353 - ฟุ่มเฟือย

1663 - ฟุ่มเฟือย

สือฮ่าวพลิกขาสัตว์ร้ายเหนือเปลวไฟอย่างเชี่ยวชาญขณะที่รับใบชามา ตอนนี้มันสุกแล้วมีความมันวาวสีทองกลิ่นหอมของเนื้อสัตว์ที่กระจายออกไปเข้าจมูกของหลายคน

ในระหว่างขั้นตอนนี้สือฮ่าวได้ปรุงรสให้กับขาสัตว์ร้ายอย่างต่อเนื่อง การเคลื่อนไหวของเขารวดเร็วเต็มไปด้วยประสบการณ์ราวกับว่าเขามักจะทำสิ่งนี้อยู่เสมอ

สิ่งนี้ทำให้ผู้คนมากมายอ้าปากค้าง ทุกคนมองมาที่เขาด้วยสีหน้าแปลกๆ อย่าบอกนะว่าเจ้าหนูนี่ทำแบบนี้บ่อยๆ?

“ทักษะของข้าเริ่มเป็นสนิมนิดหน่อย เป็นเวลาหลายเดือนแล้วที่ข้าไม่สามารถทำอาหารด้วยตนเอง” สือฮ่าวพึมพำ

มารดาเจ้าเถอะ! ผู้คนมากมายสาปแช่งเขาอยู่ในใจ เขาเป็นผู้บ่มเพาะ แต่เขาก็ยังสนใจเกี่ยวกับทักษะการทำอาหารอยู่?

เรื่องนี้ทำให้ทุกคนสามารถเข้าใจได้ว่าเจ้าเด็กคนนี้เป็นคนที่ชั่วร้ายอย่างยิ่ง ในสายตาของพวกเขาเจ้าหนูคนนี้มีหัวใจสีดำและมือที่ชุ่มโชกไปด้วยโลหิตหลังจากที่เขาสังหารคู่ต่อสู้ไปแล้วก็ยังมีกะจิตกะใจใช้ร่างของพวกเขามาทำเป็นอาหาร

“เรา…ควรจะออกไปเดี๋ยวนี้!” หลังจากที่ปรึกษากันอยู่ชั่วขณะผู้ยิ่งใหญ่ตระกูลราชามากมายต่างก็หันหน้าเตรียมตัวจะมุ่งลงจากเขา

หากฮวงอยู่ที่นี่ มีความเป็นไปได้สูงมากที่พวกเขาจะไม่ได้รับอะไรเลย พวกเขากังวลว่าจะถูกปล้นทุกครั้งที่ได้ใบไม้มา

“พวกเจ้าทุกคนยังไปไม่ได้ พวกเจ้าเป็นหนี้ใบชาสารพัดเต๋าข้าอยู่” สือฮ่าวหยุดพวกเขาไว้

เมื่อพวกเขาได้ยินเช่นนี้ คนเหล่านั้นก็ร่างกายเซไปด้านข้างเกือบจะล้มลง

แน่นอนว่าสิ่งที่น่าหวาดกลัวที่สุดเกิดขึ้นแล้ว คนเหล่านี้ต้องการจะคำรามออกมาด้วยความโกรธแค้น แต่พวกเขากลัวว่าฮวงจะลงมือสังหารพวกเขาทันที

“นี่เป็นโชควาสนาครั้งใหญ่เหตุไฉนพวกเจ้าถึงรีบกลับไปเล่า? ข้าต้องการเพียงใบชาสามใบเท่านั้นส่วนที่เหลือพวกเจ้าสามารถเก็บไว้กับตัวเองได้” สือฮ่าวกล่าว

คนเหล่านั้นมองหน้ากันด้วยความตกใจตอนนี้พวกเขาโกรธแค้นสุดขีด

แต่ในขณะเดียวกันพวกเขาก็ไม่อยากจากไปแบบนี้ หลังจากปรึกษากันอยู่ชั่วขณะพวกเขาก็มั่นใจว่าท้ายที่สุดแล้วพวกเขาก็คงจะเหลือใบชาอยู่คนละใบสองใบ

หลังจากนั้นไม่นานสถานที่แห่งนี้ก็กลับมารุนแรงอีกครั้งหลายคนลงมือระเบิดแท่นบูชาเพื่อให้ได้มาซึ่งใบไม้เหล่านั้น

ในระหว่างขั้นตอนนี้สือฮ่าวได้รับประทานขาสัตว์ร้ายซึ่งถูกย่างจนเป็นสีทองอร่าม

คุณภาพของเนื้อสัตว์ประเภทนี้เห็นได้ชัดว่าเป็นยาวิเศษที่ยอดเยี่ยม โลหิตแก่นแท้ที่อยู่ด้านในเต็มไปด้วยกฏแห่งเต๋าอันยิ่งใหญ่!

