ตอนที่ 541+542 สองสามร้อยล้าน

ตอนที่ 541 สองสามร้อยล้าน

นอกจากโรงพยาบาลแล้ว เจียงเหยาไม่ได้เป็นเจ้าของธุรกิจอื่น เธอมอบความรับผิดชอบในการบริหารโรงพยาบาลให้กับผู้อำนวยการโรงพยาบาล และไม่ยุ่งเกี่ยวกับการปฏิบัติงานประจำวันของโรงพยาบาลมากเกินไป นอกจากนี้ เธอยังไม่ได้จ้างผู้จัดการซุนให้เข้าไปทำงานในโรงพยาบาล ดังนั้นตอนที่เจียงเหยาอยู่ห่างจากเมืองหนานเจียง เขามีอิสระมากและอยู่ที่บ้านเพื่อดูแลครอบครัวของเขา

เจียงเหยาโทรหาผู้จัดการซุน ก่อนที่เธอจะมาหาเขา ตอนที่เธอมาไม่มีใครอื่นอยู่ที่บ้านเขา

“คุณเจียง นี่เงินหนึ่งแสนสองหมื่นหยวนจากการขายกระถางใบนั้นครับ คนที่ซื้อทำตัวแปลก ๆ เขาชำระเป็นเงินสดทั้งหมดเลยครับ” ผู้จัดการซุนหยิบกระเป๋าเอกสารใบเล็ก ๆ ที่มีเงินสดอยู่ในนั้นให้เจียงเหยาตรวจสอบจำนวนเงิน

“ไม่เป็นไรค่ะ” เจียงเหยาไว้ใจผู้จัดการซุน และไม่ได้วางแผนจะนำเงินมาด้วย เธอขี้เกียจที่จะต้องไปธนาคาร จึงจดรายละเอียดเลขบัญชีธนาคารและมอบให้ผู้จัดการซุนเป็นคนนำเงินไปฝากให้ในวันพรุ่งนี้

เขาคิดว่าเจ้านายคนใหม่เป็นคนใจกว้างและเอื้อเฟื้อมาก ก่อนหน้านี้เธอไม่กลัวว่าเขาจะทำกระถางโบราณเสียหาย แถมยังขอให้เขาเป็นคนดูแลมันอีก

เมื่อเขาไปที่งานแสดงสินค้า เธอไม่ลังเลเลยที่จะขายแจกัน แม้ว่าผู้ซื้อจะกดราคาให้ต่ำลงก็ตาม

เมื่อเธอต้องการให้เขาฝากเงิน เธอไม่คิดกลัวเลยว่าเขาจะหอบเอาเงินของเธอและหนีไป

“อา มีสถานที่ ที่ฉันสามารถฝึกยิงปืนที่เมืองหนานเจียงไหมคะ? ไม่ว่าจะเป็นสโมสรหรือสนามยิงปืนก็ได้ค่ะ?” เจียงเหยารับปากลู่ชิงสีว่า เธอจะฝึกยิงปืนต่อ เมื่อกลับมาเรียนที่หนานเจียง

เธอสงสัยว่าเมื่อไหร่ปืนที่ลู่ชิงสีให้เธอ จะส่งมาถึงเมื่อไหร่

“ไม่คิดว่าจะมีนะครับ ส่วนใหญ่เขาจะสงวนไว้ให้กับทหารและตำรวจ ผมไม่เคยได้ยินว่ามีสถานที่แบบนั้นสำหรับประชาชนทั่วไปเลยครับ”

ผู้จัดการซุนอดไม่ได้ที่จะกล่าวเสริม “คุณเจียง วางแผนจะเรียนยิงปืนเหรอครับ”

เมื่อเห็นการแสดงออกที่แปลกประหลาดของเขา เจียงเหยาก็พอใจ “ทำไม ฉันจะเรียนไม่ได้ล่ะคะ”

“ไม่ใช่อย่างนั้นครับ! ต้องได้อย่างแน่นอน คุณเจียงสามารถทำอะไรก็ได้ตามที่ต้องการเลยครับ!” ผู้จัดการซุนเปลี่ยนความคิดทันทีและกล่าวชมอย่างไม่บริสุทธิ์ใจเท่าไหร่นัก

