนขอบเขตระดับบ่มเพาะและทักษะเต๋าของพวกเขาราวกับเป็น 'ผู้ฝึกฝนตัวเล็กๆ' ที่อ่อนแอ

แน่นอนว่าสายฟ้าก็อ่อนกำลังลงอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตามมันยังคงมีสายฟ้าโจมตีมาที่ร่างของพวกเขาอยู่ตลอดเวลา แต่พลังนั้นอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด

ร่างกายของพวกเขาสามารถต้านทานมันได้อย่างง่ายดาย มันเป็นไปตามที่ซานซางคาดการณ์ไว้สถานที่แห่งนี้แปลกเกินไป

เพราะรัศมีสายฟ้าบินไปมาอยู่ทุกทิศทุกทาง พวกเขาจะต้องทนทุกข์ทรมานจากสวรรค์ทันทีที่มาถึง? มันน่ากลัวและน่าประหลาดใจเกินไป!

ต้องเข้าใจว่าในโลกภายนอกบททดสอบแห่งสวรรค์ทัณฑ์สายฟ้าโบราณไม่ได้ปรากฏออกมานานมากแล้ว

จะสามารถเห็นได้ก็ต่อเมื่อมีใครบางคนที่แข็งแกร่งสามารถทะลวงขีดจำกัดของโลกในแต่ละขั้นบ่มเพาะจึงจะสามารถเรียกสายฟ้าเหล่านั้นมา

แน่นอนว่าวิธีการแบบนั้นจะนำการลงโทษจากสวรรค์ที่น่าสะพรึงกลัวอย่างมากมันอาจจะทำให้ร่างกายและวิญญาณของพวกเขาดับสูญ

อย่างไรก็ตามในสถานที่แห่งนี้กลับปรากฏทัณฑ์สายฟ้าอยู่ตลอดเวลา ราวกับว่าความทุกข์ยากของสวรรค์ที่หายไปในยุคที่ยิ่งใหญ่นั้นรวมกันอยู่ที่นี่!

เรื่องนี้แปลกแน่นอน!

มันผิดปกติเกินไป!

พวกเขาทั้งสามคนต่างตกใจและหวั่นไหว เมื่อมองไปรอบๆตัวพวกเขาอย่างถี่ถ้วนเส้นขนทุกเส้นในร่างกายของพวกเขาก็ตั้งขึ้นด้วยความหวาดกลัว

มีความเป็นไปได้อย่างยิ่งที่บททดสอบแห่งสวรรค์จะตรวจสอบระดับบ่มเพาะที่แท้จริงของพวกเขาได้ตลอดเวลา หากเป็นเช่นนั้นพวกเขาจะตายอยู่ที่นี่อย่างแน่นอน

“ช่างเป็นดินแดนโบราณที่กว้างใหญ่ไร้ขอบเขตและว่างเปล่าไม่มีแม้แต่เศษฝุ่นที่มองเห็นได้มีเพียงฟ้าร้องและฟ้าแลบเท่านั้น!” เสิ่นหมิงถอนหายใจ

“มุ่งหน้าไปยังแหล่งที่มาของฟ้าแลบดูว่าที่นี่เป็นสถานที่แบบไหนกันแน่!” สือฮ่าวกล่าว เขาเคลื่อนตัวผ่านสายฟ้าบินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

“เจ้าบ้าไปแล้วเหรอ” เสิ่นหมิงกล่าว นี่เป็นอันตรายอย่างยิ่ง ทัณฑ์สายฟ้าแห่งสวรรค์มีอยู่ทุกที่ หากผิดพลาดเพียงเล็กน้อยพวกเขาจะตายอย่างมิอาจหลีกเลี่ยง?

