ตอนที่ 533+534 การมาถึงของลู่อี้ชิง

ตอนที่ 533 การมาถึงของลู่อี้ชิง

เหวินเสวี่ยฮุ่ยอดไม่ได้ที่จะหัวเราะกับการแสดงออกที่น่าผิดหวังของเจียงเหยา “จางซีชิงไม่ได้ทำงานที่นี่อีกแล้วล่ะ การที่เธอมาเป็นผู้จัดการที่นี่เพียงระยะสั้น ๆ ถือเป็นวันที่แย่ที่สุดของร้านนี้เลยล่ะ”

เธอผลักเจียงเหยาเข้าไปข้างในและพูดต่อว่า “เธอทำให้พนักงานทุกคนที่ทำงานที่นี่ไม่พอใจ พวกเขาต่างพร้อมใจกันยื่นใบลาออก ในที่สุด พวกเขาก็ได้ทำงานที่นี่ต่อและเป็นเธอที่ต้องออกไปแทน”

“เธอนี่รู้อะไรหลายอย่างมาเลยนะ” เจียงเหยารู้สึกยินดี สำหรับคนนิสัยอย่างจางซีชิง ก็คงจะเป็นอย่างนั้น

พวกเขาสั่งอาหารหลังจากที่นั่งลงแล้ว ร้านอาหารในตอนนี้คนเยอะมาก จึงใช้เวลาสักครู่กว่าอาหารจะมาเสิร์ฟ

เจียงเหยามองไปที่ร้านอาหารและคร่ำครวญกับความจริงที่ว่าในช่วงเวลาสั้น ๆ ของเธอที่เมืองหนานเจียง ร้านอาหารนี้เปลี่ยนผู้จัดการไปแล้วถึงสามคน เธอไม่รู้จักชายที่สวมชุดเครื่องแบบของผู้จัดการ ผู้จัดการที่ดีที่สุดที่เคยทำงานร้านอาหารยือเอีย ตอนนี้มาเป็นผู้ช่วยของเธอ

“เจียงเหยา เธอรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นที่มหาวิทยาลัยตอนที่เธอไม่อยู่? นอกจากเรื่องที่จางซีชิงตกงาน มหาวิทยาลัยของเรา...”

เจียงเหยาอุทาน “อย่าบอกนะว่าต้องการจะพูดเรื่องของหลี่หรงฮุ่ย? นี่กลับมาคบกับเขาแล้วเหรอ? หรือเขาเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือแล้ว?”

เหวินเสวี่ยฮุ่ยเพิ่งจะอกหักก่อนวันหยุดวันชาติ ดังนั้นเจียงเหยากลัวว่าจะได้ยินเพื่อนของเธอตัดสินใจกลับไปคบหากับหลี่หรงฮุ่ย

หรือแน่นอนกว่านั้น ในขณะที่เธอไม่อยู่ หลี่หรงฮุ่ยอาจจะพูดจาหวาน ๆ ให้เหวินเสวี่ยฮุ่ยลืมเลือนความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้เสียจนหมด

ก่อนที่จะเจียงเหยาจะเกิดใหม่ เหวินเสวี่ยฮุ่ยไม่สามารถก้าวผ่านจากความเสียใจกับหลี่หรงฮุ่ยได้เลย

เขานำความเจ็บปวดมาสู่จนมาก จนเจียงเหยาหวังว่าเหวินเสวี่ยฮุ่ยจะต้องตายอย่างแน่นอน ถ้าพวกเขากลับไปคบหากัน

“ไม่! ไม่มีทาง!” เหวินเสวี่ยฮุ่ยจับมือเธอ “ฉันจะบอกว่าเขาย้ายออกจากหอในแล้ว ตอนนี้เริ่มทำงานนอกเวลาในขณะที่ยังทำวิจัยอยู่ เขามีความสัมพันธ์กับเพื่อนร่วมชั้นของเขามั้ง ดูแล้ว น่าจะหมั้นกันหลังจากเรียนจบ ถ้าหลี่หรงฮุ่ยได้งานจากครอบครัวของฝ่ายหญิงน่ะนะ”

“นั่นแหละเขาล่ะ” เจียงเหยากล่าวออกไปโผงผาง “เลิกกันเขาแล้วใช่ไหม? ในสายตาของหลี่หรงฮุ่ย ผู้หญิงมีไว้เพื่อใช้ประโยชน์เท่านั้นล่ะ”

เหวินเสวี่ยฮุ่ยพยักหน้าเบา ๆ “ฉันตัดใจจากเขาได้แล้วล่ะ แต่เวลาได้ยินพ่อกล่าวชื่นชมถึงผลการเรียนของเขา ก็ยังรู้สึกขยะแขยงทุกทีเลย บอกฉันทีเถอะเจียงเหยา ฉันไปตกหลุมรักคนน่าขยะแขยงอย่างนั้นได้อย่างไร”

จากนั้นเธอก็หัวเราะให้กับตัวเอง “พอเถอะ พอแล้ว ฉันไม่อยากพูดถึงเขาอีกแล้ว แล้วเธอล่ะ? อยู่ที่เมืองจินโดสนุกไหม”

เจียงเหยาไม่สามารถพูดได้ว่าเธอสนุกเพราะส่วนใหญ่ใช้เวลาอยู่แต่ในโรงพยาบาลและกองทัพกับลู่ชิงสี

