95 - เงินเดือนในอุดมคติของผมคือ 10,000
95 - เงินเดือนในอุดมคติของผมคือ 10,000
โดยธรรมชาติแล้วผู้คุ้มกันย่อมไม่เชื่อว่าพวกเขามาเดินเล่นในท่อระบายน้ำ
คนพวกนี้ต้องมาลักพาตัวน้อยของพวกเขาอย่างแน่นอน?
แต่สิ่งที่พวกเขาไม่คาดคิดก็คือคุณหลินเชื่อคำพูดของพวกเขา!
บอดี้การ์ดมองหน้ากันและทั้งสองพยักหน้าโดยปริยาย
ถ้าคุณหลินบอกว่าใช่ก็คืออย่าถามว่าทำไม เพราะต่อให้พวกเขาถามพวกเขาก็จะไม่รับคำตอบอย่างแน่นอน
“แม้กระทั่งเวลากลางคืนพวกคุณก็ต้องทำความสะอาดท่อระบายน้ำเหรอ?” หลินฟ่านถาม
เขาได้อ่านข่าวในโรงพยาบาลจิตเวชชิงซานและรู้ว่าคนพวกนี้กำลังทำงานอย่างหนัก
โจวหู่ตีหน้าเศร้าและกล่าวว่า
"เพื่อความงามของเมือง เพื่อความกลมกลืนของสังคม เราต้องทำความสะอาดเมืองในขณะที่ทุกคนหลับใหล เมื่อวันพรุ่งนี้มาถึงทุกคนก็จะได้พบกับท่อระบายน้ำที่สะอาดงดงาม"
"ใช่ ๆ." น้องชายตัวสั่น
เขาทั้งขี้อายและหวาดกลัว
เขาเชื่อในตัวพี่ใหญ่เสมอ แต่เรื่องวุฒิการศึกษา จริงๆแล้วเขาเรียนจบสูงมากกว่าพี่ใหญ่หลายเท่าตัว แต่เขาไม่อยากทำร้ายจิตใจของผู้ใหญ่จึงได้เออเอาห่อหมกไปด้วยทุกครั้ง
"เหมาะจริงๆ" หลินฟ่านชื่นชมพวกเขา
เมื่อตื่นขึ้นแล้วหลินฟ่านมักจะมีพฤติกรรมนอนไม่หลับ ในตอนนี้เมื่อเขาไม่ง่วงนอนเขาจึงต้องการเห็นโจวหู่และน้องชายทำงานหนักในท่อระบายน้ำ
หลังจากนั้นหลินฟ่านก็นั่งอยู่ด้านบนและปล่อยให้พวกเขาทั้งสองทำความสะอาดท่อระบายน้ำอย่างแข็งขัน
หลินฟ่านมองไม่เห็นสถานการณ์ภายใน แต่ก็ไม่ส่งผลต่อการได้ยินของเขา ชายสองคนที่ขยันขันแข็งกำลังทำความสะอาดท่อระบายน้ำจริงๆ
ท้องฟ้าเริ่มสว่างขึ้นเรื่อยๆ
13 มีนาคม
อากาศกำลังดี และเป็นอีกวันที่สวยงาม
หลินฟ่านนั่งยอง ๆ บนฝาท่อระบายน้ำตลอดทั้งคืน
บอดี้การ์ดไม่กล้าถามและไม่กล้าที่จะทำให้หลินฟ่านไม่พอใจ
พวกเขาเข้าใจอย่างลึกซึ้งว่าผู้ป่วยทางจิตเป็นอย่างไร หากหลินฟ่านเป็นผู้ป่วยทางจิตตัวปลอม มันไม่มีทางที่เขาจะนั่งแบบนี้ได้ตลอดทั้งคืนอยู่แล้ว
เมื่อเสี่ยวเป่าและเหล่าจางตื่นขึ้นพวกเขามองหาหลินฟ่าน
หลินฟ่านบอกเสี่ยวเป่าว่ามีคนกำลังทำความสะอาดท่อระบายน้ำอย่างหนักมาตลอดทั้งคืน พวกเขาช่างเป็นคนดีจริงๆ
เสี่ยวเป่าไม่สนใจสิ่งเหล่านี้และโบกมือเพื่อให้ผู้คุ้มกันแก้ปัญหา
จากนั้นเขาก็พา หลินฟ่านและเหล่าจางไปอาบน้ำ
นอกวิลล่า.