“ไม่เช่นนั้นเราก็ไม่มีทางออกเช่นกัน เจ้าก็รู้ดีว่าค่ายกลเคลื่อนย้ายพวกนั้นไม่สามารถย้อนกลับได้? มีเพียงก้าวไปข้างหน้าเท่านั้นถึงจะมีโอกาสรอด!” สือฮ่าวตอบ

เสิ่นหมิงตะลึง นี่คือความจริงทุกครั้งตั้งแต่พวกเขาเดินออกจากแท่นบูชาขนาดใหญ่นั้นพวกเขาก็ไม่สามารถหันหลังกลับ

“ไปดูกันเลย!” ซานซางเห็นด้วย

รัศมีของสายฟ้านั้นเข้มข้นเหมือนฝนที่โปรยปรายลงมาจากเบื้องบนพวกมันกระทบกับร่างกายของพวกเขาตลอดเวลา

“จริงๆแล้วไม่มีความแตกต่างจากหยาดฝนที่โปรยลงมามากนัก หากไม่ใช่เราซ่อนระดับการบ่มเพาะของเราสิ่งต่างๆอาจเป็นปัญหามากขึ้น” ซานซางกล่าว

สิ่งนี้ทำให้ทุกคนสงสัยมากขึ้นเรื่อยๆว่าพวกเขามาถึงสถานที่แบบไหนกันแน่

ยิ่งพวกเขาเดินไปไกลเท่าไหร่ก็ยิ่งมีช่องว่างมิติที่ไม่เสถียรมากขึ้นเรื่อยๆ ผนังของโลกคล้ายกับโถกระเบื้องเคลือบที่แตกไปแล้วแต่ถูกนำมาติดกันอีกครั้ง

มิติที่ไม่เสถียรสวรรค์และปฐพีเต็มไปด้วยสายฟ้า

“นี่คือสถานที่แบบไหน?”

“อย่าบอกนะว่าบททดสอบแห่งสวรรค์ที่หายไปหลังจากยุคเซียนโบราณทั้งหมดรวมอยู่ในสถานที่แห่งนี้!” เสิ่นหมิงพูดกับตัวเอง

นี่เป็นเรื่องแปลกมากทำให้รู้สึกไม่สบายใจในขณะเดียวกันความสงสัยของพวกเขาก็มีมากขึ้นเรื่อยๆ

อาจกล่าวได้ว่าตราบใดที่สิ่งมีชีวิตเพียงตัวเดียวมาถึงไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามพวกเขาจะต้องเผชิญกับบททดสอบจากสวรรค์จมอยู่ภายในถูกบังคับให้เผชิญกับความทุกข์ยากโดยตรง!

โลกนี้กว้างใหญ่เกินไป พวกเขาไม่รู้ว่าพวกเขาบินผ่านมากี่หมื่นลี้แล้ว แต่พวกเขาก็ยังไปไม่ถึงจุดสิ้นสุดสักที อย่างไรก็ตามรัศมีสายฟ้าดูเหมือนจะมีความเข้มข้นมากขึ้นเรื่อยๆ

“เราน่าจะใกล้ถึงจุดหมายแล้วต้องอดทนอีกหน่อย!” สือฮ่าวกล่าว

โชคดีที่แม้ว่าสายฟ้าจะมีอยู่ทุกที่แต่ถึงกระนั้นพวกมันก็ไม่สามารถมองเห็นระดับบ่มเพาะที่แท้จริงของพวกเขาได้ ดังนั้นจึงมีเพียงสายฟ้าเล็กๆน้อยๆเท่านั้นที่โจมตีใส่พวกเขาอยู่ตลอดเวลา

ซานซางไม่ได้พูดอะไรแม้แต่คำเดียวสีหน้าของเขาจริงจัง เขากำลังนึกถึงเหตุการณ์บางอย่างในอดีต

“มันถูกเขียนไว้ในตำราหยกของพื้นที่ฝังศพโบราณ สถานที่แห่งนี้น่าจะเป็นดินแดนต้นกำเนิดของสายฟ้า!” ซานซางกล่าวด้วยเสียงหนักแน่น