378- ของวิเศษลึกลับ

1688 - ของวิเศษลึกลับ

บางทีนี่อาจเป็น…คัมภีร์!

คัมภีร์ที่ตกทอดมาตั้งแต่ยุคสมัยที่จักรพรรดิร่วงหล่นจะเป็นของธรรมดาได้อย่างไร

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมหลังจากที่ดวงดาวขนาดเล็กปรากฏขึ้นลมหายใจของหลายคนก็เริ่มถี่เร็วและเต็มไปด้วยความปรารถนา

แม้แต่ในอาณาจักรเซียนสิ่งของประเภทนี้ก็คุ้มค่าที่จะต่อสู้อย่างเอาเป็นเอาตาย

ว่ากันว่าบุคคลสำคัญในอาณาจักรเซียนซึ่งเป็นตำนานไร้พ่ายเมื่อเขายังเด็กได้รับชิ้นส่วนของทองคำเซียนโดยไม่คาดคิด ภายในมีคัมภีร์บางอย่างซ่อนอยู่เป็นเหตุให้เขาผงาดขึ้นมากลายเป็นผู้ยิ่งใหญ่ของโลก

แน่นอนว่าคัมภีร์เล่มนั้นมาจากสถานที่แห่งนี้

แต่ตอนนี้ซานซางได้รับของวิเศษซึ่งสร้างมาจากทองคำเซียนแห่งความว่างเปล่า ทุกคนจะไม่ตกใจได้อย่างไร?

“อย่าบอกนะว่าพวกเจ้าจะพยายามแย่งชิงของสิ่งนี้” ซานซางจับมันด้วยการเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียว เขาเผชิญหน้ากับทุกคนสีหน้าของเขาจริงจัง

“ส่งมันมา!” ฮั่วฟู่โถวกลายเป็นศัตรูทันที

“เจ้าไม่สามารถนำของสิ่งนี้ออกไปได้!” นู่หลานกล่าวด้วยเสียงหัวเราะเยือกเย็น

“เป็นอย่างนั้นเหรอ? แม้ว่าทองคำเซียนจะมีค่า แต่ข้าไม่คิดว่ามันจะเพียงพอที่จะให้พวกเจ้าเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายเพื่อมัน? พวกเจ้ากลายเป็นคนปัญญาอ่อนไปแล้วหรือไร?” ซานซางกล่าว เขายกก้อนโลหะในมือขึ้น

“อ๊ะ?” ใบหน้าของฮั่วฟู่โถวแสดงออกอย่างแปลกประหลาด

นู่หลานก็ตกตะลึงเช่นกันสายตาที่เร่าร้อนของนางเริ่มเฉื่อยชา

“ไม่มีอะไรเขียนไว้ เป็นแค่แกนหยาบเท่านั้น!” จินหยางอดไม่ได้ที่จะคร่ำครวญออกมา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความหงุดหงิดและเสียใจรวมทั้งรู้สึกโล่งใจเล็กน้อย

หากไม่เช่นนั้นอาจมีการต่อสู้ครั้งใหญ่ขึ้น

เหล็กโลหะนี้เพิ่งสร้างขึ้นมา ยังไม่มีอักษรใดที่ถูกสลักไว้มันเป็นเพียงแกนหยาบ ไม่ใช่คัมภีร์ล้ำค่าจากยุคที่จักรพรรดิร่วงหล่น

ผู้คนมากมายต่างถอนหายใจด้วยความผิดหวัง

“ แกนตำราหยาบเคยปรากฏมาก่อนในดินแดนแห่งนี้เช่นเดียวกับแกนตำราที่ทำด้วยไม้ น่าเสียดายที่พวกมันยังไม่ถูกสลักอักษรลงไป

เฮ้อ! ข้าไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าแม้แต่แกนที่หยาบกระด้างของทองคำเซียนจะมาปรากฏในวันนี้” ใครบางคนถอนหายใจ

