บทที่ 37 หลี่เหลียง: อัจฉริยะตายในมือฉัน
“หืม?”
ทุกคนตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ
สู้ ไม่สอน?
ทุกคนมองลู่เจ๋อราวกับเขาเป็นพระเจ้า
“โอ้พระเจ้า นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ยินว่านักเรียนจะสู้กับครู”
“พวกเรามาโรงเรียนเหมือนกัน แต่ทำไมลู่เจ๋อถึงเก่งขนาดนี้?”
“บางทีเขาอาจมีติวเตอร์ลับ?”
“ฉันรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องของรูปลักษณ์ เขาดูหล่อกว่าพวกนาย” นักเรียนหญิงคนหนึ่งจ้องไปทางลู่เจ๋อและบ่นพึมพำ
“พล่ามอะไร! ฉันหล่อมาก! ไม่ใช่แค่นั้น ฉันยังยาวมาก!”
“อื้ม ๆ” สาว ๆ ส่วนใหญ่ตัดบทด้วยความรำคาญ
มีนักเรียนหญิงเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่จ้องมองเขาด้วยแววตาสงสัย
บางคนสับสนนานมาก? อะไรยาวมาก? ทำไมทุกคนถึงดูเหมือนรู้? เธอจะดูโง่ไหมถ้าเธอถาม?
ลู่เจ๋อมองหลี่เหลี่ยง
พูดตามตรง หลี่เหลียงเป็นครูที่ดี ไม่ว่าจะมีรางวัลหรือไม่ เขาก็ทำหน้าที่ได้ดีและมีความรับผิดชอบต่อนักเรียนของตัวเองเสมอ
หลี่เหลียงยิ้ม “ฉันเดาว่าเธออาจไม่พบคู่ต่อสู้ในระดับนักรบป้องกันตัว อย่างน้อยก็ไม่ใช่ในโรงเรียนของเรา เธออาจลองกับหลิงหวู่ระดับต่ำได้ ฉันเป็นหลิงหวู่ระดับ 6”
หลิงหวู่ระดับ 6?
ดังนั้นเหล่าหลี่แข็งแกร่งจริงหรือ?
นั่นทำให้ลู่เจ๋อมั่นใจ เขากลัวจะทุบเหล่าหลี่และทำให้เขาเสียหน้า
“ถ้างั้นโปรดชี้แนะผมด้วย” ลู่เจ๋อยิ้ม
“เฮ้ย เขายอมจริง ๆ! ทุกคนมาดู! เหล่าหลี่กำลังสู้กับพี่เจ๋อ!”
"จริง ๆ? พี่เจ๋อกำลังจะสู้กับเหล่าหลี่เหรอ”
ทุกคนมา
มันเป็นการแข่งขันที่น่าสนุก
บางคนก็หยิบกล้องออกมาเตรียมสตรีม
ขณะเดียวกัน สวี่หยาง ซูเฟิง และลีโอก็ชำเลืองมองกันและกันก่อนที่จะถอยออกมา
นักเรียนสร้างวงกลมรัศมีหนึ่งร้อยเมตรรอบทั้ง 2
หลี่เหลี่ยงมองลู่เจ๋ออย่างอ่อนโยน นี่คือนักเรียนที่ภาคภูมิใจที่สุดของเขา แม้เขาจะแสดงศักยภาพของเขาออกช้าไปหน่อย แต่บุคลิกของเขาก็สงบและถ่อมตัว
“ฉันจะจำกัดตัวเองให้เป็นหลิงหวู่ระดับ 1 เพื่อสู้กับเธอก่อน” หลี่เหลียงยิ้ม
ลู่เจ๋อไม่รู้ว่าตัวเองแข็งแกร่งแค่ไหน หลิงหวู่ระดับ 1 ไม่ใช่การเริ่มต้นที่แย่
เขาพยักหน้าแล้วพูดว่า “ขอบคุณครับครู”
หลี่เหลียงยิ้มและเดินเข้ามา "ระวังตัว!"
จากนั้นบรรยากาศเชิงวิชาการของเขาก็หายไป
เขาใช้เท้าแตะพื้น ส่งร่างตัวเองกลายเป็นเส้นแสงมาปรากฏตัวต่อหน้าลู่เจ๋อทันที และฝ่ามือเขากดไปที่หน้าอกของลู่เจ๋อ
ลู่เจ๋อยิ้ม ความเร็วนี้ช้าเกินไปสำหรับเขา แต่เขาเลือกที่จะไม่หลบ เขากำหมัดขวาที่เปล่งแสงสีขาวแล้วต่อยออกไป
เขาเลือกที่จะปะทะกันแบบหมัดต่อหมัด
หลี่เหลี่ยงดูประหลาดใจ เขาไม่คิดจะให้ลูกศิษย์ของเขาต่อสู้แบบซึ่ง ๆ หน้ากับหลิงหวู่ระดับ 1
แต่เมื่อคิดว่านักเรียนของเขาได้ฆ่าเผ่าอสูรระดับ 8 ด้วยพลังของนักรบป้องกันตัวระดับ 5 อย่างไร เขาก็ไม่รู้สึกตกใจนัก
แต่ความแตกต่างระหว่างนักรบป้องกันตัวกับหลิงหวู่นั้นไม่สามารถมองข้ามได้ง่าย ๆ...
