338 - เขยของตระกูลจักรพรรดิ

1648 - เขยของตระกูลจักรพรรดิ

ยอดเขาสารพัดเต๋ามีขนาดใหญ่มาก เมื่อเดินไปเรื่อยๆจะให้ความรู้สึกเหมือนมีฝุ่นละอองเป็นจุดๆ เทือกเขามีขนาดกว้างขวางราวกับว่าภูเขาใหญ่กว่าร้อยลูกถูกรวมเข้าด้วยกัน

หลายคนขึ้นไปบนภูเขา แต่มีไม่มากนักที่บินขึ้นไปส่วนใหญ่ใช้วิธีการเดินขึ้นบันไดหินทีละขั้น เป็นเพราะถ้าพวกเขาต้องการที่จะรู้แจ้งในเต๋าพวกเขาต้องทำแบบนี้

ในขณะเดียวกันเนื่องจากที่นี่เป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์ในสายตาของสิ่งมีชีวิตจำนวนมาก หากไม่มีความแข็งแกร่งมากพอจะไม่ได้รับอนุญาตให้บินขึ้นไป

แม้ว่าจะยังอยู่ห่างจากยอดเขามาก แต่สือฮ่าวก็รู้สึกได้แล้วว่าพลังชีวิตของยอดเขาแห่งนี้อุดมสมบูรณ์เหมือนท้องทะเล สาเหตุก็เป็นเพราะต้นชาสารพัดเต๋านั่นเอง

ในขณะเดียวกันก็มีคลื่นแสงอันอ่อนโยนที่โปรยปลายลงมา แม้ภูเขาจะยิ่งใหญ่มาก แต่ก็ยังสามารถสัมผัสได้ถึงรัศมีที่เป็นคลื่น

บนภูเขามีสิ่งมีชีวิตมากมาย พวกที่รู้จักสือฮ่าวไม่มีใครกล้าเข้าใกล้มากเกินไปโดยรักษาระยะห่างจากเขาอยู่พอสมควร

ในความเป็นจริงแล้วทางเดินขึ้นภูเขานั้นคับแคบเป็นอย่างมากเพียงแต่ว่าบริเวณที่สือฮ่าวเดินกลับเปิดโล่งไม่มีใครเดินมาใกล้เขา

ข้างทางเดินขึ้นไปมีศาลาและซุ้มสำหรับให้คนมาพักอาศัย มันกระจัดกระจายอยู่บนภูเขา

หืม?

เมื่อสือฮ่าวเงยหน้าขึ้นเขาก็เห็นคนกำลังดื่มกินอยู่ในศาลาบริเวณใกล้เคียง มีคนหนุ่มสาวบางคนมารวมตัวกันพูดคุยและส่งเสียงหัวเราะที่นั่น

บนโต๊ะนั้นไม่เพียงแต่มีอาหารและเครื่องดื่มเท่านั้น แต่ยังมีเด็กๆ อีกด้วย!

เมื่อสือฮ่าวเห็นฉากนี้เขาก็รู้สึกว่าโกรธเกรี้ยวในทันที เป็นเพราะเขาเห็นชายคนหนึ่งอ้าปากและกลืนเด็กน้อยลงไป ที่ปากของเขามีเลือดสีแดงสดกระเซ็นออกมา

ที่ด้านข้างของสือฮ่าว ร่างกายของหญิงชราก็สั่นสะท้านเช่นเดียวกับเด็กหญิง ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความหวาดกลัวต่อสิ่งมีชีวิตตนนั้น

สือฮ่าวรู้ทันทีว่าทำไมยายและหลานสาวถึงได้รับการปฏิบัติเช่นนั้น

ในเวลานี้เด็กๆทุกคนก็มองมาที่สือฮ่าวในดวงตาของพวกเขามีประกายอ้อนวอนขอความช่วยเหลือ!

“ข้ารู้ว่าลูกเขยของตระกูลจักรพรรดิกำลังจะฝ่าทะลวงระดับบ่มเพาะ นั่นคือเหตุผลที่ข้าต้องการที่จะพาเด็กมนุษย์ซึ่งมีสายเลือดพิเศษมามอบให้ท่าน ข้าไม่คิดว่าฮวงจะเข้ามายุ่งและทำลายทุกอย่าง” นายน้อยตระกูลราชาที่ถูกสือฮ่าวทุบตีก่อนหน้านี้กล่าว

ยิ่งไปกว่านั้นในเวลานี้เขายังจ้องมองมาที่ด้านนี้ด้วยสีหน้าเย็นชา สายตาของเขาจ้องมาที่ฮวงด้วยลักษณะยั่วยุเล็กน้อย

สือฮ่าวมองชายคนนั้นที่กำลังเคี้ยวเด็กมนุษย์อยู่ในปาก เลือดยังคงไหลออกมาไม่หยุดพร้อมกับการเคี้ยวของเขา

เขากินเด็กทั้งเป็น!