“สหายน้อยเจ้าช่วยให้ข้ายืมดูมันหน่อยได้ไหม” ในเวลานี้ชายวัยกลางคนที่จากไปก่อนหน้าได้ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เขาไม่ได้หวาดกลัวที่จะถูกแปดเปื้อนจากสิ่งมีชีวิตในอาณาจักรด้านล่างแม้แต่น้อย

เขาต้องการตรวจสอบโลกใบเล็กๆซึ่งถูกสร้างมาจากทองคําเซียนนี้ให้ละเอียด ซานซางลังเลแต่เขาก็ยังส่งมอบมันโดยไม่ต้องการที่จะสู้รบที่นี่

ชายวัยกลางคนตรวจสอบมันอย่างถี่ถ้วน หลังจากถอนหายใจเบาๆแล้วเขาก็ส่งมันกลับไปที่ซานซาง

หลังจากนั้นไม่นานผู้อาวุโสที่มีพลังเซียนลึกล้ำก็ปรากฏตัวออกมาและตรวจสอบของวิเศษชิ้นนี้อย่างรวดเร็ว!

“ช่างน่าเสียดายจริงๆ!” เขาพูดเพียงเท่านี้จากนั้นเขาก็ทิ้งปราณเซียนไว้ที่เดิมและหายไปในอากาศเบาบาง

ตอนนี้ไม่มีใครตรวจสอบมันอีกต่อไปเป็นเพราะหลังจากผู้อาวุโสคนนั้นตรวจสอบแล้ว มันก็ได้รับการยืนยันว่าเป็นเพียงตำราว่างเปล่าที่ยังไม่ถูกสระอักษรลงไป

“คัมภีร์ตั้งแต่ยุคที่จักรพรรดิร่วงหล่นน่าเสียดายที่มันไม่ตกเป็นของข้า” แม้แต่ซานซางเองก็ถอนหายใจด้วยความเสียใจ

อย่างไรก็ตามเขายังคงพอใจกับสถานการณ์ปัจจุบัน อย่างน้อยที่สุดนี่คือของที่ถูกสร้างมาจากทองคำเซียนซึ่งเป็นสิ่งที่สามารถนำไปแปรรูปเป็นอาวุธประจำตัวของเขาได้

“พี่ซานซางทำไมเจ้าไม่ช่วยข้าเลือกหินล่ะ” สือฮ่าวกล่าว

ซานซางหัวเราะอย่างขมขื่นและกล่าวว่า“ข้าประเมินตัวเองสูงเกินไป หินที่นี่มีความพิเศษเป็นอย่างมากต่อให้เป็นราชาพื้นที่ฝังศพก็ไม่สามารถมองเห็นความลับของมัน ตอนนี้ข้าจะเลือกหินโดยพิจารณาจากความรู้สึกของตัวเองเท่านั้น”

เทพธิดานกยูงขาวพยักหน้ากล่าวว่า“ถูกต้องสถานที่แห่งนี้ขึ้นอยู่กับโชควาสนาโดยสิ้นเชิง วัตถุโบราณของเทพเจ้าจะค้นหาเจ้านายของมันจากกรรมที่มีร่วมกัน เมื่อใดควรปรากฏก็จะปรากฏขึ้นเองอย่าพยายามฝืน”

เสิ่นหมิงค้นหาหินของตัวเองอยู่เรื่อยๆ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้อะไรตอบแทนทำให้นางค่อนข้างรำคาญ

นางเป็นอัศวินแห่งความตายทองคำกลับไม่สามารถได้รับผลประโยชน์อะไรจากโลกใต้ดิน มันจึงทำให้นางรู้สึกหงุดหงิดใจอย่างยิ่ง

