ตอนที่ 29

ตอนที่ 29

เจียอวิ๋นพลิกถ้วยน้ำชาที่ด้านบนของเตียง เขาโยนมันลงพื้นทำให้พื้นตรงหน้าของเขากลายเป็นสีดำ

"เจ้าขยะนั่น! "

“คนตระกูลหลิงอยู่ที่ไหน!”

"พวกเขากลับไปแล้วขอรับ ได้ยินมาว่า หลิงซิงจงก็กลับมาแล้วขอรับ"

"ดี ดีที่เขากลับมาแล้ว พวกมันกล้ามายุ่งกับตระกูลเจียของข้า ข้าจะทำให้พวกมันรู้เอง! "

"นายท่าน"

พ่อบ้านพูดอย่างระมัดระวัง

"ข้าน้อยเชื่อว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดที่เราต้องทำคือการหารือกับแม่ทัพจางขอรับ เราไม่สามารถสูญเสียการสนับสนุนจากเขาได้"

เจียอวิ๋นระงับความโกรธและนิ่งเงียบเป็นเวลานานจากนั้นกล่าวว่า

"ถ้าเจ้ารองกลับมา บอกให้มาพบข้าทันที"

"ขอรับ."

พ่อบ้านตอบ

ตระกูลหลิง

หลังจากได้ยินสิ่งที่หลิงจางพูด ห้องโถงของตระกูลหลิงก็เต็มไปด้วยความเงียบ

หลิงเหมาเหมารู้สึกหวาดกลัวและซ่อนตัวอยู่ในอ้อมกอดของหลิงจาง

กึก! หลิงซิงจงกระแทกโต๊ะอย่างแรงทำให้ถ้วยชาบนโต๊ะสั่นสะเทือนชั่วขณะ เขาโกรธมาก

"มันเป็นเรื่องร้ายแรงที่สุด คนชั่วช้าพวกนั้นวางแผนใส่ร้ายตระกูลหลิงได้อย่างไร"

“ท่านพ่อสิ่งที่เร่งด่วนที่สุดในตอนนี้คือการเตรียมพร้อมรับมือ หากจางชงเคลื่อนไหว”

หลิงเจ่าเหวินกล่าว

"ตระกูลหลิงของเราตั้งแต่บรรพบุรุษยืนอยู่บนจุดสูงสุด หันหน้าไปทางฮ่องเต้ผู้ยิ่งใหญ่ เราไม่กลัวคนกักขฬะพวกนี้! "

หลิงซิงจงโกรธมาก

หลิงเจ่าเหวินทำอะไรไม่ถูก เขารู้สึกว่าเมื่อเทียบกับหลานชาย อารมณ์ของพ่อเขาไม่รู้ว่าจะเปลี่ยนข้างอย่างไร หลานชายเคยเป็นเหมือนปู่ของเขามากจนเขากังวลว่าหลานจะถูกคนอื่นรังแก โชคดีที่หลานชายของเขารู้แจ้งแล้วแม้ว่า วิธีการที่เขาเข้าใจจะเป็นเรื่องที่น่าปวดใจ

หลิงจางไม่ได้สังเกตเห็นการทำอะไรไม่ถูกของหลิงเจ่าเหวิน ว่าปู่ของเขาเป็นคนแบบไหน สิ่งที่เขาคิดคือตั้งแต่ปู่ของเขากลับมาตอนนี้เขาสามารถแจ้งเรื่องการยกเลิกงานหมั้นได้หรือไม่?

เขาทำสัญญาแต่งงานกับตระกูลอวี้เหวิน เขารู้สึกเหมือนมีก้อนหินหนักๆ วางอยู่บนอกมันไม่ได้ขัดขวางการหายใจของคน ๆ หนึ่ง แต่ก็ไม่ได้ทำให้ใครรู้สึกสบายใจไม่ว่าใครจะมองมันอย่างไร

ถ้าทำได้เขาอยากฉีกสัญญาการแต่งงานต่อหน้าคนตระกูลอวี้เหวิน

หลิงจางเมื่อได้สติจึงมองไปที่หลิงซิงจง

"เจ้าต้องการทำความสะอาดเรือนบ่าวไพร่งั้นหรือ? " หลิงซิงจงถาม

หลิงจางตอบว่า

"หลานคิดว่าตอนนี้เราเป็นศัตรูกับตระกูลเจียและจางชง พวกเขาต้องเกลียดพวกเราตระกูลหลิงไปแล้ว และถ้าพวกเขาไม่สามารถทำอะไรเราออกหน้าได้ พวกเขาก็จะพยายามทำทุกอย่าง เราควรเตรียมการบางอย่างด้วยและผู้ที่ถูกเอาเปรียบก็อาจได้รับการสะสางก่อนเช่นกัน "