“อ้อ แล้วลูกสาวของคุณเป็นยังไงบ้างคะ” เจียงเหยาถาม

“ขอบคุณ คุณเจียงที่ส่งเธอไปรักษาที่โรงพยาบาลเฉินอ้าย และให้เธอได้รับการรักษาที่ดีที่สุด ตอนนี้เธอดีขึ้นมากแล้วครับ” สีหน้าของผู้จัดการซุนดูอ่อนโยนขึ้นทันที เมื่อพูดถึงลูกสาวของเขา เขารู้สึกขอบคุณเจียงเหยามากขึ้น เมื่ออาการของลูกสาวของเธอดีขึ้น

“ข่าวดีจริง ๆ เลยค่ะ” เจียงเหยาพยักหน้า จากนั้นเธอก็บอกเขาเกี่ยวกับแผนการสร้างห้องวิจัยและบริษัทผลิตยา “สองอย่างนี้น่าจะต้องใช้พื้นที่ค่อนข้างมาก ถ้าจะเช่าก็ดูไม่สมเหตุสมผลเท่าไหร่ ฉันคิดว่าเราหาซื้อที่ดินเป็นของเราเองและสร้างมันขึ้นเองน่าจะดีค่ะ คุณรู้จักเมืองหนานเจียงเป็นอย่างดี ช่วยแนะนำฉันหน่อยค่ะ ว่าควรจะซื้อที่ไหน และราคาเท่าไหร่”

ผู้จัดการซุนตกตะลึงไปครู่หนึ่ง

เขากลืนน้ำลายด้วยความตกใจและคิดว่าเจ้านายของเขาช่างเป็นคนที่เหลือเชื่ออะไรอย่างนี้

ตอนนี้เธอมีโรงพยาบาลอยู่ในมืออยู่แล้ว เธอยังต้องการสร้างห้องวิจัยและบริษัทผลิตยาอีก?

"ทั้งสองอย่างต้องการที่ดินแปลงใหญ่ โชคดีที่เราไม่ต้องสร้างใกล้ใจกลางเมืองหนานเจียง แถวชานเมืองมีพื้นที่โล่งจำนวนมาก และยังห่างจากตัวเมืองเพียงเล็กน้อย หรือจะเลือกสร้างในหมู่บ้านใกล้เมืองก็ได้ ถ้าเป็นแบบที่สอง ยังสามารถลดงบประมาณลงได้ครับ”

__

ตอนที่ 542 ยากจน

ผู้จัดการซุนคิดคำนวณอยู่ในหัว “หากเราเลือกที่จะสร้างในพื้นที่ชนบทที่อยู่ห่างจากเมืองหนานเจียง การดำเนินการทั้งหมดรวมถึงการซื้อที่ดิน การสร้างสิ่งอำนวยความสะอาด รวมถึงการสร้างตึก ก็น่าจะใช้งบอย่างน้อย ๆ สองสามร้อยล้านหยวน นี่ไม่รวมการซื้ออุปกรณ์ การจ้างพนักงาน และทีมเทคนิคในอนาคต”

สองสามร้อยล้านหยวน!

เจียงเหยาโพล่งออกมาด้วยเหงื่อเย็น

ทันใดนั้นเธอรู้สึกเหมือนเป็นคนยากจน

ก่อนหน้านี้เธอคิดว่าเธอค่อนข้างจะรับมือได้สบาย ๆ แต่หลังจากฟังการวิเคราะห์ของผู้จัดการซุน ความคิดเหล่านี้ก็หายไปในทันที

เธอถึงกับคิดซื้อที่ดินสักผืนเพื่อสร้างบ้านและจัดให้มีสนามยิงปืนขนาดเล็กอยู่ในบ้าน เป็นการลงทุนและเป็นสิ่งที่ดีเช่นกันหาตลาดอสังหาริมทรัพย์กลายเป็นขาขึ้นในอนาคต

ดูเหมือนว่าเธอจะไม่มีเงินที่จะเริ่มต้นทำศูนย์วิจัย และบริษัทผลิตยาเลย

แม้ว่าโจวเหวยฉีและเฉินซวีเหยาจะสนใจที่จะลงทุนในบริษัทของเธอ แต่พวกเขาก็ไม่สามารถหาเงินสดได้มากขนาดนั้น