สือฮ่าวหลับตาลงและอยากลองใช้สัญชาตญาณดูว่าเขามีโอกาสหรือไม่

“อ๊ะ?” เขาหวั่นไหวภายใน เป็นไปได้ไหมที่เขาจะแบ่งปันโชคชะตากับโอกาสบางอย่าง? เขาสัมผัสได้ถึงหินที่แตกต่างออกไปโดยมีความรู้สึกแปลกๆ

มันเหมือนกับ ... ตอนที่เขาถือกระบี่เซียนไว้ในมือ

จิตใจของสือฮ่าวสั่นสะเทือนทันที ราวกับว่าเขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของกระบี่เซียนอย่างแท้จริง

เมื่อเวลานั้นนอกเหนือจากความศักดิ์สิทธิ์แล้วเขายังรู้สึกถึงแม่น้ำโลหิตไหลผ่านหลุมศพโบราณ บุคคลผู้หนึ่งนั่งอยู่บนโลงศพทองแดง

เมื่อกระบี่เซียนปลดปล่อยความสามารถศักดิ์สิทธิ์ ไม่เพียงแต่จะมีใครบางคนขึ้นไปสู่ความเป็นอมตะเท่านั้น ท่ามกลางสายฝนโปรยปรายยังมีฉากที่แสดงให้เห็นถึงพื้นที่ฝังศพโบราณอีกด้วย

กลิ่นอายที่คล้ายกันนี้ชี้ให้สือฮ่าวเดินไปที่ก้อนหินก้อนหนึ่ง ก้อนหินก้อนนี้มีขนาดไม่เล็กมันสูงประมาณหกจ้าง

“ข้างในนี้คืออะไร” สือฮ่าวตกตะลึงอย่างมาก ข้างในนี้อาจมีสิ่งของที่คล้ายกับกระบี่เซียนของเขาก็ได้?

หรือไม่มันก็มาจากช่วงเวลาเดียวกัน!

สิ่งนี้ทำให้สือฮ่าวตื่นตระหนกมากขึ้น กระบี่เซียนของเขานั้นเก่าแก่ขนาดนั้นเชียวหรือ? มันมาจากยุคที่จักรพรรดิร่วงหล่น!

"เปิด!" สือฮ่าวนำหินไปที่แท่นบูชาก่อนที่จะใช้ความสามารถอันศักดิ์สิทธิ์ทำลายหินก้อนนี้อย่างรวดเร็ว

แดง!

ประกายไฟปลิวไปทุกทิศทาง หินก้อนนี้แข็งกว่าเหล็กศักดิ์สิทธิ์หลายเท่า ถ้ามันถูกขัดเกลาเป็นอาวุธมันจะต้องเป็นสมบัติล้ำค่าอย่างแน่นอน

สิ่งนี้ทำให้ทุกคนตกใจมาก มันจะยากขนาดนี้ได้ยังไง?

จากรูปลักษณ์ของมันเด็กหนุ่มที่เป็นมนุษย์ใช้ความสามารถระดับเทพที่ยอดเยี่ยมอยู่แล้ว แต่เขาก็ยังไม่สามารถสร้างความเสียหายให้มันได้แม้แต่รอยขีดข่วน

“เป็นไปได้ไหมว่าหลังจากการต่อสู้ครั้งนั้นรากฐานของเจ้าได้รับความเสียหาย? ถ้าทำไม่ได้ก็อย่าฝืน” นู่หลานยิ้มและแสดงความรู้สึก เมื่อนางมองไปที่สือฮ่าวก็มีการยั่วยุเล็กน้อย

จินหยางยังมองไปที่สือฮ่าวด้วยสีหน้าที่แปลกประหลาด เขาหวังว่าสือฮ่าวจะได้รับบาดเจ็บจริงๆและนั่นคือสาเหตุที่ทำให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น

ด้วยวิธีนี้เขาจะรู้สึกเหมือนได้กอบกู้ใบหน้าของตัวเองกลับมาเล็กน้อย

ท้ายที่สุดหลังจากการต่อสู้ตัวเขาเองก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส หากเจ้าหนูมนุษย์ในดินแดนที่ต่ำกว่านี้ไม่ได้รับอันตรายใดๆมันจะทำให้เขาหงุดหงิดและโกรธแค้นจนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้