“นี่…อร่อยเกินไปจริงๆ!”

เมื่อสือฮ่าวกัดลงไปเพียงคำเดียวใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความหลงใหลอย่างสมบูรณ์ สัญลักษณ์เต๋าสีแดงกระเด็นออกมาจากปากของเขาไม่หยุดหย่อน

เมื่อทุกคนเห็นสิ่งนี้พวกเขาก็เต็มไปด้วยความโกรธแค้น ฮวงคอยปล้นคนอื่นในขณะที่ตัวเองกำลังรับประทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อยไม่ได้ลงมือให้เหนื่อยยากแม้แต่น้อย

แม้ว่าพวกเขาอยากจะสาปแช่งออกมา แต่พวกเขาก็อิจฉาอยู่ข้างใน นั่นเป็นเนื้อของอสูรกาลเวลา! ใครจะมีวาสนาได้กินของแบบนี้?

ตั้งแต่สมัยโบราณอสูรกาลเวลาเป็นเผ่าพันธุ์ที่ไม่มีใครเทียบได้เสมอ ภายใต้การดูแลคุ้มครองของจักรพรรดิแดงในโลกนี้ย่อมไม่มีใครกล้ารุกรานพวกเขา?

ตั้งแต่ตระกูลจักรพรรดิถูกก่อตั้งขึ้นมา ยังไม่เคยมีแม้แต่ครั้งเดียวที่พวกเขาถูกนำไปเป็นอาหาร?

ตอนนี้มีใครบางคนย่างฉีเมิ่งหงและกินขาของเขาต่อหน้าทุกคนดู มิหนำซ้ำยังแสดงสีหน้าท่าทางที่เต็มไปด้วยความพึงพอใจออกมาไม่หยุด

ใต้ต้นชาสารพัดเต๋าผู้อาวุโสเหล่านั้นไม่ได้หยุดการกระทำของเขา เพียงแต่เฝ้าดูอย่างเย็นชาเท่านั้น

“เขา ... กินมันจริงๆ!”

ในระยะไกลสิ่งมีชีวิตเหล่านั้นพูดด้วยเสียงสั่นสะท้านราวกับว่าพวกเขาเห็นผีกลางวันแสกๆ ฮวงคนนี้ป่าเถื่อนเกินไปกล้ากินแม้แต่ตระกูลจักรพรรดิ!

“ข้าอยากเห็นว่าใครจะปกป้องเขาได้! เมื่อจักรพรรดิแดงออกมาจากความสันโดษ ต่อให้บรรพบุรุษโบราณคนอื่นๆอยากปกป้องเขาก็ไม่แน่ว่าจะทำสำเร็จ!” ใต้ต้นชาสารพัดเต๋า ผู้อาวุโสคนหนึ่งกล่าวอย่างเย็นชา

ไม่ว่าคนเหล่านี้จะคิดอย่างไร สือฮ่าวก็กินเนื้อของอสูรกาลเวลาจริงๆ

ความรู้สึกของสือฮ่าวตอนนี้เหมือนกับว่าเขาสามารถพัฒนาทะเลแห่งการเกิดใหม่ได้เล็กน้อยจากการรับประทานเนื้อซึ่งเต็มไปด้วยพลังแห่งกาลเวลาพวกนี้

หลังจากนั้นไม่นานขาสัตว์ร้ายทั้งหมดก็ลงไปอยู่ในท้องของเขา

“อู๋! รสชาติยอดเยี่ยมจริงๆ แก่นแท้สวรรค์และปฐพีที่เก็บไว้ในขาประเภทนี้เปรียบได้กับความพยายามในการบ่มเพาะหลายร้อยปี!” สือฮ่าวถอนหายใจและกล่าวสรรเสริญออกมา

สำหรับเขาแล้วมันคือสมุนไพรล้ำค่าที่หาได้ยาก

เนื้อของเผ่าพันธุ์จักรพรรดิ์ผู้ใดจะมีโอกาสได้รับประทานต่อให้มีโอกาสผู้ใดจะกล้า?