โดยเฉพาะเฉินซวีเหยา เขาต้องใช้เงินหมุนเวียนในบริษัทของเขาอย่างต่อเนื่อง การทุ่มเงินก้อนโตให้กับบริษัทที่กำลังเติบโต ซึ่งไม่มีผลตอบแทนตามที่สัญญาไว้ ดูเหมือนจะเป็นการลงทุนที่เสี่ยงอย่างยิ่ง

“ถ้าคุณต้องการเงินทุนเพิ่มเติม คุณเจียง คุณสามารถโอนเงินบางส่วนออกมาจากโรงพยาบาลเฉินอ้ายได้ และใช้โรงพยาบาลเข้าจำนองกับธนาคาร” ผู้จัดการซุนรู้เหตุผลที่ใบหน้าของเจียงเหยาบูดเบี้ยว ท้ายที่สุดพวกเขากำลังคุยกันเรื่องเงินสองสามร้อยล้านหยวนเชียวนะ

ความคิดของผู้จัดการซุนเป็นความคิดที่ดีอย่างปฏิเสธไม่ได้

เจียงเหยาพยักหน้าและพูดว่า “พรุ่งนี้มารับฉันหลังอาหารเย็นด้วยนะคะ เราจะไปโรงพยาบาลกันค่ะ แจ้งผู้อำนวยการโรงพยาบาลให้ทีค่ะว่าเราจะประชุมร่วมกับผู้บริหารระดับสูงของโรงพยาบาล”

หลังจากออกจากบ้านผู้จัดการซุน เจียงเหยานั่งแท็กซี่ไปที่ถนนเพชรพลอยที่อยู่ถัดจากถนนของเก่า ก่อนที่จะกลับไปมหาวิทยาลัย ระหว่างทาง เธอพยายามจดจำรายละเอียดสิ่งที่เธอต้องทำและตระหนักว่ามีอะไรอีกมากมายที่รอให้เธอทำ

นอกจากเรื่องเงินแล้ว ปัญหาเร่งด่วนที่สุดในตอนนี้คือการผ่าตัดพี่จงที่เธอได้รับปากไว้ เธอไปเมืองจินโดเป็นเวลาหนึ่งเดือน และต้องทำให้พี่จงต้องรอ

เมื่อเธอมาถึงหอพัก คนอื่น ๆ ก็อยู่ที่นั่นแล้ว คนอื่น ๆ ตื่นเต้นมากที่ได้พบเธอ

“ในที่สุดก็กลับมาแล้ว! ฉันคิดว่าเธอจะอยู่เมืองจินกับสามีที่รักของเธอไปตลอดเสียแล้ว!” โจวเสี่ยวเซียกอดเจียงเหยาทันที พร้อม ๆ กับพูดหยอกล้อเธอ “พวกเราคิดถึงเธอมาก!”

จากนั้นเด็กหญิงก็นำอาหารพื้นเมืองที่พวกเขานำกลับมาจากบ้านเกิดของตนเองมอบให้เจียงเหยา อาหารเหล่านี้สามารถเก็บไว้ได้นาน ส่วนอาหารที่มีอายุสั้น ถูกจัดการไปหมดเรียบร้อยแล้ว

เจียงเหยารู้สึกแย่เมื่อแขนของเธอเต็มไปด้วยของฝาก

“ฉันขอโทษด้วยนะทุกคน ไม่ได้เอาอะไรติดไม้ติดมือมาจากเมืองจินเลย! ไว้ช่วงวันหยุดฤดูหนาวฉันจะเตรียมมาให้ทุกคนเลย” เจียงเหยาสัญญา

“ไม่เป็นไรหรอกน่า! เรารู้เหตุผลที่เธออยู่ที่นั่น คงยุ่งอยู่กับการดูแลสามีล่ะสิท่า” หลินเฉียวอยู่ ยิ้มให้เจียงเหยา “ฉันได้ยินว่าวันนี้น้องสาวสามีมาเยี่ยมเธอเหรอ เธอเป็นไงบ้าง? ช่วงที่อยู่ด้วยกัน เธอทำให้เธอต้องลำบากตลอดทั้งวันเลยหรือเปล่า”

ความกังวลของหลินเฉียวอยู่ ก็เหมือนกับความกังวลของสาว ๆ คนอื่น ๆ พวกเขาได้ยินเรื่องราวมากมายเกี่ยวกับความขัดแย้งระหว่างสะใภ้กับคนของครอบครัวสามี จึงอดไม่ได้ที่จะถามเจียงเหยา