พวกเขากลับไปที่มหาวิทยาลัย หลังจากทานอาหารกลางวันเสร็จ

ไม่นานหลังจากที่เธอมาถึงหอพัก เฉินซีหยางเดินออกมาจากระเบียงอุทานว่า “อ้าวเจียงเหยา กลับมาแล้วเหรอ! มีผู้หญิงคนหนึ่งมาพร้อมกับเด็กเล็ก ๆ มาหาเธอเมื่อกี้อะ เธอบอกว่าชื่อลู่อี้ชิง เขาบอกว่าเป็นน้องสาวของสามีเธอ”

__

ตอนที่ 534 แอบออกมา

“หืม? ลู่อี้ชิงใช่ไหม? มากับเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ งั้นเหรอ?” เจียงเหยารู้สึกประหลาดใจที่ได้ยินอย่างนั้น “นานแค่ไหนแล้ว ที่เธอจากไป”

“ไม่ถึงสองนาที ระหว่างที่มาไม่เจอกันเหรอ? ตามไปตอนนี้น่าจะทันนะ เธอมากับเด็กไม่น่าจะออกไปได้ไกลนัก” เฉินซีหยางคาดเดา “เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ดูเหมือนจะอายุแค่สองหรือสามขวบเอง”

เจียงเหยารีบวิ่งออกไปที่ประตูทันที

เธอนั่งอยู่ในรถกับเหวินเสวี่ยฮุ่ย เมื่อพวกเขามาถึงหอพัก และมัวแต่พูดคุยกัน จึงไม่ได้สนใจคนรอบข้างเลย

เจียงเหยาวิ่งลงบันไดไปและเห็นคนสองคนยืนอยู่ใต้ต้นมะกอก หลังจากที่วิ่งตาไปได้ห้านาที หญิงสาวคนนั้นคือลู่อี้ชิงจริง ๆ

“พี่คะ!”

เจียงเหยาเรียกเขา “ทำไมพี่มาที่นี่ล่ะคะ? ได้ยินเพื่อนบอกว่าพี่มาหาฉัน”

ทันใดนั้น เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ก็หันหลังกลับมาและวิ่งไปหาเจียงเหยา เธอเกาะขาเจียงเหยาไว้แน่นและตะโกนอย่างตื่นเต้นว่า “พี่เหยาเหยา!”

“เฉินเฉิน!” เจียงเหยาไม่อยากจะเชื่อเลย “ทำไมถึงมาที่นี่ด้วยล่ะ”

“เธอรู้จักสาวน้อยคนนี้ด้วยเหรอ” ลู่อี้ชิงประหลาดใจมากยิ่งขึ้นที่เจียงเหยารู้จักชื่อของเด็กหญิง “ฉันเจอเธอระหว่างทางมาที่นี่ เห็นว่าหลงทางและไม่อยากไปที่สถานีตำรวจ เธอยืนกรานที่จะตามมาด้วย ฉันเลยพาเธอมาเยี่ยมเธอด้วยน่ะสิ”

“รู้จักค่ะ เธอชื่อหวงเฉินเฉิน ฉันรู้จักทั้งพ่อและปู่ของเธอ” เจียงเหยาอุ้มหวงเฉินเฉินขึ้นและถามเบา ๆ ว่า “ทำไมถึงหลงทางได้ล่ะ? มีคนมาด้วยหรือเปล่า?”

“หนูแอบออกมา ไม่มีใครรู้เรื่องนี้หรอก” หวงเฉินเฉินยิ้มหวาน “พี่อย่าบอกพ่อนะ พี่เหยาเหยา!”

“นี่แอบออกมาเหรอ” เจียงเหยาพูดไม่ออก “ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“ตอนเช้า หลังจากที่พ่อไปทำงาน! พี่อี้ชิงเขาเลี้ยงข้าวกลางวันหนูด้วยล่ะ อร่อยมาก เราไปกินอาหารตะวันตก หนูชอบมากเลย!”

หวงเฉินเฉินโอบแขนรอบคอของเจียงเหยาและหัวเราะอย่างมีความสุข ไม่แสดงอาการทุกข์ร้อนใด ๆ เลย

“ข้างนอกแดดร้อน หาที่ร่ม ๆ คุยกันเถอะ” ลู่อี้ชิงมีหวงเฉินเฉินผู้ซึ่งร้องไห้อย่างน่าสงสารมาด้วย ดีที่นี่ไม่ใช่เด็กหาย

เจียงเหยาพยักหน้าและหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อจะโทรหาลู่ชิงสี และบอกให้เขารู้ว่าเธอมาถึงอย่างปลอดภัยแล้ว

ก่อนที่เธอจะโทรหาเขา เจียงเหยากดเบอร์โทรออกไปหาหวงเฉินจิ้งและบอกว่าลูกสาวสุดที่รักของเขาตอนนี้อยู่กับเธอ

หวงเฉินจิ้งนั่งลงบนโซฟาในที่ทำงานด้วยความโล่งใจ เมื่อเขารู้ข่าวจากเจียงเหยา “ฉันล่ะกลัวมาก! เราตามหาเธอกันให้วุ่นไปหมด นี่ก็แจ้งตำรวจไปแล้วด้วย ไม่คิดเลยว่าเธอจะอยู่กับคุณ อีก 20 นาที ฉันจะไปที่นั่น!”

ยี่สิบนาทีเป็นเวลาที่สั้นที่สุด ที่หวงเฉิงจิ้งจะมาถึงมหาวิทยาลัยของเจียงเหยา เห็นได้ชัดว่าเขากังวลอย่างมาก