ยิ่งไปกว่านั้นยังมีแผ่นหยกขนาดใหญ่ที่มีเด็กหลายคน พวกเขาทุกคนมีชีวิตชีวาและเป็นเผ่าพันธุ์มนุษย์ ภายในร่างกายของพวกเขามีพลังสายเลือดที่แปลกประหลาด

“เจ้าแตะต้องอาหารของข้า ฮวงเจ้าคิดว่าตัวเองยิ่งใหญ่มาจากไหน?” ภายในศาลาชายคนนั้นกล่าวอย่างเย็นชามุมปากของเขายังมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด

ในขณะนี้ศีรษะของสือฮ่าวเริ่มมึนงงไม่ใช่เพราะความกลัว แต่เป็นเพราะคลื่นแห่งความโกรธที่พลุ่งพล่าน เขาพุ่งเข้าไปที่ศาลานั้นทันทีโดยต้องการปลดปล่อยการเข่นฆ่าครั้งใหญ่

ข้างหลังเขาคนที่ติดตามสือฮ่าวต่างก็หวาดกลัว เพราะตอนนี้กลิ่นอายของฮวงนั้นทรงพลังเกินไป

“ฮวงเจ้ากำลังพยายามทำอะไร!” นายน้อยตระกูลราชาคนนั้นลุกขึ้นยืนและตำหนิสือฮ่าว

ฮ่อง!

สิ่งที่เขาได้รับตอบกลับมาคือกำปั้นสือฮ่าวขนาดใหญ่ซึ่งทำลายล้างทุกสิ่งที่ขวางหน้า

ปู!

นายน้อยตระกูลราชาคนนั้นแม้ว่าเขาจะต่อต้านด้วยทุกอย่างที่มี แต่ดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความสยดสยอง ในทันทีร่างของเขาก็ระเบิดกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

มีเพียงศีรษะของเขาเท่านั้นที่เหลืออยู่มันกลิ้งออกไปด้านข้างสีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก เขายังไม่ตายแต่สิ่งนี้น่ากลัวยิ่งกว่าคือเจอกับความทรมานที่ทำให้เขาหวังว่าเขาจะตายแทนที่จะมีชีวิตอยู่

ผู้คนมากมายต่างตกตะลึง หลังจากตั้งสติได้พวกเขาก็ลุกขึ้นยืนพร้อมกับหันหน้าไปทางสือฮ่าว

ไม่มีใครคาดคิดว่าฮวงจะเป็นคนที่เริ่มลงมือโจมตีก่อน ศีรษะของราชาหนุ่มผู้หนึ่งถึงกับกลิ้งมาอยู่ที่เท้าของเขา สิ่งนี้ทำให้ทุกคนเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว

อา ...

นายน้อยตระกูลราชาคนนั้นตกใจกลัว ศีรษะของเขาวางอยู่ที่พื้นศาลาไม่สามารถขยับไปไหนได้ เขาต้องอดทนต่อความเจ็บปวดในขณะที่เฝ้ามองทุกอย่าง

สือฮ่าวระเบิดร่างกายของเขาทิ้งด้วยหมัดเดียวเท่านั้น ความแข็งแกร่งระดับนี้ทำให้สิ่งมีชีวิตทั้งหมดที่อยู่ในศาลาต่างรู้สึกสะท้านใจ

มีเด็กหลายคนในจานหยกพวกเขามีอายุเพียงสามหรือสี่ปี ร่างกายของพวกเขาถูกปิดผนึกไม่สามารถพูดหรือขยับได้ แต่ดวงตาของพวกเขาดูเลือนรางเต็มไปด้วยความหวาดกลัวอย่างยิ่ง

สือฮ่าวเคยพบกับสัตว์อสูรที่ดุร้ายมาไม่น้อย แต่เขาไม่เคยเห็นสิ่งมีชีวิตแบบนี้มาก่อน

พวกเขาแสดงท่าทางที่ประณีตอาจถือได้ว่าเป็นชายหนุ่มรูปงาม แต่ที่ปากกลับกลืนกินมนุษย์ตัวเป็นๆ

“ฮวงที่นี่ไม่ใช่เมืองจักรพรรดิ์ เจ้าอยู่ในใจกลางโลกของเราอย่าได้โอหังเกินไป!” ใครบางคนตะโกน

เปง!

สือฮ่าวไม่ปล่อยให้เขาพูดจบก็กระแทกหมัดออกไปอย่างรวดเร็ว ชายคนนั้นกรีดร้องอย่างน่าสังเวชร่างกายของเขาถูกทำลายจนเหลือเพียงศีรษะให้กลิ้งไปมา

ไม่ใช่ว่าเขาจะฆ่าพวกมันไม่ได้ แต่สือฮ่าวจงใจทิ้งพวกมันให้มีชีวิตเพื่อให้พวกมันได้ลิ้มรสชาติของการรอคอยความตาย

มีถึงแปดหรือเก้าคนที่อยู่ที่นี่ในตอนแรกทุกคนเต็มไปด้วยความดุร้ายอำมหิต

อย่างไรก็ตามเมื่อพวกเขาเผชิญหน้ากับสือฮ่าวในตอนนี้ พวกเขาต่างก็ตื่นตระหนกไม่สงบเหมือนตอนเริ่มต้นอีกแล้ว