โจวหู่และน้องชายของเขาสกปรกและมีกลิ่นเหม็นไปทั้งตัว ทั้งสองคนทำความสะอาดท่อระบายน้ำตลอดทั้งคืน ถ้ามีการแข่งขันทำความสะอาดท่อระบายน้ำ พวกเขามั่นใจว่าพวกเขาจะต้องได้รางวัลชนะเลิศอย่างแน่นอน
ณ ขณะนี้.
ทั้งสองคนยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น แม้ว่าร่างกายของพวกเราจะเต็มไปด้วยสิ่งสกปรกแต่พวกเขาก็รู้สึกสุขใจอย่างบอกไม่ถูก
โจวหู่ถือเงินสองก้อนอยู่ในมือ เขาไม่ได้นับ แต่ดูเหมือนว่าจะมีเงินอยู่ประมาณ 20,000 หยวน
เขามอบเงิน 10,000 ให้น้องชายคนเล็ก
น้องชายคนเล็กมองดูเงินในมือโดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ แต่ใจเขาปั่นป่วนหลังจากนั้นไม่นานน้ำตาแห่งความปิติยินดีก็ไหลออกมาจากหางตาของเขา
“พี่ครับ นี่คือเงินที่เราหาได้จากการทำงานหนักของเราหรือเปล่า”
เขาอยู่กับโจวหู่มาระยะหนึ่งแล้ว และสิ่งที่พวกเขาจินตนาการทุกวันคือความฝันที่จะลักพาตัวลูกเศรษฐีให้ได้สักคน พวกเขาไม่คิดว่าการล้างท่อระบายน้ำแบบนี้จะทำให้พวกเขาได้เงินจริงๆ
"ใช่." โจวหู่กล่าว
"ผมรู้สึกว่างานมันหนัก แต่ก็สบายใจมาก" น้องชายบอก
โจวหู่ไม่พูด เขาไม่สามารถพูดแบบเดียวกับน้องชายคนเล็กได้ แต่ถึงแม้เขาไม่พูด ความคิดของเขาก็วนเวียนอยู่กับเรื่องนี้และเขาก็รู้สึกโล่งใจจริงๆ
“พ่อแม่ของผมพูดถูกพูดถูก ถ้าพวกเราได้รับเงินจากการทำงานหนักพวกเราจะรู้สึกสบายใจมาก”
โจวหู่ฟังคำพูดของน้องชายคนเล็กและหัวใจของเขาก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง
เมื่อมองดูเงินในมือ แม้จะห่างไกลจากรายได้ที่เขาต้องการจากการลักพาตัว
แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง มันทำให้เขารู้สึกสบายใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
บางทีนี่อาจเป็นสิ่งที่เขาควรจะทำจริงๆ
การลักพาตัวเป็นสิ่งผิดกฎหมายและจะทำให้เขาวนเวียนอยู่ในขุมนรกแห่งอาชญากรรม
เมื่อผู้คุ้มกันส่งพวกเขาออกมามีคำพูดบางอย่างที่ทำให้เขารู้สึกซาบซึ้งใจมาก
“คุณสามารถทนต่อความยากลำบากและท่อระบายน้ำก็สะอาดเพราะคุณ งานฝีมือนี้แม้ว่าจะไม่มีใครอยากทำแต่ก็เป็นสิ่งที่เมืองเอี๋ยนไห่ขาดไม่ได้ พวกคุณสมควรได้รับเงินนี้”
นี่เป็นเพียงคำพูดธรรมดาแต่เป็นเหมือนการจุดประกายบางอย่างให้กับจิตใจของเขา
"พี่ใหญ่ เรามาเปลี่ยนอาชีพกันเถอะ การลักพาตัวเป็นงานอันตรายซึ่งไม่รู้ว่าเราจะถูกฆ่าตายตอนไหน ตอนนี้ผมพึ่งรู้ว่าพวกเรามีพรสวรรค์ในการทำความสะอาด
ทำไมพวกเราไม่เอาเงินที่ได้รับนี้มาเปิดบริษัทรับจ้างทำความสะอาดล่ะ ด้วยความสามารถของพวกเราผมเชื่อว่าบริษัทจะมั่นคงอย่างแน่นอน"
น้องชายคนเล็กกล่าวด้วยความหวัง เมื่อคำพูดนี้ถูกจุดประกายขึ้นมันยิ่งทำให้เขาหยุดไม่ได้ที่จะพูดถึงเรื่องนี้
"ผมคิดสโลแกนของบริษัทได้แล้วด้วย ‘อยากรู้สึกแบบเดียวกับคนที่รวยที่สุดไหม มองหาเราสิ! เรามีความเชี่ยวชาญในการทำความสะอาดโดยไม่มีใครเทียบได้ ถ้าถามว่าเราเก่งหรือไม่ ต่อให้เป็นคนที่ร่ำรวยที่สุดก็ต้องบอกว่าใช่”
เมื่อพูดถึงการเป็นผู้ประกอบการ น้องชายคนเล็กมีแสงสว่างในดวงตา ซึ่งเป็นแสงที่เขาไม่เคยมองเห็นจากพี่ใหญ่
“เป็นคำพูดที่ดีมาก”
โจวหู่รู้สึกว่าเขาต้องการทำความรู้จักกับน้องชายคนเล็กของเขาอีกครั้ง เขาไม่เคยคิดว่าน้องชายคนเล็กของเขาจะมีสมองดีถึงขนาดนี้
“พี่ใหญ่ แม้ว่าผมจะดูไม่ได้เรื่องในสายตาพี่เท่าไหร่ แต่จริงๆแล้วผมจบมหาลัยเลยนะ”
"มหาลัย?"