นี่เป็นข้อห้ามอย่างแท้จริง แม้ว่าจะมีสิ่งมีชีวิตบางตัวที่ลอบกลืนน้ำลายลงท้อง แต่หากมีโอกาสพวกเขาก็ไม่คิดที่จะทำ ฮวงคนนี้เป็นคนที่มีความกล้าหาญจริงๆ

จากนั้นสือฮ่าวก็ไม่ลังเลอีกต่อไป เขารวบรวมร่างกายของสัตว์ร้ายตัวนี้อย่างตั้งใจ

หลังจากนั้นสือฮ่าวก็นำภาชนะหยกห้าใบออกมา มีใบชาห้าใบที่ถูกบรรจุอยู่ข้างใน รอยยิ้มของเขาสดใสเหมือนกับแสงอาทิตย์ยามเช้า

“ดื่มชาสักถ้วยหลังอาหาร จากนั้นก็นอนหลับพักผ่อนให้เพียงพอ” สือฮ่าวกล่าว ก่อนจะลากร่างกายของอสูรกาลเวลาออกไป

เขาเริ่มรวบรวมหิมะศักดิ์สิทธิ์จากยอดเขาที่อยู่ห่างไกลมาเตรียมชงชา

แต่แทนที่เขาจะชงชาดื่มปกติเขากลับยัดทุกอย่างลงไปในหม้อเดียวกันรวมทั้งชิ้นส่วนของร่างกายของฉีเมิ่งหงอีกเล็กน้อย

เมื่อทุกคนได้เห็นฉากนี้ดวงตาของพวกเขาก็เบิกกว้างอยากจะสาปแช่งออกมาดังๆ เพียงแต่ว่าความอิจฉาริษยาในดวงตาของพวกเขาไม่สามารถปิดบังไว้ได้

นี่คือชาสารพัดเต๋าอันล้ำค่า! แต่มันกลับถูกเคี่ยวกับน้ำแกงราวกับสมุนไพรชั้นต่ำ!

สือฮ่าวไม่ได้ให้ความสนใจพวกเขาแต่อย่างใด หลังจากเตรียมอาหารเสร็จแล้วเขาก็ดื่มน้ำแกงลงไปหนึ่งถ้วยโดยไม่ได้จิบเบาๆเหมือนกับคนอื่น นี่เป็นความฟุ่มเฟือยอย่างแท้จริง

เห็นได้ชัดว่าสิ่งนี้ทำให้ทุกคนรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้นเรื่อยๆ มีคนมากมายที่ต้องการจะลงมือสั่งสอนเขา!

สือฮ่าวหลับตาลงช้าๆ ร่างกายของเขารู้สึกปลอดโปร่งสัมผัสได้ถึงกฎธรรมชาติของสวรรค์และปฐพี

หงหลง!

ความสว่างสดใสกระจายออกมาจากร่างกายของเขา มันสดใสสุกสกาวราวกับว่ามีดวงอาทิตย์ขนาดเล็กปรากฏขึ้นที่ยอดเขาแห่งนี้

รัศมีพลังของเต๋าอันยิ่งใหญ่นั้นเข้มข้นจนน่าประหลาดใจอย่างแท้จริง!

แม้ว่าผู้ยิ่งใหญ่ตระกูลราชามากมายจะไม่เต็มใจที่จะยอมรับ แต่พวกเขาก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าฮวงจะกลายเป็นการดำรงอยู่ระดับสูงสุดของโลกในอนาคต

ทุกคนรู้ว่าเขาได้รับผลประโยชน์มากมายมหาศาลอีกครั้ง

คชา!

มันเหมือนเสียงกระดูกแตก แต่ก็เหมือนสายฟ้าฟาดลงมาสู่พื้นทำให้ปฐพีเกิดการสั่นสะเทือนครั้งใหญ่

ในเวลาเดียวกันร่างกายของ สือฮ่าวก็สั่นสะท้านอย่างรุนแรง ก่อนที่เขาจะลืมตาขึ้นช้าๆเพราะตอนนี้เขาสามารถทะลวงอาณาจักรบ่มเพาะได้แล้ว!

ใบไม้ทั้งห้าใบรวมกันในหม้อเดียวกลายเป็นของเหลวศักดิ์สิทธิ์มันทำให้เขาสามารถรู้แจ้งในเต๋าอันยิ่งใหญ่อย่างรวดเร็ว

อาณาจักรแยกตนเองระดับปลาย!