มีเพียงชายหนุ่มรูปงามซึ่งถูกเรียกว่าลูกเขยของตระกูลจักรพรรดิเท่านั้นที่ยังคงสงบนิ่ง เขายังคงเคี้ยวและกลืนอาหารของเขาอย่างช้าๆ

หลังจากนั้นเขาใช้ผ้าขนหนูเช็ดมุมปากของตัวเองเบาๆพร้อมกับกล่าวว่า

“ฮวงเจ้ารู้ตัวหรือเปล่าว่ากำลังทำอะไร” เขาพูดขึ้นโดยตั้งคำถามกับสือฮ่าวเช่นนี้

ด้านหลังของสือฮ่าว เด็กหญิงที่อยู่ถัดจากหญิงชราเริ่มร้องไห้ด้วยความหวาดกลัว

เป็นเพราะถ้าสือฮ่าวไม่ช่วยนางไว้ ตอนนี้นางก็จะต้องพบกับชะตากรรมเดียวกันกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาของนาง

“ฮวงเจ้าอย่าสอดมือเข้ามาดีกว่า” ภายในศาลามีคนอื่นๆที่แสดงท่าทางดุร้ายแต่ข้างในหวาดกลัว

“เจ้าต้องการฝ่าทะลวงจึงจำเป็นต้องใช้โลหิตของมนุษย์? อย่างไรก็ตามเจ้าลงมือโหดเหี้ยมเกินไปแล้ว?” สือฮ่าวกล่าวอย่างเย็นชา

ถ้าคนผู้นี้เป็นสัตว์อสูรเขาจะไม่ตำหนิอะไรออกมาเลย แต่ตัวเขาเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีรูปร่างเหมือนมนุษย์ซ้ำยังหล่อเหลาสง่างาม

แต่กลับกินเด็กชาวมนุษย์ตัวเป็นๆลงไปในท้องนี่นับเป็นความเลวทรามต่ำช้าอย่างยิ่ง

ในความคิดของสือฮ่าวสิ่งมีชีวิตที่ถูกเรียกว่าลูกเขยของตระกูลจักรพรรดินั้นเลือดเย็นจนน่าเหลือเชื่อ

“นี่เป็นเพียงเด็กตัวเล็กๆเท่านั้น แต่เจ้าก็ยังกล้ากินพวกเขาได้ลง” สือฮ่าวตะโกน เขารู้อยู่แล้วว่าเด็กๆเหล่านี้ล้วนมีโครงกระดูกที่ไม่ธรรมดาอยู่ภายในตัว พวกเขาจะต้องสืบสายเลือดอันยิ่งใหญ่มาตั้งแต่อดีต

หลังจากที่พวกเขาเติบโตขึ้นพวกเขาควรจะเป็นคนที่มีพรสวรรค์พิเศษอย่างยิ่ง ในขณะเดียวกันเด็กที่มีความไร้เดียงสาอย่างนี้กลับถูกปฏิบัติเป็นเหมือนอาหารจะให้เขาทนได้อย่างไร

“ข้าจะให้โอกาสเจ้าเพียงครั้งเดียว หันกลับไปทันทีอย่าประเมินตัวเองสูงเกินไปเพราะนี่ไม่ใช่เรื่องของเจ้า นี่คืออาหารของข้า” ลูกเขยของจักรพรรดิกล่าวอย่างเย็นชา

นายน้อยของตระกูลราชาต้องการที่จะเสนอเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ เพื่อเกาะแข้งเกาะขาของเขา

“เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นคนพิเศษ? ข้าต้องการให้เจ้ามอบโอกาสให้อย่างนั้นหรือ?” สือฮ่าวกล่าว พร้อมกับสืบเท้าเดินไปข้างหน้าเตรียมที่จะลงมือ

“ฮวงรีบหยุดมือเดี๋ยวนี้อย่าก่อเรื่องอะไรอีก!”ชายชราชุดเทารีบตะโกนเตือนเขา

สือฮ่าวหันหน้ากลับไปพร้อมกับถามผู้อาวุโสชุดเทาว่าชายที่ถูกเรียกว่าลูกเขยของตระกูลจักรพรรดิคนนี้มีความเป็นมาอย่างไร

“เขาเป็นคู่หมั้นของน้องสาวฉีเมิ่งหง!” บุคคลที่สวมชุดสีเทาเตือนเบาๆ

ฉีเมิ่งหงผู้สืบทอดสายเลือดของจักรพรรดิแดง ก่อนหน้านี้เขาถูกส่งเข้าไปในเตาหยินหยางร่วมกับสือฮ่าว ความแข็งแกร่งของเขาไม่ธรรมดาจริงๆ ยิ่งไปกว่านั้นฉีเมิ่งหงยังต้องการที่จะฆ่าสือฮ่าวอยู่เสมอ

“ฮวงเจ้าเข้าใจสถานการณ์ของตัวเองหรือไม่? ยังไม่ถอยไปอีก!” เมื่อคนในศาลาเห็นท่าทางว่างเปล่าของสือฮ่าว ทุกคนจึงคิดว่าเขากำลังกลัว