ต่างโลกกับเทพบริหาร ตอนที่ 216 บาร์เซอร์

ตอนที่ 216 บาร์เซอร์

ณ บริเวณหน้าป้อม

ตอนนี้กองทัพของดัสที่นำออกมากับกองทัพที่ออกมาจากป้อมกำลังยืนหันหน้าเข้าหากันอยู่ พื้นที่ด้านหน้าป้อมนั้นเป็นพื้นที่โล่งขนาดใหญ่คล้ายกับสนามฟุตบอลที่ไม่มีหิน หรือต้นไม้ปรากฏออกมาให้เห็นเพราะมันถูกดูแลอย่างดี เพราะทางเข้าด้านหน้าเมืองหรือป้อมก็เปรียบดังใบหน้า ถ้าไม่ดีก็จะโดนหัวเราะเยาะจากประเทศอื่นหรือขุนนางคนอื่นเพราะเหตุผลนี้มันก็เลยมีขนาดใหญ่ แถมยังดูดีเหมาะแก่การต่อสู้อย่างมาก

‘ทำไมท่านไมล์ให้เอาทหารออกมาเพียง 5,000 คน เท่านั้นเอง ถ้าเอามาสองหมื่นคนเราคงสามารถจัดการพวกมันได้แบบทันทีแน่ เฮ้อ~’ ดัสยืนคิดด้วยความรู้สึกเหนื่อยใจขณะกำลังมองทหารของตัวเองอยู่ ด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก

แต่ที่ดัสกำลังกังวลอยู่ตอนนี้ไม่ใช่กลัวแพ้ แต่กลัวเสียเวลาในการจัดการกับพวกทหารของมหาจักรวรรดิที่มีจำนวนถึงสองหมื่นคนต่างหาก

“ข้าต้องการพบผู้นำทัพของกองทัพนี้” เสียงของผู้ชายดังขึ้นที่ด้านหลังของดัส แล้วพอหันไปมองก็พบกับผู้ชายสวมชุดเกราะสีทองยืนแสยะยิ้มแบบดูถูกอยู่ ด้วยใบหน้ากวนประสาทแบบสุดๆ

ชายที่ปรากฏตัวออกมาตอนนี้ก็คือมาร์ควิสบาร์เซอร์ เป็นขุนนางของมหาจักรวรรดิที่ได้รับหน้าที่ปกป้องป้อมที่เป็นป้อมแรกที่ต้องหยุดไมล์เอาไว้ เป็นชายวัยกลางคนอายุสี่สิบปี ร่างกายใหญ่มีกล้ามเนื้อเหมือนพวกทหาร และในตอนนี้ก็เดินออกมาจากกองทัพของตนเพื่อเข้ามาหาพวกดัสที่กำลังยืนอยู่ ที่รอบตัวของบาร์เซอร์นั้นก็มีพวกทหารยืนเป็นโล่ให้หลายสิบคน และเปิดช่องว่างด้านหน้าเพียงเล็กน้อยอยู่เท่านั้น เพื่อที่จะให้คุยกับดัสได้

“ข้าเองมีปัญหาอะไร!” ดัสหันตอบด้วยสีหน้าไม่พอใจเท่าไหร่นัก ‘มันคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงได้ทำหน้าตาแบบนั้น มันเห็นคนของเราน้อยกว่าเลยคิดว่าสู้มันไม่ได้หรือไง ชิ!’

ในตอนนี้ดัสรู้สึกไม่พอใจอย่างมากกับใบหน้าของบาร์เซอร์ที่แสดงออกมาให้เห็น เพราะใบหน้าแสยะยิ้มและท่าทางแสดงว่ากำลังดูถูกแบบนั้นมันกำลังมั่นใจในตัวเองอย่างมาก

ทางด้านของพวกทหาร

‘-อยากยิงมันให้ตายตอนนี้จริงๆ’

‘-มันคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงได้มาดูถูกพวกเราแบบนี้’

‘-คิดว่าคนของเราน้อยกว่าแล้วพวกเราจะกลัวหรือไง หึ! รอคำสั่งจากท่านแม่ทัพก่อนเถอะข้าจะเป็นคนเอาชีวิตแกเอง’

พวกทหารเองก็ไม่พอใจในท่าทางของบาร์เซอร์ไม่ต่างอะไรจากดัส แต่ก็ยังไม่มีใครขยับอะไรตามใจตัวเองหรือพยามทำในสิ่งที่คิด และยังคงยืนตรงทำสีหน้าไม่แสดงอารมณ์มองตรงด้านหน้าแบบที่ฝึกมา

“ท่านมาหาข้าแบบนี้ต้องการอะไร ไปคุมกองทัพของตัวองไม่ดี-”