ในความเป็นจริงเมื่อสือฮ่าวดื่มชาสารพัดเต๋าก่อนหน้านี้ เขารู้สึกได้แล้วว่าเขาอยู่ห่างจากช่วงปลายของอาณาจักรแยกตนเองเพียงไม่กี่ก้าว

อย่างไรก็ตามเขารู้ว่าบางครั้งระยะทางครึ่งก้าวก็เหมือนกับกำแพงที่สูงเสียดฟ้าไม่สามารถปีนป่ายข้ามไปได้ตลอดกาล

ด้วยเหตุนี้เขาจึงไม่ลังเลที่จะรับประทานใบชาทั้งห้าลงไปพร้อมกันในครั้งเดียว

เป็นผลให้เขาสามารถทะลวงอาณาจักรบ่มเพาะได้อย่างราบรื่น!

สือฮ่าวลุกขึ้นยืนเหยียดร่างกายสัมผัสถึงพลังอันยิ่งใหญ่หลังจากฝ่าทะลุแล้ว ขอบเขตการบ่มเพาะของเขาเพิ่มขึ้นทักษะเต๋าย่อมมีความแข็งแกร่งมากขึ้นกว่าเดิม

สิ่งมีชีวิตอื่นๆที่อยู่รอบบริเวณต่างตกตะลึงเล็กน้อย เขากินขาของอสูรกาลเวลาและดื่มน้ำแกงเพียงไม่กี่ถ้วยเขากลับประสบความสำเร็จอย่างง่ายดายเช่นนี้? ยังมีอะไรที่ไร้สาระไปกว่านี้อีกหรือ!

พวกเขาทุกคนกรีดร้องสาปแช่งความอยุติธรรมของสวรรค์ ทำไมคนผู้นี้ถึงสามารถสร้างความโกรธแค้นให้กับพวกเขาได้ไม่หยุดไม่หย่อนตลอดเวลา!

ในตอนนี้ใครจะกล้าลงมือต่อสู้กับเขาอีก ต่อให้เป็นครึ่งก้าวผู้สูงสุดก็ยังขาดความมั่นใจนับประสาอะไรกับคนอื่น?

ทันใดนั้นสายตาของสือฮ่าวก็สอดส่ายมองไปที่สิ่งมีชีวิตทุกคนราวกลับกำลังมองเหยื่ออันโอชะ

ผู้คนมากมายรู้สึกไม่สบายใจอย่างยิ่ง การถูกจ้องมองโดยเด็กหนุ่มคนนี้ทำให้ร่างกายของพวกเขาตึงเครียด

“พวกเจ้าทำได้ไม่เลวจริงๆ ใบชาสามใบนั้นรีบส่งมันมาให้ข้า! มาชำระหนี้ของพวกเจ้าอย่าให้ข้าต้องลงมือ” สือฮ่าวมองไปยังกลุ่มคนกลุ่มหนึ่ง

ใบหน้าของผู้ยิ่งใหญ่ตระกูลราชาพวกนั้นซีดเผือดไร้สีเลือด เหตุใดสายตาของฮวงจึงชั่วร้ายเช่นนี้? พวกเขาลงมือกันแทบตายในที่สุดก็ได้ใบที่สามมา แต่เขากลับสังเกตเห็นมันอย่างรวดเร็ว!

พวกเขาได้ใบที่สามมาด้วยความยากลำบาก แต่ในที่สุด ... พวกเขาก็ต้องส่งมันออกไปอีกครั้ง!

ตอนนี้พวกเขาอยากร้องไห้ออกมาจริงๆ โอกาสสามครั้งในการทำความเข้าใจเต๋าหลุดลอยออกไปเช่นนี้

ทำไมตอนแรกพวกเขาต้องยั่วโมโหฮวง? ถ้าพวกเขารู้ว่าสิ่งต่างๆจะจบลงเช่นนี้พวกเขาจะไม่ฟังคำสั่งของฉีเมิ่งหงแน่นอน!

“ส่งมันออกไปเถอะยังดีกว่าตาย แม้แต่ฉีเมิ่งหงก็ยังถูกเขากินลงท้อง การที่เรามอบใบไม้สามใบออกไปก็ไม่ถือว่าเป็นเรื่องน่าอับอายนักหรอก เริ่มจากอันที่สี่มันจะเป็นของเราอย่างแท้จริง!” หนึ่งในนั้นพยายามกล่าวให้กำลังใจตัวเองเพื่อให้หลุดพ้นจากสถานการณ์ที่น่าอับอายในครั้งนี้