หลิงซิงจงพยักหน้า

"สิ่งที่เจ้าพูดนั้นสมเหตุสมผลแล้ว เราจะทำตามที่เจ้าพูด"

"ขอรับ"

หลิงจางเห็นด้วยและพูดกับฟู่ไฉเหวย

"อาสะใภ้รู้การเคลื่อนไหวของบ่าวรับใช้ในจวนดีที่สุดในเวลานั้นข้าจะขอให้ท่านช่วยชี้แนะด้วยขอรับ"

ฟู่ไฉเหวยหัวเราะและพูดว่า

"มันเป็นเพียงการจัดเตรียมของบ่าวรับใช้ ไม่ว่าเจ้าต้องการคำแนะนำอะไรเพียงแค่บอกพวกเขาแล้วพวกเขาจะร่วมมือกับเจ้า"

หลิงเหมาเหมาเงยหน้าขึ้น

"ข้าก็อยากช่วยเหมือนกัน! "

หลิงจางมองลงไปที่เขา

"เอาล่ะเหมาเหมาของเราเก่งที่สุด"

หลิงเหมาเหมาได้รับคำชมเชย เขาเผยรอยยิ้มกว้างอย่างมีความสุขและกระตือรือร้นที่จะลองดู

อาต้าวางขาหน้าที่เท้าของหลิงจาง ยกศีรษะขึ้นแล้วถูที่เข่าของหลิงจาง พลางร้องเสียงต่ำ ดูเหมือนว่ามันอยากจะช่วยจริงๆ หลิงจางจึงเอื้อมมือไปลูบหัวมันสองสามครั้ง

จากนั้นเขาก็พูดคุยเรื่องทั่วไป เมื่อสังเกตว่าท่านปู่กับท่านอาของเขามีหลายเรื่องราวพูดคุยกัน หลิงจางและฟู่ไฉเหวยจึงแยกตัวออกไปพักผ่อน

หลังจากที่หลิงจางจากไปแล้วหลิงซิงจงก็เปลี่ยนน้ำเสียงและพูดกับหลิงเจ่าเหวิน

"จางเอ๋อไม่ได้เจ็บปวดที่ใดใช่หรือไม่? "

"แม้ว่าเขาจะไม่ได้แสดงความเจ็บปวดออกมา แต่เขาก็ถือว่าเจียหยวนหลิงเป็นเพื่อนสนิทมาโดยตลอด หลังจากที่ต้องเจอเหตุการณ์ในครั้งนี้เขาต้องไม่รู้สึกดีกับมันแน่นอน"

หลิงเจ่าเหวินตอบ

เขาไม่ได้พูดถึงอะไรที่เกี่ยวกับความฝันของหลิงจาง

หลิงซิงจงถอนหายใจ

"เมื่อกี้ข้าเห็นว่าเขาเงียบขึ้นมากและดวงตาของเขาก็ค่อนข้างมืดมน ข้าหวังว่าเขาจะไม่ได้รับผลกระทบจากเรื่องนี้มากเกินไป"

เขากลัวว่ามันจะสายเกินไป หลิงเจ่าเหวินคิดว่าแม้ว่าเขาจะรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงในตัวหลานชายของเขามากที่สุด แต่เขาก็ไม่รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องเลวร้ายเลย

ในอีกด้านหนึ่งหลิงจางกลับไปที่เรือนของตัวเอง เมื่อมองไปที่รูปแบบที่สวยงามของลานและกลุ่มดอกไม้ที่สวยงามฉากที่คุ้นเคยซึ่งตรงกับความรู้สึกของการได้พบกันอีกครั้ง หลังจากช่วงชีวิตอื่นช่วงเวลาแห่งความหายนะของตระกูลหลิงในชีวิตก่อนหน้านี้ยาวนานยิ่งกว่า สิบปีที่ผ่านมามันนานมากจนเขาแทบไม่สามารถจดจำวันที่สงบสุขเช่นนี้ได้

“นายน้อยกลับมาแล้ว!”

ขณะที่หลิงจางก้าวเข้ามาในลานมีคนต้อนรับเขาอย่างมีความสุข

หลิงจางยับยั้งการแสดงออกบนใบหน้าของเขาที่อาจเผยให้เห็นอารมณ์ของเขาและด้วยความฮึดฮัดเขาเดินเข้าไปในลานของตัวเอง เขาไม่รีบล้างตัว แต่กลับเข้าไปในห้องโถงแล้วนั่งลง