“ ในที่สุดความจริงก็ถูกเปิดเผยจนได้ ข้าได้รับบาดเจ็บสาหัสอย่างที่เจ้ากล่าวไว้จริงๆ

แต่ไม่เป็นไรข้าจะนำหินก้อนนี้ออกจากอาณาจักรเซียนไว้เป็นที่ระลึกให้สมกับที่ได้มาเยือนอาณาจักรยิ่งใหญ่ครั้งหนึ่งในชีวิต” สือฮ่าวกล่าว

เขาต้องการที่จะนำหินออกไปโดยไม่ต้องการเปิดเผยมันที่นี่เพราะกังวลว่าผู้คนในอาณาจักรเซียนจะแย่งชิงในภายหลัง

ตอนที่ทองคำเซียนปรากฏขึ้นมาก็มีผู้แข็งแกร่งมากมายต่างแสดงท่าทีจะแย่งชิงมันไปเช่นกัน

“ข้าจะช่วยเจ้าเอง” เทพธิดานกยูงขาวยิ้มอย่างสดใส

สือฮ่าวไม่คิดว่าหญิงสาวคนนี้จะเป็นมิตรอยู่แล้ว นางพยายามที่จะป้องกันไม่ให้เขานำมันออกไปเปิดที่โลกภายนอก

"ไม่จำเป็น!" สือฮ่าวกล่าวด้วยรอยยิ้มแสดงความขอบคุณเล็กน้อย ยิ่งกว่าเขาบอกว่าต้องการเปิดมันด้วยตัวเองเท่านั้น

“ทำไมต้องทำให้เสียเวลา!” นู่หลานลงมือในทันที ฝ่ามือข้างนั้นของนางขยายใหญ่ขึ้นพร้อมกับบดขยี้ก้อนหินที่อยู่ด้านหลังของสือฮ่าวจนกลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

คชา!

หินแตกออกจากกันเป็นสองส่วน

หญิงสาวที่มีรอยสีแดงระหว่างคิ้วสามารถทำลายหินใหญ่ก้อนนี้อย่างง่ายดายจากการลงมือเพียงครั้งเดียว

แม้แต่หัวใจของสือฮ่าวก็เต้นระรัว เขารู้ว่าหินก้อนนี้น่าจะมีอะไรบางอย่างนั่นคือเหตุผลที่เขาไม่เต็มใจจะทำลายมันต่อหน้าทุกคน

อย่างไรก็ตามสิ่งที่ปรากฏออกมากลับมีเพียงความว่างเปล่า ก้อนหินไม่มีอะไรอยู่ภายใน

“เฮ้อคัมภีร์เซียนของข้าถูกเจ้าทำลายไปแล้ว” สือฮ่าวถอนหายใจเบาๆ

“ต่อให้มันถูกทำลายไปแล้ว แต่ข้าก็จะนำมันกลับไปเป็นที่ระลึกก็แล้วกัน” เมื่อเขาพูดถึงที่นี่เขาก็เริ่มรวบรวมมันทันที

"เดี๋ยวก่อน!" เพียงแต่เด็กคนอื่นๆจากอาณาจักรเซียนต่างก็ระมัดระวังตัวไม่แสดงความประมาทแม้แต่น้อย

พวกเขาไม่เต็มใจที่จะปล่อยสิ่งนี้ไป แม้แต่ฮั่วฟู่โถวที่สวมชุดสีม่วงก็เตรียมที่จะลงมือแย่งชิง

จิตใจของสือฮ่าวจมลง ดูเหมือนว่าเขาไม่สามารถซ่อนสิ่งต่างๆได้ เขาไม่มีทางเลือกทำได้เพียงมุ่งมั่นตรวจสอบมันภายใต้สายตาของทุกคน