“ฮาฮาฮาฮา” บาร์เซอร์หัวเราะแบบชอบใจเหมือนคนบ้าระหว่างที่ดัสกำลังพูดอยู่ “แกกำลังจะบอกว่าทหารเพียง 5,000 คน ของแกจะมาสู้กับทหารของข้าสองหมื่นคนงั้นเหรอ”

ระหว่างพูดบาร์เซอร์ก็ชี้นิ้วไปยังพวกทหารด้านหลังของดัส

“ข้านะรู้ความลับของพวกเจ้าแล้วว่าสิ่งที่เรียกว่าปืนมันไม่สามารถยิงติดต่อกันได้ เพราะมันต้องบรรจุกระสุนใหม่เข้าไป …แต่ถ้าทหารของข้าบุกเข้าไปเรื่อยๆ พวกเจ้าเองก็คงไม่สามารถบรรจุกระสุนทันเพราะงั้นชัยชนะมันเป็นของข้าแล้ว”

‘โห่ว! ไม่คิดเลยว่ามันจะมั่นใจขนาดนั้นได้ตามข้อมูลที่ได้รับมา แต่ข้อมูลที่มันมาก็เป็นข้อมูลที่ดีอยู่หรอกแต่นั้นมันเป็นเพียงข้อมูลปืนเมื่อตอนที่ยึดอาณาจักรคืน ตอนนี้ปืนมันพัฒนาไปไกลกว่านั้นเยอะแล้ว อุ๊บ!’ ดัสยืนยิ้มด้วยท่าทางนิ่งเงียบ แต่ก็พยามกั้นหัวเราะเอาไว้อยู่เพราะมีแผนในใจแล้ว

จากนั้นก็ชี้นิ้วไปที่บาร์เซอร์

“ทะ ท่านรู้ได้ยังไง” ใบหน้าของดัสระหว่างพูดเหมือนกับใบหน้าของคนกำลังตกใจแบบสุดๆ ‘เล่นกับมันหน่อยก็แล้วกัน อยากรู้จริงๆ ว่าถ้ามันได้เห็นอานุภาพการทำลายของปืนพลังเวทย์มันจะแสดงหน้าตาแบบไหนออกมา’

“ข้าเป็นใครเรื่องข้อมูลพวกนั้นข้าสืบมาหมดแล้ว …เอาแบบนี้แล้วกันในเมื่อพวกเจ้ารู้แล้วว่ายังไงก็แพ้แน่นอน ทำไมไม่ย้ายมาอยู่ฝั่งเดียวกับข้าละ” บาร์เซอร์อ้าแขนทั้งสองของออกมาพร้อมกวาดสายตามองพวกทหารด้านหลังของดัส ‘เสร็จเราทางท่าของหัวหน้าพวกมันเป็นแบบนั้นข้อมูลที่ได้มาต้องเป็นของจริงแน่’

ในหัวของบาร์เซอร์ตอนนี้นั้นได้คิดว่าตัวเองชนะไปแล้ว หลังจากที่ได้เห็นท่าทางการตกใจของดัสที่แสดงให้เห็นต่อหน้าในตอนนี้ ‘ถ้าได้พวกมันมาละก็การป้องกันป้อมของเราต้องแน่นหนาขึ้นเยอะแน่ ' ในเรื่องของการป้องกันที่บาร์เซอร์คิดนั้นก็เช่นกัน บาร์เซอร์รู้ดีถึงอานุภาพการทำลายของปืนแล้วเมื่อได้ปืนมาใช้งานก็เท่ากับว่าดีกว่าพลธนูที่ตัวเองมีอยู่เยอะในการป้องกันการบุกโจมตี

“ว่าไงสนใจมาเข้าร่วมกับข้ามะ-”

“แกคิดว่าตัวเองชนะแล้วหรือไง” ดัสแทรกขึ้นก่อนที่บาร์เซอร์จะพูดจบด้วยน้ำเสียงแข็งและชี้หน้าบาร์เซอร์ด้วยนิ้วชี้ของตน

“จะ เจ้าหมายความว่ายังไง”

‘นี่มันหมายความว่ายังไงทำไมมันยังกล้าพูดแบบนั้นอีก’ บาร์เซอร์เริ่มรู้สึกเป็นกังวลกับท่าทางของดัส เพราะใบหน้าของดัสตอนนี้ต่างจากเมื่อครู่มาก ไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวแบบตอนแรกเลย ‘ตอนนี้มันต้องกลัวเราที่รู้จุดอ่อนจนทำอะไรไม่ถูกแล้วทรยศบารอนไมล์อะไรนั่นแล้วสิ ทำไมถึงยังไม่ยอมแพ้อีก???’

ในหัวของบาร์เซอร์ตอนนี้เต็มไปด้วยความสงสัย เพราะเรื่องทั้งหมดมันไม่เป็นไปอย่างที่คิด ระหว่างนั้นเสียงของดัสก็ดังขึ้นอีกครั้งว่า…