ตอนที่ 539+540 คุณแม่คนสวย

ตอนที่ 539 คุณแม่คนสวย

เธอไม่ได้บอกหวงเฉินจิ้งเกี่ยวกับแผนของเธอ เพราะพวกเขายังไม่ได้รู้จักอะไรกัน ทำให้เธอไม่ต้องการเข้าร่วมงานกาล่าของเขาด้วย

เขาตระหนักว่าตอนนี้ น้องสาวของลู่ชิงสีเย็นชา ดูคล้ายกับพี่ชายของเขามากทีเดียว

“คุณมีแผนอะไรก่อนแล้วหรือเปล่าครับ? เมืองหนานเจียงมีชื่อเรื่องสถานที่ท่องเที่ยวนะครับ อาหารอร่อย ๆ ก็มีเยอะแยะ คุณน่าจะอยู่ที่นี่ต่ออีกสักหน่อย” หวงเฉินจิ้งกล่าวเสริมอย่างกระตือรือร้น

เจียงเหยาพยักหน้าและคิดว่าสถานการณ์การแต่งงานของลู่อี้ชิงทำให้เธอเครียดมามากเพียงใด โชคดีที่เธอสามารถสลัดมันออกได้พักหนึ่งแล้วปลีกตัวออกมารับสิ่งใหม่ ๆ บ้าง เมืองหนานเจียงเป็นสถานที่ที่ยอดเยี่ยมในการท่องเที่ยว หรือถ้าหากเธออยากจะตั้งรกรากอยู่ที่นี่อย่างถาวรและเริ่มต้นอาชีพการงานที่นี่ เจียงเหยาก็เห็นด้วย

“พี่คะ ฉันหาคนพาพี่เที่ยวรอบ ๆ เมืองดีไหมคะ” เจียงเหยาคิดถึงผู้จัดการซุน เขาเป็นคนท้องถิ่นและเข้ากับคนอื่นได้ง่าย หากให้ผู้จัดการซุนเป็นคนคอยดูแลเรื่องการเดินทางให้กับลู่อี้ชิงน่าจะเป็นเรื่องที่ดี

ที่สำคัญกว่านั้น เธอก็คิดออกแต่ผู้จัดการซุนเท่านั้น

“ผมเป็นไงครับ คุณเจียง” หวงเฉินจิ้งเข้าร่วมการสนทนาอย่างรวดเร็ว “คุณช่วยเหลือพ่อของผมไว้ ลู่อี้ชิงยังช่วยลูกสาวผมไว้อีก อีกอย่างผมก็เป็นคนท้องถิ่น ดูเหมือนว่าผมน่าจะทำหน้าที่นี้ได้เป็นอย่างดีนะครับ”

เขาตบศีรษะลูกสาวและพูดต่อว่า “อีกอย่าง ผมจะได้พาสาวน้อยคนนี้ไปด้วย สองสามวันแล้ว ที่ไม่ได้พาเธอไปไหน ที่ผ่านมาก็บ่นผมใหญ่เลยว่าไม่มีเวลาให้ ยังงอนว่าจะไปหาแม่คนสวยด้วยตัวเองอีก”

เจียงเหยาดูเหมือนจะเดาเหตุผลที่หวงเฉินเฉินหนีออกจากบ้านเพียงลำพังได้แล้ว

“เฉินเฉิน วันนี้ที่ออกมาจากบ้านด้วยตัวเอง เพราะต้องการจะหาคุณแม่คนสวยใช่หรือเปล่า?” เจียงเหยาถามด้วยอาการสั่นที่ไหล่ พร้อมกับหัวเราะออกมา