หลิงหวู่ระดับ 1 ธรรมดาสามารถเอาชนะนักรบป้องกันตัวระดับ 9 สิบคนได้อย่างง่ายดาย
ภายใต้สายตาของทุกคน หมัดและฝ่ามือปะทะกัน
เปรี้ยง!
คลื่นที่แผ่กระจายออกไปได้พัดนักเรียนที่อยู่ใกล้ปลิวออกไป มีเพียงสวี่หยางและคนอื่น ๆ เท่านั้นที่ยังทนได้
ในขณะเดียวกันหลี่เหลี่ยงก็ช็อก พลังของฝ่ามือเขาพังทลายขณะที่สัมผัสหมัดของลู่เจ๋อ
จากนั้นพลังจากหมัดก็พุ่งเข้ามาเหมือนคลื่นยักษ์ ทำให้เขาต้องใช้พลังเต็มที่เพื่อรับมือโดยไม่รู้ตัว
สีหน้าของลู่เจ๋อเปลี่ยนไปหลังจากที่เขาทำให้ฝ่ามือของหลี่เหลี่ยงเป็นอัมพาต
เขาไม่คิดเลยวาพลังของหลิงหวู่ระดับ 1 จะอ่อนแอขนาดนี้!
นี่มันอ่อนเกินไปแล้ว!
เขาใช้พลังกายแค่ครึ่งเดียวเพื่อป้องกันตัวเองจากการสูญเสียพลังมากเกินไป แต่ความอ่อนแอของฝ่ามือนี้ทำให้เขาตกใจ
ในตอนนี้ เขาไม่สามารถถอนหมัดกลับมาได้
ลู่เจ๋อเริ่มกังวล
จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาบังเอิญทำให้ครูบาดเจ็บสาหัส?
ทันใดนั้น พลังอันน่าสะพรึงกลัวก็ปะทุขึ้นจากฝ่ามือของหลี่เหลี่ยง
เชี่ย!
ลู่เจ๋อหน้าเขียว เขาไม่สามารถต้านทานพลังนี้ได้
ดังนั้นคลื่นกระแทกที่น่าตกใจมากขึ้นก็พัดออกไป สวี่หยางและคนอื่น ๆ ตกใจเกินกว่าจะขยับตัวและถูกพัดปลิว
ทุกคนสูดลมหายใจเข้าอย่างหนาวเหน็บ “หลิงหวู่ระดับ 1 น่ากลัวจริง ๆ!”
แม้จะใช้พลังเต็มที่ ลู่เจ๋อก็ไม่สามารถปิดกั้นพลังของหลิงหวู่ระดับ 6 ได้ เขาก็ถูกปลิวไปเหมือนกัน
แต่ในอากาศ เมื่อพลังของฝ่ามือกระทบกับผิวหนังของลู่เจ๋อมันก็อ่อนแอลง และเมื่อมันเข้าสู่ร่างกายของเขา มันก็ยิ่งอ่อนแอลงไปอีกเพราะกล้ามเนื้อ เมื่อมันไปถึงกระดูกและอวัยวะภายในของเขา มันก็ไม่สามารถสร้างความเสียหายให้กับเขาได้มากนัก
อืม แต่ก็ยังเจ็บมาก
ลู่เจ๋อหมุนติ้วในอากาศและตกลงบนพื้น
ขณะเดียวกัน หัวใจของหลี่เหลี่ยงก็หยุดเต้นไป 2 วิ
นั่นคือการโจมตีด้วยพลังของหลิงหวู่ระดับ 6
ไม่ว่าลู่เจ๋อจะแข็งแกร่งแค่ไหน การบาดเจ็บสาหัสก็เป็นผลลัพธ์ที่ถือว่าดีที่สุดแล้ว!
แม้ว่าอาการบาดเจ็บสาหัสจะเป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุด แต่ลู่เจ๋อคงไม่สามารถทำผลงานที่ดีในการสอบได้ มันอยู่ห่างออกไปเพียงหนึ่งสัปดาห์เท่านั้น
เขา ลี่เหลียง บังเอิญทำลายอัจฉริยะ
บางทีอัจฉริยะคนนี้อาจจะหายไป…
หลี่เหลียงกังวลมาก
ความกังวลนี้ดำเนินไปเป็นเวลา 3 วิจนกระทั่งเขาเห็นลู่เจ๋อตกลงบนพื้นและไม่เป็นไร
หลี่เหลี่ยง “???”
-----------------------------