น้องชายคนเล็กพูดอย่างภาคภูมิใจ
“ใช่”
โจวหู่ตกใจมาก น้องชายของเขาเรียนจบปริญญาตรีเชียวเหรอ!
“ตกลง เราจะเปลี่ยนอาชีพในอนาคต แกจะได้คิดชื่อบริษัท”
“พี่ใหญ่ อย่ากังวลไปเลยพวกเราค่อยๆคิดมันก็ได้ แต่ผมคิดว่าตอนนี้พวกเราควรไปอาบน้ำก่อน”
"แกพูดถูก ตอนนี้ฉันเหม็นตัวเองจะตายอยู่แล้ว!"
โรงพยาบาลจิตเวชชิงซาน
ผอ.ฮ่าวไม่เคยมีความสุขเท่าช่วงเวลานี้มาก่อน
ผู้ป่วยทั้งสองใน วอร์ด 666 ไม่ได้อยู่ในโรงพยาบาล นอกจากนี้โรงพยาบาลของเขายังได้รับผู้อุปถัมภ์รายใหญ่ซึ่งเพียงพอที่จะทำให้เขาสามารถจ้างบุคลากรที่มีประสิทธิภาพเพิ่มขึ้น
“ผอ.ฮ่าว คุณคิดว่าข้อเสนอของผมเป็นยังไง” ชายหนุ่มที่ยืนในสำนักงานถามเบาๆ
ผอ.ฮ่าวหันกลับมาและถามว่า “คุณบอกว่าคุณเรียนจบอะไรมานะ”
ชายคนมีท่าทางมั่นใจมาก เขาขยับแว่นตาเบาๆและกล่าวว่า
"นักทฤษฎีสามัญสำนึกผู้ป่วยทางจิต"
"อ๋อ เข้าใจแล้ว นี่มัน..." ผอ.ฮ่าวคิดอยู่นาน แต่เขาไม่เคยได้ยินสาขาวิชานี้มาก่อนจริงๆ
หรือว่าผู้เชี่ยวชาญอย่างเขากลายเป็นคนล้าสมัยไปแล้ว
“ไม่เป็นไร วันนี้คุณเริ่มงานเลย มีผู้ป่วยของเราสองคนที่ไม่สามารถยอมรับว่าตัวเองเป็นผู้ป่วยตอนนี้พวกเขาเพิ่งกลับมาจากข้างนอก ผมอยากให้คุณเริ่มจากพวกเขาก่อน
เงินเดือนคือห้าพัน ทางโรงพยาบาลจะจ่ายประกันสังคมให้ มีกองทุนการเคหะ 1 กองทุน อาหาร ที่อยู่อาศัย และวันหยุดแปดวันในแต่ละเดือน”
ผอ.ฮ่าวไม่ได้ขาดเงินเขาจึงใช้จ่ายอย่างใจกว้าง
"ผอ.ฮ่าว ผมคิดว่าความรู้ทางวิชาชีพของผมไม่น่าจะได้เงินแค่ 5,000 ต่อเดือน สิ่งที่ผมต้องการคือเงิน 10,000 คุณวางใจได้ เมื่อผู้ป่วยผ่านการรักษาจากผมไม่ถึงเดือนอาการของพวกเขาจะดีขึ้นกว่า 50% อย่างแน่นอน”
ผอ.ฮ่าวมองไปที่อีกฝ่ายและยิ้มน้อยๆ
“ผมชอบคนที่มีความมั่นใจ หวังว่าคุณจะไม่ทำให้ผมผิดหวัง”