“ค่ะ” หวงเฉินเฉินมองไปที่ลู่อี้ชิง “พ่อเคยบอกว่า แม่ไปอยู่ที่ไกลมาก ๆ หนูถามคุณปู่เมื่อวานว่าแม่ไปไหน ถ้าจะไปหาแม่ต้องใช้เวลานานแค่ไหน ท่านบอกว่าต้องเดินทางร้อยปี หนูถึงได้รู้ว่าแม่เสียแล้ว แม่คงจะเป็นเหมือนกระต่ายที่หนูเคยเลี้ยง หนูเคยได้ยินทางวิทยุนะ ว่าไม่มีใครอายุเกินร้อยปี แต่ปู่กลับบอกว่าต้องใช้เวลาร้อยปีถึงจะไปหาแม่ได้ ตอนนั้นหนูก็คงตายไปแล้วเหมือนกัน”

ความคิดของเด็กไร้เดียงสานัก สิ่งที่เธอต้องการก็แค่แม่เท่านั้น

“แม่ไปที่ไกลเกินไป หนูคงไม่พบกับแม่อีกแล้ว แต่หนูก็ยังอยากได้แม่จริง ๆ นะ! เด็กข้างบ้าน แม่ของเธอพาเธอไปที่สวนสาธารณะและซื้อของเล่นให้เธอมากมาย ส่วนพ่อก็จะอยู่บ้านพร้อมกับแม่เสมอด้วย! หนูเองก็อยากมีแม่เหมือนกัน พ่อจะได้อยู่บ้านกับเราตลอดบ้าง!”

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ไม่ได้พูดเรื่องน่าอายต่อหน้าลู่อี้ชิงจนเกินไป คงเพราะพ่อของเธอได้อบรมสั่งสอนเธอมาอย่างดี แต่สายตาของเด็กหญิงตัวน้อยที่มองไปที่ลู่อี้ชิงเหมือนกับสายตาที่เธอต้องการให้ลู่อี้ชิงเป็นคุณแม่คนสวยของเธอ

คำพูดของเด็กหญิงอายุ 3 ขวบค่อนข้างคลุมเครือ แต่ผู้หญิงทั้งสามต่างเข้าใจทุกคำพูดของเธอ

__

ตอนที่ 540 ความคาดหวังสูง

แม้ว่าเธอจะมาจากหวง และไม่เคยต้องอะไรเลย แต่หวงเฉินเฉินที่ต้องสูญแม่ไป ดูเหมือนจะเป็นผู้ใหญ่กว่าเด็กในวัยเดียวกันกับเธอ

“พี่อี้ชิง เมื่อกี้พี่ช่วยหนู ให้พวกเราพาพี่ไปเที่ยวรอบ ๆ เมืองเถอะนะคะ! ถ้าพี่ไม่รับปาก พี่คงจะเสียใจมาก แล้วก็ทิ้งหนูให้อยู่บ้านตามลำพังอีกเป็นแน่เลยค่ะ!”

ยิ่งหวงเฉินเฉินพูดอ้อนมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งอยากจะร้องไห้มากขึ้นเท่านั้น น้ำตาอ้อล้นอยู่ที่มุมหางตาของเธอ

“ได้! ได้! ฉันยอมแล้วก็ได้! อย่าร้องไห้นะคะสาวน้อยที่รักของพี่!”

ลู่อี้ชิงยอมจำนนทันที ไม่สำคัญว่าเธอจะเว้นระยะห่างจากหวงเฉินจิ้งหรือไม่ เธอไม่สามารถทนเห็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ต้องร้องไห้

เธอรักเด็ก และเคยชินกับการเป็นตัวเอง

หลังจากผ่านการหย่าร้าง เธอก็โล่งใจ เพราะเธอไม่ลูก จึงทำให้เรื่องต่าง ๆ ง่ายมากขึ้น

ทว่าตอนนี้เธอรู้สึกเศร้าใจและสงสัยว่าเธอจะได้มีลูกเป็นของตัวเองหรือไม่

หลังจากเห็นลู่อี้ชิงยอมตอบรับ เจียงเหยาจึงหันไปกล่าวกับหวงเฉินจิ้ง “ขอบคุณค่ะคุณหวง!”

หวงเฉินจิ้งยิ้มจาง ๆ และมองไปที่ลูกสาวของเขาด้วยความรัก ก่อนที่จะพยักหน้า “มันเป็นสิ่งที่ผมควรจะทำแล้วล่ะครับ”

หลังจากได้ยินว่าลู่อี้ชิงตกลงที่จะให้เธอพาเที่ยว หวงเฉินเฉินรีบวิ่งเข้าไปหาเธอทันทีและกระโดดขึ้นไปบนตักของเธอ

เช่นเดียวกับครั้งแรกที่เจียงเหยาได้พบกับหวงเฉินเฉิน ลู่อี้ชิงเป็นคนดูแลเด็กหญิงตลอดการทานอาหารมื้อค่ำ เมื่อเธอพูดกับเฉินเฉิน เธอจะลดเสียงให้นุ่มนวลลงตามธรรมชาติ ดูเหมือนว่าเธอจะชอบสาวน้อยคนนี้จริง ๆ

ฟังดูก็ถูกต้องแล้วล่ะ เจียงเหยาคิด เฉินเฉินเป็นเด็กที่น่ารัก ใครล่ะจะไม่ชอบเธอ

“ขอแสดงความยินดีกับการเปิดบริษัทฟินิกซ์ทองด้วยนะคะ ฟังจากชื่อ คุณหวงน่าจะคาดหวังกับบริษัทนี้มากเลยใช่ไหมคะ” เจียงเหยาเก็บบัตรเชิญไว้ในกระเป๋าของเธอ เธอยังคงเต็มใจที่จะไปมาหาสู่กับตระกูลหวงในเมืองหนานเจียง

“ใช่ ผมคาดหวังไว้มากทีเดียว” หวงเฉินจิ้งหัวเราะคิกคัก “ทุกคนในเมืองหนานเจียงต่างบอกว่าผมเป็นคนหนุ่มมีความสามารถมาก แต่เอาเข้าจริง ผมก็เป็นเพียงลูกชายที่สืบทอดกิจการของพ่ออีกที ฟินิกซ์ทองเป็นบริษัทที่ผมกับเพื่อนร่วมกันสร้างขึ้นมา ไม่ได้เกี่ยวข้องกับตระกูลหวง นี่เป็นครั้งแรกที่ผมก่อตั้งธุรกิจด้วยความพยายามของตัวเองอย่างแท้จริง สำหรับผมบริษัทฟินิกซ์ทองก็เหมือนกับลูกคนที่สองล่ะครับ”

หวงเฉิงจิ้งเริ่มพูดคุยเล็กน้อยเมื่อกล่าวถึงบริษัทของเขา “นักออกแบบแต่ละคนที่ทำงานในบริษัท เพื่อนผมเป็นคนว่าจ้างมา ผมอยากจะแนะนำให้คุณรู้จักตอนงานเลี้ยงเปิดตัว เขาเป็นคนดีมากเลยครับ ผมจำได้ว่าเห็นคุณชายลู่กับคุณที่สวนกล้วยไม้สีม่วงเมื่อวันก่อน คุณเจียงเองก็สนใจการเสี่ยงดวงกับหินด้วยงั้นเหรอครับ ดีเลย มีงานการค้าอัญมณีและเครื่องประดับในวันเสาร์หน้าที่เมืองหนานเจียง ถือว่าเป็นงานใหญ่พอสมควร ถ้าเทียบกับที่สวนกล้วยไม้สีม่วง งานนี้ถือว่าใหญ่กว่าอีกครับ ถือเป็นงานสำคัญสำหรับกิจการท้องถิ่นก็ว่าได้”

“ต้องขอคิดดูก่อนนะคะ” เจียงเหยาไม่ได้สนใจมากนัก เธอรู้เรื่องการเดิมพันหินเพียงน้อยนิด

หลังอาหารเย็น หวงเฉินจิ้งขับรถไปส่งลู่อี้ชิงกลับโรงแรม ก่อนที่จะไปส่งเจียงเหยาที่บ้านของผู้จัดการซุน